Semua Bab ป่วนรักประธานร้าย My President: Bab 131 - Bab 140

วศินกับเหม่ยหลินอยู่คุยด้วยสักพักใหญ่ก่อนจะกลับออกไป ปล่อยแอนนี่ให้อยู่กับลี่หานตามลำพัง แอนนี่จึงหันไปเตรียมอาหารว่างให้เขาด้วยการปอกผลไม้เตรียมใส่จาน ลี่หานได้แต่มองตามเธอยิ้ม ๆ เพราะดู ๆ แล้วแอนนี่ก็พอมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนอยู่เหมือนกัน“เสียใจสินะที่คนรักเก่าของเรากลับไปแล้ว” ลี่หานแกล้งเย้าเล่น ๆ ในขณะที่แอนนี่ถึงกับวางมีดแล้วหันกลับมามองเขาพร้อมสีหน้างง ๆ“คนรักเก่า ?” เธอถึงกับถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ตอนสารภาพความจริงว่าไม่เคยนอนกับใครก็ไม่เชื่อ ดันมาเชื่อไอ้เรื่องที่เธอแต่งขึ้นมา ที่สำคัญเขาก็เห็นอยู่ว่าวศินกำลังคบกับเหม่ยหลิน ยังจะมาหึงอะไรไม่เข้าท่า“นี่ลี่หาน คือว่าฉัน...” แอนนี่เอ่ยปากจะแก้ตัวให้ลี่หานฟังอีกรอบ แต่ก็ไม่ทันการเพราะอยู่ ๆ ซูซี่ก็พรวดพราดเปิดประตูเข้ามาก่อน เธอได้แต่ยืนอึ้งค้างไว้ไม่ได้พูดอะไรต่อ“ลี่หานขาาา” เสียงหวานของซูซี่ดังขึ้นพร้อมกับกระเช้าเยี่ยมคนป่วยใบใหญ่ลี่หานหันไปมองตามเสียงของซูซี่พร้อมกับยิ้มทักทาย จริง ๆ ก็เป็นการยิ้มทักทายตามธรรมดาของลี่หาน แต่ในสายตาของแอนนี่ คือเขากำลังยิ้มดีใจมากที่เห็นซูซี่เข้ามา เธอหันกลับมาปอกผลไม้ในมือแบบไม่ค่อยพอใจ“

“ว่าใครโรคจิตครับ”“กรี๊ดดดดดดดดดด เข้ามาในห้องน้ำได้ไงเนี่ย” แอนนี่ร้องลั่น เมื่อเห็นลี่หานเลื่อนประตูห้องน้ำ เขาเอาตัวยืนพิงประตู ก่อนสาวเท้าก้าวเข้ามาแอนนี่ได้แต่พยายามเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดไว้แต่ทว่าลี่หานไปถึงก่อน เธอจึงใช้สองมือปิดบังร่างกายของตัวเองแม้จะปิดไม่มิดก็ตามที“พี่ให้คนไปเอากุญแจสำรองห้องน้ำมา บอกว่าเราอาบน้ำนานเกินไป พี่ก็เลยเป็นห่วง แล้วตอนนี้พี่ก็ให้เขากลับออกไปหมดแล้ว” เขายกยิ้ม มองแอนนี่ที่กำลังหน้าแดงก่ำเพราะความอาย“นะนานตรงไหน แค่สิบห้านาที ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”แอนนี่อายจนหน้าแดง จริงอยู่ร่างกายเธอเขาก็เห็นจนเกือบหมด แต่ต้องไม่ใช่สภาพเปลือยกายโจ้ง ๆตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่แบบนี้“หึ อายทำไม มีตรงไหนที่พี่ไม่เคยเห็น”“ไม่เอา ออกไปนะ” แอนนี่รีบดันตัวลี่หานออก เขาแกล้งเซไปชนกำแพง จนโดนแขนที่เจ็บ“อะ โอ๊ยยยยยย”“อ๊ะ ลี่หาน เจ็บเหรอ คุณเจ็บเหรอคะ” แอนนี่ทำสีหน้าตกใจทั้ง ๆ ที่ก็ว่าไม่ได้ผลักเขาแรงขนาดนั้นหมับบบ !!ลี่หานรีบคว้าตัวแอนนี่เข้ามากอด แม้จะเหลือแขนข้างเดียวที่ไม่เจ็บก็ตามที“อื้ออ ปล่อยนะ”“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวโดนแขนพี่อีกข้าง มันเจ็บ”“ละแล้ว พี่เข้ามาทำไม

