“ใครปากแข็ง !”ลี่หานไม่เลิกเถียง แต่แอนนี่ถึงกับคว่ำปาก ~ก็ใครล่ะ ปากบอกไม่เคยหึงเธอแต่การกระทำแต่ละครั้งมันไม่ใช่ แล้วไหนจะเอารูปเธอไปตั้งใส่หน้าวอลเปเปอร์โทรศัพท์อีก เธอไม่ใช่เด็กอนุบาลนะถึงจะไม่ได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร~"ลี่หานเป็นอย่างไรบ้างลูก" ประตูห้องถูกเปิดกว้างขึ้น พร้อมเสียงของมิรินและลี่เฉินที่กำลังเดินตามมา แอนนี่ในสภาพที่นั่งอยู่บนเตียงแต่ตัวโน้มลงจนเกือบจะแนบอกลี่หาน ถึงกับหันไปมองอย่างตกใจ เธอรีบผละออกจากลี่หานออกมายืนข้าง ๆ เตียงทันทีมิรินหันไปมองหน้ากับลี่เฉินอย่างอึ้ง ๆ~ทำไมทั้งสองคน...~“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” แอนนี่รีบก้มหัวโค้งคำนับ ภายในใจก็รู้สึกหวาดหวั่นถ้าพ่อกับแม่ของเขารู้ว่าลูกชายของเขาถูกเธอทำร้ายจะทำอย่างไร แล้วเธอจะโดนท่านทั้งสองว่าอะไรไหมที่เผลอไปทำร้ายลูกชายท่าน T T“จ้ะ หนูแอนนี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมลี่หานถึงได้รับบาดเจ็บได้แบบนี้ นี่พอคนที่บ้านรายงานพ่อกับแม่ก็รีบตามมาเลย ไหนลี่หานเป็นอย่างไรบ้างลูก ทำไมถึงเลือดตกยางออกที่หัว แล้วแขนทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้” มิรินรีบเข้าไปดูลี่หานใกล้ ๆ พร้อมลูบคลำบาดแผลเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง“คะ คือ นะ หนู” แอนนี่อึ
มือใหญ่ของแขนข้างที่ไม่ได้ดามเฝือกรั้งเอวบางแอนนี่จนล้มลงที่อ้อมอกของเขาทันที“อ๊ะ ลี่หาน ทำอะไรเนี่ย”“ขอโทษ” ลี่หานไม่ตอบ แต่เขากลับพูดคำขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง“หืม เรื่องอะไรคะ”“ก็เรื่องวันนี้ ผมขอโทษเรื่องวันนี้ ที่ผมทำกับคุณแบบนั้น ผม... คือผม...” ลี่หานไม่กล้ายอมรับตามตรงว่าตัวเองกำลังหึง และสำหรับในตอนนี้ต่อให้เธอเคยมีอะไรกับคนอื่นหรือวศินจริง ๆ เขาก็ไม่อยากสนใจเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้วอีกอย่าง... สัมผัสจากปลายนิ้วที่ล่วงล้ำเข้าไปทำให้เขาเริ่มชักไม่แน่ใจ เธอ... เคยนอนกับคนอื่นมาแล้วจริง ๆ หรือ… ดูอย่างไรก็ไม่น่าใช่“พักผ่อนเถอะค่ะ” แอนนี่เริ่มเฉไฉ เพราะเธอก็รู้สึกอายมากเหมือนกัน ต่อหน้าเขาวันนี้ที่เธอเผลอปล่อยใจไปจนเสร็จคาอกเขา... ถึงจะเป็นแค่เพียงปลายนิ้วก็เถอะ... แต่มันก็นะ...“ผมนอนไม่หลับ”ลี่หานยังคงรั้งเอวบางของแอนนี่เอาไว้ แม้เขาจะใช้แขนได้ข้างเดียวแบบไม่ค่อยถนัดก็ตามที แต่… เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ มันทำให้เขายังรู้สึก… ค้างคา“คุณแม่บอกว่าคุณดื้อ เห็นจะจริง” แอนนี่ทำปากมุบมิบบ่นลี่หานเบา ๆ เธอยกมือขึ้นมาดันอกของลี่หานเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มไปทับหน้าอกข
“ว่าไงครับ เรายังโกรธพี่ไหม ตอบมาเร็ว ๆ สิ พี่อยากรู้” ลี่หานเดินมานั่งลงข้าง ๆ ที่โซฟาเบดตัวที่แอนนี่นั่งอยู่ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจรัวทำให้แอนนี่เริ่มทำตัวไม่ถูก“หืมว่าไงครับ” ลี่หานยังไม่หยุดจ้องตา แถมรบเร้าเอาคำตอบ“อ่า มะ ไม่โกรธ ไม่โกรธก็ได้ค่ะ”~ตายแล้วแอนนี่ เจอผู้ชายอ้อนหน่อยเดียวเธอยอมศิโรราบง่าย ๆ แบบนี้เหรอ ไม่นะ !~แอนนี่อยากจะตบปากตัวเองสักร้อยครั้ง วันนี้เธอเกือบจะโดนเขาข่มขืนอยู่รอมร่อ พอเขามาขอโทษเสียงอ่อนเสียงหวานหน่อย ดันเคลิ้มไปกับคำขอโทษเขาเสียอย่างนั้นลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เขายกมือขึ้นมาเชยคางของแอนนี่ให้หันมาสบตากับเขาตรง ๆ“คราวหน้าพี่จะไม่ทำรุนแรงกับเราอีก”“อะไร คราวหน้า อะไรคะ” แอนนี่มองตาปริบ ๆ นี่ลี่หานถูกเธอตีหัวจนสมองกลับไปแล้วแน่ ๆ “นี่คุณลี่หาน ปวดหัวอยู่หรือเปล่าคะ”“พี่ - ลี่ - หาน ไม่ใช่ คุณ – ลี่ - หาน ไหนพูดใหม่สิ”“ทะ ทำไม ทำไมต้องเรียก”“ฝึกเอาไว้ให้ชินปากไงครับ เราต้องอยู่กับพี่อีกนาน ถ้าเผลอเรียกผิด คุณพ่อคุณแม่จะสงสัยเอาได้”“คือ แต่...”~โอ๊ย ไม่ไหวแล้วขนลุก~ แอนนี่ยิ้มแหย เธอค่อย ๆ จับมือของลี่หานออกจากปลายคางของเธอ“ไม่ไหวควรนอนนะคะ
“อ่า คือ” แอนนี่ถึงกับเลิ่กลั่ก เธอมองหน้าลี่หานก็รู้ได้ทันทีว่าเขากำลังโกรธเหม่ยหลินมองสีหน้าพี่ชายถึงกับลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะส่ายหัว กำลังจะเอ่ยปากว่าจะขอไปเอง ลี่หานก็โพล่งออกมาก่อน“พี่จะเข้าห้องน้ำ วศินช่วยพยุงพี่เข้าไปหน่อย !” ลี่หานพูดเชิงออกคำสั่ง จนทุกคนต้องหยุดมองหน้ากัน“เอางี้ เหม่ยหลินจะไปกับแอนนี่ คุณวศินพาพี่หานเข้าห้องน้ำ แบบนี้โอเคนะคะ ปะแอนนี่ เราลงไปหาซื้อกาแฟกันข้างล่างดีกว่า” เหม่ยหลินรีบตัดบท ก่อนเดินควงแขนแอนนี่ออกไป ทิ้งให้ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันไปมาก่อนวศินจะเดินเข้าไปทำท่าจะพยุงลี่หาน“พี่หานครับมาผมช่วย” วศินทำท่าจะประคอง“ไม่ต้อง !”“อ้าว” วศินถึงกับทำหน้างง“วศิน ตอนนี้นายคบกับเหม่ยหลินอยู่ไม่ใช่เหรอ” ลี่หานไม่รีรอที่จะเอ่ยถามสิ่งที่เขาคาใจมาทั้งคืน เขาจ้องหน้าวศินราวกับคาดโทษว่าวศินทำอะไรผิดมหันต์“เอ่อ... ก็เรียกว่าอยู่ในช่วงดู ๆ กันอยู่ครับพี่ ก็คบกันจริงแต่ยังไม่เชิงว่าคบกันเป็นแฟน ยังศึกษากันไปก่อน ยังมีนิสัยหลาย ๆ อย่างที่เราต้องปรับเข้าหากัน”“ดู ๆ กันแค่นั้นเหรอ หมายความว่านายยังไม่คิดจะคบกับน้องสาวผมจริงจัง ?”“ไม่ใช่แบบนั้นพี่ ก็คิดจะคบจร
