Semua Bab เด็กในอุปการะของคุณชายซือ: Bab 61 - Bab 70

ครั้งแรกหลิวถิงถิงต่อต้านโดยการปิดปากสนิท แต่แล้วเธอก็ต้องอ้าปากออกให้เขาได้ส่งลิ้นหนาเข้าไปสำรวจโพรงปากของเธอเพราะมือซุกซนอีกข้างของเขาล้วงเข้าไปในบราเซียร์ของเธอจนถึงยอดถันของเธอเรียบร้อยแล้ว ด้วยชั้นเชิงที่มากกว่าทำให้หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ลูกน้องคนสนิททั้งสองรีบปิดม่านกั้นเสียงแทบจะไม่ทันเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบทรักของคุณชายที่ไม่เคยทำโจ่งแจ้งแบบนี้มาก่อน “ตุบๆๆๆ ม่ะ...ไม่นะ” หลิวถิงถิงใช้กำมือน้อยๆ ของเธอทุบไปที่อกหนาพร้อมกับพยายามเปร่งเสียงห้ามออกมา “อืม.....หวาน” ซือมู่อันครางออกมาก่อนที่จะเปิดเสื้อของหญิงสาวขึ้นแล้วดึงบราเซียร์ที่กำลังบดบังความงามของยอดถันที่เขาเคยเห็นและสัมผัสมันอย่างลุ่มหลงมาถึงสองครั้งสองครา ปากหนาละจากปากบางลงไปหายอดถันก่อนที่จะดูดดึงจนเกิดเสียงน่าอาย หลิวถิงถิงยกมือข้างที่ว่างอยู่มาปิดปากกลั้นเสียงครางของตนเองไว้ ถึงแม้รถคันนี้จะเก็บเสียงแต่เธอก็ไม่อยากส่งเสียงอะไรออกมาปลุกเร้าอารมณ์เขาอยู่ดี “จ๊วบๆๆ ....อืม เด้งสู้มือดีจริงๆ แม่สาวน้อย เธอจะทำให้ฉันคลั่งเธอไปถึงไหน” ซือมู่อันครางออกมาราวกับคนละเมอ ปากและมือหนาข้างหนึ่งยังคงบีบคั้นและดูดดึงหน้าอ

ส่วนนางหยินเยว่แม้จะอยากห้ามปรามสามีก็ไม่สามารถทำได้ เพราะนายเยว่ชิงนั้นมักจะลงมือตบตีเธออยู่เสมอ ซือมู่อันให้คนติดตามดูความเป็นไปของครอบครัวนี้อยู่ตลอดเพราะไม่อยากให้เกิดอันตรายใดๆ กับเด็กในอุปการะของตน“เรื่องจริงหรอคะพ่อที่ซือเยว่ไม่ใช่น้องของหนู” หลิวถิงถิงตัดสินใจถามออกมาหลังจากที่มานั่งที่เก้าอี้ตัวเก่าที่เคยนั่งเมื่อหลายปีก่อน“อืม นังหยินเยว่มันสวมเขาหลอกพ่อให้เลี้ยงลูกไอ้ขี้คุกมาโดยตลอด พ่อมันโง่เอง ถิงถิงพ่อขอโทษนะลูก” นายหลิวหยางทำเสียงเคียดแค้นเมื่อบุตรสาวถามถึงเรื่องในอดีตก่อนที่จะทำหน้าสลดลงในเวลาต่อมา“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้มันผ่านไปนะคะ ถือเสียว่าเราทำเวรทำกรรมกับเขาเอาไว้ เขาเลยเข้ามาในชีวิตของพวกเราและทำกับเราแบบนี้” หลิวถิงถิงปลอบบิดา “เออ...แล้วนี่ลูกมากับใครพ่อเห็นรถตู้สีดำจอดอยู่ที่หน้าบ้าน” นายหลิวหยางเอ่ยถามบุตรสาวขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้“อ่ะ..เอ่อ...คือพอดีมีคนพาหนูมาน่ะค่ะ แล้วเขาก็รอรับกลับมหาวิทยาลัยเลย ว่าแต่พ่ออยู่คนเดียวได้นะคะ” หลิวถิงถิงตอบตะกุกตะกักก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย หลิวหยางมองบุตรสาวอย่างสงสัยแต่ก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้ถามเธอ

