“เป็นบ้าอะไรยายกันย์”
เธอบ่นตัวเองก่อนจะสตาร์ตรถ แต่กลับสตาร์ตไม่ติด สตาร์ตซ้ำเท่าไรก็ไม่มีปฏิกิริยาทำเอาหญิงสาวทิ้งตัวลงกระแทกเบาะด้วยความเซ็ง
“เป็นอะไรเนี่ย”
ดูนาฬิกาก็เห็นว่าสองทุ่มครึ่งแล้ว หากจะโทรหาลุงคนขับรถของที่บ้านก็คงดึกเกินไป กันยกรไม่เคยดูแลเรื่องรถด้วยตัวเอง เธอแค่ขับได้ตามประสาลูกสาวคนมีเงินทั่วไป แม้บิดาจะไม่ใส่ใจกระนั้นก็ไม่เคยต้องลำบาก
“ไว้โทรพรุ่งนี้แล้วกัน”
ก๊อกๆๆ
หญิงสาวตกใจสะดุ้งโหยงที่อยู่ๆ กระจกด้านข้างก็มีคนมาเคาะ เมื่อหันมองก็เห็นว่าเป็นคนที่เพิกเฉยกันและกันมาตลอดทั้งอาทิตย์
“รถสตาร์ตไม่ติดเหรอครับ”
เธอได้ยินเขาถามแว่วๆ กันยกรหยิบของตนเองก่อนจะเปิดประตูลงไป ร่างสูงกำยำก็ขยับไปยืนห่างอย่างเว้นระยะ
“ใช่ค่ะ สตาร์ตไม่ติด”
“ผมช่วยดูให้ไหมครับ”
คำถามดูง่ายและมีน้ำใจแต่อดไม่ได้เลยที่เธอจะสังเกตแววตาของเขา หากก็ดูไร้แววใดๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้คนที่บ้านมาจัดการ”
“อ้อ ครับ”
ชายหนุ่มยิ้มบางรับพร้อมกับมองกระเป๋าของเธอ
“จะลงไปชั้นหนึ่งเหรอครับ ติดรถผมลงไปก็ได้ จะได้ไม่ต้องลงลิฟต์ให้เสียเวลา”
หญิงสาวอึกอักและดูไม่สบายใจขึ้นมาชัดเจน เธอเม้มริมฝีปากพลางส่ายหน้าแต่ชายหนุ่มก็เอ่ยเสียงขรึม
“เชิญครับเจ้านาย”
เธอนิ่งไปเมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น
“ลูกน้องปล่อยให้เจ้านายเดินลงลิฟต์ไปเองทั้งที่เห็นเต็มสองตา ผมคงเป็นลูกน้องที่ไม่เอาไหนน่าดู”
เขาบอกพร้อมผายมือเชื้อเชิญ
หากยิ่งทำตัวมีระยะห่างก็เท่ากับว่าตนมีความรู้สึกไม่ปกติ ไม่เหมือนชายหนุ่มที่ตีหน้าเฉยและไม่ได้มีท่าทางเป็นพิเศษกับเธอ กันยกรจึงยอมเดินตามคำเชิญของชายหนุ่ม อีกฝ่ายก้าวนำไปยังรถของเขาและเปิดประตูให้เธอซึ่งเป็นด้านข้างคนขับแต่หญิงสาวก็เข้าไปนั่งโดยไม่เรื่องมากหรือถือตัวว่าตนเป็นเจ้านาย
“โทรเรียกแท็กซี่แล้วใช่ไหมครับ หรือบอกให้คนที่บ้านมารับ ลงตรงหน้าตึกเลยใช่ไหมครับ ว่าแต่คุณจะนั่งรอที่ไหน โถงล็อบบี้ตึกเราไม่มีที่นั่งด้วย หรือรอตรงป้ายรถเมล์ดี แต่เวลานี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไร”
ชายหนุ่มถามไปด้วยพร้อมออกรถและขับวนลงอย่างช่ำชอง
“ป้ายรถเมล์ค่ะ”
“ครับ”
อีกฝ่ายตอบรับง่ายๆ จากนั้นระหว่างทั้งสองคนก็เงียบไป กันยกรรู้สึกกดดันจนมือเย็นและเหงื่อซึมแม้เวลาจะผ่านไปเพียงไม่นานที่รถเคลื่อนลงมาด้านล่างของตึกสามชั้นออกมาจากบริษัทจนมาหยุดลงใกล้ป้ายรถเมล์ หญิงสาวรีบปลดเข็มขัดทว่านภณต์กลับรั้งไว้
“รอบนรถดีกว่าครับ”
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มก็เห็นเพียงแววตากับสีหน้าเฉยสนิท
“ตอนนี้ไม่มีคนเลย ไม่รู้ว่าแท็กซี่ที่คุณเรียกจะมาถึงเมื่อไร”
“ฉันยังไม่ได้เรียกน่ะ ว่าจะมารอที่ป้ายรถเมล์”
“งั้นผมดูให้ ถ้ามีแท็กซี่มาผมจะโบกให้แล้วคุณค่อยลงไป”
“แค่นี้ก็รบกวนคุณมากแล้ว ฉันลงไปรอเองก็ได้ เผื่อคุณมีธุระรีบกลับ”
กันยกรปฏิเสธ ทั้งเกรงใจอีกฝ่ายทั้งรู้สึกไม่ดีเมื่ออยู่กับเขาเพียงสองคนในพื้นที่จำกัด
“ถ้าผมรีบคงไม่ออกไปซื้อของกินเข้ามาให้ทีมที่แก้งานหรอก รอในรถเถอะครับเจ้านาย”
น้ำเสียงชายหนุ่มดูเอื่อยลง ทำให้คนที่อึดอัดอยู่แล้วเข้าใจว่าเข้าประชดตนเอง
“ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นก็ได้ค่ะ”
“อ้อ ครับ”
เขาตอบกลับเสียงเรียบเหมือนเช่นเคย ทั้งที่เธอใช้น้ำเสียงแข็ง กันยกรพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึก คิดว่าอย่างน้อยเขาก็รับคำแล้วจึงหันไปมองด้านหลังเพื่อมองแท็กซี่อย่างพยายามไม่สนใจอีกฝ่าย ทว่ากลับต้องขนลุกซู่เมื่อเสียงทุ้มกระซิบชิดริมหู
“นึกว่าคุณชอบเสียอีก”
หญิงสาวผงะออกและหลบไปชิดติดประตูเมื่อร่างสูงกำยำโน้มเข้ามาใกล้
“เห็นคุณชอบเล่นบทเจ้านาย”
“นี่...”
