All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Chapter 51 - Chapter 60

รุ่งเช้านายท่านจางได้เร่งรีบออกจากจวน สั่งพลขับรถม้ามุ่งตรงไปยังวังขององค์รัชทายาท เมื่อวานหลังจากที่ได้โสมร้อยปีที่เป็นหนึ่งในตัวยาที่สำคัญแล้ว เขาได้ส่งคนไปแจ้งแก่หมอหลวงฮั่วและองค์รัชทายาทว่าตนต้องการเข้าพบเป็นการด่วน ทั้งยังได้นัดแนะเพื่อมาพบปะกันที่วังองค์รัชทายาทนั่นเองเมื่อรถมาได้มาจอดยังหน้าวังขององค์รัชทายาทแล้ว จางเต๋อหรือนายท่านจางได้รีบเร่งลงจากรถม้า และเดินเข้าไปภายในตำหนักอย่างรวดเร็ว จางเต๋อยอมรับว่าเรื่องนี้เขาใจร้อน เพราะไม่สามารถชักช้าต่อไปได้อีกแล้ว บุตรชายคนเล็กเหลือเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกเพียงแค่สามปีเท่านั้น เขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่“ถวายบังคมองค์รัชทายาท” จางเต๋อยกมือขึ้นประสานกันพร้อมกับโค้งคำนับเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปทักทายท่านหมอเช่นกัน“ท่านหมอฮั่ว”“ไม่ต้องมากพิธีหรอกท่านลุงจาง เชิญนั่งเถิด” จ้าวหรงหรือองค์รัชทายาทองค์ปัจจุบันกล่าวอย่างเป็นกันเอง ทั้งตัวเขาและท่านหมอหลวงอยากจะรู้แล้วว่า เรื่องที่ท่านลุงต้องการจะคุยด้วยเป็นเรื่องอะไรกันแน่ เหตุใดจึงได้ดูรีบร้อนเช่นนี้“ท่านจางมีเรื่องอะไรหรือขอรับ ถึงได้ดูเร่งรีบนัก” ท่านหมอฮั่วเป็นผู้เปิดประเด็นก่อนใ

และแล้ววันที่ฮุ่ยหมิ่นรอคอยก็มาถึง คือวันที่เขาจะได้นอนกับภรรยาตามลำพัง แต่งงานกันมาจะครบหนึ่งเดือน ไม่เคยมีเลยสักคืนที่สามีดีเด่นอย่างเขาจะได้ทำหน้าที่สามีเลยสักครั้ง เพราะบุตรสาวตัวแสบอย่างเสี่ยวเหลียนที่ไม่ยอมนอนคนเดียว นางจะต้องได้นอนกับเขากับภรรยาทุกคืน โอกาสที่จะจับภรรยาสุดที่รักกินนั้นจึงเป็นอันล่มไปทุกคราแต่วันนี้โอกาสของเขาได้มาถึงแล้ว เพราะเสี่ยวเหลียนน้อยที่เล่นทั้งวันจนหมดแรง หลังจากกินอาหารเย็นจนอิ่มแล้ว เสี่ยวเหลียนน้อยก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียทันที เกาอี้ฝานก็เหมือนจะรู้งานพอคุณหนูน้อยหลับ นางก็ได้อาสาพาเข้านอน แต่ไม่ได้พามาที่ห้องใหญ่เกาอี้ฝานพาเสี่ยวเหลียนน้อยกลับไปนอนที่ห้องเล็กของคุณหนูแทน เพื่อช่วยเป็นการเปิดทางให้กับคู่สามีภรรยาได้มีเวลาส่วนตัวบ้างลี่อินเองก็เหมือนจะเข้าใจถึงสายตาในยามสามีมองมา รู้สึกขนลุกไม่น้อยยามเมื่อมองสบตาคมคู่นั้น วันนี้นางคงจะหนีไม่รอดแล้วสินะ หญิงสาวไม่ได้รังเกียจที่จะทำหน้าที่ภรรยา แต่นางแค่รู้สึกประหม่าเสียมากกว่า เป็นครั้งแรกของลี่อินเลยเชียวนะจึงได้รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะปล่อยมันออกมาเพื่อเป็นการผ่อน

ฮุ่ยหมิ่นตื่นเช้ามาเขาก็ยังไม่ยอมลุกออกจากที่นอน ชายหนุ่มนอนมองหน้าภรรยาอยู่เช่นนั้นตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ที่เมื่อคืนเขาไม่ทำอะไรนางนั้นก็เพราะว่า เขาคิดว่านางยังไม่พร้อมสำหรับการร่วมเตียงระหว่างสามีภรรยา และอีกอย่างเขาก็ไม่แน่ใจในตนเองว่าหากมีสัมพันธ์อันลึกซึ้งขึ้นมาจริง จะทำใจได้หรือไม่หากถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงอยู่ว่าตนเองเห็นแก่ตัวมากไปสักหน่อย แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อมันรักไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่เหนี่ยวรั้งให้ลี่อินอยู่กับเขา แทนที่จะปล่อยให้นางไปเจอกับคนที่ดีและพร้อมจะอยู่ปกป้องนางไปตลอดชีวิต แต่เขาก็ทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่จะยอมปล่อยคนที่รักไปเมื่อจ้องมองภรรยาตัวน้อยจนพอใจแล้ว ฮุ่ยหมิ่นจึงได้ลุกออกจากเตียงไปแต่งตัว และเริ่มสะสางงานที่คั่งค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานให้แล้วเสร็จ แต่ก่อนออกจากห้องไปก็มิวายหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ เพื่อเติมพลังในการทำงาน“ท่านพี่เจ้าคะ” ลี่อินเดินเข้ามาหาสามีที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงมุมโปรดของเขา หญิงสาวนำเก้าอี้ที่สามารถปรับเอนหลังและมีล้อเลื่อนได้ พร้อมกับมีเบาะรองนั่งอย่างดีไว้ให้เขาได้นั่งทำงานอย่างสบายถึงแม้นางจะนำสิ่งของแปลกตามาใช้ภายในบ้าน

ถึงช่วงเวลาที่ต้องเปลี่ยนผู้เข้ารับตำแหน่งนายอำเภอที่แท้จริง ทางราชสำนักได้จัดหาบุคคลที่มีความรู้ความสามารถ เข้ามารับตำแหน่งแทนฮุ่ยหมิ่นที่รักษาการแทนชั่วคราว สองวันก่อนนายอำเภอคนใหม่ได้เข้ามารายงานตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่ฮุ่ยหมิ่นก็ยังคงอยู่ในช่วงถ่ายเทงานทั้งหมด ที่ยังคั่งค้างให้กับนายอำเภอคนใหม่ เขาจึงต้องเข้ามาสะสางงานที่ว่าการอำเภอเช่นเดิม จนกว่าจะส่งงานต่อให้กับคนใหม่ที่มารับตำแหน่งให้แล้วเสร็จ การที่บิดาและองค์รัชทายาทหาคนมารับตำแหน่งเร็วกว่าเวลาที่กำหนด นั้นเพราะใกล้จะถึงช่วงเวลาที่อาการป่วยของเขาจะกำเริบวันก่อนที่ชายหนุ่มได้รับจดหมายจากจวนเรียกตัวกลับเมืองหลวง เรื่องนี้ลี่อินผู้เป็นภรรยายังไม่ทราบเรื่อง เขาจะต้องบอกกับนางให้รู้เรื่องเสียก่อน หากว่าภรรยาไม่ต้องการติดตามไปด้วย ตัวเขาเองก็คงจะไม่กลับจวนที่เมืองหลวงเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะกลับไปทุกอย่างก็คงจะเป็นเช่นเดิมในเมื่อสมุนไพรที่จะนำมาทำยารักษายังหาไม่ได้ หรืออาจจะไม่มีในโลกใบนี้ การได้อยู่กับเสี่ยวเหลียนและภรรยาในวาระสุดท้าย น่าจะดีกว่าต้องกลับจวนไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกหรือไม่“ดูท่านจะมีความสุขมากเลยนะขอรับ

“เสี่ยวเหลียน เจ้าแน่ใจนะว่าช่วยแม่เก็บของน่ะ”ลี่อินพูดคำนี้มาเป็นรอบที่สิบแล้ว ที่เจ้าตัวยุ่งทำหน้าที่ช่วยท่านแม่เก็บของได้ดีมาก นั้นคือแม่เก็บเข้าลูกรื้อออก เก็บของใส่หีบมากว่าชั่วยามแล้วแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรเลย เสี่ยวเหลียนที่ได้ยินท่านแม่พูดกับนางเช่นนี้มาตั้งแต่เช้า เจ้าเด็กน้อยก็ยังพูดคำเดิม“เหลียนช่วยท่านแม่เก็บ” เสี่ยวเหลียนยิ้มตาหยีส่งไปให้มารดา พร้อมกับจัดการเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ในมือของตนเอง พับเก็บลงหีบเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้าไปเรื่อย ๆ มันช่างดูเรียบร้อยเหมือนผ้าที่ยัดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน“แต่แม่ว่ามันใช่หรือลูก ให้แม่เก็บคนเดียวดีกว่า เสี่ยวเหลียนของแม่ไปเล่นตุ๊กตารอดีหรือไม่” ลี่อินมองชุดที่อยู่ในมือบุตรสาวตัวน้อยอย่างขำขัน ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ดูเหมือนแค่โยนทิ้งไว้ในหีบ ไม่ต่างกันกับการใส่แล้วโยนทิ้งลงไปในตะกร้าเพื่อรอซักเกาอี้ฝานที่นั่งฟังสองแม่ลูกสู้รบตบมือกันอยู่นานสองนานก็ได้แต่ขบขัน คุณหนูจะไปอยู่ที่เมืองหลวงแล้วนางคงจะเหงาเป็นแน่ เกาอี้ฝานและสามีไม่ได้ติดตามไปด้วย นั่นเป็นเพราะว่านายหญิงไม่ไว้ใจจะปล่อยบ้านไว้โดยไม่มีผู้ดูแล อีกทั้งเกาอี้ฝานยังตั้งครรภ์อ่อน ๆ อย