บททั้งหมดของ สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

ภายในห้องพักในโรงเตี๊ยมซีหรูนั่งก้มหน้าเงียบ กุมมือบนตักอยู่ข้างโต๊ะอย่างรู้สึกกดดัน ขณะเกาถิงรินน้ำชาก่อนจะถอยออกไปอยู่ด้านนอกห้อง ให้ไท่จื่อกับพระชายาอยู่ตามลำพังอย่างรู้หน้าที่“เจ้าพักที่นี่ให้สบายใจเถิด ข้าจะกลับไปหุบเขาพิษกับหวังหย่ง จะให้ทหารสองคนดูแลเจ้าที่นี่”ไท่จื่อซึ่งยืนห่างออกไปเอ่ย“แต่ซีหรูรับพระบัญชาองค์จักรพรรดิ...”เสียงถอนหายใจหนักแน่นทำเอาซีหรูจำต้องชะงัก“ข้าบอกแล้วว่าเป็นหน้าที่ข้า”เพราะไท่จื่อดูหงุดหงิดซีหรูจึงรู้สึกไม่ดีนัก หากก็ไม่อยากให้ขุ่นใจกันไปเนิ่นนาน ครั้งก่อนทำให้นางได้เรียนรู้ว่าควรพูดคุยกันดีกว่าเก็บไว้แล้วต่างก็ไม่เข้าใจกัน อาจกลายเป็นความบาดหมางใจ ทั้งเวลานี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน นางกับไท่จื่อควรร่วมแรงร่วมใจ ร่วมมือกันตามหาพระชายาของอดีตไท่จื่อ“ซีหรูขออภัยไท่จื่อ”ร่างบางทรุดตัวลงคุกเข่า ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษด้วยไม่อาจปัดความผิดได้“ข้าไม่ได้ขออนุญาตบรรเลงพิณ ทั้งยังก้าวก่ายงานของไท่จื่อ ความผิดมากมายนัก ไม่มีสิทธิ์แก้ตัว แต่ข้าไม่อาจอยู่เฉยแล้วให้ไท่จื่อเผชิญอันตรายได้เพคะ เพราะข้าบังอาจเสนอตัวทำงานใหญ่ ไท่จื่อจึงต้องมาที่นี่”จิ่นลี่เห็นชายาตนค

‘ท่านเจ้าปีศาจบอกเพียงว่าไม่ให้ข้าเอ่ยถึงครั้งที่มาดินแดนมนุษย์ แล้วพระชายาทำร้ายชาวบ้านอีกเพคะ ข้าเองก็แปลกใจที่พระชายาลืมเลือนไปราวไม่เคยเกิดขึ้น แต่ไม่มีหน้าที่สงสัย จำต้องทำตามที่เจ้าปีศาจสั่งเท่านั้นเพคะ’เกาถิงถูกเรียกเข้ามาสอบถาม นางก็บอกเล่าเพียงในสิ่งที่ตนรับรู้เท่านั้น“เจ้าปีศาจอาจไม่ต้องการให้เจ้าจมอยู่กับความสูญเสียที่ไม่อาจรับได้ในวัยเด็ก จึงใช้วิชาบางอย่างทำให้ความทรงจำอันแสนโหดร้ายที่ทำร้ายจิตใจของเจ้าซ่อนอยู่ลึกสุดในสำนึก”ไท่จื่อเอ่ยขึ้นหลังจากให้เกาถิงออกไปแล้ว พร้อมกับพยุงให้ซีหรูลุกจากเก้าอี้กลับมายังเตียงนอน“เมื่อถูกเก็บกดเอาไว้ แล้วพบเจอสิ่งใกล้เคียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมารดาของเจ้า จิตใต้สำนึกก็เลยสั่งให้เจ้าทำในสิ่งที่อยากทำ ระบายความโกรธแค้นความเสียใจออกมา”จิ่นลี่เอ่ยยืดยาว ทว่าชายาตนกลับนิ่งเงียบเขาจึงนั่งลงชิดร่างบางแล้วเชยคางเล็กให้อีกฝ่ายมองสบตาตน“อย่าได้คิดถึงช่วงเวลาอันแสนทรมานใจนั้นอีกเลยซีซี”ใบหน้าซีหรูยังหม่นหมองหากก็มีบางอย่างในใจที่มาพร้อมความทรงจำเกี่ยวกับมารดาด้วย“ข้าเพิ่งเข้าใจว่า เหตุใดข้าจึงอ่อนแอต่างจากปีศาจทั่วไปนัก”“แม้เจ้าอ่อนแอก็ไ

