All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเผยตั้นเยี่ยนที่พูดคล่องเป็นล่องน้ำ [1] และได้เห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจไม่กลัวว่าคุณหนูตระกูลจางจะไปทูลถามชินอ๋องเหวินเซียนก็มั่นใจเต็มสิบส่วนว่าที่เผยตั้นเยี่ยนพูดมาล้วนเป็นความจริงส่วนกลุ่มคุณหนูตระกูลใหญ่นอกจากสตรีที่หยิ่งยโสก็ต่างพากันหน้าเสียขึ้นมา เมื่อสัมผัสได้ว่าเผยตั้นเยี่ยนนั้นไม่ได้รู้สึกหวั่นกลัวแม้แต่น้อยเมื่อยามพูดถึงเว่ยเหวินเซียนเผยตั้นเหม่ยที่ยืนเงียบอยู่นานเมื่อเห็นสีหน้าของคุณหนูตระกูลจางก็รู้ทันทีว่ามีความหวั่นกลัว จึงได้พูดตอกย้ำเพื่อเอาคืนที่ถูกถากถาง หญิงสาวที่เพิ่งเลยวัยปักปิ่นยอบกายอย่างอ่อนน้อมพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ใครเห็นสีหน้าก่อนเอ่ย“ข้าน้อยต้องขอโทษด้วยจริง ๆ หากทำให้พวกคุณหนูคิดว่าที่พี่สาวของข้าพูดมานั้นเป็นคำขู่ ส่วนเรื่องการแต่งตัวของข้านั้นต้องขออภัยด้วย ของทั้งหมดที่ข้าแต่งมาในวันนี้ล้วนเป็นของที่ท่านอ๋องทรงส่งมาที่จวนตระกูลเผย ข้านั้นมิเคยมีของสวยงามและล้ำค่าถึงเพียงนี้ บวกกับมิเคยเข้าวังจึงไม่รู้ว่าจะแต่งตัวเช่นไร จึงได้แต่งตัวเกินฐานะของตนเองไปหน่อย หวังว่าเหล่าคุณหนูตระกูลใหญ่จะใจกว้างไม

คุณชายรองตระกูลเผิงรับรู้ได้ถึงความรักที่เว่ยเหวินเซียนมีต่อเผยตั้นเยี่ยน เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาก็มิเคยเห็นบุรุษผู้นี้แสดงอารมณ์หลากหลายออกมาเช่นนี้เลย แต่อย่างไรเสียเขาก็มิคิดจะหลีกทางให้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสู้ ยิ่งเห็นเช่นนี้ยิ่งทำให้เผิงเจียวเจี๋ยอยากพิชิตใจของเผยตั้นเยี่ยนให้ได้มากขึ้นกว่าเก่า“ตอนนี้โจรเหล่านั้นถูกทางการคุมขังเอาไว้เพคะ ส่วนใครจ้างวานมานั้นคงต้องรอเจ้าหน้าที่ไต่สวนก่อนถึงจะรู้เพคะ”เมื่อวานหลังจากที่เผยตั้นเยี่ยนกลับถึงจวนตระกูลเผย ก็ได้ให้คนนำจดหมายไปส่งให้ท่านตาของนางเพื่อตามสืบเรื่องของโจรทั้งสอง แต่ท่านตาของนางกลับส่งคนมาแจ้งว่าทั้งสองคนนั้นถูกปล่อยตัวหลังจากถูกคุมขังไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม นางจึงรู้ชัดว่าสิ่งที่นางคาดเดานั้นไม่เกินจริง เพราะโจรสองคนนั้นมิใช่โจรธรรมดาแต่ถูกคนมีอำนาจส่งมา แต่ที่นางคาดไม่ถึงคือคนที่อยู่เบื้องหลังจะมีอำนาจมากจนสามารถยื่นมือไปถึงทางการ และยามนี้คนที่ทำให้เผยตั้นเยี่ยนสงสัยมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นคนตระกูลหยางนางจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าโจรพวกนั้นถูกปล่อยตัวไปแล้ว เพื่อให้บุรุษตรงหน้าไปจัดการเรื่องนี้แทนนา

