All Chapters of เด็กในอุปการะของคุณชายซือ: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากที่หลิวถิงถิงถามความเห็นของเพื่อนสนิททั้งสองก็ได้คำตอบที่น่าพอใจ นั่นก็คือเพื่อนทั้งสองยอมไปทานข้าวกับเธอและฟางอี้หลง เธอรู้ว่าซือมู่อันนั้นมีตามากมายราวกับสับปะรด ถ้าขืนเธอไปกับฟางอี้หลงสองคน พรุ่งนี้ระเบิดจะต้องลงใส่เธอแน่นอน “ฉันดีใจนะที่เธอสองคนมา” ฟางอี้หลงเอ่ยทักทายสองสาวทันทีที่ทั้งสามสาวเดินทางมาถึงร้านอาหารที่เขาจองเอาไว้และมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว “พวกฉันจะปล่อยให้ยัยถิงถิงมาลำพังได้ยังไง” เหมือนกับตอกหน้าหนุ่มหล่อเข้าอย่างจัง ฟางอี้หลงหน้าเสีย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เขาเปลี่ยนเรื่องคุยโดยเดินไปลากเก้าอี้ออกให้ทั้งสามสาวได้นั่ง ถึงเพื่อนๆ ของเธอจะไม่ค่อยชอบเขา แต่เขาเชื่อว่าสักวันเขาต้องชนะใจพวกเธอได้อย่างแน่นอน เพราะเขานั้นไม่ใช่คนเลว“พวกเธออยากทานอะไรสั่งได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ถิงถิง สั่งตามที่เธอชอบเลยนะ สั่งเผื่อเราด้วย” ฟางอี้หลงบอกสองสาวก่อนที่จะหันไปบอกกับสาวสวยเพื่อนร่วมคณะ“สั่งที่เราชอบ แล้วนายจะทานได้เหรออี้หลง คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกันหรอกนะ” หลิวถิงถิงเอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด แต่เป็นคำตอบที่สองสาวกลั้นขำเอาไว้แทบไม่ไหว“คิกๆๆ โอ๊ยๆๆ ขอโทษๆ พอดีตลกเรื่องที

“เด็กดี อย่าดื้อกับฉันเลยนะ” ซือมู่อันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หลิวถิงถิงใจสั่น“คุณมีอะไรจะคุยกับดิฉันหรือคะ” หญิงสาวทำใจกล้าเอ่ยถามไปอีกครั้ง มือหนาหยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมาจิบอีกครั้งก่อนที่จะรินบรั่นดีใส่แก้วอีกใบให้กับหญิงสาว“ก็จะเรียกเด็กดื้อมาทำโทษน่ะสิ” เสียงทุ้มติดเย็นชาเอ่ยขึ้นจนหลิวถิงถิงอดที่จะขนลุกไม่ได้“ดื่มนี่ซะ แล้วฉันจะถือว่าเธอไม่ได้ขัดคำสั่งอะไรฉัน” ซือมู่อันหยิบแก้วบรั่นดีอีกแก้วขึ้นมายื่นให้หญิงสาว ‘กลิ่นกายของเธอมันช่างเย้ายวนและดึงดูดเขายิ่งนัก เขาไม่เคยมีความต้องการใครอย่างที่ต้องการเธอเลยสักครั้ง หรือเธอจะเป็นนังแม่มด’ ซือมู่อันคิดในใจขณะที่สายตาคมก็ยังจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยของหญิงสาวตรงหน้า “ม่ะ..ไม่ดื่มได้ไหมคะ คุณก็รู้ว่าดิฉันไม่ชอบดื่มอะไรพวกนี้” หลิวถิงถิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “หรือเธออยากจะให้ฉันลงโทษแบบอื่น เรื่องที่เธอฝ่าฝืนคำสั่งของฉันหึๆ” เสียงเยือกเย็นพูดออกมากก่อนที่สายตาคมจะมองไปที่ริมฝีปากสวยที่เขาเคยได้ฉกชิมมาก่อนหน้านี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสักคนที่เขาเคยจูบด้วย แต่กับเธอคนนี้ทำไมเขาต้องการมันยิ่งนัก หลิวถิงถิงหลบสายตาที่มองเธอรา

