All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 101 - Chapter 110

เขาเลิกคิ้วมองแอนนี่ที่ยังอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่ยอมพูดออกมาเสียที ก่อนแกล้งทำท่าจะปล่อยเธออีกครั้ง จนเธอต้องรีบพูดมันออกมา“พะ พี่ลี่หาน”“ครับ ว่า”“พะ พา… ฉัน”“ไม่ใช่ครับ พาหนู !”“โอ๊ย ไม่พูดแล้ว” ลี่หานแกล้งคลายมือเมื่อเห็นแอนนี่ลีลา “อ่า ๆ พูด ๆ พูดก็ได้ ก็มันกระดากปากนี่” แอนนี่หน้าง้ำเมื่อรู้ว่าเขาแกล้ง“เร็ว ๆ” เขาขู่“พาหนูขึ้นจากน้ำหน่อยค่ะ”“ก็แค่เนียะ ดีมาก ทีหลังพูดอะไรให้มันเชื่อฟังหน่อย” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นแอนนี่ยอมอ่อนข้อและซุกใบหน้าลงที่ต้นคอของเขา แถมลมหายใจเธอที่พ่นอยู่ตรงซอกคอ มันทำให้บางอย่างในกายกำลังคับแน่นออกมาลี่หานอุ้มแอนนี่ขึ้นมาริมขอบสระ พลางยกขาข้างที่เป็นตะคริวของเธอขึ้นมาวางบนตักเขาแล้วนวดให้ซูซี่ได้แต่มองตามอย่างรู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกิน เธอขึ้นจากสระน้ำแล้วเดินเข้ามาดูอาการแอนนี่แปปเดียว ก่อนจะขอตัวกลับเข้าห้องของตัวเองไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัว“ยังเจ็บอยู่ไหม หืม” เขาพูดก่อนเงยหน้าขึ้นไปมองแอนนี่ที่เม้มปากกลั้นความเจ็บอยู่ เธอส่ายหัวเบาๆ แต่ที่หางตากลับมีน้ำตาซึมอยู่“ทีหลังทำอะไรให้รู้ตัวเองด้วย เป็นผู้หญิงกินเหล้าเบียร์มากมันไม่ดี ถ้าเมาแล้วทำอะ

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ ฝ่ามือใหญ่ของลี่หานค่อย ๆ เคลื่อนตัวจากเอวคอดของเธอ ก่อนเคลื่อนไปหยุดอยู่ที่หน้าอกสวย“อื้ออ ไม่เอา” แอนนี่ที่นอนหันหลังอยู่ เอ่ยปากไล่เสียงงึมงำ เพราะเธอยังคงรู้สึกไม่ค่อยสบายและอ่อนเพลีย แต่ทว่าลี่หานหาได้หยุดไม่ เขากลับดันตัวเข้ามาชิดติดที่แผ่นหลังของเธอมากขึ้น“นะครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว” เขากระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู จนแอนนี่ถึงกับต้องหดคอ รู้สึกอยากจะหันไปดุเขาเหลือเกิน~ขนาดเธอไม่สบายแบบนี้ เขาก็ยังไม่เว้นอีกหรือ~เห็นแอนนี่ไม่ต่อต้านอะไรเขา ลี่หานเหมือนได้ใจ ฝ่ามือใหญ่เริ่มขยำที่หน้าอกแรงขึ้น ก่อนพลิกร่างให้เธอมาเผชิญหน้ากับเขา ไฟสลัวบนหัวเตียงทำให้เขามองเห็นหน้าสวยของเธอได้ถนัดขึ้น เมื่อรู้ว่าเธอเองก็เขินอายไม่แพ้กัน~ผู้หญิงอะไร เวลาเขินแล้วโคตรน่ารัก~เขาไม่รีรอประทับจูบลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ เพียงเม้มดูดชั่วครู่ เรียวลิ้นร้อนก็แทรกเข้าไปตักตวงความหวานอย่างเต็มที่ กว่าจะยอมผละออกจากปากของเธอให้หายใจ เขาไม่รอช้า เริ่มเลื่อนใบหน้าซุกไซ้มาที่ซอกคอขาวเธอช่างตัวหอมไปทั้งตัว ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอจนกระทั่งตอนนี้ เขาค่อย ๆ ถ

ลี่คุนได้รับรายงานจากคนของเขาว่า อยู่ ๆ พี่ชายของเขาลี่หาน ได้ยกเลิกงานทั้งหมดที่ภูเก็ตแล้วเดินทางกลับกรุงเทพฯ เขาถึงกับแปลกใจ เพราะเดิมทีที่เขาวางแผนการเอาไว้ มีการจัดตารางคิวงานที่ภูเก็ตให้พี่ชายยาวเต็มอาทิตย์ เพื่อที่ทั้งคู่ พี่ชายเขากับแอนนี่ ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันและทำความรู้จักกันมากขึ้นขนาดรู้ข่าวเรื่องซูซี่แอบบินตามลงไป เขายังให้ต้นสังกัดเรียกซูซี่กลับมาทำงานด่วน และถึงกระนั้นคิวงานที่เขาอุตส่าห์นัดให้ลูกค้าไปรอพบพี่ชายเขาในปลายอาทิตย์ แต่อยู่ ๆ ก็โดนลี่หานแคนเซิล~นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือลี่หานไม่พอใจในตัวแอนนี่อย่างนั้นหรือ หรือแผนการจับคู่ของเขาท่าจะล่มไม่สำเร็จ~@ที่กรุงเทพฯทันทีที่คนขับรถของลี่หานมาส่งเธอที่หน้าคอนโดมิเนียม หลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งลงเครื่องมาไม่นาน แอนนี่ลงจากรถพลางรีบโค้งคำนับลี่หาน ก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปที่พัก“เดี๋ยว !”“คะ ?”“อะนี่ยา อย่าลืมกิน” เขายื่นถุงยาใบใหม่ให้ แอนนี่รับมาถึงกับแปลกใจ เพราะถุงยาเดิมก่อนหน้านี้ เธอจำได้ว่า เธอเก็บมันใส่กระเป๋าไปแล้ว“เอ๋ ? แต่คุณให้มาแล้วนี่คะ”“อันนี้ผมให้คนซื้อมาใหม่ เผื่อไม่พอ”~ฮะ !! เผื่อไม่พอ บ้าเปล่า แค่ปวดท

ทั้ง ๆ ที่เสื้อผ้าจะเปลี่ยนก็ไม่ได้เอาลงมา แต่ลี่หานก็ดื้อด้านจะนอนค้างกับแอนนี่“โอเคได้ อยากนอนเหรอ ได้ค่ะ ที่โซฟานะ” แอนนี่ยิ้ม พร้อมผลุบหายเข้าไปในห้องนอน หมายจะเอาหมอนกับผ้าปูที่นอนออกไปให้ลี่หาน แต่ทว่า พอเธอหันกลับไปก็ชนกับลี่หานที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอแล้ว“อุ๊บ! ว้าย อีตาบ้า ตามเข้ามาทำไมในห้องนอนเนี่ย”“ผมไม่ชอบนอนโซฟา ปวดหลัง”“นะ นายนี่มัน ทำไมเรื่องมากแบบนี้เนี่ย พอให้เข้าห้องน้ำข้างล่างก็ไม่เอา บอกไม่เข้าห้องน้ำรวม พอขึ้นมาข้างบนก็สั่งให้ทำอาหารโน่นนั่นนี่ พอกินเสร็จแล้วนึกว่าจะกลับก็จะไม่กลับ พอให้นอนโซฟาก็ไม่นอนปวดหลังจะนอนบนเตียง โอ๊ยยย พ่อเทวดา” แอนนี่โวยวายยาวเป็นชุด จนรู้สึกเหมือนตัวเองจะหอบ แต่... ลี่หานกลับยักไหล่ เขาทำท่าไม่สนใจ ก่อนเบี่ยงตัวหลบแอนนี่แล้วทิ้งตัวลงนอนที่เตียงของเธอ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ“ฮะ นะ… นาย... นายจะนอนบนเตียงฉัน ทั้ง ๆ ที่ นายยังไม่ได้อาบน้ำไม่ได้นะ”“ผมง่วง ขอพักสายตาแป๊บเดียว”“ม่ายยยยยยยยย นายจะนอนนี่ไม่ได้นะ ฉันไม่ให้นอน !" แอนนี่โผเข้าไปดึงแขนลี่หานสุดแรงเกิด แต่ด้วยเรี่ยวแรงผู้หญิงตัวเล็กแบบเธอ หรือจะไปมีแรงทำอะไรเข้าได้

ลี่หานทักมารีอา ทันทีที่เธอยื่นแก้วน้ำส่งให้“ที่ซูโจวอากาศดีมาก ๆ ค่ะ บ้านเมืองก็สวยที่สำคัญคุณพ่อคุณแม่ทั้งสองท่านใจดีมาก ๆ ค่ะ” มารีอายิ้มก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ กับลี่คุน“นั่นสิครับ ท่านถึงกับจะไม่ยอมให้มารีอากลับ แล้วไล่ผมกลับมาคนเดียว คุณพ่อคุณแม่หลงว่าที่ลูกสะใภ้จนลืมลูกชายคนนี้ไปเลย”ลี่คุนหันมายีจมูกภรรยาตัวน้อยด้วยความมันเขี้ยว เพราะตั้งแต่มารีอาไปเมืองจีนกับเขา เธอคุยถูกคอกับคุณแม่มิรินของเขามาก ด้วยความที่เป็นคนไทยเหมือนกันจึงมีเรื่องคุยกันเกี่ยวกับเมืองไทยเยอะมาก จนบางทีลี่คุนรู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกิน เขาแทบไม่มีเวลาจู๋จี๋กับภรรยาอย่างที่คิดไว้ จนต้องพาตัวเธอกลับมาที่เมืองไทยไว ๆ ก่อนที่จะกลายเป็นหมาหัวเน่าอยู่ที่โน่นและที่สำคัญ... ลี่คุนรู้สึกเป็นห่วงพี่ชาย อยู่ๆ ลี่หานก็ดันยกเลิกงานภูเก็ต ไม่รู้ว่าเขามีปัญหาอะไรกับแอนนี่หรือเปล่า“แล้วแอนนี่ล่ะ เป็นไงบ้าง” ลี่คุนรีบถามถึงสิ่งที่รู้สึกคาใจ เพราะตั้งแต่กลับมา สีหน้าลี่หานก็บ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์“จะไปรู้ได้ไงว่าเป็นไง ไม่ไปถามเธอเองล่ะ” ลี่หานตอบห้วน ๆ ก่อนจะรีบลุกหนีเดินเข้าไปห้องนอนของเขาทันทีทิ้งลี่คุนกับมารีอา พากันหั