“เจ้าบอบบางนักซีซี ข้ายากจะแตะต้องเจ้าได้โดยไม่ทำร้าย”จากนั้นก็จับแขนเรียวสองข้างให้กอดคอตน“หากเจ็บก็ระบายที่ข้าได้เต็มที่ จะจิกข่วนหรือกัดเช่นครั้งก่อนข้าก็ยินดีให้เจ้าลงมือไม่ต้องยั้ง”ซีหรูคิดว่าตนคงไม่อาจทำร้ายไท่จื่อได้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงสิ่งกร้าวร้อนเบียดไล้เรียวขาที่ถูกจับให้ขยับห่าง ทำเอาความตื่นตระหนกแล่นพล่าน เพียงชั่วอึดใจก็ต้องร้องออกมาเบาๆ“อื้อ”แม้ถูกแตะต้องจุดเดียวทว่ากลับทำให้นางรวดร้าวไปทั้งร่าง ซีหรูกัดฟันแน่น สุดท้ายมือก็จิกลงบนไหล่กำยำอย่างลืมตัว แรงเคลื่อนเข้ามานั้นช่างสร้างความทุรนทุรายอย่างสุดแสนให้กับนาง และผ่านไปอย่างเชื่องช้า“คนดี เจ้าเกร็งเกินไปแล้ว”เสียงทุ้มดังใกล้หูหากซีหรูได้แต่ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เจ็บจุกจนพูดไม่ออก ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัวได้ด้วยซ้ำจิ่นลี่หอบหนักและจำต้องไปต่ออย่างยากลำบากด้วยปวดร้าวจนหมดความอดทน เขาประคองท้ายทอยเล็กแนบริมฝีปากจูบกับปากอิ่มพลางเดินหน้าเติมเต็มภายในกายแสนนุ่มอุ่นหากก็รัดรึงอย่าง อึดอัด รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายครางเสียงดังพร้อมกับดิ้นเล็กน้อย หากเขาก็คลุกเคล้าปลายลิ้นพาให้เจ้าตัวเพริดตามอา

หุบเขาพิษอันตรายแทบทุกพื้นที่ ทั้งต้นไม้ดอกไม้ล้วนมีพิษ จิ่นลี่จึงให้ทหารรอด้านนอกแล้วเข้ามากับหวังหย่งเท่านั้น เพราะยิ่งคนเยอะยิ่งดูแลยาก และแม้ถูกต้นไม้กินคนจู่โจมจิ่นลี่ก็สามารถจัดการได้ ไม่เกรงกลัวสิ่งใดภายในนี้ ทว่าการติดตามหาเพ่ยซานโดยไร้จุดหมายในสถานที่เช่นนี้ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรท่ามกลางพายุที่พร้อมกลืนกินชีวิตลงใต้ท้องทะเลได้ทุกเมื่อ“ข้าจะใช้วิชาแยกจิตตามหาเพ่ยซาน”จิ่นลี่เอ่ยกับหวังหย่ง หลังไกลจากต้นไม้กินคนมาพักหนึ่ง“แต่ทำเช่นนั้นจะสูญเสียพลังปราณมากนะพ่ะย่ะค่ะ”“เราเสียเวลาหาทั้งวันก็คงไม่พบ เมื่อเพ่ยซานต้องการหลบซ่อนและต้นไม้หนาทึบแถมยังเต็มไปด้วยพิษเช่นนี้ อีกอย่างนางเองก็ย่อมรู้ว่าดีว่าภายในหุบเขานี้อันตรายมาก คงซ่อนตัวที่ใดที่หนึ่งเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ พร้อมกับหลบหลีกทหารสวรรค์เท่านั้น ไม่นานนางก็คงหาทางออกไปจากที่นี่เช่นกัน”เขาไม่ต้องการยืดเยื้อ แม้วันเวลาในโลกมนุษย์จะสั้นกว่าสวรรค์ หากตนก็มีงานอื่นและไม่อยากห่างจากชายานานนักเมื่อตัดสินใจแล้วจิ่นลี่ก็นั่งลงกำหนดจิตใช้วิชาเพื่อแบ่งแยกดวงจิตเป็นเจ็ดส่วนตามหาเพ่ยซาน วิชานี้ค่อนข้างเสี่ยง นอกจากจะสูญเสียพลังปราณไป

ซีหรูกับทุกคนเร่งร้อนรีบเดินทางอย่างไม่หยุดพัก โดยหวังหย่งและทหารช่วยประคองร่างสูงใหญ่ของไท่จื่อ กระทั่งมาถึงเผ่าปีศาจทหารยามก็ต้อนรับอย่างแปลกใจที่ธิดาเจ้าปีศาจกลับมา“ท่านพ่อข้าอยู่หรือไม่”“ท่านเจ้าปีศาจบำเพ็ญตนฝึกพลังปราณขอรับ เท่าที่ทราบเหลืออีกหนึ่งคืนจะครบกำหนดขอรับ”ซีหรูร้อนใจเพราะรอไม่ได้ จึงหันไปหาเกาถิง“ถามท่านพ่อไม่ได้ อาถิง...เจ้าไปตามท่านป้าเกา แล้วพวกเจ้าทั้งสองตามท่านผู้คุมกฎ จะเป็นท่านลุงหูพานหรือท่านอาจางฉวนก็ได้มาพบข้าที่ห้องโดยด่วน”สั่งกับเกาถิงและทหารยามแล้ว ซีหรูก็เอ่ยกับหวังหย่ง“ตามข้ามา”เจ้าของร่างบางเคลื่อนไหวอย่างเร่งร้อนด้วยความร้อนใจ นำทางผู้ประคองไท่จื่อเข้าไปในวังปีศาจ กระทั่งถึงส่วนที่พักของตนแล้วตรงไปยังห้องนอน เมื่อไท่จื่อนอนลงบนเตียงเรียบร้อย ซีหรูก็รีบไปดูยังประตูว่ามีผู้ใดมาหรือยัง ขณะที่หวังหย่งนำทหารออกไปรอด้านนอกด้วยรู้ว่าภายในนี้เป็นห้องส่วนตัวของพระชายา“หากมีคนมาแล้วรีบให้เข้ามาเลยนะ”นางสั่งกับหวังหย่งเอาไว้แล้วกลับไปนั่งลงบนพื้นยกสูงชิดขอบเตียง จับมือไท่จื่อแล้วก็หนาวเยือกไปทั้งใจ เมื่อมือหนาเย็นจัด จนอดไม่ได้ที่จะลองแตะชีพจรทั้งที่ข้อม