บทที่ 7

เฉียวซือโหรวตั้งใจจะใช้ข้ออ้างเรื่องการส่งเอกสารขึ้นไปหาฮั่วซื่อเยวียนเพื่อขอโทษเขาอีกครั้ง

แต่การทำผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้นส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์มากเกินไป และเธอไม่ต้องการให้

ฮั่วซื่อเยวียนคิดว่าตอนนี้เธอเป็นคนประมาทเลินเล่อแบบนี้

ถึงแม้ว่าเธอจะจงใจใส่ร้ายเจียงชิงชิง แต่ต่อหน้าฮั่วซื่อเยวียน เธอทำได้แค่บอกว่าตัวเองทำงานพลาด

แต่เธอไม่คิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้ เจียงชิงชิงถึงเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของประธาน

“เธอเข้าไปคุยอะไรกับประธานฮั่ว? คุยอะไรนานขนาดนี้?”

เฉียวซือโหรวจ้องเจียงชิงชิงเขม็ง สีหน้าแย่มาก ในใจรู้สึกไม่พอใจจนปิดบังไม่มิด

เมื่อคิดถึงคืนนั้นที่รีสอร์ทซึ่งเจียงชิงชิงตัดหน้าเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บแค้นเป็นอย่างมาก!

คืนนั้นคนที่ควรจะมีความสัมพันธ์กับฮั่วซื่อเยวียนคือเธอเฉียวซือโหรวต่างหาก

เพื่อแผนการครั้งนี้ เธอพยายามอย่างหนัก ในที่สุดก็หาโอกาสได้จึงแอบวางยาในเครื่องดื่มของฮั่วซื่อเยวียน

ผลก็คือเธอจับเวลาที่ยาในตัวฮั่วซื่อเยวียนออกฤทธิ์ได้แม่นยำ และกำลังจะไปหาเขาแต่แล้วก็เห็นเจียงชิงชิงถูกเขาลากเข้าไปในห้อง

เฉียวซือโหรวแสนจะแค้น!

เธอแค้นมาก!

“ไม่ ไม่ได้คุยอะไรค่ะ...” เจียงชิงชิงตอบอย่างตะกุกตะกัก “ก็แค่… มอบหมายงานบางอย่าง”

มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเฉียวซือโหรวและฮั่วซื่อเยวียนในบริษัท

รวมถึงตอนที่เจียงชิงชิงเพิ่งเข้ามาในแผนกเลขาฯ เธอยังเคยได้ยินคนพูดว่า ฮั่วซื่อเยวียนไม่ได้เป็นโสด เขามีความสัมพันธ์กับเฉียวซือโหรว ผู้เป็นรุ่นน้องที่แอบรักเขามานานแล้วอย่างลับ ๆ

ต่อมาข่าวลือนี้ถูกฮั่วซื่อเยวียนทำลายด้วยตัวเองในการประชุมประจำปีของบริษัท โดยเคลียร์ข่าวลือของคนทั้งสอง

เจียงชิงชิงจำสีหน้าของเฉียวซือโหรวในตอนนั้นได้ดี เรียกว่าตีหน้ายิ้มแย้มอย่างขอไปที

แต่ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน เจียงชิงชิงมีสัมผัสที่หก เธอสามารถมองออกถึงความอึดอัดและความผิดหวังของเฉียวซือโหรวได้ ถ้าบอกว่าเธอไม่ได้แอบรักท่านประธานฮั่วก็คงไม่มีใครเชื่อ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจียงชิงชิงก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

เธอได้นอนกับหนุ่มในฝันที่เฉียวซือโหรวแอบรัก แถมยังแต่งงานกับเขาสายฟ้าแลบอีก ถ้าเฉียวซือโหรวรู้เรื่องนี้จะโกรธจนบีบคอเธอตายไหม?

แต่เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้โกหกจริง ๆ เรื่องงานที่ต้องไปพบคุณท่านฮั่ว เขามอบหมายให้เธอจริง ๆ

เพียงแต่ไม่ใช่หน้าที่หลักเท่านั้นเอง

ท่าทางรู้สึกผิดของเจียงชิงชิง เมื่อตกอยู่ในสายตาของเฉียวซือโหรวกลับกลายเป็นอีกความหมายหนึ่ง

“มอบหมายงานเหรอ?” เฉียวซือโหรวอิจฉาจนเกือบจะกัดฟันแตกเป็นเสี่ยง “เจียงชิงชิง เธอเข้ามาบริษัทนานแค่ไหนเชียว?”

“ฉันต่างหากที่เป็นหัวหน้า!”

“ถึงประธานฮั่วจะมอบหมายงาน เขาก็ไม่มีทางข้ามหัวฉันไปหาเธอแน่”

“โกหกให้มันเนียน ๆ หน่อย!”

สีหน้าของเจียงชิงชิงเปลี่ยนไปทันที เธอดูลนลานขึ้นมา

หรือว่าเฉียวซือโหรวรู้อะไรบางอย่าง?

ก็ถูกแล้ว เฉียวซือโหรวและซูฝานติดตามฮั่วซื่อเยวียนมาโดยตลอด เป็นทั้งมือขวา เป็นทั้งคนสนิท

เรียกได้ว่าเป็นสองคนที่ฮั่วซื่อเยวียนไว้ใจมากที่สุดในบริษัท

ในเมื่อซูฝานรู้เรื่องที่เธอและฮั่วซื่อเยวียนแต่งงานกันอย่างลับ ๆ การที่เฉียวซือโหรวรู้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เจียงชิงชิงเม้มริมฝีปาก ขอโทษเสียงเบา “ขอโทษค่ะผู้อำนวยการเฉียว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ แต่นี่เป็นคำสั่งของประธานฮั่ว ให้ฉันเก็บเป็นความลับ ฉันก็ไม่สะดวกจะพูดอะไรมาก”

ถึงเธอจะรักษางานเดิมเอาไว้ได้ แต่ต่อไปเธอก็ยังต้องทำงานภายใต้เฉียวซือโหรว

ห้ามทำให้เธอโกรธหรือไม่พอใจเด็ดขาด

ไม่งั้นหลังจากนี้คงมี ‘เรื่องดี ๆ’ อีกมากมายรอให้เธอไปจัดการ

เจียงชิงชิงรู้สึกขมขื่นอย่างมาก แต่ไม่รู้ว่าเฉียวซือโหรวแทบจะคลั่งไปแล้ว

เธอมองเจียงชิงชิงที่ดูไร้เดียงสาและอ่อนแอ น่าสงสาร เห็นแล้วอยากจะฉีกหน้ากากของเจียงชิงชิงออกเป็นชิ้น ๆ

เฉียวซือโหรวกัดฟันถามอย่างเจ็บปวด “นี่คิดจะอวดฉันเหรอ?”

ทำให้คนอื่นได้ประโยชน์ แต่เธอกลับต้องกลืนความอัดอั้นนี้ไว้เพียงคนเดียว

ไม่อย่างนั้นถ้าประธานฮั่วรู้ว่าวันนั้นเธอเป็นคนวางยา ผลที่ตามมาคงร้ายแรงจนไม่อยากจะคิด!

เฉียวซือโหรวสูดหายใจลึก ๆ กดอารมณ์ในใจลงแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “ฉันขอเตือนเธอนะเจียงชิงชิง อย่าคิดว่าตัวเองแค่หน้าตาดีหน่อยก็คิดจะปีนขึ้นไปเป็นหงส์ได้

ประธานฮั่วก็แค่ต้องการความแปลกใหม่ชั่วคราวเท่านั้น

ถ้าเธอคิดแต่จะใช้เรือนร่างไต่เต้า สักวันหนึ่งบริษัทก็ต้องเขี่ยเธอทิ้ง!”

รอจนกว่าจะหาโอกาสที่เหมาะสม เธอจะไล่เจียงชิงชิงออกจากฮั่วกรุ๊ปให้ได้

ผู้หญิงคนสุดท้ายที่สามารถอยู่ข้างกายฮั่วซื่อเยวียน จะต้องเป็นเธอเท่านั้น

“...”

เจียงชิงชิงพูดอะไรไม่ออก

เฉียวซือโหรวไม่สนใจเธออีก กระแทกส้นสูงเดินจากไป

เจียงชิงชิงเข้าไปในลิฟต์ และลงไปที่ออฟฟิศของแผนกเลขาฯ

เหอหรงดึงเธอไว้แล้วถาม “ชิงชิง ไปไหนมา? ทำไมกลับมาช้าจัง?”

เจียงชิงชิงรู้สึกผิดแต่ก็รีบทำเป็นใจเย็น ตอบตามความเป็นจริง “ประธานฮั่วเรียกตัวฉันไป เขาช่วยฉันยกเลิกคำสั่งเชิญออก”

“อะไรนะ! ท่านประธานฮั่วช่วยเธอด้วยตัวเอง? ให้เธออยู่ต่อ?”

สายตาของเหอหรงเปลี่ยนไปทันที มีความสงสัยและดีใจปะปนกัน เธอลดเสียงลงทำท่าเหมือนเป็นชาวบ้านกระซิบถาม

“ชิงชิง เธอไม่ได้ไปยุ่งกับประธานฮั่วจริง ๆ ใช่ไหม? รู้ไหมว่าเมื่อก่อนอะไรที่เป็นการตัดสินใจของผู้อำนวยการเฉียว ประธานฮั่วจะไม่เข้าไปยุ่งเลย โดยเฉพาะเรื่องการอยู่หรือไปของเลขาตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ มีอะไรก็บอกฉันสิ หลังจากที่เธอไปออกทริปที่รีสอร์ท ทุกอย่างมันดูแปลก ๆ นะ…”

“อ๊ะ ไม่ใช่ อย่าคิดมากเลย” เจียงชิงชิงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

เธอพยายามอย่างหนักเพื่อหาวิธีอธิบาย ในที่สุดก็คิดคำพูดได้ จึงอธิบายแบบนี้ “ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดของผู้อำนวยการเฉียวจริง ๆ เธอสารภาพว่าตัวเองทำข้อมูลพลาดไม่เกี่ยวกับฉัน เธอเลยไปหาท่านประธานฮั่วเพื่อพูดเรื่องนี้ ฉันก็เลยไม่ต้องโดนไล่ออก”

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ยัยแม่มดนั่นถึงกับยอมรับผิดเองเลยเหรอ?” เหอหรงงง “แถมยังรายงานไปที่ท่านประธานฮั่วด้วย?”

เจียงชิงชิงอึ้ง กำลังคิดว่าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง เหอหรงก็ทำท่าเหมือนเข้าใจทันที “รู้แล้ว ผู้อำนวยการเฉียวเลยใช้โอกาสนี้แสดงตัวต่อหน้าประธานฮั่ว ให้ประธานฮั่วมองเห็นเธอมากขึ้น จะได้เข้าใกล้ประธานฮั่วอีกหน่อย!”

“ความชื่นชมที่ผู้อำนวยการเฉียวมีต่อประธานฮั่ว ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้น!”

เจียงชิงชิง “...”

เรื่องนี้เธอไม่ขอออกความเห็นดีกว่า

ถ้าเฉียวซือโหรวรู้เรื่องนี้เข้า คงจะโกรธแค้นเธอไม่เลิกแน่ ๆ

เจียงชิงชิงเตือนด้วยความหวังดี “เสี่ยวหรง ไม่ต้องพูดแล้ว ระวังคนอื่นได้ยิน”

“อืม ๆ ฉันรู้”

เหอหรงดูเหมือนจะเชื่อคำอธิบาย เธอโอบแขนเจียงชิงชิงไว้แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดีใจจริง ๆ ที่เธอไม่ถูกไล่ออก ต่อไปเราจะได้ทำงานด้วยกันต่อ คืนนี้เราไปกินหม้อไฟกันไหม?”

เจียงชิงชิงเหลือบมองเวลา แล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ

จากบริษัทฮั่วกรุ๊ปไปถึงที่นั่นต้องใช้เวลาพอสมควร ถ้าเธอไปช้า เกรงว่าจะไปไม่ทันเวลาเข้าเยี่ยมรอบสุดท้าย

อากาศเริ่มอุ่นขึ้น กลางวันยาวนานกว่าเดิม

ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ท้องฟ้าก็ยังคงสว่างอยู่ ท้องฟ้าทางทิศตะวันตกมีเมฆสีแดงสว่างจ้า บ่งบอกว่าพรุ่งนี้อากาศก็จะดีเช่นกัน

เจียงชิงชิงต่อรถไฟใต้ดินและรถประจำทาง ในที่สุดก็มาถึงจุดหมายปลายทาง…

บ้านพักคนชราเยว่สี่

พนักงานต้อนรับจำเธอได้ ไม่ต้องรอให้เธอถามก็ยิ้มและชี้ทางให้ “คุณเจียง คุณยายหวังอยู่ในห้องค่ะ”