All Chapters of ระหว่างคนคุ้นเคย Lion king : Chapter 11 - Chapter 20

สนามแข่งรถ ท่ามกลางบรรยากาศครึกครื้นผู้คนมากหน้า สลับกับเสียงสตาร์ทรถเหยียบคันเร่งวัดความดัง สร้างความหึกเหิมแก่นักแข่งรถและบรรดากองเชียร์หลายฝ่ายบนอัฒจันทร์ นับว่าเป็นข่าวกีฬาดังเพราะคนมีชื่อเสียงรวมตัวพลุ้งพล่าน"แดดมันแรงจังเนอะเมืองไทย รีบเดินแล้วเข้ามาพักนะพี่จะเตรียมน้ำไว้ให้" นาถบอกอย่างเป็นห่วง นางแบบสาวพึ่งลงเครื่องมาก็รับงานเลย ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจเจ้าของงานให้จัดเวทีกลางสนามแข่งรถท่ามกลางแสงแดดตอนเที่ยง"แค่สามรอบแลกหลักล้านก็คุ้มแล้วพี่นาถ อย่าห่วงเกินไปเสร็จนี่แล้วไปกินร้านดังๆกัน" รินเซ่ดันร่มขนาดใหญ่คืนผู้จัดการสาว เธอถูกสวมด้วยชุดประหนึ่งนักแข่งรถในสนาม เพียงแต่เป็นกระโปรงตัวสั้นอวดเนินเต้าอวบสุดเซ็กซี่ เพิ่มความร้อนแรงในการรอชม"ก่อนร้านดังๆต้องไปขัดผิวแล้วแหละ พี่จองสปาร้านเดิมให้ก่อนเลย""สมกับเป็นผู้จัดการที่รู้ใจจริงๆ" น้ำเสียงหวานหยอกเล่นกลับ ถึงแม้นาถอาจจะดูแลนางแบบคนอื่นบ้าง แต่ก็ไม่ดีเท่าดูแลเรื่องรอบตัวเธอ "โอเค สู้ๆกับแดดแล้วกันริน พี่ไปเตรียมน้ำรอ" เธอเดินมาส่งนางแบบสาวกลางสนามแล้ว เลยแยกตัววิ่งไปตรงจุดที่จัดไว้สำหรับห้องแต่งตัวให้เฉพาะรินเซ่ เพื่อเตรียมเค

บนรถ_ครืน~ ครืน~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เครื่องแพงดังขึ้น ระหว่างที่รถยนต์คันหรูกำลังแล่นบนท้องถนนกว้าง ผู้เป็นเจ้าของแทบไม่มีสติจดจ่อกับเบื้องหน้า เพราะในหัวของเขานึกถึงแต่ใครบางคนที่หวนกลับมาเจอกันอีกคราว ฝ่ามือหนาละออกจากพวงมาลัยรถ เอื้อมไปกดสัมผัสรับสายสนทนาแทน ยามมันดึงสติให้เขาหันมาสนใจกับนาทีปัจจุบัน พร้อมลดเสียงเพลงเศร้าจนปิดลง "ว่ายังไง" น้ำเสียงเข้มพูดเมื่อกดรับสายของเลขาคนสนิท~คุณคลินครับ สินค้าที่สนามแข่งรถมีปัญหาครับ ทางบริษัทของคุณเอเดนกำลังลงสินค้าเหมือนเราเลยครับ~ ปลายสายบอกอย่างวิตกกังวล"เป็นไปได้ยังไง?" แค่พออีกฝ่ายเอ่ยบอกเรื่องงาน ที่เกี่ยวข้องกับคนรับผิดชอบเช่นเขา คนขับรถรีบหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับตามทางที่มาทันที คิ้วหนาขมวดขึ้นราวกับไม่สบอารมณ์ ทั้งๆที่เขาตั้งใจใช้งานนี้เปิดตัวแบรนด์สินค้ากีฬา~ผมพึ่งมาเจอตอนที่ทางนั้นกำลังเปิดตัวสินค้าครับ ของเราก็อยู่บนเวทีแล้วด้วย~ เลขาคนสนิทยังบอกต่อ"ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้"~ครับคุณคลิน~ รองเท้าหนังสีดำเงาเหยียบคันเร่งจนสุดความเร็ว พอๆกับอารมณ์ขุ่นที่ไม่อาจแสดงให้ใครเห็นเพราะภาพลักษณ์นักธุรกิจหนุ่ม สายตาคมจดจ่อเพียงท้

ปั่ก! "กรี๊ดดดดเจ็บบบ...มันเจ็บนะคลินพอก่อน!..อื้อ" ร่องสวาทที่ถูกปิดตาย โดนหัวดอกเห็ดกระแทกใส่จนมันเจ็บแสบไปทั่วกลีบงาม ร่างบางสะดุ้งเกร็งได้แต่กำจิกฝ่ามือตัวเองระบายออก ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวทรมานปล่อยน้ำตาเม็ดโตไหลพราก เขาไม่น่ารื้อฟื้นความทรงจำเรื่องเก่าอีกเลย"อ่าส...มันยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะริน" เขาเองก็รู้สึกปวดหนึบไปทั่วลำเอ็น ยิ่งขยับเขยื้อนก็ยิ่งเสียดสีผนังโพรงนุ่ม มันเสียวซ่านยากจะอธิบาย จนโน้มตัวไปก้มลงดูดยอดประทุมถันตวัดไปมา ปลุกเร้าความต้องการของคนร่างเล็ก"อื้อ.." แต่สิ่งที่รินเซ่ทำคือการเม้มปากกลั้นเก็บเสียงน่าอาย หันเบี่ยงใบหน้าสวยมองทิศทางอื่น ราวกับรังเกียจการเห็นหน้าคนตัวสูง ปล่อยเรือนร่างให้ชมเชยไม่อาจห้ามร่องรอยสารพัดที่ประทับตราไว้"ฉันเป็นผัวเธอนะริน อย่าทำเป็นรังเกียจลืมท่าเดิมๆของเราสิ" ร่องคับแคบดูดความเป็นชายไม่มีปล่อย เหมือนกับตอนช่วงชิงความบริสุทธิ์ที่ยังสัมผัสได้ ใบหน้าหล่อเหยเกทรมาน แม้ว่ามันแฝงไปด้วยความพอใจที่ไม่มีใครได้ใช้งานด้วย เขาไม่เคยลืมตลอดระยะเวลาสี่ปีกว่า มันทรมานจิตใจแกร่งขนาดไหน ร่างกำยำรีบลุกชันกายเล็กน้อย ล็อคโคนขาอ่อนแนบข้างสะโพกสอบ ออกแ

