All Chapters of เด็กในอุปการะของคุณชายซือ: Chapter 21 - Chapter 30

สนามยิงปืนขนาดใหญ่ในเมืองแอล “แกร๊ก ปังๆๆๆๆ .....ปัง ปัง ปัง ปัง” เสียงบรรจุกระสุนและเสียงลั่นไกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หากว่าไม่ใส่หูฟังสำหรับเก็บเสียงแล้วล่ะก็ หูของทั้งคนยิงและคนที่อยู่ใกล้ๆ คงจะดับอย่างแน่นอน อารมณ์โกรธเคืองที่เกิดจากเรื่องราวภายในห้องประชุมที่มีก่อนหน้าเริ่มผ่อนคลายลงจากการที่ได้ระบายออกมา ร่างสูงสง่าถอดหูฟังออกจากศีรษะ ก่อนที่จะหันไปคุยกับบอดี้การ์ดมือขวา “แกว่าใครที่มันกล้ามาเล่นกับตระกูลซือ ต้าฉิน” “ผมว่า ต้องเป็นคนที่ทำธุรกิจเดียวกับคุณชายแน่นอนเลยครับ อีกไม่นานจางหลงคงจะสืบได้เรื่อง รอสักหน่อยเถอะครับ” ต้าฉินเป็นบอดี้การ์ดที่มีความใจเย็นและคอยเตือนสติซือมู่อันอยู่เสมอ “มันกล้ามากที่มาลองดีกับตระกูลซือ!!” เสียงกร้าวดังมาจากปากหนาสีกุหลาบ เขาหันหลังกลับไปก่อนที่จะหยิบหูฟังมาสวมใส่ไว้ที่ศีรษะเช่นเดิม มือหนาบรรจุกระสุนอย่างคล่องแคล่วชำนาญ ก่อนที่มือหนาจะจับกระบอกปืนจนมั่นและสาดกระสุนออกไปส่งเสียงดังไปทั่วทั้งบริเวณ หากแต่กระสุนทุกลูกที่ถูกยิงออกไปนั้นกลับเข้าเป้าจนเป้ากระดาษตรงกลางฉีกขาดจนโบ๋ คนที่เห็นต่างตกตะลึงในฝีมือของคุณชายซือ นักธุรกิจหนุ่มพันล้าน

งานที่ซือมู่อันสั่งให้สองบอดี้การ์ดจัดการเป็นไปอย่างเรียบร้อย คนที่เข้ามาสร้างความวุ่นวายให้กับทางโรงแรมถูกจับกุมและฟ้องร้องชดใช้ค่าเสียหายที่ทำให้ชื่อเสียงของโรงแรมเสียหายโดยหลักฐานทุกอย่างจางหลงกับต้าฉินเป็นฝ่ายส่งให้ตำรวจ ส่วนโฮมสเตย์ของนายทุนต่างถิ่นถูกร้องเรียนเนื่องจากห้องพักไม่ได้มาตรฐาน ความสะอาดติดลบ และความปลอดภัยต่ำ เมื่ออาทิตย์ก่อนมีลูกค้าที่เข้าไปใช้บริการที่โฮมสเตย์ดังกล่าว ปรากฏว่ามีทรัพย์สินบางอย่างหายไป ซึ่งตรวจสอบแล้วจับมือใครดมไม่ได้ สุดท้ายทางโฮมสเตย์ต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบ ลูกค้าที่เกิดเรื่องจึงคอมแพลนและฟ้องร้องทางโฮมสเตย์เรียกร้องค่าเสียหายไปพอสมควร จึงต้องปิดตัวลงหลังจากการโดนร้องเรียน และถูกทางการเข้ามาตรวจสอบ เรียกได้ว่างานนี้สองบอดี้การ์ดแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย ทางด้านเจินถงต้าพอรู้ตัวว่ากำลังโดนเจ้าถิ่นเล่นงานกลับจึงยอมถอยแต่โดยดี ก่อนหน้านี้เขาแค่เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลซือมาบ้าง หากแต่วันนี้ได้เห็นกับตาได้เจอกับตัวแล้ว นั่นก็เป็นเพราะเขาเล่นสกปรกกับอีกฝ่ายก่อนเอง เพราะคิดว่าหากทำเช่นนั้นแล้ว จะสามารถดิสเครดิตอีกฝ่ายได้ ทำให้แบ่งแขกจากที่นั่นมาพักที่โฮมสเ

