บททั้งหมดของ Married to a Heartless Ugly Billionaire: บทที่ 11 - บทที่ 20

JHON'S POVHindi na ako nag-aksaya ng oras at agad na nagpresinta kay Dad na ako na ang susundo kay Maya. Matagal na rin akong hindi lumalabas ng bahay, at sa unang pagkakataon, ngayon lang ako muling lalabas."Dad, ako na ang susundo kay Maya!" agad kong sabi habang sinusundan siya papunta kay Yaya upang ipabalik si Maya.Napahinto siya at seryosong tumingin sa akin, halatang nagtataka."What the hell, son! Really?" tanong niya na may halong saya sa boses, isang bihirang bagay para sa kanya na laging seryoso."Yeah! What's wrong, Dad?" sagot ko, kunot-noo.Pinasamahan niya ako sa driver upang sunduin si Maya. Pero bago iyon, tinanong ko muna kay Yaya kung saan sila nakatira.Habang nasa biyahe, napansin kong tahimik ang paligid. Hindi ko maiwasang pagmasdan ang labas ng bintana habang dumaraan kami sa iba't ibang kalye. Nang makarating kami sa lugar nila Maya, napansin ko ang mga matang nakatutok sa akin mula sa mga kapitbahay niya. Hindi ako sanay sa ganoong tingin, pero hindi ko na

Maria’s POVMasaya ako habang pinagmamasdan siya. Para siyang batang nakawala sa matagal na pagkakakulong. Ang dati niyang malamig at seryosong mukha ay napalitan ng saya at pagkamangha. Wala siyang pakialam sa mga tingin at bulungan ng mga tao sa paligid—sa halip, abala siyang i-enjoy ang bawat sandali.Naglakad kami patungo sa kabilang bahagi ng parke kung saan matatagpuan ang playground. Namamangha siyang lumapit doon, tila hindi makapaniwala sa kanyang nakikita. Mabuti na lang at walang mga bata sa paligid, kaya malaya siyang makapaglibot nang hindi naiilang."Let’s go," aniya bigla, sabay hawak sa kamay ko.Napatingin ako sa magkahawak naming kamay, tulala at hindi makagalaw. Hinila niya ako papunta sa isang slide. Nang bumalik ako sa ulirat, napansin kong nasa itaas na kami. Pinauna niya akong umupo sa slide habang siya naman ay pumwesto sa likod ko, iniikot ang kanyang mga braso sa aking baywang.Ramdam ko ang init ng kanyang katawan habang nakayakap siya sa akin. Naiilang ako,

MARiA's POVMabilis lumipas ang isang buwan, at masasabi kong naging maayos naman ang trabaho ko dito. Sa totoo lang, hindi naman mahirap alagaan si Jhon. Minsan nga, iniisip ko kung bakit pa talaga siya kailangan ng yaya, pero dahil na rin sa trabahong ito ay may maayos akong hanapbuhay, kaya wala na rin akong reklamo.Ngayon, inutusan ako ni Supremo na mamalengke. Ewan ko ba kung bakit "Supremo" ang tawag sa kanya ng mga tao dito, kaya nakisabay na rin ako sa pagtawag sa kanya ng ganun. Hindi ko na rin tinanong kung bakit, baka mamaya may istorbo pa akong hindi dapat malaman.Maaga akong gumayak para mamalengke, lalo na’t wala si Yaya Rosa dahil day-off niya ngayon. Alas-sais pa lang ng umaga, kaya siguradong tulog pa si Jhon. Hindi ko na siya ginising, tutal hindi ko naman siya kailangang isama.Nang palabas na ako ng kwarto, sakto namang bumukas ang pinto ng kwarto ni Jhon. Nagulat ako sa kanya, at mukhang nagulat din siya nang makita ako. Saglit siyang natigilan at napatingin sa

JHON'S POVHabang abala si Maria sa pagkuha ng mga nakasulat sa listahan, natanaw ko si Rhian—ang kapatid ko—na tila may inaasikaso rin sa di kalayuan. Agad ko siyang nilapitan, at nagulat pa siya nang makita ako."Kuya! Anong ginagawa mo rito?" masayang bati niya habang mabilis akong niyakap.Napangiti ako. "Dumalaw ako sa mall mo, syempre. Ikaw naman, parang hindi mo ako pwedeng makita sa ganitong lugar."Natawa si Rhian at umiling. "Hindi naman! Hindi lang ako sanay na makita kang nasa pampublikong lugar nang kusa! Alam mo namang madalas kang nakakulong sa bahay."Sa totoo lang, medyo sanay na ako sa mataong lugar dahil madalas akong isama ni Maria kung saan-saan—simbahan, parke, at kung minsan, nagjo-jogging pa kami. Naiirita nga lang ako tuwing may lalaking napapatitig sa kanya. Kapag naglalakad kami sa labas, halos lahat ng makasalubong namin ay sumusulyap sa kanya. Hindi ko maintindihan kung bakit nakakaapekto sa akin ang ganitong bagay, pero hindi ko rin kayang balewalain."Oh

MARIA'S POV"Get ready, we're going somewhere!"Napapitlag ako sa biglaang pagsulpot ni Jhon sa aking silid. Halos mahulog ko pa ang tinutupi kong damit dahil sa gulat.Ni hindi man lang marunong kumatok ang loko! Ang kapal talaga ng mukha. Napalingon ako sa kanya, kita ko ang nakataas niyang kilay habang nakatayo sa pintuan, para bang siya pa ang naiinis."Hindi ka na marunong kumatok?" inis kong tanong habang nagkakrus ang aming paningin.Hindi siya agad sumagot, sa halip ay ngumiti lang ng nakakaakit.Sh*t! Ano ba 'tong nararamdaman ko? Bakit parang hindi na tama ang tibok ng puso ko?"Don't ask questions. Just dress up," utos niya sa malamig na tono.Napairap ako. Masama bang magtanong?"Why would I?" sagot ko, ngunit napahinto ako nang mapansin kong napa-English ako. Ayan na nga ba sinasabi ko! Kahit kailan talaga, nadadala ako sa pagsasalita niya. Madalas kasi siyang mag-English kapag nagsasalita, kaya minsan parang nahahawa na rin ako.Ngunit imbes na sagutin ako, tinaasan niya