All Chapters of สวรรค์เย็นชา ข้าคือชายาปีศาจ: Chapter 41 - Chapter 50

“พ่อไม่อยากทำเช่นนี้เลยจริงๆ ซีเอ๋อร์”โจวซุ่นโอบกอดบุตรสาวเป็นครั้งสุดท้าย ขณะทั้งสองยืนอยู่ข้างเตียงที่มีร่างสูงใหญ่ของไท่จื่อนอนอยู่ หลังจากราชาปีศาจตัดสินใจให้ผลึกหัวใจปีศาจเพื่อช่วยชีวิตไท่จื่อ“ลูกขอบคุณท่านพ่อ และขอให้ได้เกิดเป็นลูกท่านในทุกชาติภพ”ผู้เป็นพ่อสะท้อนใจยิ่งนัก ชีวิตตนคงอีกยาวนาน หากไม่ชราจนคิดละสังขารเช่นบิดาตน“ลูกรัก จากกันครั้งนี้พ่อเหมือนตายทั้งเป็น และไม่มีวันทำใจได้ไปชั่วชีวิต”ผู้ที่สามารถใช้วิชาชำระล้างพิษด้วยผลึกหัวใจปีศาจนั้นมีเพียงราชาปีศาจกับเจ้าสำนักพิษ วิชานี้ถ่ายทอดจากบุคคลต่อบุคคลเท่านั้น และแม้จะสามารถให้เกาจื่ออี้จัดการได้ ทว่าโจวซุ่นไม่อาจปล่อยให้บุตรสาวจากไปโดยไม่มีตนอยู่ด้วยได้ แม้จะเหมือนควักหัวใจตนเองออกมาก็ตามซีหรูค่อยๆ ผละออกห่างแล้วปล่อยมือบิดาตนอย่างช้าๆ น้ำตาไหลทั้งที่ไม่อยากร้องไห้ให้ท่านเห็นในวาระสุดท้ายของตน จึงพยายามเช็ดอย่างรวดเร็วจากนั้นทั้งสองก็ประคองไท่จื่อให้นั่ง ก่อนซีหรูจะนั่งเผชิญหน้ากับไท่จื่อ ส่วนราชาปีศาจนั่งด้านหลังร่างสูงใหญ่ แบมือขึ้นตรงหน้าก็ปรากฏกล่องทองคำสลักลายสวยใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อยขึ้นมา แล้วผลึกที่อยู่ในนั้น

ทันทีที่มาถึงสวรรค์จิ่นลี่กลับตรงไปหาเทพชะตาแทนที่จะไปทูลรายงานต่อบิดาของตน อย่างไรเพ่ยซานก็สิ้นชีวิตไปแล้ว ทูลเมื่อใดก็ไม่ต่างกัน และสำหรับเขาเรื่องสำคัญมีเพียงเรื่องของซีหรูเท่านั้นร่างสูงใหญ่พุ่งพรวดเข้าไปหาผู้ที่นั่งเปิดคัมภีร์ชะตาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมือหนาทุบลงบนโต๊ะเสียงดังปัง!เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเทพชะตาก็ต้องหน้าซีดเหงื่อตกเพราะเผชิญหน้ากับใบหน้าถมึงทึงของไท่จื่อ“ท่านรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่”“ไท่จื่อ”“ข้าถามว่าใช่ไหม”จิ่นลี่กัดฟันเข่นเขี้ยว หายใจแรงด้วยความโกรธจัด“เอ่อ...พ่ะย่ะค่ะ”“ต่ำทราม!”ผู้เป็นไท่จื่อตลาดเสียงลั่นทั้งยังทุบโต๊ะซ้ำจนเทพชะตาสะดุ้ง“ท่านให้ข้าแต่งกับซีหรูเพื่อให้นางมาตายแทนข้า”มือหนาชักกระบี่ออกมาวางพาดคอเทพชะตาในทันใด“ไท่จื่อโปรดระงับโทสะ”หวังหย่งรีบเข้ามาทัดทาน ขณะที่เทพชะตาตัวสั่นงันงก“เป็นชะตาของพระชายา มิอาจเปลี่ยนแปลงได้”“ท่านจะบอกว่า แม้ไม่แต่งกับซีหรู นางก็ต้องตายเพราะข้าเช่นนั้นหรือ”เทพชะตาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการยืนยัน“อีกอย่าง...ไท่จื่อต้องเผชิญเคราะห์รักหนักหน่วงสาหัส และพระชายาเป็นคู่ชะตาของท่าน ไม

“ลูกจะอยู่คนเดียวไปตลอดเช่นนี้ไม่ได้จิ่นลี่”จิ่นลี่ไม่ได้ก้าวต่อ หากก็ไม่หันกลับไป“ที่สำคัญ แม่ทนเห็นลูกจมอยู่กับความหมองเศร้าและโดดเดี่ยวเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว รู้ตัวหรือไม่ว่าทุกวันนี้ลูกเป็นเช่นไร ลูกห่างเหินเหมือนเราไม่ใช่ครอบครัว ลูกจำได้หรือไม่ว่าพบหน้าท่านพ่อกับแม่พร้อมหน้ากันล่าสุดเมื่อใด”น้ำเสียงฮองเฮาเครือสั่นหากผู้เป็นลูกก็ยังยืนนิ่ง“ซีหรูจากไปแล้ว แม่ไม่ได้บังคับให้ลูกลืมนาง เพียงต้องการให้ลูกเปิดใจรับชายาคนใหม่”“ลูกไม่ต้องการใครทั้งนั้น”เมื่อมารดาเอ่ยสิ่งที่ขัดใจจิ่นลี่ก็หันกลับมาพูดเสียงเข้ม ทำเอาฮองเฮาชะงักไปเช่นกัน“ซีหรูเป็นชายาคนเดียวของลูก ไม่ว่านางจะอยู่หรือไม่ก็ตาม หากพระมารดาไม่รับฟังคำขอของลูก ลูกก็จะไม่เกรงใจอีก”จบคำจิ่นลี่ก็ไม่คิดรอฟังคำใด รู้ว่าตนเอ่ยในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจและความหวังดีของมารดา ทว่าเขาไม่ต้องการใครอื่น เพียงผู้เดียวที่เขาต้องการคือซีหรู นางคือเจ้าของหัวใจทั้งดวงของเขาและจะเป็นเช่นนี้ตลอดไปฮองเฮามองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความสะท้อนใจ ทั้งสงสารทั้งปวดใจตามไปด้วย แล้วเช่นนี้จะให้พระนางวางเฉยได้อย่างไร‘จะให้แม่ทนเห็นลูกใช้ชีวิตราวร่างไร้วิญญาณ

“ข้าคิดถึงเจ้านัก”ราวผู้ที่กอดนางจะไม่ได้ยิน ซีซวนจึงทุบมือบนอกหนาเท่าที่จะสามารถทำได้แม้หวังหย่งเองจะไม่อยากเชื่อสายตาตนนักที่สตรีเผ่าบุปผานี้ช่างเหมือนพระชายาราวพิมพ์เดียวกัน ทว่าก็คิดว่าไท่จื่อควรมีเวลาส่วนตัวเขาจึงส่งสายตาพร้อมกับทำมือให้บรรดานางรำถอยออกไปจากศาลานี้ แม้แต่ละคนจะมีสีหน้าสงสัยแต่ก็ทำตาม ส่วนเขาออกไปยืนด้านนอกศาลาไม่ห่างนัก“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ”ซีซวนเสียงดังขึ้นมือผลักร่างสูงใหญ่รุนแรงเมื่อเห็นว่าสหายนางรำของตนล่าถอยออกไป นางเริ่มวิตกและหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยนางเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่ไม่เคยมีบุรุษใดเข้าใกล้ เติบโตเพียงในตำหนักบุปผากับคณะระบำในเผ่าที่มารดาให้ฝึกฝนตั้งแต่อายุยังน้อยแต่แล้วอีกฝ่ายก็คลายอ้อมกอดแล้วจะจับมือสองข้างของนางทว่าซีซวนสะบัดมือออกอย่างแรง หากเขาก็พยายามคว้าไปกุมไว้จนได้“ซีซี”“เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้”คราวนี้แม้จะทั้งบิดข้อมือและสะบัดอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อย“เจ้าจะหนีข้าไปไหน ไม่คิดถึงข้าบ้างหรือ”พร้อมเอ่ยจิ่นลี่ก็สอดแขนรั้งเอวคอดเล็กให้ร่างอรชรมาแนบชิดตน แต่กลับถูกผลักออกโดยไม่ยินยอม ไม่เพียงเท่านั้นพอคลายมือออก มือบางก็ยกขึ้น

เรือนร่างอรชรเคลื่อนไหวด้วยกระบวนท่าวิชาเพื่อใช้พัดให้เข้ากับพลังเวทของตน ซีซวนตื่นเต้นมีความสุขหลังจากได้อาวุธประจำกายจึงออกมาฝึกพลังอยู่คนเดียวในช่วงกลางคืน นางเพิ่งสำเร็จปราณในขั้นต้นพลังจิตยังไม่แข็งแกร่งจึงไม่ได้คล่องแคล่วแต่อย่างใด ส่วนใหญ่จะเป็นเพียงลมพัดดอกไม้ในสวนไหวโอนเอน หากก็ไม่ย่อท้อเพราะสนุกที่ได้ฝึกใช้พัดและแล้วซีซวนก็สามารถบังคับพัดได้แม้จะไม่รุนแรงนักหากก็ส่งผลให้ดอกไม้ปลิวกระจัดกระจายมากมาย“สำเร็จแล้ว เย้”นางดีใจมากทั้งกระโดดโลดเต้นและร่ายรำท่ามกลางดอกไม้โปรยปรายรอบตัวเจ้าของร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งยืนมองผู้ที่แอบมาฝึกวิชาในสวนดอกไม้อยู่นานแล้ว จากที่ไม่คิดว่าตนจะชื่นชอบการชมดอกไม้ แต่ได้กลิ่นหอมจัดในยามค่ำคืนจิ่นลี่กลับออกมาเดินชมจันทร์ท่ามกลางดอกไม้ เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างจึงเดินลึกเข้ามา เห็นว่าเป็นผู้ใดก็ให้หวังหย่งกลับไปก่อน ทั้งที่บอกกับตนเองแล้วว่าไม่ควรใส่ใจซีซวนอีก หากขาของเขากลับไม่ขยับ ยืนดูอย่างเอาใจช่วยอีกฝ่าย และเมื่อนางทำสำเร็จก็ยิ้มมุมปาก ชมภาพสตรีแสนงามเริงระบำอย่างมีความสุขท่ามกลางดอกไม้และกลีบดอกไม้ปลิวรอบตัวอย่างเพลินตา แล้วอดไม่ได้ที่จะย้อนกลับไ