Semua Bab ป่วนรักประธานร้าย My President: Bab 121 - Bab 130

“ไม่หึง จริงเหรอคะ” เธอมองลี่หานแบบไม่เชื่อสักเท่าไร เพราะคำพูดของเขาช่างสวนทางกับท่าทางที่เป็นอยู่เสียเหลือเกิน“ไม่หึง ! ก็บอกว่าไม่ได้หึง !” ลี่หานย้ำคำเหมือนจะย้ำสติตัวเองซ้ำ ๆ แต่ทว่าสายตายังคงจ้องแอนนี่อย่างเขม็ง นี่ถ้าสายตาของเขาสามารถฆ่าคนให้ตายทางสายตาได้ เขาคงจะฆ่าคนทางสายตาไปนานแล้วเหม่ยหลินถอนหายใจได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ พี่หานของเธออาการหนักขนาดนี้ มองจากดาวอังคารก็ยังรู้เลยว่าเขากำลัง ‘โมโหหึง’“คุณเหม่ยหลิน สวัสดีค่ะ”เสียงหวานจากซูซี่ดังขึ้นทำให้เหม่ยหลินต้องหันกลับไปมอง“อ้าวว คุณซูซี่ สวัสดีค่ะ”“พอดีซูซี่เพิ่งมาถึงได้สักพัก เลยยังไม่ได้เข้าไปทักทายคุณเหม่ยหลิน ยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ”ซูซี่ที่เพิ่งหยุดเต้นรำแล้วเดินมาหาลี่หานกับเหม่ยหลิน เธอหันไปเรียกผู้ติดตามที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เพื่อเอาของขวัญมาให้เหม่ยหลิน“แค่คุณซูซี่มางานก็เป็นเกียรติมากแล้ว ไม่เห็นต้องเอาของขวัญมาให้มากพิธีเลยค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากนะคะ” เหม่ยหลินรับไว้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ซูซี่หันไปทักลี่หาน เพราะวันนี้เขาดูดื่มมากผิดปกติกว่าทุก ๆ ครั้งที่เธอเคยเจอ“เอ่อ… คุณลี่หานดื่มเยอะจัง ปกติคุณลี่หานเป็นคนที่ระมัดระวั

ทันทีที่ลี่หานลากแอนนี่เข้ามาในห้องนอนจนสำเร็จ เขาถึงกับเหวี่ยงตัวแอนนี่ให้เข้าไปข้างในทันที จนเธอเซถลาล้มลงไปนั่งที่พื้น ไหนจะรองเท้าส้นสูงที่ใส่มาที่เธอโดนเข้าลากมาตามทางเมื่อครู่ทำให้แอนนี่ถึงกับต้องกุมข้อเท้าของตัวเอง“โอ๊ย...” แอนนี่กัดปากแน่น รู้สึกเจ็บน้ำตาแทบจะเล็ด แม้ตอนนี้เธอรู้สึกโกรธลี่หานมาก... แต่ทว่าเธอก็เริ่มกลัวเขาขึ้นมาด้วยเช่นกัน“ละ ลี่หาน ฉันว่าเรามาคุยกันดี ๆ เถอะ คุณกำลังเมา ฉันสัญญาจะไม่พูดจายั่วประสาทคุณอีกแล้ว” แอนนี่ทำใจดีสู้เสือก่อนค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น แม้จะยังรู้สึกเจ็บขาอยู่นิดหน่อย สายตาของเธอมองจ้องไปที่ลูกบิดประตูสลับกับใบหน้าของลี่หาน อย่างน้อยประตูก็อยู่แค่ตรงด้านหลังเขานิดเดียว รอให้เขาเข้ามาใกล้เธออีกนิด แล้วเธอก็จะวิ่งสวนออกไป~ใช่ ! ถ้าเธอวิ่งออกไปเร็ว ๆ ตอนที่ลี่หานเผลอ เธอก็อาจจะรอด !~“นะ... เรามาคุยกันดี ๆ นะ นะคะ พี่หาน” แอนนี่ฉีกยิ้มอย่างเอาใจ แต่ลี่หานกลับไม่ได้ยิ้มให้เธอตอบแถมเขายังสาวเท้าก้าวเข้ามาเรื่อย ๆ แอนนี่เริ่มกลืนน้ำลายเมื่อเห็นลี่หานค่อย ๆ สาวเท้าเดินตรงมาหาเธอ สายตาเขามองจ้องเขม็งราวกับเป็นราชสีห์ที่กำลังจะกินเหยื่อ เสื้อสู

