บททั้งหมดของ สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อต้องมาใช้ชีวิตคู่หลังจากอยู่เพียงลำพังมานานแสนนาน จินลี่เองก็จำต้องเรียนรู้เช่นกัน ก่อนหน้านี้แทบจะเรียกได้ว่าใช้ชีวิตในกองทัพ อุทิศตนเพื่อสวรรค์ชั้นฟ้า ไม่ว่าจะฝึกฝนหรือทำสงครามก็ทุ่มเทพลังกายพลังใจโดยไม่ต้องห่วงกังวลหรือนึกถึงผู้ใด ทว่าการมีชายา มีใครคนหนึ่งรออยู่เบื้องหลังนั้นต่างออกไป แรกทีเดียวจิ่นลี่ไม่รู้สึกนัก แต่เพราะทำตามคำบอกของหวังหย่งจางหย่งที่ให้มาอยู่เป็นเพื่อนนางความรู้สึกในใจก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนซีหรูมีอิทธิพลต่อจิตใจจิ่นลี่อย่างที่เขาไม่ทันคาดคิด อยู่ไกลก็นึกห่วง อยู่ใกล้ก็อยากแนบชิด และแน่นอนว่าความหวงย่อมตามมาด้วย ความรู้สึกยากอธิบายนี้จิ่นลี่ยังไม่คิดว่าตนจะถึงขั้นรักใคร่หลงใหลชายาของตน ทว่าใจนั้นเริ่มผูกพันมากขึ้นทวีคูณ อีกไม่นานย่อมสามารถเรียกว่า ‘รัก’ ได้อย่างชัดเจนเต็มหัวใจสีหน้าของซีหรูยังเคร่งเครียด คิ้วเรียวงามขมวดมุ่นราวมีเรื่องกังวลใจ เขาจึงอยากเปิดอกพูดกับนาง ไม่อยากให้มีเรื่องค้างคาใจกันอีก“เจ้ายังขัดเคืองข้าในเรื่องใดอีกหรือไม่”“ท่านคุกคามข้า”อีกฝ่ายพูดออกมาเสียงเบาและไม่ยอมสบตาเขา จิ่นลี่เกรงว่าตนอาจสร้างบาดแผลในใจซีหรูไปอีกนาน แต่เขาก็ทำได้เพีย

เมื่อเข้ามาด้านในแล้วซีหรูก็เดินตามเสียงพิณที่ยังบรรเลงอยู่จนไปหยุดหน้าประตูที่กำเนิดเสียง มือบางยกขึ้นเคาะเบาๆ ท่วงทำนองแสนเศร้าจึงเงียบลง หากก็ไม่มีเสียงหรือผู้ใดออกมา“ขอโทษที่มารบกวน ขอคุยด้วยได้หรือไม่”ซีหรูเอ่ยอย่างไม่กลัวเกรง ขณะที่เกาถิงเต็มไปด้วยความกังวล และเมื่อข้างในยังเงียบซีหรูจึงตัดสินใจพูดขึ้น“พวกท่านถูกทหารที่เฝ้าอยู่ด้วยนอกทำร้ายใช่หรือไม่ หากต้องการร้องเรียนสิ่งใดก็บอกกับข้าได้ ข้าจะช่วยเป็นพยานให้พวกท่าน”นานครู่หนึ่งกระทั่งซีหรูคิดว่าอีกฝ่ายอาจกลัวจนไม่กล้าออกมาพบผู้คนจึงถอนหายใจหนัก มองเกาถิงอย่างต้องการปรึกษาว่าจะทำอย่างไรดี ทว่าคนในนั้นก็เอ่ยขึ้น“ท่านรู้ได้อย่างไร”เสียงผู้พูดด้านในมีความหวาดระแวงชัดเจน“ข้าได้ยินทหารพวกนั้นพูด”“ท่านเป็นใคร เหตุใดจึงเข้ามาที่นี่ได้”“ข้าได้ยินเสียงพิณก็เลยมาดู”ซีหรูไม่ได้บอกว่าเป็นชายาไท่จื่อด้วยรู้สึกเหมือนตนวางอำนาจ“ต้องขออภัยที่เสียงพิณของข้ารบกวนท่าน”ผู้อยู่ด้านในยังเพียงส่งเสียงออกมาโดยไม่ได้เปิดประตู“เปล่าเลย เพียงแต่ข้าแปลกใจที่ไม่เคยได้ยิน แต่สองวันที่ผ่านมากลับมีเสียงพิณบรรเลง”“ข้าได้ยินเสียงพิณในตอนกลางวัน ทำใ