“หากเจ้าคิดจะใช้อำนาจบีบบังคับนางมาเป็นพระชายา เราย่อมไม่ยอมให้บุรุษหน้าไหนมายุ่งกับน้องสะใภ้ของเราอย่างแน่นอน เพราะเรารู้ดีว่าเจ้ามิใช่คนที่จะเปิดใจให้สตรีคนใดง่าย ๆ และที่สำคัญเจ้าเป็นคนเจอนางก่อน แต่พวกเราทั้งสี่คนมีใครบ้างที่มิเคยได้ยินเจ้าพูดว่าจะไม่มีวันบังคับสตรีคนใดมาเป็นพระชายา คนที่เจ้าจะแต่งจะต้องเป็นสตรีที่เจ้ารัก และสตรีผู้นั้นก็จะต้องรักเจ้าด้วยเช่นกัน เราจึงได้ต้องเรียกพวกเจ้ามาพูดคุยและทำข้อตกลงกันเช่นนี้” เหวินหลิงฮ่องเต้เอ่ยอธิบายอย่างใจเย็นเว่ยเหวินหลิงเห็นสายตาของบุรุษทั้งสามว่ามีใจให้เผยตั้นเยี่ยน และเห็นว่าเผยตั้นเยี่ยนตอบสนองบุรุษทั้งสามด้วยท่าทีที่ไม่แตกต่างกัน จึงทำให้เว่ยเหวินหลิงรู้ว่าสตรีตระกูลเผยนั้นยังมิได้มีใจให้ผู้ใด หากวันนี้น้องชายของตนประกาศว่าเผยตั้นเยี่ยนคือพระชายาโดยที่เผยตั้นเยี่ยนไม่ได้เต็มใจ ด้วยนิสัยของบุรุษอีกสองคนย่อมไม่มีทางปล่อยให้เผยตั้นเยี่ยนแต่งไปอย่างไม่เต็มใจแน่นอนสำหรับเผิงเจียวเจี๋ยอาจจะพูดเหมือนอย่างที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ เพื่อให้เว่ยเหวินเซียนไตร่ตรองและตัดใจปล่อยเผยตั้นเยี่ยนไป แต่สำหรับโอรสของเขา

เผยตั้นเยี่ยนมิเพียงเล่าให้ฟังยังมีการแสดงท่าทางให้เผิงซิ่วอิงกับเผยตั้นเหม่ยดูอีกด้วย จึงสร้างความอรรถรสให้กับคนฟังเป็นอย่างมาก สตรีสองคนที่เป็นผู้ฟังมีดวงตาและสีหน้าตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลาที่ได้ฟังเรื่องที่เผยตั้นเยี่ยนได้เผชิญมาก ถึงตอนเกิดเรื่องจะสร้างความรู้สึกกลัวให้เผยตั้นเยี่ยน แต่ทว่ายามที่นางเล่ากลับมิได้สื่อความรู้สึกเหล่านั้นออกมาให้สตรีทั้งสองรับรู้เลยแม้แต่น้อย หากจะกลัวก็คงมีเพียงตอนที่เผยตั้นเยี่ยนให้ดูแผลที่ลำคอเท่านั้นเมื่อฟังเรื่องเล่าของเผยตั้นเยี่ยนจบ ทั้งสามคนก็นั่งพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไป พวกนางทั้งสามเพิ่งจะพบกันเป็นครั้งแรกจึงมีเรื่องเล่าแลกเปลี่ยนให้กันฟังหลายเรื่อง แม้กระทั่งคุณหนูตระกูลเผยทั้งสองเองก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าเมื่อได้ฟังอีกฝ่ายเล่าเรื่อง ด้วยเหตุที่เป็นคนตรงไปตรงมาจึงทำให้ทั้งสามคนนั้นสามารถเล่าเรื่องทุกอย่างได้โดยที่ไม่ต้องคำนึงเหมือนกับคุณหนูคนอื่น ๆในขณะที่คุยกันทั้งสามคนก็จิบชากินขนมไปด้วย เผยตั้นเหม่ยที่มัวแต่หัวเราะเรื่องเล่าของคุณหนูตระกูลเผิงก็บังเอิญทำชาหกใส่ตนเอง เผิงซิ่วอิงจึงได้พาไปยังห้องรับรอง เพราะนางเคยเข้าออกวังมาก

หญิงสาวแซ่หยางก้าวเท้าตรงไปยังสตรีสกุลเผยทันที เพียงสตรีทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งช่วงแขนก็เกิดเสียงดังขึ้น ‘เพียะ’ใบหน้าของหยางหวังลี่หันไปตามแรงมือ เผยตั้นเยี่ยนยืนนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งเพื่อจะดูว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นไร แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายจับแก้มของตนลูบไปลูบมา และเห็นว่านางกำนัลที่อยู่ไม่ไกลก้าวเท้าถี่ไปยังศาลาตะวันตก หญิงสาวก็ยกยิ้มขึ้นพร้อมกับนั่งลงจิบชาอย่างสบายใจหยางหวังลี่เงยหน้าขึ้น ก่อนเอ่ยเสียงเบา ๆ ด้วยความเจ็บ “ข้าจะดูซิว่าวันนี้เจ้าจะได้เป็นพระชายาของชินอ๋องหรือไม่”เผยตั้นเยี่ยนยังคงมีสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน เพียงไม่กี่ลมหายใจเผยตั้นเหม่ยกับเผิงซิ่วอิงก็เดินมา เมื่อเห็นว่าหยางหวังลี่ยืนอยู่ด้วยคุณหนูตระกูลเผิงก็ไม่รอช้าเอ่ยถามด้วยความร้อนทันใด“เจ้ามาหาเรื่องอันใดตั้นเยี่ยนอีก หากเจ้ากล้าทำร้ายสหายของข้า ข้าไม่อยู่เฉยแน่” เผิงซิ่วอิงพูดพลางเดินมายืนข้าง ๆ เผยตั้นเยี่ยนที่นั่งอยู่“ใครรังแกสหายของเจ้า สหายของเจ้าต่างหากที่รังแกข้า” หยางหวังลี่เอ่ยพร้อมชี้ไปยังแก้มของตนเองเผยต