“อึก มะ ไม่” แอนนี่ส่ายหน้า ส่งเสียงพูดที่แทบจะขาดเป็นช่วง ๆ ตามจังหวะลมหายใจ“หึ แน่ใจ !” เขายกยิ้มที่มุมปากพร้อมรัวปลายนิ้วลงอีกครั้ง“อ๊ะ… อึก”“ร้องสิ ผมอยากได้ยินเสียงคุณร้อง เหมือนเวลาที่คุณทำกับคนอื่น !”“อึก มะ ไม่ ยะ หยุด หยุด เดี๋ยว นี้ นะ แฮ่ก แฮ่ก”“ถัาไม่ร้อง ผมจะจัดการคุณจริง ๆ แล้วนะ”~ฮะ ขะ เขาหมายถึง !!!~ แอนนี่เริ่มกลัวสุดขีด ขนาดแค่เขายังไม่ได้เอาส่วนนั้นจัดการ เธอยังรู้สึกขนาดนี้ ถ้าเขาทำจริง ๆ เธอจะทำอย่างไรดี เธอจะยอมเสียตัวให้กับผู้ชายที่ยังไม่เคยบอกรักเธอเลยสักครั้งเดียวไม่ได้นะ !!!!!“อะ อ๊า” ลี่หานกระตุ้นหนักเข้า จนในที่สุดแอนนี่ก็เก็บเสียงครางของตัวเองไม่ไหว เธอถูกเขากระตุ้นถี่จนร่างกายแทบจะยืนทรงตัวไม่ไหว จำต้องซบร่างกายพิงกับอ้อมอกของเขาอย่างจำยอม“อย่า อื้อ พะ พอ พอได้แล้ว”“อ๊ะ อ๊า อื้อ มะ ไม่ไหว อ๊า ลี่หาน อย่า…”ในที่สุดแอนนี่ ก่อนจะหวีดร้องออกมา เมื่อสุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อความรู้สึกตัวเอง“อ๊ะ อ๊ายยยยย” สองมือจับอยู่ที่บ่าของลี่หานพร้อมจิกแน่นลงไป ใบหน้าซบอิงแอบ พร้อมหอบหายใจรัวอยู่ที่อ้อมอกของเขา~น่าอายที่สุด ที่สุดเธอก็เสร็จแค่ปลายนิ้วของเขา และน่าอาย

“ใครปากแข็ง !”ลี่หานไม่เลิกเถียง แต่แอนนี่ถึงกับคว่ำปาก ~ก็ใครล่ะ ปากบอกไม่เคยหึงเธอแต่การกระทำแต่ละครั้งมันไม่ใช่ แล้วไหนจะเอารูปเธอไปตั้งใส่หน้าวอลเปเปอร์โทรศัพท์อีก เธอไม่ใช่เด็กอนุบาลนะถึงจะไม่ได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร~"ลี่หานเป็นอย่างไรบ้างลูก" ประตูห้องถูกเปิดกว้างขึ้น พร้อมเสียงของมิรินและลี่เฉินที่กำลังเดินตามมา แอนนี่ในสภาพที่นั่งอยู่บนเตียงแต่ตัวโน้มลงจนเกือบจะแนบอกลี่หาน ถึงกับหันไปมองอย่างตกใจ เธอรีบผละออกจากลี่หานออกมายืนข้าง ๆ เตียงทันทีมิรินหันไปมองหน้ากับลี่เฉินอย่างอึ้ง ๆ~ทำไมทั้งสองคน...~“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” แอนนี่รีบก้มหัวโค้งคำนับ ภายในใจก็รู้สึกหวาดหวั่นถ้าพ่อกับแม่ของเขารู้ว่าลูกชายของเขาถูกเธอทำร้ายจะทำอย่างไร แล้วเธอจะโดนท่านทั้งสองว่าอะไรไหมที่เผลอไปทำร้ายลูกชายท่าน T T“จ้ะ หนูแอนนี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมลี่หานถึงได้รับบาดเจ็บได้แบบนี้ นี่พอคนที่บ้านรายงานพ่อกับแม่ก็รีบตามมาเลย ไหนลี่หานเป็นอย่างไรบ้างลูก ทำไมถึงเลือดตกยางออกที่หัว แล้วแขนทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้” มิรินรีบเข้าไปดูลี่หานใกล้ ๆ พร้อมลูบคลำบาดแผลเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง“คะ คือ นะ หนู” แอนนี่อึ

“ว่าไงครับ เรายังโกรธพี่ไหม ตอบมาเร็ว ๆ สิ พี่อยากรู้” ลี่หานเดินมานั่งลงข้าง ๆ ที่โซฟาเบดตัวที่แอนนี่นั่งอยู่ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจรัวทำให้แอนนี่เริ่มทำตัวไม่ถูก“หืมว่าไงครับ” ลี่หานยังไม่หยุดจ้องตา แถมรบเร้าเอาคำตอบ“อ่า มะ ไม่โกรธ ไม่โกรธก็ได้ค่ะ”~ตายแล้วแอนนี่ เจอผู้ชายอ้อนหน่อยเดียวเธอยอมศิโรราบง่าย ๆ แบบนี้เหรอ ไม่นะ !~แอนนี่อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยครั้ง วันนี้เธอเกือบจะโดนเขาข่มขืนอยู่รอมร่อ พอเขามาขอโทษเสียงอ่อนเสียงหวานหน่อย ดันเคลิ้มไปกับคำขอโทษเขาเสียอย่างนั้นลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เขายกมือขึ้นมาเชยคางของแอนนี่ให้หันมาสบตากับเขาตรง ๆ“คราวหน้าพี่จะไม่ทำรุนแรงกับเราอีก”“อะไร คราวหน้า อะไรคะ” แอนนี่มองตาปริบ ๆ นี่ลี่หานถูกเธอตีหัวจนสมองกลับไปแล้วแน่ ๆ “นี่คุณลี่หาน ปวดหัวอยู่หรือเปล่าคะ”“พี่ - ลี่ - หาน ไม่ใช่ คุณ – ลี่ - หาน ไหนพูดใหม่สิ”“ทะ ทำไม ทำไมต้องเรียก”“ฝึกเอาไว้ให้ชินปากไงครับ เราต้องอยู่กับพี่อีกนาน ถ้าเผลอเรียกผิด คุณพ่อคุณแม่จะสงสัยเอาได้”“คือ แต่...”~โอ๊ย ไม่ไหวแล้วขนลุก~ แอนนี่ยิ้มแหย เธอค่อย ๆ จับมือของลี่หานออกจากปลายคางของเธอ“ไม่ไหวควรนอนนะคะ