บททั้งหมดของ ซ่อน (แอบ) รัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ประตูห้องพักในโรงแรมถูกเปิดโดยพนักงานบริการ กันยกรเดินเข้ามาก่อนตามด้วยเจ้าของร่างสูงกำยำ“ฉันเข้าห้องน้ำก่อน”เมื่อพนักงานออกไปเธอก็จับประตูห้องน้ำเปิดเข้าไปทันที รู้สึกใจเต้นแรงจนต้องพิงประตูแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกไม่เสียใจ กันยกรบอกตัวเอง สิ่งที่ตนกำลังจะทำเหมือนคนโง่ ทว่าเธอต้องการความแข็งแกร่ง อยากเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้หญิงแกร่งที่สวย เชิด เลิศ ไม่แคร์สิ่งใด‘แกมันดูเหนียมไปหน่อยยายกันย์ ผู้หญิงที่ไม่เคยอย่างแกน่ะ มันขาดเสน่ห์ ไร้เซ็กซ์แอพพีลก็ตรงนี้แหละ’ภาวินีเพื่อนสนิทบอกเธอในตอนที่ถูกแฟนบอกเลิกเป็นคนที่สาม นับแต่เรียนมหาวิทยาลัย กันยกรก็คบหากับคนที่เข้ามาจีบตนเพราะคิดว่าตนเองโตพอที่จะทำความรู้จักความรัก แต่กลับถูกคนที่คบด้วยบอกเลิกหลังจากเวลาผ่านไปพักหนึ่งเสมอ‘ฉันยังไม่พร้อมนี่นา’‘แล้วแกจะพร้อมเมื่อไร สมัยนี้เขาไม่ถือเรื่องพวกนี้กันแล้ว ของแบบนี้มันต้องลองก่อนว่าไปกันรอดไหม เจอหน้าก็ชวนนอนก่อนเลยย่ะ’‘แหม พูดเหมือนตัวเองเจอหน้าคนที่ชอบแล้วชวนนอนก่อนงั้นแหละยายนีนี่’‘ว่าไม่ได้นะจ๊ะ ถ้าโดนจริงๆ ก็อาจจะขอลองก่อนว่าเด็ดไหม’เพื่อนรักกระซิบข้างหูแล้วขยิบตาให้เธอจึงตีไหล่อีกฝ่า

“กันย์ต้องการถอนหมั้นค่ะ”กันยกรเอ่ยในไม่กี่วันถัดมาที่นัดภพดนัยทานอาหารค่ำด้วยกัน ความจริงเธออยากนัดเจอเขาทันทีทันใดด้วยซ้ำทว่าชายหนุ่มบอกว่าไม่ว่างผัดมาพักหนึ่งจนเธอบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องพูดอีกฝ่ายจึงยอมรับนัดหญิงสาวมาในชุดราตรีสั้นสีน้ำเงินโชว์ท่อนขาสวยได้รูปกับแขนเรียว ผิวขาวผ่องตัดกับสีเข้มของชุดยิ่งทำให้โดดเด่นสะดุดตา แถมวันนี้เธอยังใส่คอนแทกเลนส์เหมือนเช่นตอนที่ไปผับคืนนั้น ตั้งใจไว้แล้วว่าหลังจากนี้จะทำเลสิก ทรงผมถูกเกล้าขึ้นโชว์ลำคอระหง ดูสวยสง่าชนิดที่เดินผ่านผู้ชายหรือผู้หญิงต่างก็หันมอง แม้กระทั่งเวลานี้นั่งอยู่กับภพดนัยก็ยังมีผู้ชายเหล่มองตลอดเวลาอย่างไม่เกรงใจจนชายหนุ่มหงุดหงิดภพดนัยนิ่งงันไปกับคำบอกของคู่หมั้นสาว สิ่งที่คาดไว้ในใจนั้นผิดไปหลายขุม เขาเห็นครั้งแรกที่กันยกรเดินเข้ามาก็ถึงกับตะลึงลมหายใจสะดุดกับลุกใหม่ที่ไม่เคยเห็นจากเจ้าตัวมาก่อน ยังคิดเลยว่าคู่หมั้นสาวต้องการจะมัดใจตนในคืนนี้“หมายความว่ายังไง อยู่ดีๆ ทำไมคุณถึง...”กันยกรไม่พูดพร่ำ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดคลิปที่แอบถ่ายไว้ได้ แม้เพียงไม่กี่วินาทีเพราะทนมองได้ไม่นาน หากมันก็ชัดเจน เมื่อวางล