ช่วงค่ำ_ "ไอคลินวันนี้มึงจะรีบไปไหนว่ะ ไม่ไปดื่มกันหน่อย" ฟรานรีบวิ่งมาหน้าห้องทำงานเพื่อนชายทันที ที่ได้ยินเสียงปิดไฟในห้องดับลง หลังแอบหลับอยู่ตรงมุมพักผ่อนพนักงาน เขาอยากไปดื่มสังสรรค์แทบใจจะขาด แต่ติดตรงที่ไม่มีเพื่อนคนไหนไปนั่งด้วย"กูเหนื่อยจะรีบกลับบ้าน" มาคลินตอบกลับสั้นๆ จับเนคไทแก้ปลดปมออกให้หลวมสบายคอ ใบหน้าหล่อเหลายังขมวดคิ้วยุ่ง หลังเคลียร์เอกสารมากมายหลายหน้าที่ แม้แต่เลขาคนสนิทยังพลอยรับงานหนักด้วยกัน"บ้านมึงไม่หายไปไหนหรอกนะ เมื่อกี้กูพึ่งนั่งดูเขาถ่ายทอดสด งานเดินแบบมามีแต่สาวสวยๆ ไม่สนใจสักหน่อยเหรอว่ะ" ฟรานลอบมองกิริยาเพื่อนชาย เมื่อพูดสื่อความหมายกระตุ้นจิตใจคนฟัง ขณะพากันเดินไปลานจอดรถ ที่วันนี้มาคลินให้ลูกน้องไปจัดการเรื่องอื่น เลยจะขับรถกลับบ้านเอง"แล้ว? กูต้องรู้ด้วยไหมล่ะ" สายตาคมเหลียวมองกลับเพียงนิดให้รู้ว่าตำหนิ เขาไม่ได้ชื่นชอบข่าววงการด้วยเลย รวมถึงพวกสร้างภาพ เอาชื่อเสียงมาป่าวประกาศตำแหน่งตัวเอง"ตอนแรกกูไม่ได้อยากดูด้วยหรอก แต่มันมีชื่อเพื่อนเก่ามึงไง รินเซ่ไปเดินแบบแต่กูเห็นเมื่อกี้นะเว้ย แมร่งไอเดนก็อยู่ด้วย ยังยืนคุยกันอยู่เลย" ฟรานรีบล้วงเอาโทรศั

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป_ "นายจะหลับลงจริงๆ หรอมาคลิน ฉันว่ามันแปลกๆ นะ" ท่ามกลางบรรยากาศมืดสลัว พอเห็นเงาเลือนลางขณะเธอนอนอยู่บนโซฟาตรงปลายเตียง แต่เจ้าของห้องกับหลับตาพริ้มบนที่นอนนุ่มสบายตัวไปก่อนแล้ว"ก็เธอเลือกเองอ่ะ ฉันก็ตามใจแล้วไง" ร่างสูงบนเตียงเอ่ยบอก นัยน์ตาคมเหลือบมองตรงปลายเตียง พื้นที่บนโซฟามีอยู่แค่นั้นจะพลิกตัวยังไม่ได้เลย แต่เธอดันเถียงจะเอาชนะให้ได้ เรื่องอะไรเขาจะขัดต่อศรัทธา"นายต้องเล่นบทพระเอกบ้างนะ แบบเสียสละเตียงให้นางเอกนอนอ่ะ" ฝ่ามือบางกำผ้าห่มแน่น ระหว่างเดียวกันเธอดันคิดถึงสิ่งลี้ลับยามนอนนอกสถานที่ ประเทศไทยมีเรื่องเล่ามากมาย ไม่อยากจะมองไปตามใต้ตู้หรือซอกเตียงเลย"เธอฝันอยู่นะ แต่เอาเถอะฉันง่วงแล้ว" คนตัวสูงแกล้งเขยิบตัวพลิกนอนไปด้านข้าง ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเอาจริง แม้สายตายังจับจ้องปลายเตียงอยู่ตลอด มันมีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวในอกแกร่ง"ไม่เอาแบบนี้สิคลิน นายไปบังคับฉันมานะ...ว๊ายย!!" พอเธอเริ่มโวยวายจนลืมไปพื้นที่บนโซฟามันแคบเอามาก ร่างบางเลยกลิ่งตกกระแทกอย่างจัง แถมข้อเท้าเล็กยังลงกระทบขอบโต๊ะอีก"เฮ้ย!ก็บอกแล้วไงให้นอนเตียงดีๆ...เจ็บไหมล่ะ" คนตัวสูงรีบลุก