All Chapters of เดิมพันหัวใจในเกมวิวาห์: Chapter 1 - Chapter 10

ในฐานะเลขานุการ ฉันจะยั่วยวนเจ้านายที่เป็นถึงประธานบริษัทยังไง?…ก็นอนกับเขาไปเลยสิเจียงชิงชิงเพิ่งทำแบบนั้นไปตอนนี้หน้าผากเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ผมดำยาวคลอเคลียไหล่ ฝ่ามือของเธอกดทาบกับผนัง ...เธอสั่นเทาไปทั้งร่าง ขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงจนยืนไม่อยู่ขณะที่กำลังจะล้มลง ฮั่วซื่อเยวียนก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่เจียงชิงชิงรู้สึกว่าที่นอนยุบลง จากนั้นก็เจอกับพายุฝนระลอกใหม่ไม่คิดว่าคืนนี้จะผ่านไปราบรื่นขนาดนี้ระหว่างการเดินทางมาทำธุรกิจ เธอพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกันกับฮั่วซื่อเยวียน ในงานเลี้ยงเธอเมากรึ่มเล็กน้อย หลังจากจบงานเลี้ยงเธอจึงมาเคาะประตูห้องสวีทของประธานฮั่วกรุ๊ปพอฮั่วซื่อเยวียนเปิดประตูออกมาเห็นเธอ เธอยังไม่ทันได้เริ่มลีลาการยั่วยวนที่คิดเอาไว้ก็ถูกดึงเข้าไปในห้องแล้ว หลังจากนั้น...เจียงชิงชิงนึกอะไรไม่ออกอีก สติของเธอค่อย ๆ เลือนหายไป...เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเจียงชิงชิงตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นชายหนุ่มนอนเปลือยเปล่าอยู่ข้าง ๆ เธอก็ตกใจมากนี่ใจกล้าเกินไปแล้ว ไม่อยากทำงานนี้แล้วหรือไง?ไม่ เธออยากทำอยู่เงินเดือนของการเป็นเลขาฯ ให้ตระกูลฮั่วสูงมาก

ฮั่นจื้อหยวนคิดว่าเจียงชิงชิงกำลังล้อเขาเล่นจนกระทั่งเห็นรอยแดงที่คอ ดวงตาของฮั่นจื้อหยวนก็แดงก่ำด้วยความโกรธ "เธอไปมีผู้ชายคนอื่นตอนไหน? เจียงชิงชิง เธอทรยศฉัน!""ทำไมล่ะ ทีนายทำได้แล้วฉันทำบ้างไม่ได้เหรอ… อนุญาตให้ฮั่นจื้อหยวนแต่งงานกับคนอื่นได้ แต่ไม่อนุญาตให้เจียงชิงชิงแต่งงานก่อนเหรอ?" เจียงชิงชิงเย้ยหยันตอนนี้เธอยังไม่คิดจะบอกฮั่นจื้อหยวน รอให้เขาแต่งงานกับไป๋ซินหย่าก่อน เธอก็จะเปิดตัวว่าเป็นน้าสะใภ้ของเขาเธออยากรู้มากว่าตอนนั้นถ้าฮั่นจื้อหยวนรู้แล้ว เขาจะมีสีหน้าอย่างไร?หึ ๆ!"เป็นไปไม่ได้! เธอแต่งงานกับใคร? ใครจะแต่งงานกับเธอ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย!" ฮั่นจื้อหยวนแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเจียงชิงชิงสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมเมื่อก่อนเธอถึงรักเขามากขนาดนั้น ฮั่นจื้อหยวนพูดอะไรเธอก็เชื่อหมด สุดท้ายก็ถูกหลอกใช้สามเดือนก่อน จู่ ๆ เธอก็รู้ข่าวการแต่งงานของฮั่นจื้อหยวน หลังจากนั้นสิบวันเธอก็ผอมลงไปสิบกิโล ร่างกายซูบผอมมากเหมือนคนป่วยหนัก ต่อหน้าคนอื่นเธอได้แต่บอกว่าตัวเองเป็นลำไส้อักเสบด้วยการดูแลเอาใจใส่ของเพื่อนสนิทอย่างถังชิว ช่วงนี้เธอถึงกลับมาอ้วนขึ้น สีหน้าดีขึ้นมากเ