“ครับ?”
กันยกรพูดไม่ออกใบหน้าคมคายขยับมาในระยะประชิดเพียงลมหายใจ ทั้งที่แววตากับสีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิดหากเธอก็รู้ว่าเขาจงใจกวนอารมณ์ หญิงสาวผลักอกหนาอย่างแรงทว่าร่างสูงกำยำขยับเพียงเล็กน้อย
“ฉันบอกแล้วไง ว่าให้ทำเป็นไม่รู้จักกัน”
“ผมก็ไม่ได้บอกใครว่าเคยนอน...เอ๊ย เคยรู้จักกับเจ้านายมาก่อน”
เธอทุบอกหนาซ้ำเพราะรู้ว่าเขาแกล้งพูดผิด
“ฉันหมายถึง ทำเป็นไม่รู้จักกัน อย่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ”
“เจ้านายเองก็ไม่เห็นปฏิเสธนี่ครับ ว่าไม่รู้จักผม”
ริมฝีปากอิ่มเผยอค้าง ได้เพียงกะพริบตาปริบๆ ฟังอีกฝ่ายพูดต่อ
“คนไม่รู้จักกัน ก็น่าจะไม่เข้าใจเรื่องผมพูด จริงไหม”
“คุณนี่มัน...”
ยังพูดไม่จบชายหนุ่มก็หันกลับไปมองด้านหลังเพราะมีแสงไฟจากรถ
“นั่นแท็กซี่มาแล้ว”
เอ่ยจบเขาก็ลงจากรถไปโบก เมื่อแท็กซี่หยุดลงด้านหลังก็อ้อมมาเปิดประตูให้เธอ กันยกรตีหน้านิ่งและเชิดหน้าขณะลงจากรถของเขา ชายหนุ่มก็ยังเดินไปเปิดประตูแท็กซี่ให้เธออีกด้วย เธอจึงจำต้องพึมพำขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีบริการเจ้านายเสมอ”
ดวงตาคู่เรียวงามตวัดขวับมองคนพูดอย่างไม่พอใจ แล้วสะบัดหน้าเข้าไปนั่งในรถดึงประตูปิดทันทีด้วยความหงุดหงิดใจ รู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งยั่วโมโหตนแต่หากตอบโต้ก็เหมือนเธอยอมรับว่าตัวเองก็ผิดคำพูดที่ย้ำกับเขาไปเหมือนกัน
นภณต์ หรือ นาย ‘เมฆ’ คนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ เลย เธอพลาดตั้งแต่ตัดสินใจเลือกเขาอย่างนั้นใช่ไหม
=====
เมฆอยากบอกเป็นนัยว่า สนใจใช้บริการอีกกันย์เรียกได้เลยสินะ ^^"
แม้จะค่อนข้างกังวลใจเรื่องของนภณต์ ทว่าเอาเข้าจริงกันยกรก็แทบจะไม่เจอหน้าชายหนุ่ม เพราะพูดคุยเรื่องงานโดยผ่านเลขาเป็นคนประสานนอกจากต้องประชุมทีม และอีกฝ่ายก็ออกไปพบลูกค้ากับทีมเพื่อนำเสนองานเสมอ ดูเหมือนนภณต์จะเป็นหัวใจหลักของแผนกก็ว่าได้ พวกเขาทั้งรับงานว่าจ้างจากข้างนอกและออกแบบกับพัฒนางานของบริษัทเอง แต่ทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีงานที่ดูคล้ายหรือซ้ำกันให้เป็นที่ครหา ได้รับความไว้ใจจากบริษัทอื่นอีกถึงห้าบริษัท“คุณนภณต์ขอพบค่ะคุณกันย์”ปากกาในมือซึ่งกำลังจะเซนต์เอกสารที่พึ่งอ่านทำความเข้าใจเนื้อหาเสร็จหล่นลง อยู่ๆ ก็ใจเต้นขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มมาขอเข้าพบเธอในห้องนับจากวันที่มาแนะนำตัว“เชิญค่ะ”หญิงสาวตอบรับแล้ววางสีหน้าให้นิ่ง ผ่านไปสามอาทิตย์นับแต่ชายหนุ่มไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ แล้วจากนั้นเขาก็ดูจะยุ่งตลอดเวลา มีเพียงประชุมดูงานที่แก้ไปเท่านั้นที่เธอเจอเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงท่าทางล้ำเส้นใดๆ ขณะที่กันยกรระวังตัวแจจนมากเกินไป“ขอโทษที่รบกวนครับ พอดีผมมีเรื่องด่วนต้องแจ้งให้ทราบ”เมื่อพิมพ์พรรณซึ่งเดินนำชายหนุ่มเข้ามาออกไปนภณต์ก็เอ่ยทันที เขาถือแฟ้มติดมือมาด้วย
ครู่ใหญ่ผ่านไป ภายในรถมีเพียงความเงียบ กระทั่งมาถึงถนนเส้นที่บริษัทลูกค้าตั้งอยู่แต่นภณต์ก็หักเลี้ยวเข้าไปจอดร้านริมถนนซึ่งมีพื้นที่จอดรถค่อนข้างแคบ“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำสูตรโบราณร้านนี้ดังมากเลยนะครับ อร่อย ราคาดีไม่แพง ร้านอาจจะเล็กไปหน่อยเพราะขายมาหลายรุ่นแล้ว ว่าแต่เจ้านายสะดวกไหมครับ หรือไม่ถูกใจผมพาไปร้านในห้างใกล้ๆ นี่ก็ได้”“ฉันยังไงก็ได้ เลี้ยวเข้ามาแล้วยังจะถามอีก”เธอบ่นให้ได้ยิน หากชายหนุ่มก็เพียงยักไหล่“ถ้าโอเคงั้นก็เชิญครับ”กันยกรไม่เรื่องมากในการกิน ร้านริมทางทั่วไปเธอก็นั่งมาบ่อยแล้วสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนไปเรียนต่างประเทศเธอต้องใช้เงินอย่างประหยัดกินง่ายกว่าอยู่เมืองไทยมากภายในร้านเป็นพัดลม ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทไว้ในรถ ทว่า หญิงสาวเพิ่งมาถอดในตอนที่กินก๋วยเตี๋ยวไปได้ไม่นานก็เริ่มเหงื่อซึม เธอซับเหงื่อตลอดเวลาจนทิชชูกองโต แต่ก๋วยเตี๋ยวอร่อยถูกปากมากจึงเป็นที่พอใจของกันยกรมากกว่าจะบ่น นภณต์เป็นคนจ่ายเงินโดยเธอเองก็ไม่เรื่องมากดึงดันจ่ายเองกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ขอแวะซื้อกาแฟและเผื่อเธอด้วย กันยกรมองลาเต้ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ด้วยสายตาแปลกใจ“ลาเต้ครับ”“คุณไม่ได้ถามฉ
กันยกรกัดฟันและพยายามฝืนยิ้มหวาน ทว่าสายตาแอบเหล่ไปมองว่าภพดนัยยังอยู่หรือไม่ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายเธอก็ทุบอกหนาอย่างแรง“บ้าน่ะสิ ใครคิดถึงคุณ”เอ่ยเสียงเข้มแล้วก็ผลักเขา หากชายหนุ่มยังกอดเธออยู่“อ้อ ใช้ผมเป็นไม้กันหมานี่เอง”“ย่ะ รู้แล้วก็ปล่อยได้แล้ว”เธอไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายจึงลดแขนลง ร่างอรชรรีบถอยห่างพลางสูดหายใจเข้าลึกดึงสติของตัวเอง พร้อมเรียกกำลังที่อ่อนลงไปก่อนหน้านี้ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีนภณต์กลับไปที่ห้องวีไอพี ตั้งใจว่านั่งต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงก็จะขอตัวกลับ ไม่สนใจว่าชายหนุ่มมองตามตนด้วยสายตาแบบไหน“ขึ้นแท็กซี่ไปด้วยกันนะคะพี่เมฆ จะกลับไปเอารถที่บริษัทใช่ไหมคะ น้องต้องผ่านทางนั้นเหมือนกันค่ะ”เพราะนั่งอยู่ข้างนภณต์กันยกรจึงได้ยินที่หญิงสาวซึ่งนั่งถัดจากเขาคุยด้วย วันนี้นภณต์มากับทีม ส่วนเธอขับรถมาเองเพราะรู้เส้นทางที่มาบริษัทลูกค้าแล้ว หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมากกระทั่งขอตัวกลับ ในทีมมีผู้หญิงสองคน อีกคนขอตัวออกมาพร้อมกับเธอโดยมีแฟนมารับ กันยกรยืนรอเป็นเพื่อนอีกฝ่ายอยู่บริเวณด้านหน้าพักหนึ่งกระทั่งแฟนเจ้าตัวขับรถมาถึง“ขอบคุณกันย์มากค่ะ”เธอพยักหน้ารับพลางบอกว่าไม่เป็นไรอีกฝ่ายก็ขึ้
“เฮ้อ ใช้เราเป็นเครื่องมือ สมใจก็ถีบหัวส่ง ใจร้ายจังเลยนะครับเจ้านาย”ดวงตาคู่เรียวงามค้อนขวับ อีกฝ่ายก็เหลือบมองพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างยียวนชวนโมโห“ไม่พอใจคุณก็ปฏิเสธได้นี่ มาจูบตอบทำไม หรือคิดจะไปบอกคุณโดมว่าไม่มีอะไร ฉันมันผู้หญิงมักง่ายจูบคนไปทั่วเองก็ได้ ฉันไม่แคร์หรอก”เธอเสียงแข็ง แล้วภายในรถก็เงียบไปชั่วอึดใจก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ย“คุณไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกครับเจ้านาย”“หึ คุณจะรู้อะไร ฉันไปเรียนเมืองนอกตั้งสามปี อาจจะผ่านอะไรต่อมิอะไรมาตั้งเยอะก็ได้”“พิสูจน์กันไหมครับ”กันยกรถึงกับอึ้งกับคำท้าของเขาแล้วกอดอกเมินหน้าหนี“ทำไมฉันต้องทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นด้วย”“คุณไม่กล้าล่ะสิ กลัวผมรู้ว่าคุณไม่เคยมีใคร นอกจากผม”“ไม่จริงสักหน่อย”เธอหันไปเถียงเสียงขุ่น ทว่าอีกฝ่ายยิ้มนิดๆ แล้วหันไปมองถนนด้านหน้าแล้วหักเลี้ยว กันยกรสูดหายใจเข้าออกแรงอย่างหงุดหงิด“คุณติดใจผม ลืมผมไม่ลง ไม่งั้นคงไม่โสดมาถึงตอนนี้หรอก”“จอดเลยนะ ฉันไม่อนุญาตให้คุณไปส่งฉัน จอดเดี๋ยวนี้”กันยกรขึ้นเสียงยิ่งกว่าเดิมและครั้งนี้ชายหนุ่มยอมหยุดรถชิดริมทาง ทว่าเขายังไม่ลงจากรถโดยง่าย“อ้อ หรือว่า ที่คุณยังไม่มีใครเพราะหวั
“เราจะทำให้เต็มที่ครับ”เป็นอีกครั้งที่นภณต์เป็นคนพรีเซนต์และตอบคำถามผู้บริหารทุกอย่างแทนเธอเกี่ยวกับเกมใหม่ที่แผนกคิดขึ้นมา เธอกับชายหนุ่มรวมถึงหัวหน้าของทีมเป็นตัวแทนแผนกเข้าประชุมตั้งแต่นำเสนอ จนถึงตอนนี้ผ่านขั้นตอนการดีไซน์ภาพมาถึงสร้างแอนิเมชันตัวละครและเอฟเฟกต์ และการเขียนโปรแกรมของเกมก็ดำเนินไปบางส่วนแล้ว ซึ่งเป็นเกมที่จำลองสถานการณ์เสมือนจริงในแบบอิงประวัติศาสตร์ไทยที่ทางบริษัทคาดหวังไว้มาก“ครับ ผมเชื่อใจนภณต์กับทีมงาน ถ้ามีปัญหาอะไรติดขัด หรือต้องการอะไรเพิ่มแจ้งผ่านคุณกันย์ได้เลยนะครับ”ภพดนัยฝากฝัง เขาเชื่อใจนภณต์ในเรื่องงานมากเพราะ อีกฝ่ายมีฝีมือจริงๆ ทั้งหมดเป็นทีมงานเดิม ทำงานมาตั้งแต่ผู้บริหารคนก่อน แม้ว่าประธานบริษัทจะเป็นชื่อบิดาของชายหนุ่มทว่างานในบริษัทนี้เขาเป็นคนดูและมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนอย่างเต็มที่ ยกเว้นประชุมบอร์ดบริหารบิดาของชายหนุ่มจึงเป็นผู้เข้าประชุม“แล้วก็มีอีกเรื่องที่ต้องรบกวนคุณกันย์”ผู้เป็นท่านรองพูดขึ้นหลังจบเนื้อหาการประชุม“เราจะมีสัมมนากันเดือนหน้า ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้ อยากให้คุณกันย์ช่วยเลือกดูว่าเราจะไปที่ไหนดี แล้วบอกกับเลขาผมได้เลยครับ”“ได
“คุณ”ร่างสูงกำยำรีบเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้น แม้จะไม่ได้เจ็บมากแต่กันยกรก็รู้สึกแปลบๆ ที่หัวเข่า“อยู่ๆ โผล่มาได้ยังไงเนี่ย”“ผมมาเดินดูไร่ชา แล้วฝนตกก็เลยจะรีบวิ่งกลับน่ะสิ”นภณต์ตอบ ฝนตกหนักทำเอาทั้งคู่เปียกโชกในเวลาไม่นาน“ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณพอดี เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“เจ็บเข่าน่ะ”กันยกรตอบด้วยความเซ็ง“งั้นผมขี่ไปส่งคุณที่บ้านพักแล้วกัน”ชายหนุ่มบอกแล้วยกจักรยานขึ้น กันยกรเห็นว่าฝนตกหนักมาก เธอจึงไม่ปฏิเสธ เมื่ออีกฝ่ายประจำที่ด้านหน้าเธอก็นั่งซ้อนด้านหลังโดยง่ายในตอนแรกที่นภณต์ขี่จักรยานนั้นเธอพยายามจับที่ท้ายเบาะเท่านั้น ทว่าเพราะถนนลื่นทั้งยังเป็นเนินขึ้นลงทำให้ทรงตัวได้ยาก เพื่อไม่ให้ตกลงไปสุดท้ายแขนเรียวก็จำต้องกอดเอวหนา แม้จะรู้สึกแปลกๆ หากก็ไม่ใช่ความรู้สึกไม่ดีแต่อย่างใด“คุณพักหลังนี้ใช่ไหมครับ”“ใช่”อีกฝ่ายมาหยุดลงหน้าบ้านพักของเธอ ทว่าแทนที่เขาจะแยกไปบ้านพักตัวเองกลับขยับเข้ามาโอบไหล่เธอ“อะไรของคุณ”กันยกรจะสะบัดตัว หากเสียงทุ้มดังชิดข้างหู ดูเผินๆ เหมือนชายหนุ่มก้มลงจุมพิตศีรษะของเธอ“ท่านรองเปิดม่านหน้าต่างมองอยู่”เพราะบ้านพักของเธออยู่ฝั่งตรงข้ามกับบ้านพักของภพดนั
“คุณไม่ได้น่ารังเกียจอะไรหรอก”กันยกรบอกเมื่ออีกฝ่ายหันกลับมา“แค่ระหว่างเราเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ไม่มีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น ถึงฉันจะไม่ได้ยึดติดเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ใช่คนรักสนุกจนไม่แคร์อะไร”“ผมเองก็ไม่ได้นอนกับใครง่ายๆ แต่กับคุณ ผมอยากลบความทรงจำแย่ๆ”‘มันไม่ได้แย่’เธอเกือบจะหลุดปากบอกไปแล้วแต่ก็นึกอายที่จะพูด“เรามาสร้างความทรงจำที่ดีใหม่กันนะครับ”อยู่ๆ กันยกรก็รู้สึกเขินขึ้นมา หญิงสาวกัดริมฝีปากที่เกือบจะหลุดยิ้มของตนขณะร่างสูงกำยำโน้มมาอยู่เหนือร่างตน ปลายนิ้วอุ่นไล้กรอบใบหน้าพาให้ขนลุกไปจนถึงลำคอ ก่อนใบหน้าคมคายจะลดมาชิด“อยากให้ผมบริการแบบไหนครับเจ้านาย”เขาเอ่ยเย้า“ถ้าไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ก็ไม่ต้องทำ”เธอตอบเสียงขุ่นเพราะหน้าร้อนจัดกับคำถามของชายหนุ่ม แล้วก็ได้ยินเขาหัวเราะในลำคอราวนึกสนุกก่อนริมฝีปากได้รูปจะแตะไล้ปากเธอผะแผ่วก่อนค่อยๆ เม้มกลีบปากจูบซับ กันยกรหลับตาลงปล่อยความรู้สึกให้ล่องลอยไปกับปากอุ่นและปลายนิ้วแกร่งที่เริ่มลูบไล้ทุกสัดส่วนทั่วกายสาวหญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว รับรู้ถึงเรือนกายแกร่งแนบชิดและขยับไล้กับร่างตน มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้ามาเกาะกุมทรวงอวบเคล้าคลึงทั้ง
ร่างสูงกำยำเคลื่อนขึ้นมามอบจูบสุดดื่มด่ำ ก่อนจะขยับกายขึ้นนั่ง กันยกรคิดว่าบทรักที่แท้จริงกำลังจะตามมาจึงเกร็งตัวรอทว่า อีกฝ่ายกลับจับเธอให้พลิกคว่ำหน้าลง กายแกร่งแนบลงมาชิดเสียดสีอกแกร่งกับแผ่นหลังบางพร้อมกัดใบหูของเธอเบาๆ หยอกเอิน“ผิวคุณเนียนนุ่มอย่างกับกำมะหยี่แน่ะ ได้เบียดแบบนี้แล้วผมแข็งไปหมด”ความกร้าวเบียดถูไถกับสะโพกเธอทำเอากันยกรขนลุกไปทั้งแผ่นหลัง หากก็กัดฟันต่อว่าเขาออกไป“ลามก”“แหงล่ะ ไม่ลามกจะทำให้คุณเสร็จได้ไง”“ทะลึ่ง”“หึๆๆ”ชายหนุ่มหัวเราะพอใจที่ได้ยั่วให้เธอโมโห แต่กันยกรกลับไม่ได้โกรธเคืองอีกฝ่าย กลับรู้สึกเร้าใจเร้าอารมณ์กับการกระตุ้นด้วยคำพูดของนภณต์ริมฝีปากอุ่นซุกไซ้ข้างซอกคอ พร้อมมือหนาก็สอดมาเคล้นหน้าอก ยิ่งเขาจูบเม้มคอกับบ่าเธอยิ่งตัวสั่น ครวญครางเสียงเบาด้วยความรัญจวนใจ รอยประทับค่อยๆ ต่ำลงไปตามสันหลังกันยกรก็เหมือนถูกไฟโหมท่วมกาย อาการร้อนรนมาพร้อมความซาบซ่านจนขยับสะโพกไล้กับชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังในลำคอหนาราวพอใจ“คุณกันย์ใจร้อนหรือครับ”“คุณนี่”หญิงสาวขุ่นใจกับคนช่างหยอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ออกว่าเธอกำลังเร่าร้อนสุดๆ โหยหารสรักที่ได้
“อย่าแรงมากนะคะ”คำเตือนหญิงสาวราวคำบอกชี้ทางสว่างจากนางฟ้าในความรู้สึกนภณต์ เขาจูบแก้มนุ่มแล้วไล้ไปจูบริมฝีปากอิ่มสีอ่อนซ้ำอีกพลางจัดการปราการส่วนล่างของทั้งคู่ แล้วเชื่อมกายแกร่งเข้ากับความนุ่มอบอุ่นช้าๆกันยกรกัดริมฝีปากกับความเสียดเสียวที่ได้รับ ก่อนจะครางผะแผ่วตามแรงรักเน้นแนบแน่นที่ส่งมาจากสะโพกแกร่ง ชายหนุ่มทำตามคำขอกระนั้นก็ยังรัญจวนใจอย่างรุนแรง มือบางเกาะขอบสระไม่ให้ตนทรุดลงไปหรืออาจลื่นขึ้นมา หากก็มีแขนกำยำโอบกายเธอประครองไว้ด้วยริมฝีปากอุ่นจูบเม้มคอกับบ่าของเธอไม่หยุด สัมผัสรุกเร้าเอื่อยเฉื่อยอัดเต็มไปด้วยอานุภาพแห่งเสน่หา สองร่างโยกคลอนไปด้วยกันคลอกับระลอกคลื่นที่กระเพื่อมไหวตามแรงขยับ อารมณ์เร่าร้อนเดือดพล่านไปพร้อมกับความลุ้นระทึกใจกับบทรักแปลกใหม่ กระตุ้นทั้งสองให้ยิ่งเร้าใจมากกว่าเดิมเสียงหวานครางพร่าเบาในลำคอด้วยพยายามสะกดตัวเองไม่ให้ส่งเสียงดังเกินไปนัก ขณะที่ชายหนุ่มก็หอบแรง ลมหายใจร้อนหนักๆ เป่าแก้มกับลำคอเธอตลอดเวลา ทำให้ผิวที่เย็นจัดหวิววาบจนกันยกรรู้สึกราวตัวเองกำลังไข้ขึ้น“เมฆคะ”เธอเร่งชายหนุ่มเมื่อกระแสแปลบปลาบกำลังแผ่ซ่านรวดเร็ว และอีกฝ่ายก็เน้นส่งสะโพก
‘ตอนนี้บ้านเรากำลังมีปัญหาหลายอย่าง กันย์คิดว่าจัดงานคงไม่หมาะเท่าไร คุณพ่อไม่โกรธใช่ไหมคะ ที่กันย์เลือกทำแบบนี้’‘อืม พ่อเข้าใจ อีกอย่างจัดงานแต่งใหญ่โตแล้วยังไง ไม่ได้รับประกันว่าชีวิตคู่จะมีความสุขสักหน่อย ถ้าลูกไม่น้อยใจว่าพ่อไม่จัดงานให้ใหญ่และทุกคนรับรู้กันทั่วเมืองเหมือนยายเก๋ พ่อยังไงก็ได้’กันยกรกราบขอบพระคุณบิดาพร้อมกับนภณต์ หลังจากพูดคุยกันเรื่องสินสอดทองหมั้นแล้วเธอบอกว่าตั้งใจเพียงแค่จะจดทะเบียนสมรสกับนภณต์เท่านั้นท่านก็อนุญาต‘จะจดเมื่อไรก็บอก พ่อจะไปเซ็นเป็นพยานให้เอง’ส่วนคุณการันต์คิดเพียงว่ากันยกรมีความสุขก็พอใจแล้ว เมื่อท่านไม่สามารถดูแลบุตรสาวให้มีความสุขได้ตั้งแต่เด็กจนโต หากเวลานี้เจ้าตัวกำลังจะสร้างชีวิตครอบครัวของตัวเองอย่างสมบูรณ์และเต็มไปด้วยความสุขท่านก็มีความสุขไปด้วยและทั้งสองก็ได้ฤกย์ยามกับวันดีแล้วก็จดทะเบียนสมรสในเดือนต่อมา นอกจากบิดาของกันยกรมาเป็นพยานแล้ว นิชาดาน้องสาวของนภณต์ก็บินมาจากเชียงรายด้วย‘พี่ชายคนเดียวแต่งงาน หมอกจะไม่มาได้ยังไงคะ’แม้จะเป็นเพียงการจดทะเบียนก็ถือว่าแต่งงาน แล้วจากนั้นคุณการันต์ก็พาทุกคนไปเลี้ยงอาหารที่โรงแรม ซึ่งมีธีรดนย์ส
นภณต์ดื่มด่ำรสชาติล้ำลึกแทบเหือดแห้ง เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเรือนร่างงามหอบหนักตัวอ่อนระทวยเขาก็โน้มไปจูบริมฝีปากสวยที่เผยอหายใจอย่างปลอบใจ มือหนาลูบเต้ากลมกลึงเคล้นหนักมือตามความต้องการอันร้อนแรงที่กำลังพุ่งสูงของตน พลางลุกขึ้นนั่งเพื่อปฏิบัติการรักให้ปลอดภัยกับลูกน้อยนภณต์เคลื่อนกายเชื่องช้าเข้าหาร่างนุ่มอุ่นที่บีบแน่นจนเขาต้องกัดฟันข่มใจตัวเองไม่ให้ทะยานกายรวดเร็วเต็มรักในคราวเดียว ชายหนุ่มหักห้ามร่างกายตัวเองยั้งสะโพกแกร่งยามโยกไหว ไม่ส่งแรงรักทุ่มทั้งตัวใส่ไปยังหญิงสาว เพียงคุกเข่ายันสะโพกขยับเอวอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ถึงความอิ่มเอมจากสัมผัสอ่อนโยนระหว่างร่างกายดวงตาคู่เรียวงามมองร่างสูงกำยำกำลังผลักเบียดสะโพกอย่างใส่ใจจนเห็นกล้ามเนื้อขึ้นเป็นมัดสวย แม้อีกฝ่ายจะกัดริมฝีปากแน่น หากแววตาที่ส่งมาถึงเธอก็เต็มไปด้วยความพอใจ และบทรักเชื่องช้าก็นำพาให้หญิงสาวผวาเฮือกอีกครั้งนภณต์พึงพอใจยามได้มองกันยกรหมดสิ้นเรี่ยวแรง นอนครวญครางระทดระทวยหรือดิ้นเร่าเพราะตนเอง เขาเบียดสะโพกไม่หยุด พลางปลายนิ้วโป้งก็บดแนบส่วนบอบบางทำเอาร่างสาวสั่นระรัว ส่งเสียงห้ามเครือพร่า“คุณเมฆ ฉั
“น้องสาวกับแม่เลี้ยงคุณใจร้ายมาก ทำกันขนาดนี้ได้ยังไง ยังดีที่ลูกของเราปลอดภัย”นภณต์ทายาตรงมุมปากรวมถึงแขนและเข่าของเธอพลางบ่นอุบเพราะกันยกรมีรอยชกช้ำแทบจะทั้งตัว โดยที่แขนกับเข่านั้นหนักที่สุดกันยกรซึ่งนั่งพิงหัวเตียงถอนหายใจยาว ทั้งคู่ไปหาหมอมาแล้ว ทั้งตรวจร่างกายและฝากท้องเรียบร้อย เธอโล่งใจมากที่ลูกปลอดภัยดีไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใด“ยายเก๋เสียใจมากก็เลยควบคุมตัวเองไม่ได้ ส่วนอาภัสจะสติแตกตามไปด้วยไม่แปลกหรอกค่ะ ท่านรักยายเก๋มาก เป็นฉันก็คงทำใจไม่ได้เหมือนกัน”นภณต์จับมือเธอขึ้นกุมพลางลูบแผ่วเบา ขณะสายตามองมาอย่างแสนรักและกันยกรก็รับรู้ได้“คุณเก่งมากเลยครับที่อยู่กับสองแม่ลูกใจร้ายนั้นมาได้โดยไม่เสียคน ไม่หนีออกจากบ้าน แถมยังการเรียนดีมากอีก ผมนับถือจิตใจของคุณจริงๆ”ชายหนุ่มเอ่ยจากใจอย่างชื่นชม“ฉันต้องใช้ความอดทนมากค่ะตอนที่ยังเด็ก อยากหนีออกจากบ้านตั้งแต่พ่อบอกว่าจะแต่งงานด้วยซ้ำ แต่คุณแม่เคยพูดกับฉันตอนที่ท่านป่วยหนักก่อนเสีย ว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ห้ามฉันออกจากบ้านเด็ดขาด แต่ฉันก็ออกมาอยู่ข้างนอกตอนเรียนมหา’ ลัยนะคะ ตอนนั้นฉันคิดว่าดูแลตัวเองได้แล้ว มีจุดมุ่งหมายในใจ ไม่ใ