ลางสงหรณ์ของกันยกรปรากฏชัดเจนในวันที่เธอเริ่มทำงานอาทิตย์ถัดมา นับแต่เห็นร่างสูงกำยำก้าวเข้ามาในห้องทำงานของตนที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเพิ่งพามา“นี่นภณต์ครับคุณกันย์ นภณต์เป็นคนคุมหัวหน้าทีมสร้างสรรค์และพัฒนาโปรแกรมทั้งหมดในบริษัทครับ เขาจะเป็นผู้ช่วยคุณกันย์”“สวัสดีครับ”ชายหนุ่มมีท่าทางสงบเสงี่ยมด้านหน้าโต๊ะใกล้กับผู้จัดการฝ่ายบุคคลและเอ่ยทักสั้นๆ“สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งมาใหม่ มีอะไรแนะนำได้นะคะ”กันยกรเองก็ตอบกลับเสียงเรียบทั้งที่หัวใจเต้นเร็วขึ้นเสียอย่างนั้น“ต่อจากนี้นภณต์จะเป็นคนรายงานเนื้อหางานของแผนกกับคุณกันย์นะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”ผู้จัดการเอ่ยอย่างนอบน้อมแม้จะอายุมากกว่าเธอแล้วออกจากห้องไปเมื่อประตูปิดลงความเงียบก็เข้ามาปกคลุมทันใด กันยกรใจหวิวประหลาดหากก็พยายามข่มใจตัวเองให้ตีสีหน้านิ่ง“สิบเอ็ดโมงจะมีประชุมแนะนำคุณให้คนในแผนกของเรารู้จักครับ ตอนนี้ผมจะบอกโครงสร้างแผนกเราคร่าวๆ ก่อนว่ามีกี่ทีม และแต่ละทีมกำลังทำอะไรกันอยู่”อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองเธอด้วยแววตาไม่ไหวติง สีหน้าไม่แปรเปลี่ยนสักนิดนับแต่อยู่กันตามลำพัง หญิงสาวรู้สึกว่าคงมีเพียงเธอที่จิตใจกำลั

แม้จะค่อนข้างกังวลใจเรื่องของนภณต์ ทว่าเอาเข้าจริงกันยกรก็แทบจะไม่เจอหน้าชายหนุ่ม เพราะพูดคุยเรื่องงานโดยผ่านเลขาเป็นคนประสานนอกจากต้องประชุมทีม และอีกฝ่ายก็ออกไปพบลูกค้ากับทีมเพื่อนำเสนองานเสมอ ดูเหมือนนภณต์จะเป็นหัวใจหลักของแผนกก็ว่าได้ พวกเขาทั้งรับงานว่าจ้างจากข้างนอกและออกแบบกับพัฒนางานของบริษัทเอง แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีงานที่ดูคล้ายหรือซ้ำกันให้เป็นที่ครหา ได้รับความไว้ใจจากบริษัทอื่นอีกถึงห้าบริษัท“คุณนภณต์ขอพบค่ะคุณกันย์”ปากกาในมือซึ่งกำลังจะเซนต์เอกสารที่พึ่งอ่านทำความเข้าใจเนื้อหาเสร็จหล่นลง อยู่ๆ ก็ใจเต้นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มมาขอเข้าพบเธอในห้องนับจากวันที่มาแนะนำตัว“เชิญค่ะ”หญิงสาวตอบรับแล้ววางสีหน้าให้นิ่ง ผ่านไปสามอาทิตย์นับแต่ชายหนุ่มไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ แล้วจากนั้นเขาก็ดูจะยุ่งตลอดเวลา มีเพียงประชุมดูงานที่แก้ไปเท่านั้นที่เธอเจอเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงท่าทางล้ำเส้นใดๆ ขณะที่กันยกรระวังตัวแจจนมากเกินไป“ขอโทษที่รบกวนครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนต้องแจ้งให้ทราบ”เมื่อพิมพ์พรรณซึ่งเดินนำชายหนุ่มเข้ามาออกไปนภณต์ก็เอ่ยทันที เขาถือแฟ้มติดมือมาด้วย

กันยกรกัดฟันและพยายามฝืนยิ้มหวาน ทว่าสายตาแอบเหล่ไปมองว่าภพดนัยยังอยู่หรือไม่ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายเธอก็ทุบอกหนาอย่างแรง“บ้าน่ะสิ ใครคิดถึงคุณ”เอ่ยเสียงเข้มแล้วก็ผลักเขา หากชายหนุ่มยังกอดเธออยู่“อ้อ ใช้ผมเป็นไม้กันหมานี่เอง”“ย่ะ รู้แล้วก็ปล่อยได้แล้ว”เธอไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายจึงลดแขนลง ร่างอรชรรีบถอยห่างพลางสูดหายใจเข้าลึกดึงสติของตัวเอง พร้อมเรียกกำลังที่อ่อนลงไปก่อนหน้านี้ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีนภณต์กลับไปที่ห้องวีไอพี ตั้งใจว่านั่งต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงก็จะขอตัวกลับ ไม่สนใจว่าชายหนุ่มมองตามตนด้วยสายตาแบบไหน“ขึ้นแท็กซี่ไปด้วยกันนะคะพี่เมฆ จะกลับไปเอารถที่บริษัทใช่ไหมคะ น้องต้องผ่านทางนั้นเหมือนกันค่ะ”เพราะนั่งอยู่ข้างนภณต์กันยกรจึงได้ยินที่หญิงสาวซึ่งนั่งถัดจากเขาคุยด้วย วันนี้นภณต์มากับทีม ส่วนเธอขับรถมาเองเพราะรู้เส้นทางที่มาบริษัทลูกค้าแล้ว หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมากกระทั่งขอตัวกลับ ในทีมมีผู้หญิงสองคน อีกคนขอตัวออกมาพร้อมกับเธอโดยมีแฟนมารับ กันยกรยืนรอเป็นเพื่อนอีกฝ่ายอยู่บริเวณด้านหน้าพักหนึ่งกระทั่งแฟนเจ้าตัวขับรถมาถึง“ขอบคุณกันย์มากค่ะ”เธอพยักหน้ารับพลางบอกว่าไม่เป็นไรอีกฝ่ายก็ขึ้