“ไม่มี ฉันไม่เคยมีอะไรกับวศิน”“ไม่มี แต่ไม่กล้าพิสูจน์ ?”แอนนี่เม้มปากแน่น ก็แล้วทำไมเธอต้องมาพิสูจน์อะไรบ้า ๆ แบบนี้เพื่อเขาด้วย“โอเค เพราะพี่รักเราข้างเดียว แต่เราคงยังรักวศินอยู่”“…”“เราคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ เหมือนกับที่พี่รู้สึก”“…”“อืมม ถ้าอย่างงั้นพี่ขอโทษด้วยนะ พี่คงคิดไปเองว่าเราก็มีใจให้พี่เหมือนกัน”ลี่หานทำสีหน้าจ๋อยลง เขายอมถอนมือออกจากส่วนนั้นของเธอ ก่อนจะหันหลังกลับ แอนนี่ได้แต่ยกมือขึ้นมาปกปิดร่างกายของตัวเอง“ลี่หาน คือ…” แอนนี่ลังเล ทำไมเธอจะไม่รู้สึกเหมือนที่เขารู้สึกล่ะ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึก ‘รักเขา’ มันเกิดขึ้นตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็…เธอแค่ไม่ชอบเวลาที่เขาทำตัวหวานกับซูซี่และ… เธอก็อยากให้เขาทำดีกับเธอแค่คนเดียวแอนนี่เม้มปากแน่น… รู้สึกสับสนถ้าเลือกจะรักเขาแล้ว เขาจะทำให้เธอเสียใจเหมือนที่พ่อทำกับแม่เธอไหมเธอเงยหน้ามองภาพลี่หานกำลังเดินออกไป สลับกับภาพในความคิดในความทรงจำที่แม่ร้องไห้เสียใจเพราะพ่อ ทำเอาน้ำตาแอนนี่ค่อย ๆ ไหลออกมาไม่รู้ตัวเป็นครั้งแรกในรอบสิบปีกว่า ที่เธอได้ร้องไห้มันออกมาอยากจะรักก็อยากรัก… แต่ก็กลัว… กลัวสิ่งที่เรียกว่าความรั

“ไม่ต้องเกร็งนะคนดี” ลี่หานก้มลงไปจูบเพื่อปลอบขวัญ ก่อนค่อย ๆ เคลื่อนขยับแก่นกายช้า ๆ จนสุดทาง“อึก อืม” ลี่หานรับรู้ถึงความบริสุทธฺ์จากสัมผัสที่เขาได้รับ ความตอดรัดและคับแน่นทำเอาเขาแทบคลั่ง เขารั้งสะโพกเธอให้เคลื่อนหาเขา เมื่อทุกอย่างเข้าที่ จึงเคลื่อนสะโพกเข้าออกช้า ๆ“อ๊ะ อ๊า” แอนนี่ถึงกับสะท้าน ลมหายใจหอบกระเส่าตามแรงที่ลี่หานขยับกายเข้าใส่ ความเจ็บที่ได้รับก่อนหน้านี้เริ่มทุเลา จนเหลือแต่ความเสียวซ่านเข้าแทนที่“อ่า ซี้ดด อืม”ลี่หานกัดกรามแน่น ทุกครั้งที่เขากระแทกใส่ร่างบางของเธอ ช่างไม่ปราณีต่อร่างกายตัวเล็กของเธอเลย“อ๊า อ๊า บะเบาหน่อยพี่หาน อื้อ อ๊า”“ทนอีกนิดนะคนดี อา ซี้ดด”“อื้อ มะ ไม่ไหว อะ อ๊า”ลี่หานก้มตัวลงไปป้อนจูบแอนนี่อีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปพันดึงดูด แต่ช่วงล่างกับเพิ่มจังหวะให้แรงถี่ขึ้น“ละ ลี่หาน อะ อ๊ายยยยย”“อึก ! อาาาา”แอนนี่สัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นไปในตัว แต่ทว่าตอนนี้สมองของเธอกลับขาวโพลน เสียงลมหายใจหอบระรัว แอนนี่ซบใบหน้าไว้กับอ้อมอกแกร่งของลี่หาน~เธอเป็นของเขาเต็มตัวแล้วสินะ~คราบเลือดจาง ๆ เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเธอเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบ ล

“พี่ล้อเล่น ตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้าพี่ไม่ได้ให้ใครเข้ามา พี่สั่งคนของพี่เฝ้าหน้าประตูเอาไว้ ห้ามใครเข้ามาจนกว่าพี่จะอนุญาต”“หื้อ ให้คนเฝ้าหน้าห้อง แบบนี้คนอื่นก็รู้หมดสิ ว่าเราสองคนทำอะไรกัน”“ไม่เห็นเป็นไรเลย ใคร ๆ ก็รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”~เป็น เป็น เป็นสามีภรรยากันตามพฤตินัยแล้วด้วย อ๊ายยยย เมื่อคืนไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจไปง่าย ๆ เลย~ แอนนี่นึกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็หน้าอายแดงก่ำขึ้นอีกรอบ“อายทำไม หืม เรื่องปกติจะตายไป มา… ลุกไหวไหม ครับ ไปอาบน้ำเถอะจะได้กินข้าว” ลี่หานดึงมือของแอนนี่ให้ลุกขึ้น“ไหวค่ะไหว” แอนนี่ใช้มืออีกข้าง รีบดึงผ้าห่มมาพันตัวให้แน่นก่อนจะก้าวเท้าลงไปจากโซฟาเบด ความจุกเสียดที่หน้าท้องเมื่อคืนรวมกับความระบมจุดสำคัญ ทำเอาขาแทบสั่น“อุ๊บบ”“ไหวไหมครับ ขอโทษนะที่เมื่อคืนพี่พิสูจน์ไปหลายครั้ง” ลี่หานยิ้ม ก่อนใช้แขนข้างที่แข็งแรงเข้าประคองเธอไว้ไม่ให้ล้ม“ขนาดป่วยยังขนาดนี้” แอนนี่มองค้อนพลางทำปากมุบมิบบ่นคนเดียว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ดูนิ่ง ๆ ขรึม ๆ แต่เวลาอย่างว่ากลับเร่าร้อนชะมัด“นั่นสิ โชคดีของเราที่พี่ยังเจ็บแขนอยู่ เอาไว้หายดีก่อนเถอะ”“ฮะ อะ อีกเหร