“คุณเมฆเป็นคนรักของกันย์ค่ะ”กันยกรขอคุยกับบิดาภายในห้องทำงานของท่านพร้อมกับนภณต์ แม้ท่านจะบอกให้เธอไปหาหมอก่อนแล้วค่อยคุยวันหลัง ทว่าหญิงสาวบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญบิดาจึงตกลง“ฉันก็พอเดาได้ ถามเมฆเขาไปแล้วเหมือนกัน ว่ามารู้จักคบหากับแกได้ยังไง”คุณการันต์บอกเสียงเรียบทำให้กันยกรรีบหันมองคนที่นั่งข้างตน ว่าบอกอะไรกับบิดาไปบ้าง ทว่าชายหนุ่มยิ้มบาง“ตกลงเรื่องที่แกจะคุยมันเรื่องอะไร”เหมือนบิดาต้องการเข้าเรื่องให้เร็วที่สุดกันยกรสีหน้าไม่ค่อยดีนักจนนภณต์สังเกตได้ เข้าใจว่าหญิงสาวกลัวที่จะบอกบิดาว่าท้อง ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้เขามาด้วยเพื่ออยู่เคียงข้าง“ผมผิดเองครับ”ชายหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเอง กันยกรหันมองเขาอย่างงุนงง ทว่าพออีกฝ่ายพูดต่อเธอก็เผยอปากค้าง“คุณกันย์ท้องครับ”มือบางรีบคว้ามือหนาไว้แต่พูดไม่ออกแล้วหันไปมองบิดาช้าๆ เมื่อท่านเอ่ยเสียงเบา“ท้องเหรอ?”สีหน้าของบิดาที่สงบนิ่ง ทว่าแววตาเอ่อคลอด้วยน้ำทำให้เธอขอบตาร้อนผ่าวไปด้วยส่วนนภณต์มองสองพ่อลูกอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดทั้งสองจึงมีสีหน้าท่าทางเสียใจ เขาคิดว่าจะถูกด่าที่ชิงสุกก่อนห่าม หรือไม่ก็ไม่ระวังจนทำให้กันยกรท้องก่อนแต่งให
คืนวันเสาร์กันยกรพักที่บ้านเพราะบิดาคิดว่าเธออาจระบมที่ถูกทำร้ายจนไข้ขึ้น‘บ้านมีคนอยู่เยอะ ช่วยกันดูแลได้ กลับไปนอนไข้ขึ้นคนเดียวแกจะทำยังไง’เพิ่งเกิดเรื่องหมาดๆ กันยกรจึงไม่อยากขัดใจบิดา รู้ว่าท่านค่อนข้างเครียด เธอเองมารู้เรื่องสูญเสียหลานยังเสียใจ บิดาของเธอคงเสียใจมากไม่น้อยไปกว่าแม่เลี้ยงกับน้องสาว ใบหน้าท่านจึงได้ดูไม่ดีนักในตอนที่เธอถามถึงเกวลินหญิงสาวปวดระบมไปทั้งตัว และเรื่องลูกของเกวลินก็ทำให้เธอนึกถึงตัวเองขึ้นมา เผชิญเรื่องยุ่งมาหลายวันทำให้กันยกรมีความเครียดสะสม แม้จะกินยาไม่เคยขาดแต่ก็อดกังวลไม่ได้หลังจากถูกทำร้าย ตอนที่ถูกผลักล้มเธอเอาลำตัวด้านข้างและแขนลง ไม่ใช่ส่วนก้นหรือสะโพกกระแทกพื้นตรงๆ แต่กันยกรก็นึกเป็นห่วงลูกมากจนนอนพลิกไปมา‘มารับฉันที่บ้านได้ไหมคะ’หญิงสาวส่งข้อความไปหานภณต์และชายหนุ่มก็โทรกลับมาทันที‘ได้ครับ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า’กันยกรเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดออกไป“ฉันท้องค่ะ”เสียงปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งราวใช้เวลาประมวลข้อมูลนาน ทำเอากันยกรใจเต้นแรงขณะรอฟังว่าชายหนุ่มจะพูดอะไร‘ยะฮู้!!’เสียงตะโกนดังมาทำเอาเธอสะดุ้ง‘จริงเหรอครับ คุณไม่ได้อำผมนะ แต่จะว่า
เพราะต้องไปโรงพักให้ปากคำและข้อมูลกับตำรวจ ทั้งมีงานล้นมือนภณต์จึงลืมไปเสียสนิทว่ากันยกรมีเรื่องที่จะบอกกับเขา หญิงสาวเองก็กังวลเรื่องปัญหาของภพดนัยที่จะกระทบไปถึงทางบ้าน รวมถึงบริษัททำให้ไม่ได้ใส่ใจเรื่องของตัวเองเช่นกัน แม้ตอนเช้าจะมีมึนหัวบ้างทว่าพอต้องทำงานก็ลืมไปเลยเวลานี้ปัญหาของภพดนัยทำให้งานภายในบริษัทสะดุด หลายฝ่ายต้องพยายามติดต่อและตามงานกันเอง และก็มีประชุมผู้บริหารเพื่อหาทางออกโดยจำเป็นต้องแต่งตั้งคนขึ้นมาแทนชายหนุ่ม เนื่องจากเวลานี้แม้จะประกันตัวออกมาแล้วทว่าก็คงหยุดมาทำงานไปพักใหญ่ หรืออาจไม่มาทำเลย ซึ่งคดีความต้องใช้เวลาไกล่เกลี่ยกับผู้เสียหายอย่างกันยกรและนภณต์ที่ยืนยันว่าจะเอาผิดภพดนัยให้ได้ผู้บริหารทุกฝ่ายรวมถึงผู้ถือหุ้นใหญ่อย่างคุณการันต์มาด้วยตัวเอง ทว่าบิดาของภพดนัยส่งตัวแทนซึ่งเป็นเลขาประจำตัวมาแทน ใช้เวลาประชุมเครียดอยู่นานเพราะหาคนที่เหมาะสมซึ่งทุกฝ่ายยอมรับได้ยาก แม้มีความเป็นไปได้ที่กันยกรจะเข้ามานั่งตำแหน่งแทนในเมื่อบิดาเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ นอกนั้นเป็นหุ้นเล็กที่ยากจะปล่อยให้กุมอำนาจเหนือหุ้นใหญ่ได้ ทว่าเธอเข้ามาทำงานไม่นานทำให้ผู้บริหารบางคนยังไม่มั
กันยกรยิ้มบางก่อนจะน้ำตาเอ่อคลอหลังจากได้ยินในสิ่งที่คุณหมอสาวพูด‘คุณตั้งครรภ์แปดสัปดาห์แล้วค่ะ’ความรู้สึกในตอนนี้แม้จะอึ้งอย่างคาดไม่ถึงอยู่บ้าง ทว่าภายในอกกลับอัดแน่นด้วยความอิ่มอกอิ่มใจจนขอบตาร้อนผ่าวเมื่อเช้าก่อนจะไปทำงานเธอมีอาการเหมือนเดิมและเพลียหนักกว่าปกติจนสุดท้ายก็โทรไปบอกพิมพ์พรรณว่าลาช่วงเช้าเพราะจะไปหาหมอ อีกฝ่ายจึงซักอย่างห่วงใยแต่เธอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก อาจจะนอนน้อย ก็เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมานภณต์แทบไม่ยอมปล่อยให้เธอได้นอนพักเต็มตา‘ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ แกสะดวกมาที่คอนโดไหม’‘เป็นอะไร มีปัญหาอะไรหรือเปล่า’ภาวินีเพื่อนสนิทคนเดียวของเธอถาม น้ำเสียงห่วงใยชัดเจน กันยกรโทรหาอีกฝ่ายเพราะติดต่อกันมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียนหรือแม้แต่ตอนไปเรียนต่อต่างประเทศ เธอสนิทกับภาวนีเพราะเป็นเพื่อนคนเดียวที่คุยกันมากที่สุดตั้งแต่สมัยเรียน และเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รู้สึกอิจฉาเธอ อีกฝ่ายเป็นคนพูดตรงและแสดงออกตรงไปตรงมาทุกเรื่อง ที่สำคัญมีพี่สาวเป็นหมอกันยกรไม่ได้บอกนภณต์เพราะรู้ว่าชายหนุ่มยุ่งกับงาน เนื่องจากเพิ่งกลับเข้าไปทำงานในอาทิตย์นี้‘ไม่สบายน่ะ’‘งั้นเดี๋ยวฉันไปรับ’อีกฝ่ายรับป
“ผมรักคุณ พูดอีกครั้งก็ได้ครับ”นภณต์บอกโดยง่ายและรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้โกรธเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่งต่างรับรู้ได้ถึงความผูกพันผ่านการใส่ใจกันและกัน แล้วริมฝีปากก็ค่อยเคลื่อนแนบสนิทตามอารมณ์วาบหวาม บดเบียดจูบเร้าเร่าร้อนจนต่างก็หอบแรง“ผมหิว ไม่อยากรอแล้ว”ชายหนุ่มพึมพำใกล้ริมฝีปากสีหวานพลางมองอย่างหลงใหล“เพิ่งกินไปเองนี่นา”กันยกรแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ แม้จะรู้ความหมายดี“คุณก็รู้ว่าผมหิวอย่างอื่น”พร้อมบอกริมฝีปากได้รูปก็จูบแก้มนุ่ม แตะแผ่วลงมาซุกไซ้ลำคอบาง“อยากกินผิวนุ่มๆ ตัวหอมๆ”ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบชิดใบหูเล็ก“กับรสชาติหวานๆ ของคุณ”มือบางยกขึ้นปิดปากได้รูปเพราะอาย“หยุดพูดได้แล้ว”“ไม่ให้พูด แต่อนุญาตให้กินใช่ไหมครับ”กันยกรยิ้มแล้วมองไปทางอื่น ชายหนุ่มก็จับมือบางมาจุมพิตแล้วก้มลงมอบจูบแสนหวานให้หญิงสาว เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กจนเจ้าตัวครางในลำคอ แล้วจึงผละมาพรมจูบผ่านคางเล็กมาจนถึงกลางอก สองมือเคล้นหน้าอกอวบ ขณะที่เข่าเริ่มแทรกระหว่างขาเรียวดันให้หญิงสาวขยับเปิดทางอกสาววูบวาบด้วยความร้อนระอุเมื่อชายหนุ่มเริ่มลงมือปลุกปั่นร่างกาย มือหนาสอดเข้ามาอ้อมไปด้านหลังปลดตะขอก่อนจะเลื่อนมาเคล้าค