หลังจากการไปเลือกซื้อของขวัญให้กับเด็กในอุปการะเสร็จ คุณชายซือก็ตรงกลับเมืองแอลทันที และการที่เขามาเยือนเมืองเคนั้นก็เป็นข่าวแพร่สะพัดออกไปทันที บ้างก็ว่าเขาไปทำธุรกิจ บ้างก็ว่าเขาไปจัดการกับคนที่เข้าไปยุ่งกับธุรกิจของตระกูลซือ บ้างก็ว่าเขามีผู้หญิงอยู่ในเมืองเค หากก็มีส่วนจริงอยู่บ้างในเรื่องที่เขาไปสะสางปัญหาเฉพาะบุคคลกับคนที่มายุ่งกับธุรกิจของตระกูลซือวันนี้หลิวถิงถิง และเพื่อนสนิทสาวทั้งสองต่างตื่นเต้นกันเป็นอย่างมากที่จะได้เจอคุณชายซือจริงๆสักที หลังจากที่ทั้งสามเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้มาเกือบจะสองปีแล้ว"นี่เขามาแบบส่วนตัวจริงดิ ดูไม่มีใครรู้เรื่องที่เขาจะมาหาเธอสักคนเลย” จ้าวซือซือกระซิบกระซาบขณะที่กำลังเดินไปเรียนในคาบเช้าของวันนี้ “แล้วเขาบอกเธอหรือเปล่าถิงถิง ว่าเขาจะมากี่โมง” เฉินเหม่ยหานเอ่ยถามขึ้นเบาๆเช่นกัน “ไม่อะ เขาคงจะทักมาบอกเองนั่นแหละมั้ง” หลิวถิงถิงเอ่ยขึ้นขณะที่หยิบสมาร์ทโฟนของตนขึ้นมาเช็คดู แต่ก็ไม่มีข้อความอะไรส่งมาจากคนที่เธอและเพื่อนๆกำลังรอคอยเช่นเดิม    สายๆทั้งสามสาวแยกย้า

หลิวถิงถิงกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักของนักศึกษา ตอนนี้ทั้งจ้าวซือซือและเฉินเหม่ยหานนั้นยังไม่กลับจากเรียนวิชาเลือก เธอนั่งมองกล่องของขวัญที่มีสร้อยรูปดาวที่เป็นเพชรเม็ดเล็กๆ อยู่ตรงกลาง ซึ่งดูแล้วก็น่าจะราคาแพงจนชาตินี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีปัญญาซื้อมันมาเป็นของตนเองไหม หากแต่มันกลับเป็นของขวัญพบหน้าของคุณชายซือ ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลา หากแต่ดูเยือกเย็นจนเธออดที่จะประหม่าไม่ได้ หลิวถิงถิงนึกไปถึงตอนที่ทานอาหารเสร็จย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า   ขณะที่นั่งคุยกันอยู่นั้น ซือมู่อันก็ได้ลอบมองใบหน้าสวยของเด็กในอุปการะอีกหลายครั้ง จนคนที่ถูกมองอดที่จะเขินอายไม่ได้ หลิวถิงถิงเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก  “เธอชอบเมนูอะไรที่ฉันสั่งมาเป็นพิเศษไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเรียบๆ ราวกับไม่มีความหมายใดๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกแปลกๆ   “อืม ก็อร่อยทุกอย่างนะคะ ดิฉันเป็นคนทานง่ายๆ ค่ะ ทานได้ทุกอย่าง ก็อย่างที่เล่าให้คุณชายฟังนั่นแหละค่ะ ว่าที่ผ่านมาดิฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง” หลิวถิงถิงตอบก่อนที่จะเงยหน้าสบกับตาคมที่มองมาที่เธอพอดี จนเป

หลังจากที่มีข่าวว่าหลิวถิงถิงออกไปกับคุณชายซือช่วงพักกลางวันของเมื่อวาน เธอก็ตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยทันที คนที่กล้าๆ หน่อยก็จะเข้ามาถามเธอถึงเหตุการณ์เมื่อวาน  “เธอ หลิวถิงถิงใช่ไหม” รุ่นพี่คนหนึ่งเดินมาถามขณะที่เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่กับเพื่อนๆ ร่วมคณะ   “ใช่ มีอะไรกับดิฉันหรือคะ” เสียงหวานขานรับ   “เมื่อวานคุณชายซือพาเธอไปที่ไหนมาอะ” สาวสวยรุ่นพี่ถามขึ้นด้วยความสงสัย เธอมากับเพื่อนสนิทอีกสองคน ทำให้สามคนจ้องใบหน้าสวยของหลิวถิงถิงเขม็ง“ก็พาไปทานข้าว แล้วก็ถามไถ่เกี่ยวกับการเรียน และก็ค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่ต้องใช้จ่ายในแต่ละเดือน ก็แค่นี้เองจ้ะ” หลิวถิงถิงตอบน้ำเสียงราบเรียบจนรุ่นพี่อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้   “หึ นึกว่าตัวเองสวยมากล่ะสิท่า ก็แค่เด็กในอุปการะไม่ใช่เมียเขาสักหน่อย” รุ่นพี่อีกคนเอ่ยขึ้น เพื่อนๆ ในคณะของหลิวถิงถิงต่างมองไปที่ใบหน้าของรุ่นพี่คนนั้นอย่างขุ่นเคือง เพื่อนๆ รู้จักหลิวถิงถิงดีว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะเอาตัวเข้าแลกเพื่อให