All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 111 - Chapter 120

สุดท้ายเมื่อทั้งคู่กลับมาถึงคอนโดมิเนียมแอนนี่กลับแทบไม่ต้องเตรียมอะไรนอกจากเอกสารสำคัญของเธอ และเสื้อผ้าไม่กี่ชุด เพราะส่วนใหญ่ที่เธอเลือกไม่ค่อยถูกใจลี่หานเลยสักตัว“อะไรของคุณฮะลี่หาน ตัวนั้นก็ไม่ได้ ตัวนี้ก็ไม่ได้”“คุณจะขนไปทำไมเยอะแยะ เอาไปแค่ไม่กี่ชุดก็พอ เดี๋ยวค่อยไปซื้อเอาใหม่ที่โน่น คุณจะขนไปทำไมให้หนักกระเป๋า”เขานั่งเอนเบาะพิงตัวเองกับโซฟามองแอนนี่ที่ขนเสื้อผ้าทั้งตู้มากองให้เขาดู“ก็นายพูดเอง ให้กลับมาเตรียมของ”“ใช่ไง ผมหมายถึงเอกสารสำคัญต่างหาก ไม่ใช่พวกเสื้อผ้า”“เอ้าา ก็ไปตั้งสามเดือนเลยนะ”“แค่… สามเดือนเองต่างหาก”“แล้วคุณให้ฉันขนเสื้อผ้ามาให้คุณดูทำไมตั้งเยอะแยะฮะ ลี่หาน !”“ผมบอกให้คุณขนมาให้ผมดูเมื่อไหร่ มีแต่คุณที่ทยอยขนออกมา ผมแค่บอกจะช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เหมาะสมกับสภาพอากาศก็เท่านั้น” เขายักไหล่ “แล้วผมก็ช่วยคุณเลือกเสร็จแล้ว”“หมดตู้ เลือกได้มาห้าหกชุด โอ๊ยย อีตาบ้านี่ฉันต้องขนเสื้อผ้าจัดเข้าตู้ใหม่งั้นเหรอ”“หรือคุณจะกองไว้พะเนินแบบนี้ ผมก็ไม่ว่า”“ลี่หาน ฉันอุตส่าห์ไว้ใจให้คุณมาช่วยเตรียมของ นึกว่าคุณจะให้คำแนะนำที่ดีกว่านี้”“ก็นี่ไง ผมก็แนะนำคุณแล้วไงว่าผ

รถแล่นเข้ามาจอดตรงทางเข้าบ้านของลี่หาน แต่สำหรับในสายตาของแอนนี่ ที่นี่คือคฤหาสน์ขนาดใหญ่ชัด ๆ แถมยังมีคนมารอเปิดประตูให้อีก“สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง นายท่านใหญ่กับนายผู้หญิงอยู่ในห้องรับแขกค่ะ” แม่บ้านคนหนึ่งทักทายออกมาเป็นภาษาไทย ทำเอาแอนนี่ตาโต“โห พูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจัง สวัสดีค่ะ ฉันแอนนี่ ฉันก็เป็นคนไทยค่ะ” แอนนี่รีบทักทาย นึกว่าต้องเจอคนพูดภาษาจีนกับเธอทั้งหมด โชคดีที่แม่บ้านที่นี่พูดภาษาไทยได้ด้วย“ก็คุณแม่ผมเป็นคนไทย ถึงความจริงคุณแม่จะพูดภาษาจีนเก่งมากก็เถอะ แต่อะไรที่เกี่ยวกับคุณแม่ คุณพ่อของผมจะจัดเตรียมพร้อมเอาไว้เพื่อคุณแม่เสมอ”“หูยยย คุณพ่อคุณเท่มากกกก คลั่งรักมากเลยอะโรแมนติกที่สุด ฉันจะไปหาที่ไหนได้ แบบคุณพ่อของคุณ”แอนนี่ทำท่าฝันหวาน“คงไม่ใช่ผมแน่ ๆ” ลี่หานตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินนำเข้าไปภายในบ้าน“แล้วฉันพูดหรือไง ว่าอยากให้เป็นคุณ”แอนนี่คว่ำปาก ทำท่ายกมือขึ้นมาข่วนเหมือนแมวตัวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อใส่ไล่ตามหลังของลี่หาน ที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน แต่เมื่อเห็นสายตาแม่บ้านที่กำลังมองเธออยู่จึงรีบเอามือลง พลางส่งยิ้มให้แก้เก้อ เธอเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ลี่หานเป