เมื่อเผชิญกับการขอโทษอย่างกะทันหันของเฉียวซือโหรว สีหน้าของเจียงชิงชิงก็ดูงงงวยเธออดไม่ได้ที่จะมองไปยังฮั่วซื่อเยวียนที่อยู่หลังโต๊ะทำงาน โดยหวังว่าจะได้รับคำตอบจากเขาเมื่อสบตากับดวงตาที่ใสและไร้เดียงสาของเจียงชิงชิง ฮั่วซื่อเยวียนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ เขาหวนคิดถึงตอนที่เธอใช้สายตาแบบนี้มองเขาอย่างขวยเขินเมื่อคืนที่ผ่านมาเขาคลายเนคไทออก “ในเมื่อเป็นความเข้าใจผิด ผมจะให้แผนกบุคคลยกเลิกคำขอไล่ออก”“เฉียวซือโหรว คุณเป็นผู้อำนวยการระดับสูงของบริษัท ในฐานะหัวหน้า ผมหวังว่าในอนาคตคุณจะไม่ทำผิดพลาดเล็ก ๆ น้อยๆ แบบนี้อีกแล้ว เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกน้อง”คำว่า ‘ผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ’ ที่ฮั่วซื่อเยวียนพูดนั้น ไม่เน้นหนักและไม่ถึงกับไร้น้ำหนักแต่เฉียวซือโหรวได้ยินความหมายของการตำหนิดีดวงตาเธอปรากฏแววเสียใจและไม่เต็มใจ แต่กัดฟันพยักหน้า “ค่ะ ประธานฮั่ว ฉันจะจำไว้”แม้ว่าเจียงชิงชิงจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่เธอรู้คือ เธอไม่ต้องถูกไล่ออกแล้วทันใดนั้นในใจก็เริ่มตื่นเต้นสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าช่วงบ่ายวันนี้เธอต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน ถึงกับหาทางออกเลวร้ายที่สุดให

เฉียวซือโหรวตั้งใจจะใช้ข้ออ้างเรื่องการส่งเอกสารขึ้นไปหาฮั่วซื่อเยวียนเพื่อขอโทษเขาอีกครั้งแต่การทำผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้นส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์มากเกินไป และเธอไม่ต้องการให้ฮั่วซื่อเยวียนคิดว่าตอนนี้เธอเป็นคนประมาทเลินเล่อแบบนี้ถึงแม้ว่าเธอจะจงใจใส่ร้ายเจียงชิงชิง แต่ต่อหน้าฮั่วซื่อเยวียน เธอทำได้แค่บอกว่าตัวเองทำงานพลาดแต่เธอไม่คิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้ เจียงชิงชิงถึงเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของประธาน“เธอเข้าไปคุยอะไรกับประธานฮั่ว? คุยอะไรนานขนาดนี้?”เฉียวซือโหรวจ้องเจียงชิงชิงเขม็ง สีหน้าแย่มาก ในใจรู้สึกไม่พอใจจนปิดบังไม่มิดเมื่อคิดถึงคืนนั้นที่รีสอร์ทซึ่งเจียงชิงชิงตัดหน้าเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บแค้นเป็นอย่างมาก!คืนนั้นคนที่ควรจะมีความสัมพันธ์กับฮั่วซื่อเยวียนคือเธอเฉียวซือโหรวต่างหากเพื่อแผนการครั้งนี้ เธอพยายามอย่างหนัก ในที่สุดก็หาโอกาสได้จึงแอบวางยาในเครื่องดื่มของฮั่วซื่อเยวียนผลก็คือเธอจับเวลาที่ยาในตัวฮั่วซื่อเยวียนออกฤทธิ์ได้แม่นยำ และกำลังจะไปหาเขาแต่แล้วก็เห็นเจียงชิงชิงถูกเขาลากเข้าไปในห้องเฉียวซือโหรวแสนจะแค้น!เธอแค้นมาก!“ไม่ ไม่ได้คุยอะไรค่ะ...” เ

หว่างคิ้วของฮั่วซื่อเยวียนคลายลงเล็กน้อย เสียงเขาอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว“ให้ซูฝานไปรับไหม?”เจียงชิงชิงรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่ได้กังวลเรื่องของฮั่นจื้อหยวนอีกต่อไป รีบโบกรถแท็กซี่ทันที“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ฉันไปเองได้”เธอดูเวลาก่อนจะพูดเสริมเสียงเบาว่า “รถติดนิดหน่อย คงต้องใช้เวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงนะคะ”ด้วยความกังวลว่าฮั่วซื่อเยวียนอาจมีคำขอพิเศษที่ต้องการให้เธอช่วย เจียงชิงชิงจึงเร่งคนขับรถตลอดทางในที่สุดเธอก็รีบกลับไปที่คอนโดอวิ๋นจิ่งตามเวลาที่คาดไว้ไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟอบอวลอยู่ในอากาศแสงไฟและกลิ่นหอม ทำให้ห้องชุดที่ตกแต่งอย่างสวยงามแห่งนี้ดูอบอุ่นเหมือนบ้านมากขึ้นเจียงชิงชิงเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบ ๆ ในที่สุดก็พบฮั่วซื่อเยวียนที่เคาน์เตอร์บาร์ฮั่วซื่อเยวียนสวมชุดลำลองสีเทา ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่ที่บริษัทในตอนกลางวันดูเหมือนว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังเปียกเล็กน้อย ผมปอยหนึ่งตกลงมาปรกหน้าผาก ดูอ่อนเยาว์ลงมากสิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือรูปร่างที่ดีเขาใส่ชุดลำลองเนื้อผ้านุ่ม สวมใส่สบายเมื่อมองจากด้านหลังจะเห็นแนวกล้ามเนื้อที่หลังและเอ