All Chapters of หวนกลับมาครานี้...ข้าจะไม่ขอเป็นสตรีที่ปากแข็งอีก: Chapter 51 - Chapter 60

“วันนี้ท่านนักพรตฟู่ลงเขามารึ ข้าไม่เห็นได้ยินผู้ใดกล่าวถึงท่านเลย" จ้าวฟางหรูเอ่ยออกมาด้วยความฉงนใจ“ข้าเองก็ไม่คิดว่าจะได้พบท่านนักพรตเช่นเดียวกันเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่”"เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นความโชคดีของเจ้าแล้วเซียนเอ๋อร์… ว่าแต่… เขาได้ทำนายทายทักเรื่องใดให้เจ้าหรือไม่”จ้าวฟางหรูกล่าวก่อนที่จะถามน้องสาวออกมาด้วยความอยากรู้ เพราะท่านนักพรตฟู่นั้นมีชื่อเสียงในเรื่องการทำนายดวงชะตาของผู้คนเป็นอย่างยิ่ง ทว่าน้อยนักที่เขาจะทำนายดวงชะตาให้แก่ผู้ใด เขาเคยกล่าวว่าเรื่องดวงชะตานั้น เป็นความลับของสวรรค์มิอาจแพร่งพราย แต่ทว่ากลับมีบางคนที่เขาเลือกทำนายให้“ไม่ได้ทำนายทายทักอันใดเจ้าค่ะ” จ้าวฟางเซียนหลุบตามองถ้วยชาพลางตอบพี่หญิงใหญ่ออกมาซู่เอ๋อลอบมองคุณหนูของนาง นางรู้ดีว่าคุณหนูของนางกำลังโป้ปด เพราะท่านนักพรตยืนพูดคุยกับคุณหนูรองตามลำพังอยู่นาน เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ที่จะไม่ทำนายสิ่งใดออกมา ทว่านั่นคงเป็นเรื่องที่คุณหนูไม่อยากให้ผู้ใดทราบ คุณหนูรองจึงได้ตอบคุณหนูใหญ่ออกมาเช่นนี้“น่าเสียดาย เจ้าใกล้จะออกเรือ

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ที่เจ้าก้าวเท้าออกจากจวนไป เจ้าก็จะไม่ใช่คุณหนูรองสกุลจ้าวของเราอีกแล้ว แต่ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของแม่ เซียนเอ๋อร์…หากเจ้าอยู่ที่โน่นแล้วได้รับความลำบากหรือรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอันใด ก็ให้เขียนจดหมายสั่งให้คนนำมาให้ท่านพ่อของเจ้า อย่าได้กล้ำกลืนฝืนทนเป็นอันขาด”ฮูหยินใหญ่กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ รับผ้าในมือสาวรับใช้มาเช็ดเรือนผมให้บุตรสาวอย่างเบามือ ถึงแม้ปากนางจะบอกว่าวางใจ ที่ให้บุตรสาวออกเรือนไปกับเซี่ยโหว ทว่าภายในใจนางกลับยังรู้สึกเป็นห่วงบุตรสาวอยู่ดีหรูเอ๋อร์หากพบเจอกับเรื่องคับข้องใจอันใดในตระกูลสามี นางก็ยังมีตระกูลเดิมอยู่ใกล้ๆ ทว่าเซียนเอ๋อร์ที่ต้องแต่งออกไปอยู่ไกล ทำให้ไม่สะดวกที่จะบอกกล่าวพวกตน นางจึงไม่ลืมที่จะกำชับบุตรสาวถึงเรื่องนี้“ท่านแม่โปรดวางใจ โหวเหย่จะไม่มีวันทำให้ลูกพบเจอกับความยากลำบาก หรือความคับข้องใจเป็นอันขาด”จ้าวฟางเซียนกล่าวออกมาน้ำตาคลอ ชีวิตก่อนแม้เซี่ยเฟยหลงจะปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา ทว่าเขากลับให้เกียรตินาง ไม่รับอนุ หรือมีสตรีนอกเรือนให้นางต้องถูกลบหลู่เกียรติ ท่านปู่ท่านย่าและท่านแม่ของเขา ก็เอ็นดูสงสารนางที่ไม่ได้รั