สองวันสองคืนที่เกาถิงถูกขังไว้ในตำหนักเย็น ซีหรูกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยแม้แต่น้อย เวลาฝึกซ้อมนางรำก็เหม่อลอย เมื่ออยู่ในห้องนอนก็ได้แต่นั่งมองประตูรอคนสนิทกลับมาด้วยใบหน้าเศร้าหมองหากยังไร้วี่แวว บางครั้งน้ำตาก็ไหลโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้เสียใจที่พยายามช่วยเหลือผู้ที่อยู่ในตำหนักนั้น ทว่าเจ็บปวดที่เกาถิงต้องมารับเคราะห์แทนตนเอง จนในที่สุดก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้ ร่างบางลุกพรวดขึ้นเดินออกไปด้านนอก นางกำนัลที่รับใช้อยู่รีบก้าวตามทันที“พระชายาจะไปไหนเพคะ”ซีหรูไม่ได้ตอบ เพียงเดินออกจากตำหนักตนด้วยสีหน้าท่าทางมุ่งมั่น ครู่หนึ่งจึงถึงจุดหมายเป็นตำหนักของราชินีสวรรค์ เมื่อเข้ามาในตำหนักก็คุกเข่าลงด้านหน้าทันที“พระชายา ท่านทำอะไรเพคะ”นางกำนัลที่ตามมาไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ลนลานพยุงนายของตน“ท่านลุกขึ้นก่อนเถิดเพคะพระชายา”ซีหรูคุกเข่านิ่งไม่ยอมขยับพร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงดัง“ซีหรูสำนึกผิดแล้วเพคะ ฮองเฮาโปรดประทานอภัยอาถิงเถิดเพคะ”แม้เสียงจะสั่นเครือและต้องพยายามกลั้นน้ำตาของตนเอาไว้ซีหรูก็ตั้งใจพูดให้ชัดเจน“ซีหรูไม่ดีเอง หากฮองเฮายังประสงลงทัณฑ์ต่อไป ได้โปรดลงทัณฑ์ซีหรูเถิดเพคะ”ทหารที่เฝ้าอยู่ด้าน

“พระมารดา”เสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบากับคำของมารดาที่ราวตีแสกหน้าตน“ท่านหมายความเช่นไร หากนางไม่เหมาะสม แล้วเหตุใดท่านกับพระบิดาถึงให้ลูกแต่งกับนาง”หากไม่ใช่เพราะพูดกับมารดาเสียงของจิ่นลี่คงดังกว่านี้ เพราะเขาเริ่มเก็บความขุ่นใจเอาไว้ไม่อยู่แล้ว“ที่ให้แต่งกับลูกก็เพราะนางมีดวงค้ำจุณลูก แล้วลูกก็รู้ว่านางเหมือนเป็นตัวประกันจากเผ่าปีศาจ”ยิ่งฟังจิ่นลี่ก็ยิ่งปวดใจ สวรรค์ต้องการผลประโยชน์จากซีหรู แต่กลับไม่ต้องการนาง“แม่กับท่านพ่อของลูกเห็นตรงกันว่าลูกควรมีชายารอง จะได้มีลูกกับนาง แล้วชายารองของลูกก็จะได้ขึ้นเป็นราชินีในภายหน้า แม่ให้เทพชะตาเสาะหาผู้ที่มีดวงเหมาะสมกับลูกรองจากซีหรูจากเผ่าวิหคกับเผ่าบุปผาอยู่ เพื่อบัลลังก์สวรรค์จะได้เป็นปึกแผ่นมั่นคง แต่หากมาจากเผ่าจิ้งจอกก็ไม่เลวนัก จะยิ่งช่วยเสริมอำนาจสวรรค์ได้มากเช่นกัน”มารดาบอกเล่าในสิ่งที่จิ่นลี่ไม่เคยคิดถึงมาก่อน“ฉะนั้นลูกควรตรึกตรองให้ดีในเรื่องซีหรู แม่เองก็ไม่ได้รังเกียจนาง แต่เห็นลูกใส่ใจนางจนมองข้ามกฎสวรรค์ทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นคนเข้มงวดในระเบียบวินัยเช่นนี้ก็อดเตือนไม่ได้ ลูกไม่ควรรักไม่ควรหลงนางจนเกินควร”จิ่นลี่เงียบไปโดยไม่

ร่างอรชรก้าวออกจากส่วนนักดนตรี ขณะที่ทุกคนหันมองตามเสียง นางค่อยๆ เดินเข้าไปกลางท้องพระโรงท่ามกลางสายตาผู้คนจนถึงด้านหน้า อดไม่ได้ที่จะลอบมองไท่จื่อด้วยเกรงจะถูกขุ่นเคือง และก็ได้รู้ว่าสายตาคู่คมดุมองอยู่ก่อนแล้ว ได้แต่ทำใจว่าสิ่งใดจะเกิดก็ต้องเกิด“เป็นเจ้าที่บรรเลงพิณหรือ”ท่านปู่มหาเทพมังกรถามขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ“เพคะ”“ให้มันได้อย่างนี้สิ”เสียงตบมือฉาดดังลั่นพร้อมกับหัวเราะอย่างพึงพอใจ“เก่งมาก มีฝีมือ มีฝีมือ อย่างนี้ต้องมีรางวัล มานี่สิ”ซีหรูไม่แน่ใจจึงเหลือบมองไท่จื่อในเชิงปรึกษาแล้วเห็นว่าเขาพยักหน้าลงเล็กน้อย นางจึงก้าวขึ้นไปด้านบนหน้าบังลังก์ แล้วคุกเข่าลง ก่อนที่ท่านปู่มหาเทพมังกรจะยื่นบางสิ่งมาตรงหน้า“สำหรับเจ้า หลานสะใภ้คนเก่งของข้า”มือบางยื่นไปรับไว้พลางมองแหวนมังกรวงใหญ่ที่ตาทั้งสองข้างเป็นมรกตสีเขียวเข้ม คิดว่าตนคงไม่อาจใส่เป็นเครื่องประดับได้“ในเมื่อข้าให้เจ้าแล้ว มันก็เป็นของเจ้า เจ้าย่อมใส่มันได้”เมื่อผู้ให้เอ่ยราวรู้ความในใจ ทั้งยังพยักพเยิดให้นางใส่ซีหรูจึงทำตาม“ขอบพระทัยท่านปู่เพคะ”“ไม่ต้องมากพิธี คนกันเอง”นางค่อยๆ สวมแหวนในนิ้วชี้ของตน แสงสีเขียวส