All Chapters of เด็กในอุปการะของคุณชายซือ: Chapter 71 - Chapter 80

รถตู้คันหรูเคลื่อนกลับเข้าไปในเมืองแอล ก่อนที่จะตรงไปที่คอนโดสุดหรูใจกลางกรุง ซือมู่อันหันไปมองคนข้างๆ แทบจะนับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่รู้ว่าเธอโดนยานอนหลับไปปริมาณมากขนาดไหนถึงยังนอนหลับไม่รู้สึกตัวนานขนาดนี้ พอถึงบริเวณจอดรถของคอนโด ชายหนุ่มก็ลงจากรถก่อนที่จะเดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับที่มีร่างบางนอนอย่างไร้สติอยู่ มือหนาสอดเข้าไปด้านหลังและข้อพับใต้ขาแล้วช้อนร่างบางขึ้นมาบนอ้อมแขน ประตูรถถูกปิดโดยเท้าที่สวมรองเท้าหนังแบรนด์เนม ก่อนที่จะก้าวขายาวๆ ตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัว ไม่นานลิฟต์ก็พาสองหนุ่มสาวไปถึงห้องของซือมู่อัน เขาวางร่างบางลงบนโซฟาที่มีไว้รับแขกด้านนอก แล้วเดินตรงไปเปิดประตูเข้าไปในห้อง ร่างสูงกลับมาอุ้มหญิงสาวขึ้นมาแนบอกก่อนที่จะสาวเท้ายาวๆ เข้าห้องไป ทางด้านต้าฉินก็พาตัวเยว่ชิงมาจัดการที่บ้านร้างติดชายแดนเมืองแอลและเมืองเอ็ม คุณชายซือสั่งให้จัดการเขาให้เด็ดขาดและไม่ให้กลับมาสร้างปัญหาให้กับใครในเมืองแอลอีกนั่นก็หมายความว่าให้จัดการระดับที่8 ไม่ตายก็เกือบตาย บทสรุปของคนชั่วที่ไม่ต้องรอให้กฎหมายมาลงโทษ เพราะถึงจะเข้าคุกไปพอออกมาแล้วคนแบบนี้ก็ยังไม่รู้จักสำนึก ร่างผอมถู

หลังจากเรื่องราววุ่นวายต่างๆ ผ่านพ้นไปหลิวถิงถิงก็เริ่มใช้ชีวิตอย่างปกติสุขมากขึ้น แต่ที่ไม่ปกติคือซือมู่อันนั้นนัดเจอเธออยู่เรื่อยๆ ถึงแม้เธอจะหวั่นไหวกับเขาแค่ไหน และรู้สึกว่าพักหลังๆ มานี้เขาทำดีกับเธอแค่ไหน แต่หลิวถิงถิงก็ไม่กล้าที่จะคิดไกลไปกว่าแค่เธอเป็นเด็กในอุปการะของเขา หรือเป็นแค่ที่ระบายเรื่องบนเตียงให้กับเขาก็เท่านั้น เธอรอวันที่เขาเบื่อเธอเพื่อจะได้เป็นอิสระแต่วันแล้ววันเล่าเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะเบื่อเธอเลยสักนิด “อื้อ ปล่อยดิฉันก่อนค่ะ” หลิวถิงถิงเอ่ยขึ้นขณะที่ร่างกายเปลือยเปล่ายังอยู่ในอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของชายหนุ่มที่มีรูปร่างงดงามดังเทพบุตรกรีก “ทำไมหืม....จะรีบลุกไปไหน วันนี้มันวันเสาร์ เธอไม่ได้มีเรียนไม่ใช่หรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูเล็กทำเอาขนกายสาวลุกซู่ “ย่ะ..อย่านะคะ” ร่างบางพยายามถอยหนีแต่วงแขนกว้างกลับรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม จมูกโด่งกดลงไปบนบ่าเนียนก่อนที่จะเลื่อนไปยังลำคอขาวผ่อง ปากหนาสีกุหลาบเม้มลงบนเนื้อนวลจนเป็นรอยแดงเล็กๆ ใบหน้าหล่อเหลาผละออกจากลำคอแล้วมองดูผลงานของตนอย่างพอใจ คนถูกกระทำ

