All Chapters of หวนกลับมาครานี้...ข้าจะไม่ขอเป็นสตรีที่ปากแข็งอีก: Chapter 41 - Chapter 50

จดหมายถูกผู้ส่งสารประจำจุดพักม้าของเมืองหนานจาง เป็นผู้เดินทางนำไปส่งด้วยการควบม้าเร็ว ใช้ระยะเวลาเดินทางเพียงหนึ่งคืนเท่านั้น ผู้ส่งสารก็ถึงเมืองหนานจงแล้ว อี้จงเป็นผู้รับจดหมายจากผู้ส่งสารด้วยตนเอง ก่อนที่เขาจะนำไปมอบให้แก่ท่านแม่ทัพ ที่ยามนี้กำลังซ้อมฟันดาบอยู่กับเหล่าทหาร ภายในค่ายทหารสกุลเซี่ย“ท่านแม่ทัพ…มีจดหมายส่งมาถึงท่านขอรับ"อี้จงรายงานขึ้นมา หลังจากที่ท่านแม่ทัพพักจากการฝึกซ้อมฟันดาบในเช้านี้ เขาถือผ้าเช็ดคราบเหงื่อบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่จะเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วเอ่ยปากถาม“ส่งจากผู้ใด”“จากเมืองหนานจางขอรับ แต่ไม่มีนามผู้ส่ง” มือหนายื่นจดหมายในมือส่งให้ผู้บังคับบัญชาเซี่ยเฟยหลงรับมาจากนั้นจึงคลี่กระดาษเพื่อเปิดอ่าน ในเนื้อหาของจดหมายฉบับนี้นั้น กล่าวเพียงแค่ว่า หากเขาละเลยคู่หมาย ระวังนางจะปันใจให้บุรุษอื่นไปเสียก่อน สีหน้าของท่านแม่ทัพหนุ่มพลันอึมครึมลง รังสีอำมหิตแผ่กระจายไปรอบๆ ตัวผู้ใดมันช่างกล้ามายุ่มย่ามกับคู่หมั้นของเขา นางเป็นว่าที่ภรรยาของเขา ไม่ว่าบุรุษใดก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปตอแยนางให้รำคาญใจทั้

ทว่าก่อนจะกลับไป เขาก็ไม่ลืมที่จะขออนุญาตผู้ใหญ่ทั้งสอง เรื่องที่วันพรุ่งนี้เขาตั้งใจจะมารับจ้าวฟางเซียนออกจากจวน เพื่อให้นางช่วยพาเขาเที่ยวชมเมืองหนานจาง มีหรือที่นายท่านผู้เฒ่าจ้าวหยวนจง และจ้าวหวังเหล่ยจะไม่ยินดี ทั้งสองอนุญาตโดยไม่ต้องคิดให้มากมาย เพราะอีกไม่นานทั้งสองหนุ่มสาวก็ต้องแต่งงาน และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแล้ว หากได้ทำความรู้จัก และเรียนรู้กันก่อน ย่อมเป็นเรื่องที่ดีกว่าจ้าวฟางเซียนกลับเรือนไปแล้วก็ได้แต่ครุ่นคิด เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ราวกับว่านางนั้นฝันไป เขาที่นางเคยเห็นและเคยผ่านการใช้ชีวิตร่วมกันมาแล้วหนหนึ่ง ที่เคยเป็นบุรุษเย็นชาหน้าตายเช่นนั้น นางไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าจะมีวันที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขาสักครั้ง มุมปากงามยกขึ้นเพียงเล็กน้อย นางอดที่จะเฝ้ารอวันพรุ่งนี้ ที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันกับเขาไม่ได้แสงสุริยันที่สาดส่องมาจากท้องนภาแหวกมวลอากาศลงมายังพื้นดิน ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของผู้คนไม่น้อย หลังจากที่จ้าวฟางเซียนกินมื้อเช้าที่เรือนใหญ่เสร็จเรียบร้อย นางก็นั่งรอคู่หมั้นหนุ่มให้มารับอยู่ที่ศาลากลางน้ำกับมารดา บิดากับน้องชาย ท่านอาและพี่ชายใหญ่ต่างพากันออกไปค้าขายกั

