All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Chapter 31 - Chapter 40

ลี่อินปรายตามองสาวใช้ที่ฮุ่ยหมิ่นมอบให้ เพื่อมาช่วยเหลือระหว่างหาคนดูแลร้าน สตรีนางนี้ดูอย่างไรก็ไม่ได้เต็มใจจะมาช่วยงานเลยสักนิด ใบหน้าบอกบุญไม่รับแถมเวลามองหน้านางก็ยังเหมือนจะดูถูกอยู่ในที เฮ้อ.. มิใช่ว่าจะนำพาความเดือดร้อนมาให้แก่นางหรอกนะ คงจะต้องรีบหาคนมาช่วยงานภายในร้านโดยเร็วเสียแล้วเปิดร้านวันแรกผ่านไปได้ด้วยดีไม่มีอะไรติดขัด จะมีอยู่อย่างเดียวที่ดูจะขัดตาเจ้าของร้านก็คือสาวใช้นางนั้น พอเริ่มเปิดร้านวันที่สองลี่อินก็ยังคงต้องดูแลร้านด้วยตนเองอยู่ มีท่านน้าอี้ฝานเป็นลูกมือช่วยเป็นหลัก และสาวใช้ที่ฮุ่ยหมิ่นส่งมาให้ช่วยชั่วคราว ลี่อินมอบหมายให้คอยดูแลความสะอาดเท่านั้นด้วยไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกันมากต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด พรุ่งนี้ลูกจ้างคนใหม่ก็พร้อมเริ่มงานได้แล้ว ลี่อินจึงมิได้ใส่ใจและไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่ท่านนายอำเภอ เข้าใจถึงความหวังดีที่เขามีให้จึงไม่อยากจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่“แม่นางลี่อินวันนี้ขายดีหรือไม่” เสียงทุ้มดังมาจากหน้าร้าน ฮุ่ยหมิ่นกลับจากการประชุมกับผู้นำหมู่บ้านพอดี เห็นว่าร้านของลี่อินอยู่แถวนี้เขาจึงตั้งใจแวะมาดูสักหน่อย“พอได้เจ้าค่ะ เชิญพวกท่านนั่งพ

กิจการของลี่อินก็เป็นไปด้วยดีขนมขายหมดในทุกวัน อีกทั้งยังขายในราคาไม่แพงชาวบ้านธรรมดา ก็ยังสามารถเลือกซื้อได้ หากถามถึงกำไรลี่อินก็ได้มาเต็ม ๆ เพราะนางมิได้ลงทุนซื้ออะไรเลย ของที่ได้ก็มาจากสวนและกระเป๋าสารพัดนึกนั่นเองยามนี้เข้าฤดูร้อนแล้วอากาศก็ร้อนอบอ้าว ผืนป่าที่เคยเขียวขจีบัดนี้ก็มีแต่แห้งเหี่ยว บางต้นก็เหลือแต่กิ่งก้าน ดินก็เริ่มแตกระแหงน้ำในบ่อลดลงจนน่าใจหาย ชาวบ้านต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ฤดูแล้งปีนี้คงจะลำบากกว่าปีก่อน ๆ เป็นแน่ตั้งแต่เข้าช่วงหน้าแล้งมาฮุ่ยหมิ่นก็ได้หายหน้าหายตาไป มิได้แวะเวียนมาหาดั่งเช่นแต่ก่อน ลี่อินก็ได้แต่เป็นห่วงสุขภาพของอีกฝ่าย กลัวว่าเขาจะหักโหมทำงานมากเกินไปจนทำให้ป่วยไม่สบายอีกแต่ว่าอากาศร้อนเช่นนี้กินอะไรเย็น ๆ สิถึงจะสดชื่น เมื่อคิดได้ดังนั้นลี่อินจึงหายเข้าไปในห้องแต่งตัว พร้อมกับปิดประตูให้แน่นหนา เพื่อป้องกันมิให้ท่านน้าทั้งสองเข้ามาเห็น ถึงแม้จะสนิทอยู่ด้วยกันมาได้สักพักรู้ว่าไว้ใจได้ แต่เรื่องของวิเศษก็ไม่ควรให้ใครรู้ดีที่สุดลี่อินนั่งลงกับพื้นก่อนจะเรียกกระเป๋าสารพัดนึกออกมา กระเป๋าปรากฏตรงหน้าพร้อมกับบริการเปิดให้โดยไม่ต้องเสียเวลาเปิ

ฮุ่ยหมิ่นพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนของลี่อินจนหายดี แต่ก็ยังไม่ยอมกลับไปพักที่จวนนายอำเภอของตนเช่นเดิม ไม่ว่าลี่อินจะพูดอย่างไรชายหนุ่มก็เพียงแค่ตีมึนนิ่งเฉยใส่ จนแล้วจนรอดนางก็คร้านจะไล่ เลยปล่อยให้เขายึดเรือนเล็กไปโดยปริยายเมื่อท่านนายอำเภอไม่ยอมกลับไปอยู่จวนตนเอง ยิ่งทำให้เกิดข่าวลือจนหนาหู ทำให้ลี่อินกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านหนักกว่าเดิมมีครั้งหนึ่งลี่อินทนรำคาญเสียงนินทาไม่ไหว คิดจะออกไปตามแก้ข่าว แต่ทว่าคุณชายฮุ่ยหมิ่นบอกให้นางไม่ต้องไปสนใจ เพราะเดี๋ยวเขาจะเป็นผู้จัดการแก้ปัญญาให้เองแต่ผู้ที่บอกจะจัดการเองนั้นก็ยังไม่ได้สะสางเรื่องราวสักที กลับต้องมานั่งกุมขมับตนเอง เพราะคิดไม่ตกกับเรื่องภัยแล้งที่เกิดขึ้นในอำเภอฉงชิ่งไม่เพียงแค่อำเภอฉงชิ่งที่เกิดปัญหา ทั่วทั้งแคว้นต่างก็ประสบปัญหาเช่นเดียวกัน ชาวบ้านขาดแคลนน้ำเพื่อใช้ในการอุปโภคบริโภคอย่างหนัก พืชผักที่ปลูกก็ไม่เจริญเติบโตอย่างที่ควรจะเป็นทางการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าโดยการแจกจ่ายเสบียงอาหาร เพื่อช่วยบรรเทาความอดอยากของประชาชน แต่กระนั้นก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการของชาวบ้านตาดำ ๆ “คุณชายของพวกท่านเป็นอันใดหรือเจ้าคะ ถึงได้นั่งหน้าดำ

ลี่อินได้ออกสำรวจพื้นที่กับฮุ่ยหมิ่นเป็นวันแรก หญิงสาวออกเดินทางตั้งแต่เช้าส่วนเสี่ยวเหลียนก็เอาแต่นั่งหน้ามุ่ย เมื่อท่านแม่และท่านลุงจะไปข้างนอกแต่เด็กน้อยไม่ได้ไปเที่ยวด้วย กว่าจะได้ออกเดินทางกันก็เสียเวลาโอ๋เจ้าเด็กอ้วนอยู่เป็นนานและแน่นอนการเดินทางก็จะต้องไปทั้งวัน หญิงสาวจึงต้องพกเอาเสบียงอาหารนำติดตัวไปด้วย ลี่อินจึงได้ห่อข้าวใส่ปิ่นโตสำหรับกินสี่คน ในนั้นมีข้าวสวยร้อน ๆ หมูผัดพริกหยวก ไข่ม้วน เนื้อทอดแดดเดียวทำอย่างง่าย ๆ ไว้ไปกินในระหว่างวันลี่อินแอบเข้าไปหยิบของในกระเป๋าสารพัดนึก หากจะแอบหยิบในตอนออกไปหาตาน้ำ ก็เกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า นางจึงตัดสินใจว่าจะนำอุปกรณ์ต่าง ๆ ติดตัวไปด้วยเสียแต่ตอนนี้เลยร่างบางหยิบลวดทองแดงเส้นเล็กขนาดความยาวหนึ่งฉื่อ (1ฟุต) ออกมาหลายเส้น และท่อพีวีซีขนาดเล็กสั้นเท่ากับหนึ่งฝ่ามือ เป็นอุปกรณ์สำหรับการวัดหาตาน้ำ จากนั้นนางจึงได้นำเอาเครื่องดื่มชูกำลังแบรนด์ดังหัวกระทิงชนกันออกมาหนึ่งแพ็ค เปิดเทใส่ถุงใส่น้ำที่ทำจากหนังสัตว์จนเต็มก็เป็นอันเสร็จลี่อินจัดเก็บของสำหรับวัดตาน้ำไว้ในกระเป๋าสะพาย ส่วนกระเป๋าน้ำและปิ่นโตเป็นหน้าที่ของอาฉือและอาเปาเป็นผู้น

ตั้งแต่วันที่ลี่อินโดนฮุ่นหมิ่นรุกหนักจนหญิงสาวตั้งรับไม่ทัน นางก็แทบจะไม่กล้าสบสายตากับเขาเลย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือรังเกียจ แต่ลี่อินรู้สึกเขินอายจนไม่สามารถข่มความรู้สึกให้สงบได้เลย และยิ่งนางหลบหน้าเขายิ่งพาเอาตัวเองเข้าใกล้นางเสมอ เช่นวันนี้ที่ไม่ว่าลี่อินไปที่ใดฮุ่ยหมิ่นก็เอาแต่ตามติดนางเหมือนเงาตามตัวไม่ว่าจะสลัดอย่างไรก็ไม่หลุดเสียที จนในที่สุดลี่อินต้องยอมให้ชายหนุ่มนั่งรถม้าเดินทางเข้าเมืองด้วยกัน ตัวต้นเหตุก็เอาแต่นั่งจ้องหน้านางตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถม้า ลี่อินได้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนั่งเงียบทำเป็นเมิน มองออกหน้าต่างไม่สนใจอีกฝ่ายตลอดการเดินทางเข้าเมืองหลังจากเข้ามาถึงในเมืองแล้ว ฮุ่ยหมิ่นจึงขอตัวไปสะสางงานที่คั่งค้างกองเท่าภูเขา ด้วยตัวเขาทิ้งงานทิ้งการ เอาแต่ตามติดลี่อินมาถึงสามวันเต็ม ๆ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะมีกองหนังสือรายงาน รอให้เขาตัดสินใจท่วมหัวแล้วกระมัง ดังนั้นวันนี้จึงถือโอกาสเข้าเมืองมาพร้อมกัน จะได้สะสางงานให้แล้วเสร็จเสียทีส่วนลี่อินเมื่อแยกจากฮุ่ยหมิ่น นางจึงตรงมาที่ร้านขนมของตนเองโดยไม่แวะที่ใด แต่สิ่งที่เห็นมันแทบจะทำให้นางปวดเศียรเวียนเกล้าเหลือเกิน แจกันลายคราม