All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 141 - Chapter 150

“คือผมมาพบประธานลี่คุน”“นัดไว้เหรอคะ”“เปล่าครับ แค่ผ่านมา ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ไหม อ้อ เดี๋ยวผมไปติดต่อตรงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ตรงโน้นดีกว่า ขอบคุณครับ” ลี่หานเองก็ทำตัวไม่ถูก อยู่ ๆ ต้องมาเจอตัวจริงแบบไม่ทันตั้งตัว เขาถึงกับต้องพยายามเก็บอาการสุดฤทธิ์“เอ้อ อ่า เดี๋ยวค่ะ ฉันเป็นเลขาฯ ของท่านเอง ท่านเพิ่งออกไปข้างนอกค่ะ แต่เดี๋ยวก็คงมาค่ะ คุณไปรอที่ร้านกาแฟตรงนั้นก่อนสิคะ ถ้าท่านมาฉันจะบอกให้” แอนนี่ยิ้มหวาน“คุณเป็นเลขาฯ ?”“ใช่ค่ะเพิ่งมาทำงานไม่นานค่ะ”“โอเคครับ ผมไปรอที่ร้านกาแฟ ถ้าเขามาบอกผมด้วยแล้วกัน”“ได้เลยค่ะ”ลี่หานแอบยกยิ้มที่มุมปาก ไม่ยักรู้ว่าเธอเป็นเลขานุการของน้องชาย เขาคาดหวังว่าเธอจะลงมาหาเขาอีกครั้ง แต่ทว่าแอนนี่กลับลืมเขาทิ้งไว้เป็นชั่วโมงจนที่สุดเขาถึงยอมตัดใจโทร.หาลี่คุนว่าเขามาก่อนกำหนด ถึงรู้ว่าเธอคนนั้นไม่ใช่เลขานุการน้องชาย ! ~ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโกหกเขาและกล้าทิ้งให้เขารอเป็นชั่วโมงขนาดนี้~ลี่หานเก็บความไม่พอใจไว้ในใจ แม้จะแอบปิ๊งเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่เขาก็คนประเภทที่ไม่ยอมให้ใครทำกับเขาแบบนี้แน่ !และยิ่งไปกว่านั้น ทันทีที่เขาขึ้นไปเจอน้องชาย ลี่ห

แอนนี้ถึงกับส่ายหน้าให้เขาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ“นะครับ คนดี เราไปต่อกันที่บ้านนะครับ”ที่สุดแล้ว ลี่หานก็ดึงดันออกจากโรงพยาบาลจนได้ แม้ว่าแขนข้างที่เจ็บของเขายังไม่หายดี และเหลือเวลาที่ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกหนึ่งวัน แต่ทว่า… ลี่หานกลับขอร้องแกมบังคับให้แพทย์เซ็นรับรองให้เขาออกจากโรงพยาบาลให้ได้ และเมื่อคนอย่างตระกูลลี่ลองเอ่ยปากว่าต้องการอะไร ณ เมืองนี้แล้ว ไม่มีใครกล้าขัดใจตระกูลเขาลี่หานออกจากโรงพยาบาลด้วยใบหน้าอิ่มสุข ผิดกับคนข้าง ๆ ตอนนี้ที่กำลังหน้างอเป็นตูด เพราะเธอเป็นคนเดียวที่รู้เหตุผลว่าที่แท้จริงแล้วเขารีบออกจากโรงพยาบาลกะทันหัน… เพื่ออะไร ^ ^“เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ คนอะไรจะหื่นได้ขนาดนี้ แขนยังเจ็บอยู่แท้ ๆ” แอนนี่บ่นกระปอดกระแปดเบา ๆ พร้อมส่งสายตามองค้อนใส่ลี่หานหลายสิบรอบ“ก็แขนพี่เจ็บ แต่อย่างอื่นพี่ไม่ได้เจ็บนี่ครับ” ลี่หานหันไปส่งยิ้มกริ่มให้แอนนี่ เขาแทบอยากจะจัดการเธอเสียบนรถเลยด้วยซ้ำ ติดว่าเกรงใจคนขับรถและแอนนี่คงไม่ยอมให้เขาทำบนรถแน่ ๆ“ไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปได้ขนาดนี้” แอนนี่มองค้อนเขาอีกรอบ“ก็พี่ยังกินไม่อิ่มนี่ครับ” เขาแย้งพลางส่งสายตาละห้อยทำอ้อนเมีย จนแอนนี่ต้องเ

เมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาของครอบครัว มิรินจึงสั่งแม่บ้านจัดเตรียมอาหารมื้อค่ำชุดใหญ่เสมือนเป็นการเลี้ยงต้อนรับ นาน ๆ ทีที่ลูกจะได้มาอยู่พร้อมหน้า เพราะตั้งแต่ลูก ๆ ของเธอเริ่มโตเป็นหนุ่ม ต่างก็ต้องไปเรียนต่อกันไกล ๆ ที่ต่างบ้านต่างเมือง พอกลับมาสองหนุ่มก็ต้องมารับช่วงดูแลธุรกิจแทนลี่เฉินอีก แม้ลี่เฉินจะดำรงตำแหน่งเป็นประธานใหญ่สุดของลี่กรุ๊ป แต่ทว่า... เขากลับอยากวางมือให้ลูก ๆ เข้ามามีส่วนการบริหารมากขึ้น ที่จริงแล้วเหตุผลสำคัญของลี่เฉินคือเขาอยากมีเวลาอยู่ใกล้ ๆ ภรรยาอย่างมิรินมากกว่าลี่เฉินแม้จะดูเป็นคนน่าเกรงขามและพูดน้อยราวกับราชสีห์ที่หยิ่งผยอง หากแต่เมื่อเขาอยู่กับภรรยาอย่างมิริน เขามักจะกลายเป็นเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ชอบอ้อนภรรยาเสมอ… และนี่เอง ทำให้ลูกชายทั้งสองมักจะได้รับอิทธิพลมาจากลี่เฉินผู้เป็นพ่อที่โต๊ะอาหาร ลี่เฉินตักอาหารที่เป็นของโปรดใส่จานให้มิรินอย่างเอาใจ ในขณะที่สองหนุ่มทั้งลี่หาน และลี่คุนได้แต่มองตามยิ้ม ๆ แม้พวกเขาจะคุ้นชินกับพฤติกรรมการเอาใจของคุณพ่อที่มีแต่คุณแม่แบบนี้ แต่ก็ยังรู้สึกแอบเขินและรู้สึกทุกครั้งที่เห็นคุณพ่อรักคุณแม่มาก“คุณกินนี่สิครับที่รัก”

@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย

เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล