All Chapters of สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ: Chapter 11 - Chapter 20

อ้อมแขนกำยำรัดร่างของซีหรูแนบแน่นจนรู้สึกได้ถึงเรือนกายหนาแกร่งพร้อมสัดส่วนต่างจากตนที่เบียดชิดทำเอาขนลุกชัน ทั้งหัวใจยังยิ่งสั่นระรัว ปากอุ่นกระด้างกดลงไม่รุนแรง หากมีพลานุภาพทำให้ขาของนางราวไร้กระดูก นอกจากบดเบียดไม่ห่างแล้วอีกฝ่ายยังเม้มกลีบปากทั้งบนล่าง มือบางเกร็งจนขยำสาบเสื้อบนแผงอกกว้างราวเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวร่างนุ่มนิ่มที่ทิ้งกายเข้ามาหามากกว่าเดิม ดึงสัญชาตญาณดิบในกายชายที่ถูกเก็บกดเอาไว้ภายใต้ความมั่นคงของจิตจิ่นลี่ในมาเนิ่นนาน ริมฝีปากและลมหายใจร้อนอ่อนบางกรุ่นกลิ่นเหล้าไม่ได้ทำให้นึกรังเกียจ กลับเชิญชวนให้ลิ้มลองครอบครอง อยากมึนเมาไปกับนาง คิดแล้วปลายลิ้นอุ่นก็ขยับไล้เพื่อหาทางล่วงล้ำโพรงปากนุ่มมือหนาเคลื่อนไหวตามใจปรารถนาที่อยากแตะต้องร่างนุ่มมือในทุกส่วน ข้างหนึ่งไล้ไปหยุดวางกระชับสะโพก อีกข้างลูบผ่านเอวบางขึ้นมาเกาะกุมเหนือทรวงอวบอิ่มแล้วร่างเล็กก็สะดุ้งเบาๆ กลีบปากอิ่มเผยอเป็นโอกาสให้เขาสอดแทรกลิ้นเข้าโลมเล้าลิ้นเล็กได้ตามต้องการ“อื้อ...”ซีหรูที่มึนกับสัมผัสแสนระทึกใจเริ่มขยับตัวอย่างต่อต้าน ความตระหนกก่อตัวในจิตใจสาวน้อยเมื่อถูกคุกคามในร่างกายส่วนที่ไม่ควรให้ผู้ใดแตะ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารระหว่างไท่จื่อกับพระชายาค่อนข้างเงียบ ต่างคนต่างตักอาหารของตน ไม่ได้ใส่ใจกันและกัน ไม่มีการพูดคุยระหว่างมื้อเช่นสามีภรรยา ไร้ความหวานชื่นใดๆเกาถิงที่คอยรับใช้กับนางกำนัลหนึ่งคนได้แต่ลอบสบตากัน ก่อนหน้านี้สายตาคมกริบเหลือบมองนางแวบหนึ่งในตอนมาถึงโต๊ะอาหารทำให้เกาถิงแทบอยากให้ตนเองตัวเล็กลงนัก และนางก็ได้รู้แล้วว่าผู้ที่ลงไปแดนมนุษย์กับไท่จื่อในครั้งนั้นชื่อหวังหย่ง อีกฝ่ายมองเธอด้วยแววตาสงสัยชัดเจนทว่าไม่เอ่ยถาม นั่นยิ่งทำให้นางไม่สบายใจหากก็ยังทำราวไม่เคยพบเจอเขาไม่นานไท่จื่อก็วางช้อนแล้วนั่งนิ่งเงียบ ซีหรูที่ยังกินอยู่แสร้งกินเชื่องช้าไปเรื่อยๆ คิดว่าเขาอิ่มและเบื่อก็คงกลับตำหนักไปเอง ทว่าผ่านไปครู่หนึ่งอีกฝ่ายก็ยังนั่งหลังตรงท่าทางเคร่งขรึม สร้างความกดดันให้ผู้ที่ตั้งใจถ่วงเวลา สุดท้ายนางก็เอ่ยเพราะไม่อยากฝืนทนอีกแล้ว“ท่านอิ่มแล้วกลับตำหนักก่อนก็ได้ ข้ายังไม่อิ่ม เกรงใจไท่จื่อ”บอกแล้วก็รีบตักน้ำแกงตรงหน้ามาซด แสดงท่าทางให้รู้ว่าตนนั้นยังเอร็ดอร่อยกับการกินยิ่งนัก“ข้าจะพักที่ตำหนักเจ้า”“พรวด...”เกาถิงรีบเข้ามาเช็ดปากให้นายตนที่เลอะน้ำแกง เพราะคำพูดของไท่จื่อท

ปลายนิ้วแกร่งไล้บนกลีบปากอิ่มของคนที่นอนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอยราวตกอยู่ในภวังค์ จิ่นลี่เองก็ชื่นใจกับรสหวานล้ำที่ได้รับจากชายาของตนเช่นกัน รู้สึกดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนผลักไสเช่นครั้งก่อนแรงแตะแผ่วทำให้ซีหรูเม้มปากตนเองก่อนจะหลุบตาลงต่ำ ไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนในตอนนี้ มือจะขยับผลักไสอกหนายังไม่อาจทำได้ จะให้พูดตรงๆ คือไม่คิดจะทำมากกว่ายิ่งเห็นกิริยาของอีกฝ่ายจิ่นลี่ก็ยิ่งอยากมอบจูบแสนหวานอีกครั้ง ทว่าก่อนที่ปากได้รูปจะแตะกลีบปากนุ่ม ซีหรูก็เอ่ยขัด“ไท่จื่อ...”“หืม?”“ท่านทำให้...ข้ากลัว”เสียงของซีหรูเบาแทบไม่ได้ยิน“เจ้ายังกลัวข้าอยู่อีกหรือ”จิ่นลี่ห่วงอีกฝ่ายไม่น้อย ทั้งที่มั่นใจว่าตนอ่อนโยนกับชายา ไม่ใจร้อนดุดันเช่นก่อนหน้านี้แล้ว และซีหรูก็ไม่ได้ดิ้นรนหนีแต่อย่างใด ทว่านางก็ยังกลัวเช่นเดิมซีหรูไม่ได้ตอบหากสีหน้าของนางดูไม่สบายใจ แต่ไท่จื่อสวรรค์เช่นเขาย่อมไม่มีสิ่งใดจัดการไม่ได้“อย่ากลัวไปเลยชายาของข้า หากได้ทำบ่อยขึ้นเจ้าก็จะคุ้นเคยไปเอง”“เอ่อ...”ยังเอ่ยไม่ทันจบริมฝีปากอิ่มก็ถูกครอบครองซ้ำอีก กลีบปากร้อนที่บดเบียดลงมานั้นนุ่มนวลแฝงความร้อนระอุ ราวส่งมอบกระแสหวามไหวสู่

‘ข้าไปเข้าเฝ้าพระบิดาไม่นานแล้วจะกลับมาหาเจ้า’คำบอกของไท่จื่อหลังมื้ออาหารทำให้ซีหรูถอนหายใจด้วยสีหน้าลำบากใจโดยมีเกาถิงช่วยดูแลขณะอาบน้ำ“อาถิง”“เพคะ”“เจ้าเคยใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอกเมื่ออยู่ใกล้ผู้ใดหรือไม่”นางเอ่ยถามคนสนิทด้วยไม่เข้าใจอาการของตนนัก เมื่ออยู่กับไท่จื่อนางจะทั้งหวั่นเกรงทั้งตระหนกใจเต้นระรัว หากก็รู้สึกวาบหวิวในกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในคราวเดียวกัน“พระชายาเกิดอาการเช่นนี้เพราะไท่จื่อใช่หรือไหมเพคะ”เกาถิงถามพลางยิ้มเอ็นดู แม้นายตนไม่ได้ตอบทว่าแก้มเนียนบนดวงหน้างดงามแดงปลั่ง อาจเพราะน้ำแร่ร้อน หากท่าทางก็ราวขัดเขินแต่เหมือนจะไม่รู้ตัวนัก ด้วยนายตนนั้นไม่เคยชิดใกล้ชายใดนอกจากเจ้าปีศาจกับผู้คุมกฎทั้งสองนับแต่โตมา ราชาปีศาจทะนุถนอมธิดาน้อยมากแม้แต่อาจารย์สอนฝึกพลังปราณวิชาเวทย์ก็เป็นภรรยาของผู้คุมกฎหูพาน ได้มาอยู่ใกล้ชิดไท่จื่อในฐานะสามีภรรยาย่อมต้องรู้สึกแปลกไปกว่าปกติ“ข้ายังไม่เคยชื่นชอบหรือมีใจต่อผู้ใดเพคะ”คิ้วเรียวงามขยับเข้าหากันแล้วหันมองคนของตน“เจ้าหมายถึง...ข้า...”“ท่านมีใจต่อไท่จื่อเพคะ”ซีหรูแทบสะอึก ดวงตาคู่งามเปิดกว้างคาดไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน“ท่า

ไท่จื่อไม่ได้กลับมากินอาหารที่ตำหนักฟางหรูหากก็ให้คนมาแจ้งความว่าต้องไปจัดการราชกิจด่วน เวลาผ่านไปจนยามค่ำคืน ซีหรูเข้านอนแต่ยังไม่หลับด้วยความขุ่นมัวเกาะกินจิตใจ ร่างบางพลิกไปมากระทั่งได้ยินเสียงด้านนอก แล้วก็มีเสียงเปิดประตูกับฝีเท้าทำให้รู้ว่าเป็นไท่จื่อเข้ามา นางจึงพลิกตัวไปอีกด้านแสร้งหลับตาลง ครู่หนึ่งก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวเบื้องหลังตน จากนั้นก็ตามด้วยแขนกำยำพาดโอบกายทำเอาเกร็งไปทั้งตัวอาการตัวแข็งขึ้นเพียงน้อยนิดหากก็ทำให้จิ่นลี่รับรู้ได้ทันทีว่าชายาตนยังนอนไม่หลับ นึกอยากหยอกเย้าอีกฝ่ายจึงตีเนียนเลื่อนหน้าไปจูบขมับตามด้วยแก้มหอม และได้เห็นเปลือกตาบางขยับเล็กน้อย มุมปากได้รูปยิ้มบางแล้วเม้มติ่งหูเล็กเบาๆ ทว่าร่างอรชรกระตุกสะดุ้งลุกพรวดขึ้นผงะห่างในทันใด“ท่าน...”“หืม ยังไม่หลับหรือนี่”เขาแสร้งเอ่ยพร้อมตาคู่คมเข้มพราวระยับซีหรูหน้าร้อนซ่าน เนื้อตัววาบหวิวอย่างที่สุด ปากอิ่มเม้มด้วยความขุ่นเคืองจัด เห็นชัดว่าไท่จื่อรู้ว่านางยังไม่หลับ“ท่านจงใจกลั่นแกล้งข้า”“ข้าเพียงสัมผัสเจ้าฉันสามีภรรยา ไม่ใช่เรื่องกลั่นแกล้งกัน”จิ่นลี่คิดว่าสิ่งที่ตนทำไปไม่ใช่เรื่องผิดใด ซีหรูอาจไม่พ