หลังจากเปิดใจคุยกัน และเพลิดเพลินอยู่กับธรรมชาติของไร่บุปผา จวบจนสุริยันยามนี้เริ่มเจิดจ้า สาดความร้อนแรงลงมาปะทะผิวกายได้แล้ว สองหนุ่มสาวและผู้ติดตาม จึงพากันเดินทางไปยังสถานที่ต่อไป จ้าวฟางเซียนพาคู่หมั้นหนุ่มไปไหว้พระที่อารามกงชุน สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ตั้งตระหง่านเป็นสัญลักษณ์ของอารามอยู่บนเชิงเขา ชาวเมืองหนานจางต่างพากันแวะเวียนมาทำบุญอยู่ไม่ขาดสายสองหนุ่มสาวที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่น เยื้องย่างเคียงข้างกันเข้าไปกราบไหว้พระเพื่อขอพร มองเช่นไรก็เหมาะสมกันยิ่งนัก สตรีทั้งหลายต่างพากันมองไปยังบุรุษหนุ่ม ที่แม้จะมีรูปร่างองอาจสมชายชาตรี ทว่าใบหน้ากลับหล่อเหลาเหลือเกิน สายตาของชายหนุ่มที่จับจ้องบนดวงหน้างามของสตรีข้างกายก็ช่างหวานล้ำ ดูแล้วทั้งคู่คงจะเป็นคู่รักกัน สตรีนางนั้นช่างเป็นสตรีที่น่าอิจฉายิ่งนัก นอกจากเจ้าของจะมีใบหน้างดงามแล้ว ยังได้พบกับบุพเพที่มีรูปลักษณ์โดดเด่นเช่นนั้นอีกด้วย ดูแล้วไม่เหมือนคุณชายเจ้าสำอาง แต่ทว่าเหมือนเป็นผู้สูงศักดิ์ที่มากด้วยอำนาจมากกว่า“ข้าน้อย…คารวะ ท่านแม่ทัพ” จู่ๆ นายทหารที่ลากลับ

หลังจากพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไปอยู่นานเกือบสองเค่อ เซี่ยเฟยหลงก็ขอตัวลากลับก่อน ทว่าก่อนที่เขาจะกลับไป ก็ไม่ลืมที่จะขออนุญาตนายท่านผู้เฒ่าจ้าว ว่าให้จ้าวฟางเซียนช่วยพาเขาเที่ยวชมเมืองในวันรุ่งขึ้นอีกหนึ่งวัน เพราะวันถัดไป เขาจะต้องเดินทางกลับเมืองหนานจงแล้ว ซึ่งนายท่านผู้เฒ่าจ้าวก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก มีหรือที่เขาจะปฏิเสธความต้องการของชายหนุ่ม อีกทั้งเขาก็ต้องการให้เด็กทั้งสอง ได้ศึกษาดูใจกันก่อนออกเรือนอยู่แล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายมีโอกาสเดินทางมาเยือนทั้งที เขาย่อมไม่กีดกันจ้าวฟางเซียนเดินไปส่งชายหนุ่มที่หน้าประตูจวน เซี่ยเฟยหลงเหลือบมองร่างระหง ที่เดินเคียงข้างกันแทบจะทุกย่างก้าว จ้าวฟางเซียนย่อมรู้ดีว่าชายหนุ่มข้างกายนั้นลอบมองนางอยู่ ทว่านางก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ครั้นเดินไปถึงประตูหน้าจวน จ้าวฟางเซียนก็คำนับลาเขาอย่างอ่อนน้อม ชายหนุ่มรับการคำนับจากนั้นเขาจึงกระโดดขึ้นหลังอาชา ที่ผู้คุ้มกันของจวนจูงมารออยู่แล้ว จ้าวฟางเซียนยืนส่งยิ้มให้เขา เซี่ยเฟยหลงส่งยิ้มให้แก่นางเช่นกัน เขามองหน้านางอีกคราแล้วจึงตัดใจควบอาชาจากไปพร้อมกับอี้จง ลูกน้องคนสนิทเช้าวันต่อมา เซี่ยโหวกับล

จ้าวฟางเซียนยกมือขึ้นมา ใช้นิ้วเรียวยาวของตนเกลี่ยตรงหัวคิ้วที่ยับย่นของเขาอย่างแผ่วเบา จนในที่สุดคิ้วหนาก็คลายออกจากกัน เขาขยับพลิกกายเข้ามา จนใบหน้าหันเข้าไปตรงหน้าท้องของหญิงสาว จ้าวฟางเซียนพลันตระหนก อีกทั้งยังรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นางพยายามทำใจให้สบาย สายลมที่พัดมาทำให้อากาศใต้ต้นไม้ใหญ่ยามนี้ช่างสบายนัก ต่างจากใจที่ยามนี้กำลังรุ่มร้อน นางได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงวันนี้สองหนุ่มสาวใช้เวลาร่วมกันเกือบทั้งวันอยู่ที่ริมธาร ครั้นเห็นว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว หญิงสาวจึงปลุกชายหนุ่มที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนหน้าตักของนาง เขาค่อยๆ ลืมตาก็เห็นเจ้าของดวงหน้างาม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งแล้วถามนางออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย“พี่หลับไปนานมากเลยใช่หรือไม่” จ้าวฟางเซียนพยักหน้า ทว่ายังไม่ยอมเปลี่ยนท่าทาง นางคงยังนั่งอยู่ในท่าเดิมเซี่ยเฟยหลงรู้ดีว่าขาของนางคงจะยังขยับไม่ได้ เขาจึงยื่นมือไปบีบนวดเรียวขาให้แก่นางเช่นเดิม ใบหน้างามพลันเกิดริ้วแดงขึ้นมา นางก้มหน้าหลบสายตาของเขาเพราะความเขินอาย ชายหนุ่มไม่กล่าวสิ่งใดออกมา พยายามบีบนวดให้แก่นางจนนางกล่าวอ