“คะ คุณจะทำอะไรฉัน !”“เดี๋ยวก็รู้ หึหึหึ”“กะ กรี๊ดดดดด อย่านะ” แอนนี่หลับตาปี๋ ร้องโวยวาย พร้อมยกมือตีลี่หานพัลวันทั้ง ๆ ที่จริงเจตนาลี่หานตั้งใจแค่จะหยอกเธอเล่น ๆ ในเมื่อเขารู้เหตุผลที่เธอโกหกเขาในวันนั้นแล้ว ตอนนี้กลับรู้สึกดีกับแอนนี่มากขึ้นกว่าเก่าด้วยซ้ำไปแต่ตอนนี้เธอไม่ฟังเอาเสียเลย“ผมล้อเล่น แอนนี่ ผมล้อเล่น”“กรี๊ดดดดด ไอบ้า ไอโรคจิต ฉันไม่ไปขึ้นสวรรค์บ้าบออะไรกับนายนะ ปะปล่อยยย”“แอนนี่ฟัง ผมล้อเล่น” ลี่หานพยายามจับมือแอนนี่ที่กำลังทุบเขาอยู่แถมยังมโนคิดไปไกลว่าเขาจะทำอะไรเธอ เมื่อสติไม่รับรู้ แถมเอาแต่โวยวาย“ไม่ฟัง นายมันโรคจิต กรี๊ดดดด”“เงียบ ! แอนนี่ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ผมได้ยิน”“อะ ไอ้โรค อุ๊บบ…”วิธีที่ทำให้คนโวยวายเงียบได้ดีที่สุด ที่ลี่หานคิดได้ในตอนนี้ ก็คือ…เขารั้งศีรษะพร้อมกระชับแผ่นหลังเธอเอาไว้ พลางประทับริมฝีปากของเขาที่เรียวปากเธอทันที แม้แอนนี่อยากจะอ้าปากเถียงต่อ แต่ทว่ากลับกลายเป็นเหมือนยิ่งเพิ่มช่องว่างให้เขาใช้เรียวลิ้นเข้ามาในริมฝีปากของเธอ“อื้ออออ” แอนนี่ส่งเสียงต่อต้านในลำคอ ก่อนจะยอมศิโรราบ เขาจูบเก่งกว่าเธอมาก ในที่สุดก็พ่ายแพ้แต่โดยดี~ทำไม ถึ

@ที่บ้านของเหม่ยหลินบรรดาแขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินทางเข้ามาภายในงาน ที่จัดอยู่ภายในสวนบริเวณหน้าบ้านของเหม่ยหลินทันทีที่ลี่หานพาแอนนี่เข้ามา ต่างก็ถูกสายตาแทบทุกคู่จับตามอง หนุ่มหล่อราวนายแบบกับสาวสวยที่ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ที่สำคัญลี่หานไม่เคยพาใครออกงานแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้งทุกคนล้วนแต่เข้ามาทักทายลี่หาน ส่วนหนึ่งก็เพราะความอยากรู้ว่าลี่หานควงใครมา แต่อีกส่วนก็เข้ามาเพราะชวนคุยเรื่องธุรกิจ แอนนี่ได้แต่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ เธอฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ถ้าศัพท์หรือบทสนทนาทั่วไปเธอก็พอฟังออก แต่ถ้าศัพท์เฉพาะธุรกิจบางคำเธอก็ฟังไม่รู้เรื่องสุดท้ายพอเบื่อ ๆ แอนนี่ก็เลยขอตัวเข้าห้องน้ำ ไม่คิดเลยว่า ระหว่างทางเดิน เธอจะต้องมาเจอกับคนที่เธอเคยเกือบชอบ !“แอนนี่”“อ้าว คุณวศิน”แอนนี่หันไปตามเสียงเรียกด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอวศินที่นี่ ทั้ง ๆ ที่คิดว่าจะไม่ได้เจอเขาแล้วเสียอีก วศินเคยตามจีบเธออยู่พักใหญ่ ๆ จนแอนนี่เกือบจะใจอ่อน จู่ ๆ เขาก็หายหน้าไปเมื่อเหม่ยหลินมาเมืองไทย“คุณก็มางานวันเกิดเหม่ยหลินเหมือนกันเหรอ”“ใช่ค่ะ บังเอิญจัง คุณสบายดีนะคะ”“ก็จะว่าดีก็ไม่เชิง

“อะไรของคุณ อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ ฉันไม่ได้จะยั่วใคร เลิกมาทำตัวเป็นตาลุงแก่ ๆ หัวโบราณเรื่องการแต่งตัวของฉันได้ปะ น่าเบื่อ”แอนนี่เริ่มโมโหจนเดินหนีเข้าไปภายในงาน ไม่ต่างกับลี่หานที่ไม่พอใจการแต่งตัวของเธอ ทั้ง ๆ ที่มันดูสวยแล้วก็ดูเซ็กซี่มากก็ตามที แต่เขารู้สึก~ไม่อยากให้ใครมอง นอกจากเขา !!~“ยั่วผม คุณกำลังยั่วประสาทผม” ลี่หานพูดเสียงลอดไรฟันออกมา ก่อนจะเดินตามแอนนี่เข้าไปเพราะงานมีแขกเหรื่อจำนวนมาก ทั้งที่เพิ่งมาใหม่และมาอยู่ก่อนหน้านี้ บางคนจึงยังไม่ทันตอนเห็นแอนนี่ควงมากับลี่หาน ยิ่งเห็นเธอเดินเฉิดฉายด้วยชุดราตรีเข้าไปในงานคนเดียว บางคนถึงกับหันไปมอง แต่แอนนี่กลับไม่ได้สนใจ เธอเดินไปหยิบแก้วไวน์มายกดื่ม เพียงครู่ก็มีคนเดินเข้ามาทำความรู้จักแอนนี่มองลี่หานที่เดินตามมา เขาจ้องมองเธอเขม็ง อยากจะเดินเข้าไปกระชากไอ้หมอนั่น ติดแต่ตรงประโยคที่เธอเพิ่งว่าเขามาเมื่อกี้~ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไรกับฉัน ก็อย่ามาทำท่าหึงหวง !~ลี่หานได้แต่มองแอนนี่อย่างฮึดฮัด แต่เธอไม่เพียงจ้องตาเขากลับ ยังยักคิ้วยั่วประสาทใส่ลี่หานเสียอีก“เต้นรำกันไหมครับ” หนุ่มจีนรูปหล่อขอเชิญแอนนี่ออกไปเต้นรำ และแน่นอนเธอก็ไม่ป