“เอางี้ พวกแกกลับไปบ้านไอ้แก่นั่น แล้วเอาโฉนดที่ดินมันมา ข้าจะเอาไปให้ท่านเจ้าสัวหยง น่าจะพอขัดดอกได้ก่อน เพราะถ้ารอนังซือเยว่หายดีข้ากับพวกแกได้ตายก่อนพอดี” เสียงเหี้ยมดังขึ้นจากริมฝีปากแห้งผาก “ม่ะ..ไม่ พี่คิดว่าพี่หลิวจะโง่ซ้ำสองอีกหรอ หึๆ เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกนะ” หยินเยว่ทำใจกล้าบอกสามีที่ถูกผีพนันเข้าสิงจนกู่ไม่กลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ“หรือแกอยากจะตายอยู่ที่นี่พร้อมกับข้า แล้วอย่าตุกติกนะ เพื่อนที่ออกมาจากคุกพร้อมกับข้ากระจายอยู่ทั่วเมืองแอล” เยว่ชิงขู่ภรรยา หยินเยว่ทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก ‘ถ้าหากเยว่ชิงไปยุ่งกับหลิวถิงถิงจนโดนคุณชายซือจัดการ ชีวิตของเธอกับลูกคงจะดีกว่านี้แน่ๆ ตอนนี้เธอรักตัวเองกับลูกส่วนสามีนั้นเธอไม่มีก็ได้’ คิดได้ดังนั้นหยินเยว่จึงเอ่ยแผนการที่ผุดขึ้นมาในหัวของตนทันที“พี่เอางี้สิ ไอ้แก่ที่ฉันไปอยู่ด้วยมันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง สวยมากๆ เลยนะพี่ ตอนนี้มันเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแอล คงจะทำเงินได้ดีอยู่ไม่น้อย เราไปหลอกมันมาให้กับเจ้าสัวดีไหม พี่จะได้หมดหนี้แถมมีเงินมาตั้งตัวด้วยไงล่ะ” เยว่ชิงคิดตามก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา “แล้วทำไมแกเพิ่งจะมาบอก ทนเจ็บตัวอยู่ทำไม

“คุณชายครับนางหยินเยว่ฝากจดหมายมาให้คุณชายครับ” จางหลงรีบส่งจดหมายให้ผู้เป็นนายทันที“หยินเยว่งั้นหรอ” มือหนารีบรับมาก่อนที่จะเปิดอ่าน‘ถึงคุณชายซือตอนนี้ไอ้ผัวชั่วของฉันมันกำลังจะไปลักพาตัวหลิวถิงถิงไปให้เจ้าสัวที่เมืองเคโดยให้ฉันเป็นนางนกต่อ ฉันไม่มีทางเลือกมันตบตีฉันจนฉันต้องยอมทำตามที่มันต้องการ นี่เป็นเส้นทางที่มันจะใช้เดินทางกลับตอนได้ตัวหลิวถิงถิงเรียบร้อยแล้ว ในรถมีลูกน้องของเจ้าสัวมาด้วยสองคน ช่วยปลดปล่อยเราจากไอ้ชั่วเยว่ชิงด้วยนะคะ แล้วดิฉันกับลูกจะไม่มายุ่งกับหลิวถิงถิงอีก.......... หยินเยว่’  สายตาคมวาวโรจน์ขึ้นมาอย่างน่ากลัว สองบอดี้การ์ดหนุ่มรู้สึกขนหัวลุกกับท่าทีของคุณชาย แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยถามอะไรเสียงเข้มก็เอ่ยดังมาจากริมฝีปากสีกุหลาบ  “มันคงจะติดคุกนานจนลืมไปว่าเมืองแอลแห่งนี้เป็นถิ่นของใคร จางหลง ต้าฉินไปดักรอตามเส้นทางนี้และให้คนตามดูถิงถิงอย่าให้คลาดสายตา หยินเยว่ส่งข่าวมาว่าผัวชั่วของนางจะจับตัวถิงถิงไปขัดดอกหนี้พนันกับเจ้าสัวที่เมืองเคโดยให้หยินเยว่เป็นนางนกต่อ อย่าปล่อยให้มันข้ามชา

‘ถึงว่าเด็กในรถทั้งสวยทั้งขาว จะเป็นเด็กของคุณชายคงจะไม่แปลก’ หนึ่งในลูกน้องของเจ้าสัวคิดในใจเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่นางหยินเยว่ไปพาขึ้นรถมา“เห้ย!! ไอ้พวกโง่ พวกมันมีกันแค่สามคนจะกลัวอะไรกันวะ” พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงรถตู้คันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดที่ด้านหลังรถตู้คันสีขาว สี่ร่างสูงใหญ่ลูกน้องของต้าฉินลงจากรถมาด้วยท่าทางขึงขังจนสองลูกน้องของเจ้าสัวกลัวจนขาสั่น พวกมันนั่งคุกเข่าลงกับพื้นแทบจะไม่ทัน   “ปล่อยเราสองคนกลับเมืองเคไปเถอะครับ ถือซะว่าเห็นแก่มิตรภาพของคุณชายกับเจ้าสัว ส่วนไอ้นี่คุณชายจะทำอย่างไรกับมันก็สุดแล้วแต่คุณชาย” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ“เฮ้ย อะไรกันวะ พวกแกจะทิ้งฉันกับเมียได้ยังไง ทำด้วยกันก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันดิวะ” เสียงแหบแห้งของเยว่ชิงตวาดขึ้นจนสองลูกน้องของเจ้าสัวลุกขึ้นและจับเขากดลงกับพื้น   “แกไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ไอ้เยว่ชิง ถ้าเจ้าสัวรู้ว่าแกกำลังทำให้มิตรภาพของเจ้าสัวกับคุณชายซือสั่นคลอน แกไม่ได้ตายดีแน่ๆ” เสียงเหี้ยมสบถขึ้นก่อนที่จะเตะเข้าไปที่ร่า