วศินกับเหม่ยหลินอยู่คุยด้วยสักพักใหญ่ก่อนจะกลับออกไป ปล่อยแอนนี่ให้อยู่กับลี่หานตามลำพัง แอนนี่จึงหันไปเตรียมอาหารว่างให้เขาด้วยการปอกผลไม้เตรียมใส่จาน ลี่หานได้แต่มองตามเธอยิ้ม ๆ เพราะดู ๆ แล้วแอนนี่ก็พอมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนอยู่เหมือนกัน“เสียใจสินะที่คนรักเก่าของเรากลับไปแล้ว” ลี่หานแกล้งเย้าเล่น ๆ ในขณะที่แอนนี่ถึงกับวางมีดแล้วหันกลับมามองเขาพร้อมสีหน้างง ๆ“คนรักเก่า ?” เธอถึงกับถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ตอนสารภาพความจริงว่าไม่เคยนอนกับใครก็ไม่เชื่อ ดันมาเชื่อไอ้เรื่องที่เธอแต่งขึ้นมา ที่สำคัญเขาก็เห็นอยู่ว่าวศินกำลังคบกับเหม่ยหลิน ยังจะมาหึงอะไรไม่เข้าท่า“นี่ลี่หาน คือว่าฉัน...” แอนนี่เอ่ยปากจะแก้ตัวให้ลี่หานฟังอีกรอบ แต่ก็ไม่ทันการเพราะอยู่ ๆ ซูซี่ก็พรวดพราดเปิดประตูเข้ามาก่อน เธอได้แต่ยืนอึ้งค้างไว้ไม่ได้พูดอะไรต่อ“ลี่หานขาาา” เสียงหวานของซูซี่ดังขึ้นพร้อมกับกระเช้าเยี่ยมคนป่วยใบใหญ่ลี่หานหันไปมองตามเสียงของซูซี่พร้อมกับยิ้มทักทาย จริง ๆ ก็เป็นการยิ้มทักทายตามธรรมดาของลี่หาน แต่ในสายตาของแอนนี่ คือเขากำลังยิ้มดีใจมากที่เห็นซูซี่เข้ามา เธอหันกลับมาปอกผลไม้ในมือแบบไม่ค่อยพอใจ“
ลี่หานไม่ได้จูบกับซูซี่ตามที่เขาพูดแกล้งเธอเมื่อกี้ แต่ตอนนี้ท่าที่ซูซี่หยิบผลไม้ที่เธอเตรียมเอาไว้หยิบเอามาป้อนปากเขาให้ลี่หานอย่างเอาใจทำเอาแอนนี่รู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูกลี่หานมองปฏิกิริยาคนแอบหึงด้วยหัวใจพองโต เริ่มมั่นใจว่าเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกับเขากว่าซูซี่จะขอตัวกลับออกไปก็เกือบค่ำแต่แอนนี่ยังรู้สึกงอนไม่เลิก“ไม่ให้คุณซูซี่เธอค้างด้วยกันที่นี่ไปเลยล่ะคะ ฉันจะได้กลับไปนอนที่บ้าน” เธอพูดพร้อมกับยกจานผลไม้เอาไปเก็บก่อนกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวซูซี่เธอจะเสียชื่อเอาได้ เธอเป็นดาราดังมากนะ จะให้เธอมานอนลำบากด้วยทำไม”แอนนี่มองค้อน เธอทำปากมุบมิบพูดตามเขาด้วยความหมั่นไส้“เฮอะ เป็นห่วงกลัวซูซี่ลำบาก แต่ไม่ห่วงฉัน ฉันนอนลำบากได้งั้นสิ”“ก็ผมเสียค่าจ้างให้คุณไปแล้วนี่ คุณก็แค่ทำหน้าที่ให้สมกับค่าจ้างหน่อย”“ใช่ซี้ ฉันมันแค่ลูกจ้างของคุณ ว่าแต่... ไม่แทนตัวเองว่าพี่... แล้วหรือคะ พี่ลี่หานนนนน” แอนนี่ประชดแรงอีกรอบ เมื่อคืนเขายังแทนตัวเองว่าพี่อย่างโน่น อย่างนี้ พอซูซี่มาเข้าหน่อย คำว่า ‘พี่’ หายไปเลยจ้า“ก็คุณไม่เต็มใจเรียก ผมก็ไม่ชอบบังคับใจใคร”“ไม่ได้ไม่เต็มใจ !