“บ่าวเห็นใบหน้าของเซี่ยฮูหยิน นางดูเป็นคนดีมีเมตตาดีนะเจ้าคะ บ่าวเชื่อว่านางจะต้องเอ็นดูคุณหนูอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” จ้าวฟางเซียนพยักหน้าเห็นด้วยแม่สามีของนางนั้นเป็นคนดี นางเป็นสตรีที่เข้มแข็งและน่านับถือผู้หนึ่ง แม้ว่าจะสูญเสียคนข้างกายไปถึงสามคนในเวลาไล่เลี่ยกัน ทว่านางกลับยังคงยืนหยัดอยู่ได้ แม้ระหว่างระยะเวลาเหล่านั้น นางจะต้องต่อสู้กับความโดดเดี่ยว นางก็ไม่เคยคิดจะละทิ้งตระกูลสามีไป“ข้าเหนื่อยแล้ว อยากพักสักหน่อย พวกเจ้าออกไปรอโหวเหย่อยู่หน้าห้องกันเถิด หากเขาใกล้เข้ามาแล้ว ค่อยมาปลุกข้า” จ้าวฟางเซียนหันไปบอกเซียงซุนกับซู่เอ๋อ ที่ยามนี้ยังคงอยู่คอยรับใช้นางทั้งสองสาวเห็นคุณหนูดูเหนื่อยล้า จึงไม่กล่าวสิ่งใดออกมาให้มากความอีก ต่างพากันคำนับลาแล้วจึงออกไปเฝ้าอยู่นอกห้องหอตามคำสั่ง จ้าวฟางเซียนจึงเดินกลับไปยังเตียงนอน แล้วค่อยๆ เอนกายลงแม้เตียงนอนจะนุ่ม ทว่ากลับมีพวกถั่วลิสง พุทราแห้ง เม็ดบัว ลำไยแห้งกระจายอยู่เต็มเตียง จ้าวฟางเซียนยกยิ้มใช้มือปัดเจ้าสิ่งกีดขวางเหล่านี้ออกไป เพียงแค่ที่ที่นางจะล้มตัวลงนอน ครั้นนอนลงไปแล้วยังไม่ทันจะได้เ

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงของฝีเท้าหนักๆ ได้ก้าวเข้ามาภายในห้องรับรอง เรียกสายตาของแม่สามีลูกสะใภ้หมาดๆ ให้หันไปมองยังต้นเสียงอย่างพร้อมใจกัน ร่างสูงโผล่พ้นประตูย่างเท้าเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่จะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของมารดาและภรรยาสาว เขาค้อมกายคำนับมารดาพลางชำเลืองมองใบหน้าของภรรยา“ลูก…คารวะท่านแม่”“เพิ่งกลับมาจากฝึกวรยุทธ์หรือหลงเอ๋อร์” จางซื่อพยักหน้าก่อนที่จะสอบถามบุตรชาย“ขอรับท่านแม่ นี่…กินมื้อเช้ากันแล้วหรือขอรับ” เซี่ยเฟยหลงตอบก่อนที่จะถามมารดาออกมา ทว่าสายตากลับชำเลืองมองไปยังภรรยา จ้าวฟางเซียนมองเขาพลางส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้ ชายหนุ่มจึงผ่อนลมหายใจออกมา เห็นทีมารดาคงจะไม่ได้ทำให้ภรรยาของเขาลำบากกระมัง“ยังเลย…เมื่อครู่ยังชวนเซียนเอ๋อร์ให้กินพร้อมกัน แต่นางบอกว่าจะรอกินพร้อมเจ้า” จางซื่อตอบบุตรชายยิ้มๆ“ถ้าเช่นนั้นก็กินพร้อมกันเสียที่นี่เถิดขอรับ” เขาอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์มาเรียบร้อยแล้ว จึงไม่ต้องย้อนกลับเรือนอีกหน จางซื่อพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“ถ้าเ

ผ่านไปนานเกือบสองเค่อ จ้าวฟางเซียนจึงแอบหลบออกมา เพื่อนั่งคุยเป็นเพื่อนพี่สะใภ้ใหญ่ที่ศาลากลางน้ำ ลมพัดโกรกเข้ามาภายในศาลา ทำให้รู้สึกเย็นสบาย นางสำรวจใบหน้างามของสตรีที่เคยสนิทสนมกันก่อนที่นางจะออกเรือนไปยามนี้อีกฝ่ายมีสีหน้าที่ดูไม่ค่อยจะสดชื่นแจ่มใสเท่าใดนัก เพราะถึงแม้ใบหน้าจะถูกประทินโฉมมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงสามารถสังเกตเห็นได้อยู่ดี จ้าวฟางเซียนจึงถามอีกฝ่ายออกมาด้วยความห่วงใย“พี่สะใภ้…ท่านสบายดีนะเจ้าคะ”“ข้าสบายดี เพียงแต่ว่ายังรู้สึกเหงาอยู่บ้าง” หวังอี้หลินตอบน้องสามีออกมาตามความจริงพลางยิ้มน้อยๆ ออกมาช่างเป็นรอยยิ้มที่ค่อนข้างเหือดแห้ง และไร้ชีวิตชีวาในสายตาของจ้าวฟางเซียน สตรีที่ออกเรือนมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไร้ญาติขาดมิตร จะไม่รู้สึกเหงาได้อย่างไร จ้าวฟางเซียนเข้าใจเรื่องนี้ดี พูดคุยกับผู้อื่นจะเหมือนบิดามารดา หรือญาติสนิทได้อย่างไร“ข้าเคยบอกท่านแล้วอย่างไร หากท่านรู้สึกเหงา ก็ให้ออกไปเดินเที่ยวเล่น หรือไม่ก็ไปนั่งฟังเรื่องเล่าตามโรงน้ำชาในตลาดบ้าง ท่านอาสะใภ้ไม่ตำหนิท่านหรอกเจ้าค่ะ” จ้าวฟางเซียนกุมมือของพี่สะใภ้ใหญ่ขึ้นมา อีกไม่นานอีกฝ่ายก็จะมีข่าวดีแล้ว ขอเพียงแค่ผ