All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Chapter 21 - Chapter 30

“แม่นางลี่อิน”เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ร่างบางหันกลับไปมองทันที นั่นมันท่านนายอำเภอมิใช่หรือ ดีจริงนางจะได้นำเงินค่าที่ดินคือให้เสียที จะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก“คารวะท่านนายอำเภอเจ้าค่ะ” ลี่อินโค้งคำนับเล็กน้อย“เจ้าเดินหาอะไรอยู่หรือ” ฮุ่ยหมิ่นเดินเข้ามายืนข้างหญิงสาว เขาเห็นแม่นางน้อยผู้นี้เดินวกไปวนมาหลายที่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด เขาจึงถือโอกาสเข้ามาพูดคุยเพื่อว่าจะได้มีอะไรช่วยเหลือได้“ข้าคิดจะทำขนมขาย ก็เลยมาเดินหาที่เปิดร้านเจ้าค่ะ” หญิงสาวบอกกล่าวถึงเหตุผลที่ตนมาตลาดวันนี้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะหายากหาเย็นเหลือเกิน นางเดินจนเหนื่อยก็ยังไม่ได้ที่ถูกใจเลยสักที่“เช่นนั้นข้าช่วยเจ้าหาก็แล้วกัน วันนี้ข้าว่างพอดี” ชายหนุ่มรีบเสนอตัวช่วยเหลือ ดีเหมือนกันวันนี้เขานั่งประชุมมองหน้าคนแก่ทั้งวัน เขาเบื่อจะแย่อยู่แล้ว“จะไม่เป็นการรบกวนหรือเจ้าคะ” ลี่อินรู้สึกเกรงใจที่จะให้ท่านนายอำเภอ ที่ช่วยเป็นธุระจัดการเรื่องหาร้านให้“ไม่เป็นไรเจ้าไม่ต้องคิดมาก เชิญตามข้ามาเถิดไม่ต้องเกรงใจ” เขายิ้มให้สาวน้อยอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเดินนำหน้ากลับเข้าตลาดอีกครั้ง“ขอรบกวนท่านแล้ว” หากมี

ครบกำหนดสองวันตามที่ได้สัญญากับท่านนายอำเภอ ลี่อินจึงได้เข้าครัวลงมือทำอาหารด้วยตนเอง ตามปกติแล้วจะเป็นท่านน้าเกาอี้ฝานเป็นคนเข้าครัวทำอาหารสำหรับทุกคน แต่วันนี้เป็นมื้อพิเศษกว่าทุกวันหญิงสาวจึงขอเป็นผู้ทำอาหารเองรายการอาหารที่ลี่อินจะทำต้อนรับแขกในวันนี้ก็คือ ปลาทอดราดซอสสามรส ตำไทยไข่เค็ม ต้มจืดผักกาดข้าวห่อหมูสับ และผัดไทยห่อไข่ กินกับข้าวสวยร้อน ๆ ก็เป็นอันเสร็จ เมื่อมีของคาวแล้วก็คงจะขาดของหวานไม่ได้ หญิงสาวจึงทำบัวลอยไข่หวานเพิ่มเข้ามาในรายการอาหารมื้อนี้ด้วยและไม่ต้องสงสัยว่านางเอาวัตถุดิบมาจากที่ใดสำหรับการทำอาหาร ลี่อินก็เอามาจากกระเป๋าสารพัดนึกของนางอย่างไรล่ะ มันสะดวกสบายมากจริงๆ ราวกับว่านางมีซูเปอร์มาร์เก็ตแบบเคลื่อนที่ อยากได้สิ่งใดเพียงแค่นึกภาพสิ่งนั้นก็จะออกมา ทั้งใหม่ทั้งสดเหมือนเก็บมาเดี๋ยวนั้นเลยมันวิเศษมากง่ายแสนง่ายเพียงแค่นึกคิด อยากได้สิ่งใดก็ปรากฏออกมาให้ได้ แต่ก็ยังมีข้อจำกัดในบางอย่างอยู่ดี หากเป็นสิ่งของที่ลี่อินไม่เคยเห็นหรือไม่รู้จักก็จะไม่สามารถเอาออกมาได้ เพียงแค่นี้หญิงสาวก็คิดว่ามันวิเศษมากแล้ว สำหรับสตรีที่มีชีวิตลำบากมาตลอดหากอยู่ดี ๆ จะมาใช้ชีวิ

ลี่อินมองทั้งสองคนหนังตากระตุก แววตาที่เหมือนกันนั้นมันคืออะไร ไม่เคยรู้จักกันแท้ ๆ แต่กลับสนิทสนมกันราวกับว่ารู้จักกันดีอย่างไรอย่างนั้นหากมีคนบอกว่าทั้งสองเป็นญาติหรือเป็นบุตรกับบิดานางก็จะเชื่อ แต่ในความทรงจำเดิมไม่ได้มีบุรุษผู้นี้อยู่เลย นั่นหมายความว่าไม่เคยพบเจอกัน ส่วนเสี่ยวเหลียนน้อยตอนที่ลี่อินไปพบ ก็ยังเล็กเกินกว่าจะรู้ความอะไร หรือนางจะคิดมากเกินไป“ข้าว่าเชิญพวกท่านเข้าไปด้านในดีกว่าเจ้าค่ะ อาหารพร้อมแล้ว” เสียเวลากันมานานแล้ว ลี่อินจึงได้เชิญแขกทั้งหมดเข้าเรือน หากช้ากว่านี้ก็เกรงว่าจะเลยเวลาอาหารเย็นเสียก่อนร่างบางเดินนำแขกเข้าไปด้านในบ้าน เมื่อเข้ามายังภายในชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ อย่างชื่นชม ภายนอกดูสวยน่าอยู่แล้ว ภายในเรือนสวยและน่าอยู่มากกว่า ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับโซฟาตัวยาวที่วางไว้ตรงมุมหน้าต่างคิ้วหนาขมวดหมุนเขามิเคยเห็นเก้าอี้เช่นนี้มาก่อน จะบอกว่ามันเป็นเตียงนอนก็มิใช่เพราะถึงมันจะยาวถึงขนาดที่ว่านอนพักได้ แต่ก็มิได้ดูกว้างพอที่จะนอนได้สบายตัว ส่วนตัวเก้าอี้ทำด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้ คลุมด้วยหนังสัตว์อีกทีดูมันวาวและแข็งแรง ด้านบนมีหมอนและฟูกหนานุ่ม เขาอยากจะได้เก้า

ตั้งแต่วันที่ท่านลุงฮุ่ยหมิ่นมาทานข้าวที่เรือน เสี่ยวเหลียนน้อยก็เอาแต่คอยถามหาท่านลุงแทบทุกวัน ตอนอยู่ด้วยกันก็กลั่นแกล้งกันมิได้หยุด พอห่างกันก็เอาแต่จะถามถึงอีกฝ่ายอยู่ตลอด ลี่อินได้แต่ถอนใจกับความเอาแต่ใจของบุตรสาวแต่ก็มิใช่ว่าท่านลุงฮุ่ยหมิ่นของเสี่ยวเหลียนจะไม่มาเล่นด้วย จากวันนั้นก็ผ่านมาได้หนึ่งเดือนแล้ว ชายหนุ่มก็ได้แวะเวียนมาเล่นด้วยเป็นประจำ เรียกได้ว่าตอนนี้แทบจะเป็นแขกประจำของบ้านก็ว่าได้ทุกครั้งที่ลี่อินเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อไปขอขึ้นเกวียนของหัวหน้าหมู่บ้านเข้าในเมือง ก็มักจะได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของสตรีน้อยใหญ่อยู่เสมอ เพราะไม่ว่าใคร ๆ ก็เห็นว่าท่านนายอำเภอคอยแวะเวียนมาหานางบ่อยครั้ง หัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นไปเรื่องชู้สาวสังคมยุคสมัยนี้มันอะไรกัน หญิงม่ายไม่มีสิทธิ์จะเริ่มต้นใหม่หรืออย่างไร หญิงม่ายก็เป็นคนเหมือนกันมิใช่หรือ ขนาดพวกนางยังคอยทอดสะพานให้กับท่านนายอำเภอเลย ไม่เว้นแม้แต่สตรีที่มีลูกและสามีอยู่แล้ว เหตุใดต้องตั้งแง่กับผู้อื่นด้วยก็ไม่รู้หากเมื่อหญิงสาวหันกลับไปมองตามเสียงพูดคุยคำนินทา สตรีเหล่านั้นก็ทำเป็นมองไปทางอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอลี่อินหันหลังให้พ

เมื่อวันดีในการเปิดร้านขนมของลี่อินมาถึง ‘ร้านเซียงเจียว’ ความหมายตรงตัวเลยก็คือ ร้านกล้วย เหตุใดนางถึงได้ใช้ชื่อร้านว่ากล้วยน่ะหรือ ก็เพราะว่าขนมทุกชนิดภายในร้านแห่งนี้ ทำมาจากกล้วยเป็นวัตถุดิบหลักนั่นเอง ภายในร้านมีทั้งโต๊ะที่ไว้สำหรับผู้ที่อยากจะนั่งกินอยู่ร้าน และยังมีชาให้ดื่มฟรีคู่กันอีกด้วยด้านในตกแต่งอย่างสวยงาม ขนมทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบดูน่าทาน ขายของวันแรกลี่อินลดราคาขนมครึ่งหนึ่งของราคาจริง และด้านหน้าขนมแต่ละชนิดจะมีถาดสำหรับทดลองชิม ขนมแต่ละอย่างถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ เสียบด้วยไม้อันเล็กเพื่อจะได้หยิบทานได้ง่ายผู้ที่มาเป็นประธานในการเปิดร้านให้วันนี้ ก็คงจะหนีไม่พ้นฮุ่ยหมิ่นท่านนายอำเภอคนปัจจุบัน วันนี้ท่านนายอำเภอรวบผมตึงดูหล่อเหลากว่าทุกวัน ใบหน้ายิ้มแย้มและสวมชุดสีแดงเป็นมงคล ราวกับนัดกันกับเสี่ยวเหลียนน้อยใส่ชุดเหมือนกันมาร่วมงาน พออยู่ในอ้อมกอดของท่านลุงฮุ่ยหมิ่นของนางแล้ว ผู้ใดผ่านมาเห็นต่างก็ทักเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ใช่บุตรสาวของท่านนายอำเภอหรือไม่’ลี่อินแทบอยากจะเอาตัวเสี่ยวเหลียนกลับคืน แต่เจ้าตัวน้อยก็ติดท่านลุงฮุ่ยหมิ่นของนางเหลือเกิน อุ้มกันเด