หลังจากที่แยกกับคุณชายซือแล้ว หลิวถิงถิงก็รีบเดินกลับเข้าไปที่หอพักทันที ดีที่ตอนนี้เพื่อนทั้งสองออกไปอยู่หอพักข้างนอกกันแล้วเพราะต้องฝึกงาน หลิวถิงถิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่จะต้องไปฝึกงานที่บริษัทของซือมู่อัน เพราะแค่ทุกวันนี้เธอก็อดที่จะระแวงกลัวว่าคนอื่นจะรู้ถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไม่ได้กริ๊งงงง..............“ฮัลโหล ซือซือ ว่าไง” เสียงหวานตอบกลับปลายสายทันทีที่กดรับ   “ถิงถิง สรุปได้ที่ฝึกงานหรือยัง” จ้าวซือซือเอ่ยถามเพื่อนสนิทสาวด้วยความเป็นห่วง   “อืม....ได้แล้ว ทางมหาวิทยาลัยเพิ่งจะแจ้งฉันวันนี้” หญิงสาวตอบก่อนที่เพื่อนสนิทจะเอ่ยถามออกมาด้วยความตื่นเต้น“หรอ...ที่ไหนล่ะ ฉันล่ะอดเป็นห่วงเธอไม่ได้เลย” จ้าวซือซือเอ่ยถามขึ้นอย่างตื่นเต้น   “บริษัทของคุณชายซือน่ะ” คำตอบของหลิวถิงถิงทำเอาจ้าวซือซือร้องกรี๊ดออกมาก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัย   “กรี๊ดดดด........จริงดิ คุณชายซือเป็นคนเลือกให้เธอไปฝึกงานที่บริษัทของเขาใช่ไหม&r

หลังกลับจากฝึกงานที่บริษัทของซือมู่อันแล้วหญิงสาวก็จำต้องไปรอเขาอยู่ที่คอนโดสุดหรูของชายหนุ่มตามคำสั่งของเขา เธอไม่อยากต่อต้านหรือทำอะไรให้เขาไม่พอใจในตัวเธอเพราะเธอรู้ดีว่าเธอมีหน้าที่ตอบแทนเขาด้วยเรื่องอะไร ถึงแม้เขาจะไม่เคยบอกหรือขอกับเธอก็ตาม  ร่างบางในชุดเสื้อยืดคอกลมกางเกงขาสั้นเพียงหน้าขาอวดเรียวขาสวยงามกำลังนอนไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องรับแขก ซือมู่อันที่รีบกลับมาจากทานดินเนอร์กับคู่ค้ายืนมองเธอก่อนที่มุมปากหนาจะยกยิ้มขึ้นมา แค่เธอมารอเขาตามคำสั่งแค่นี้หัวใจเขาก็รู้สึกโลดแล่นแล้ว ร่างสูงโปร่งตรงเข้าไปยังห้องนอนก่อนที่จะถอดชุดที่ใส่มาทั้งวันออกจากร่างกายจนเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามและซิกซ์แพ็คเป็นลอน ขายาวๆ ก้าวเข้าไปในห้องน้ำมือหนาเอื้อมไปเปิดฝักบัวเรนชาวเวอร์ให้น้ำไหลกระทบลงมาผ่านศีรษะและร่างกายที่สมบูรณ์ของตนหลิวถิงถิงเริ่มรู้สึกตัวจากนิทรา เสียงน้ำกระทบพื้นดังมาจากห้องน้ำภายในห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้ หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าคุณชายซือกลับมาแล้ว หัวใจดวงน้อยรู้สึกโลดแล่นก่อนที่จะพยายามห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้คิดไปไกล เธอพึงระลึกตนเองอยู่เสมอว่าเธอเป็นใคร

หลิวถิงถิงใช้ชีวิตในการเป็นเด็กฝึกงานจนเวลาล่วงเลยเข้ามาได้เดือนกว่าๆ หนุ่มๆ หลายคนที่เคยคิดจะเข้ามาขายขนมจีบให้เธอต่างก็ต้องถอยทัพ เพราะใครบ้างที่จะกล้ามายุ่งกับเด็กของท่านประธาน มีแต่พนักงานสาวๆ บางคนที่แอบหมั่นไส้หญิงสาวอยู่ไม่น้อย แต่ที่ยังไม่ยุ่งก็เพื่อจะรอดูให้แน่ใจว่าเธอคือคนสำคัญของท่านประธานจริงๆ หรือแค่ของที่เขาเก็บไว้เล่นๆ เพราะอาจจะยังไม่ได้พาขึ้นเตียงก็ได้   “พี่จินหยู มีอะไรให้ถิงถิงช่วยอีกไหมคะ พอดีถิงถิงต้องเข้ามหาวิทยาลัยด่วนน่ะค่ะ” เด็กสาววัยใสเอ่ยถามผู้จัดการแผนกสาววัยสี่สิบกว่าๆ   “อ้อ ไม่มีจ้ะ ไปเถอะ” จินหยูเอ่ยบอกเด็กสาวที่เจอหน้ากันมาร่วมเดือนทันที“ค่ะ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบกลับมาทำงานเลยค่ะ” หลิวถิงถิงเอ่ยก่อนที่จะส่งยิ้มจนตาหยีให้กับผู้จัดการแผนกที่ให้ความเมตตากรุณาต่อเธอ ทุกคนในแผนกใจดีกับเธอจนอดที่จะแปลกใจไม่ได้ และทุกคนก็พยายามเหมือนจะถ่ายทอดความรู้ที่มีให้เธอได้เรียนรู้แบบไม่มีกั๊กเลยตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผู้จัดการสาวมองตามแผ่นหลังของเด็กสาวไปด้วยสายตา