 “อืม..............กี่โมงแล้วเนี่ย” เสียงทุ้มครางก่อนที่จะเอ่ยถามคนในอ้อมกอด   “อ่ะ....เอ่อ ปะปล่อยดิฉันก่อนค่ะ” หญิงสาวพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของชายหนุ่ม   “ทำไมล่ะถิงถิง เธอไม่ชอบที่ฉันนอนกอดเธอหรอ เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่ฉันนอนด้วยหลังจากที่เราทำเรื่องอย่างว่ากันแล้ว” ซือมู่อันเอ่ยถามหญิงสาว ก่อนที่จะพูดออกมาราวกับว่าเขากับเธอนอนด้วยกันบ่อยๆ หญิงสาวใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดฝาดด้วยความอาย  “ฉะ...ฉันต้องกลับมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ” เมื่อได้เห็นเวลาหญิงสาวจึงรีบบอกกับชายหนุ่มทันที   “เธอ.....จะดื้อกับฉันอีกไหมถิงถิง” คำถามที่หลิวถิงถิงฟังแล้วใจอ่อนยวบดังออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบ   “ม่ะ...ไม่แล้วค่ะ” หลิวถิงถิงตอบก่อนที่จะพยายามลุกจากที่นอน แต่เธอคงลืมว่าร่างกายของเธอนั้นเปลือยเปล่า   “ว้าย.............” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะเธอนั้นลุกจากที่นอนโดยที่ร่างกายนั้นไม่ได้มีเสื้อผ้าติดต

“พิเศษ พิเศษยังไงหรอ” หลิวถิงถิงเอ่ยถามด้วยความงุนงง “ก็หนึ่ง คุณชายซือไม่เคยอุปการะเด็กผู้หญิงมาก่อน และเธอก็เป็นคนแรก สอง คุณชายซือไม่เคยมาพบเด็กอุปการะเป็นการส่วนตัวหรือพาไปทานข้าวข้างนอก สาม คุณชายซือไม่เคยให้ความช่วยเหลือคนในครอบครัวของเด็กในอุปการะ สี่ คุณชายซือไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเด็กในอุปการะ และห้า เขาไม่เคยมีของขวัญให้กับเด็กในอุปการะหรือผู้หญิงคนไหน เธอเป็นคนแรกที่ได้มันมาถิงถิง” สิ้นเสียงพูดของจ้าวซือซือหลิวถิงถิงถึงกับต้องคิดตามและก็เห็นว่ามันเป็นความจริงอย่างที่เพื่อนเธอว่า ‘ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงทำในสิ่งที่ไม่เคยทำกับคนอื่น แต่มาทำกับเธอ เขานอนกับเธอสองครั้งและนอนกอดเธอหลังจากที่ร่วมรักกันแล้ว มันแปลกไปหมดแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาก็ชอบเธอเหมือนที่เธอชอบเขาเหมือนกัน เธอก็แค่ผู้หญิงที่ไร้ค่า คนที่อยู่สูงเสียดฟ้าอย่างเขาจะมาชอบคนอย่างเธอได้อย่างไร’ จ้าวซือซือและเฉินเหม่ยหานเลิกเซ้าซี้และจับผิดเพื่อนสาวอีก หลังจากทิ้งสิ่งที่ทั้งสองคนก็อยากรู้ให้เพื่อนสาวได้ลองหาคำตอบ หลิวถิงถิงเดินเข้าไปในห

“แม่ว่า ลูกชายของแม่อาจจะกำลังตกหลุมรักเด็กสาวคนนั้นเข้าแล้วก็ได้นะ มู่อัน...ถ้าลูกรักใครแม่ก็รักด้วย ไม่ว่าเธอจะฐานะยากดีมีจน แม่ขอแค่เธอรักลูกและเป็นคนดีแค่นั้นพอ” นางซือหลินซู่ใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง “ไม่ครับ ผมไม่มีทางรักเธอแน่ๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่คู่ควรให้ผมรักได้เลย” ซือมู่อันรีบปฏิเสธมารดาและเขาก็ไม่รู้เลยว่าเขาก็กำลังที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเองเช่นกัน “แล้วผู้หญิงแบบไหนกันล่ะที่ลูกคิดว่าคู่ควรให้ลูกรัก สักวันลูกจะเข้าใจ ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร แต่กว่าจะถึงวันนั้นลูกอาจจะต้องสูญเสียเธอไป วันที่ลูกไม่มีโอกาสได้บอกกับเธออีก หากวันนั้นมาถึงคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือลูกเอง ลูกจะหวนกลับมาคิดว่าทำไมวันนี้ลูกถึงไม่บอกรักเธอ” นางซือหลินซู่เอ่ยออกมาพร้อมน้ำตา เธอกำลังคิดถึงสามีที่ลาจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ทิ้งเธอและบุตรชายให้อยู่กันตามลำพังในอาณาจักรที่เขาสร้างไว้แต่เขาก็มีชีวิตอยู่เพียงไม่นาน มัจจุราชใจร้ายในรูปของยานพาหนะมาพรากหัวใจของเธอไป ตอนที่เขามีชีวิตอยู่เธอไม่ค่อยได้บอกรักสามีบ่อยนักจนเขาคิดว่าเธอไม่รัก ทั้งๆ ที่ความจริงเธอรักเขาหมดทั้งหัวใจ และตอนนี้เธอก็ยังคงคิดถึงเขาเสมอ ซื