“ว่าใครโรคจิตครับ”“กรี๊ดดดดดดดดดด เข้ามาในห้องน้ำได้ไงเนี่ย” แอนนี่ร้องลั่น เมื่อเห็นลี่หานเลื่อนประตูห้องน้ำ เขาเอาตัวยืนพิงประตู ก่อนสาวเท้าก้าวเข้ามาแอนนี่ได้แต่พยายามเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดไว้แต่ทว่าลี่หานไปถึงก่อน เธอจึงใช้สองมือปิดบังร่างกายของตัวเองแม้จะปิดไม่มิดก็ตามที“พี่ให้คนไปเอากุญแจสำรองห้องน้ำมา บอกว่าเราอาบน้ำนานเกินไป พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วตอนนี้พี่ก็ให้เขากลับออกไปหมดแล้ว” เขายกยิ้ม มองแอนนี่ที่กำลังหน้าแดงก่ำเพราะความอาย“นะนานตรงไหน แค่สิบห้านาที ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”แอนนี่อายจนหน้าแดง จริงอยู่ร่างกายเธอเขาก็เห็นจนเกือบหมด แต่ต้องไม่ใช่สภาพเปลือยกายโจ้ง ๆตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่แบบนี้“หึ อายทำไม มีตรงไหนที่พี่ไม่เคยเห็น”“ไม่เอา ออกไปนะ” แอนนี่รีบดันตัวลี่หานออก เขาแกล้งเซไปชนกำแพง จนโดนแขนที่เจ็บ“อะ โอ๊ยยยยยย”“อ๊ะ ลี่หาน เจ็บเหรอ คุณเจ็บเหรอคะ” แอนนี่ทำสีหน้าตกใจทั้ง ๆ ที่ก็ว่าไม่ได้ผลักเขาแรงขนาดนั้นหมับบบ !!ลี่หานรีบคว้าตัวแอนนี่เข้ามากอด แม้จะเหลือแขนข้างเดียวที่ไม่เจ็บก็ตามที“อื้ออ ปล่อยนะ”“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวโดนแขนพี่อีกข้าง มันเจ็บ”“ละแล้ว พี่เข้ามาทำไม
“ใช่ เห็นคนหึงเงียบหนึ่งอัตรา กำลังหน้างออยู่ตอนนี้” เขายิ้ม“มะ ไม่ได้หึงสักหน่อย” แอนนี่หลบสายตา ในใจก็นึกโมโห ที่แท้วันนี้เขาก็แกล้งเรียกซูซี่มาลองใจเธออย่างนั้นเหรอใช่… แล้วมันก็ได้ผล เขาทำให้เธอรู้สึกหึงจริง ๆ“แน่ใจว่าไม่หึง” เขาเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าที่ปากแข็ง แต่ฝ่ามือข้างที่ไม่ได้เจ็บค่อย ๆ ลูบไล้ต้นขาของแอนนี่มาจนถึงจุดหวงแหน“อ๊ะ !”เฮือกกกกก“ไม่เอานะ”แอนนี่สะดุ้งเมื่อสัมผัสปลายนิ้วอุ่นร้อนของลี่หานมาหยุดอยู่จุดสำคัญ ก่อนค่อย ๆ เค้นคลึงจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธอ“อื้อออ”แอนนี่ถึงกับกัดปากพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึก เธอเอื้อมมือไปรั้งข้อมือเขาเอาไว้ แต่กลับรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย“อึก”เขากรีดปลายนิ้วลงไปเบา ๆ ก่อนค่อย ๆ ขยับไปทีละนิด“อะ… อื้อ มะ ไม่เอา”“จะยอมรับไหมว่าหึง”แอนนี่ส่ายหน้า“ดี” ลี่หานกดปลายนิ้วรัวอีกครั้ง เขาแค่นยิ้มออกมามองคนตรงหน้าที่กำลังหายใจหอบ ใบหน้าขาวที่ตอนนี้กลับแดงระเรื่อ แต่สำหรับลี่หานแล้ว ~โคตรน่ารัก~“อ๊า อื้อ พะ พอ พอแล้ว”“ยอมรับว่าหึงพี่ดี ๆ เรียกพี่ว่า พี่หานด้วย !”เห็นแอนนี่ส่ายหน้าเบา ๆ ลี่หานก็เพิ่มจำนวนนิ้วเป็นสอง ความคับ
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย