All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 41 - Chapter 50

ขณะที่รอไป๋กงกงบรรยากาศภายในห้องทำให้สองพ่อลูกถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง ในอกกระสับกระส่ายคล้ายลมพายุกำลังจะมาไป๋กงกงไม่ปล่อยให้ผู้เป็นนายรอนาน เขาเดินกลับเข้ามาพร้อมหลักฐาน เมื่อเห็นไป๋กงกงเดินเข้ามา เว่ยหลิงเฮ่อก็เอ่ยบอกเจ้าของบัลลังก์ทันที“นี่คือรายชื่อสตรีที่เหมาะสมจะมาเป็นพระชายาของลูกที่เสด็จแม่ทรงคัดมาให้ลูกเป็นผู้เลือก แสดงให้เห็นว่าในฐานะฮ่องเฮาเสด็จแม่มิเคยคิดร้ายต่อตระกูลอวี๋เลยเช่นนั้นลูกก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องรู้สึกเกลียดตระกูลอวี๋เช่นกัน ส่วนป้ายนั้นเป็นป้ายที่คุณหนูใหญ่เผย เผยตั้นเยี่ยนเก็บมาได้จากบุรุษชุดดำที่คุณหนูสามอวี๋ส่งไปสังหารนางพ่ะย่ะค่ะ”ความจริงเว่ยหลิงเฮ่อไม่จำเป็นจะต้องเอารายชื่อมาให้บิดาดูก็ได้ แต่ที่เขาเอามานั้นเพราะอยากให้บิดาเปลี่ยนความคิดที่มีต่อมารดาเสียใหม่ แต่วันนี้ดูจากที่เสด็จพ่อของเขาได้ฟังคำพูดของเสด็จแม่แล้ว บวกกับเห็นรายชื่อพวกนี้เขาก็นึกในใจว่าต่อไปนี้เสด็จพ่อของเขาคงทำดีต่อเสด็จแม่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนแน่นอนอวี๋หลี่หรงใบหน้าไร้สีเลือด เพราะยามนั้นนางประมาทคิดว่าสตรีแซ่เผยอย่างไรเสียก็เป็นคุณหนูตระกูลขุนน

เว่ยหลิงเฮ่อไม่รู้เลยว่าองครักษ์เงาผู้นั้นรายงานเรื่องอันใดให้อวี๋หลี่หรงทราบบ้าง หากเขาบีบอวี๋หลี่เฉียงจนถึงทางตันขุนนางเฒ่าผู้นั้นอาจจะยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดก็เป็นได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นต่อไปตำแหน่งองค์รัชทายาทก็คงจะไม่มั่นคงอย่างแน่นอน เพราะทั้งเสด็จพ่อและเสด็จอาของเขาคงไม่มั่นใจว่าเขานั้นจะเป็นองค์รัชทายาทที่ดีได้หรือไม่“เสด็จพ่อถึงเรื่องนี้จะพิสูจน์ได้ยาก ทว่าอย่างไรท่านเสนาบดีอวี๋ก็เป็นขุนนางขั้นสูงอีกทั้งตระกูลอวี๋ก็ยังมีความดีความชอบมาหลายอายุคน หากความจริงเป็นอย่างที่ท่านเสนาบดีอวี๋พูดจริง ๆ ก็คงไม่เป็นธรรมนัก ถึงคนเป็นบิดาจะมีความผิดที่ไม่อบรมสั่งสอนบุตรให้ดี ทว่าทุกครัวเรือนก็ล้วนมีคนในตระกูลทำผิดกันทั้งนั้น หากจะให้บิดารับโทษที่บุตรก่อเช่นนั้นคนเป็นบิดาในใต้หล้านี้ก็มีน้อยนักที่จะไม่ถูกลงทัณฑ์ และอีกอย่างหากขุนนางคนอื่นรู้เรื่องเข้าเสด็จพ่อก็จะปวดหัวกับเรื่องนี้ไม่น้อย เพราะต้องมานั่งอ่านฎีกาที่เหล่าขุนนางส่งมาเพื่อขอความเป็นธรรมให้กับเสนาบดีอวี๋อีก ในเมื่อหลักฐานที่ว่าเสนาบดีอวี๋ร่วมมือกับบุตรสาวไม่ชัดเจน ก็ลงโทษตามสมควรเถิดพ่ะย่ะค่ะ อย่าได้ลงโทษหนักไปนักเลย”ไม่ว่าจะคิดอย่างไ

เมื่อหญิงสาวเดินชมร้านจนพอใจ จึงคิดจะไปเดินสำรวจดูร้านค้าละแวกนี้ว่ามีสิ่งใดขายบ้าง เพราะตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้นางก็ยังไม่ได้มาเดินเล่นเลยสักครั้ง ทว่าในขณะที่นางกำลังเดินผ่านตรอกเล็ก ๆ ก็มีมือหนาสากกระชากข้อมือของนางอย่างแรงสตรีร่างบางถูกกระชากจนตัวปลิว หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่ข้อมือเมื่อนางเห็นใบหน้าไม่คุ้นเคยจึงอ้าปากหมายจะร้องให้คนช่วย แต่ก็จำต้องเงียบปากเอาไว้เมื่อนางสัมผัสได้ถึงความเย็นจากของแข็งบางอย่างที่กดจ่ออยู่ที่ลำคอเผยตั้นเยี่ยนกัดฟันแน่นเมื่อมีดสั้นกดลึกเข้าบาดผิวจนรู้สึกแสบ โลหิตสีแดงไหลซึมออกมาเล็กน้อย ความเจ็บปวดทำให้นางตั้งสติได้ถึงจะมีความหวาดกลัวอยู่ในใจ นั้นเพราะประสบการณ์หวั่นกลัวเช่นนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้พบเจอ“หากเจ้ากล้าโวยวายเสียงดัง ข้าจะปาดคอเจ้าทิ้งเสียตรงนี้” บุรุษสูงใหญ่ผิวคล้ำแดดใบหน้ามีหนวดเครารกรุงรังเอ่ยข่มขู่นางเสียงแผ่วเบา“ใครสั่งเจ้ามาฆ่าข้า” เผยตั้นเยี่ยนเอ่ยถาม เพราะนางไม่อยากเชื่อว่าบุรุษตรงหน้าจะเป็นเพียงโจรที่ต้องการจะปล้นนาง เพราะเนื้อตัวนางมิมีของมีค่าอันใดมากนัก หากเทียบกับสตรีที่เดินสวนกับนางไปหลายคนก่อนหน้า แต่โจรผู้นี้กลับเ

ครั้นเห็นท่าทางไม่ดีบุรุษทั้งสองจึงได้ถอยหลังหนี สายตาของเผยตั้นเยี่ยนเหลือบไปเห็นลี่มี่และเหมิงเหมิงจึงตะโกนสุดเสียงให้สาวใช้ทั้งสองคนจับตัวบุรุษทั้งสองเอาไว้ เพียงทั้งสองได้ยินก็ไม่รอช้าพุ่งตัวไปจับบุรุษทั้งสองคนนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็วเผยตั้นเยี่ยนยกยิ้มเนื่องจากเป็นอย่างที่นางคาด สาวใช้ทั้งสองที่เว่ยเหวินเซียนนำมาไว้ข้างกายนางหาใช้สาวใช้ธรรมดา และโจรทั้งสองคนนั้นก็เช่นกัน ทั้งสี่คนต่อสู้กันอยู่ไม่นานนักสาวใช้ทั้งสองของนางก็อัดบุรุษทั้งสองลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ก่อนจะสกัดจุดให้บุรุษทั้งสองนอนนิ่งอยู่เช่นนั้นเผิงเจียวเจี๋ยยกยิ้มมุมปาก เพราะไม่เคยมีสตรีหน้าไหนที่ทำให้เขานั้นอยากทำความรู้จักได้เท่านางมาก่อน เนื่องจากทั้งสองครั้งที่เขาเจอเผยตั้นเยี่ยน นางก็ทำให้เขานั้นประหลาดใจได้เสมอ‘สตรีบอบบางไร้วรยุทธ ทว่ากลับเอาชีวิตรอดได้ถึงสองครั้ง อีกทั้งคนข้างกายก็ระดับยอดฝีมือช่างไม่เหมือนบุตรีขุนนางขั้น6ทั่วไปจริง ๆ’เผยตั้นเยี่ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นสาวรับใช้ทั้งสองสามารถจัดการบุรุษทั้งสองได้อย่างไร้รอยขีดข่วนลี่มี่และเหมิงเหมิงรีบวิ่งเข้ามาหาคุณหนูของนางอย่างรวดเร็วหลังจากจัดการบุร

ใบหน้าที่ไม่คุ้นตาของสองพี่น้องตระกูลเผยกลายเป็นจุดสนใจของเหล่าสตรีและบุรุษในงานเลี้ยง เมื่อมีสายตามากมายจับจ้องพวกนางจึงทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น โดยเฉพาะเผยตั้นเหม่ยที่เพิ่งจะอายุได้16หนาวที่ไม่เคยไปงานเลี้ยงที่ต้องเจอคนแปลกหน้ามากเช่นนี้มาก่อนก็ทำให้นางรู้สึกหวั่นเกร็งเผยตั้นเยี่ยนไม่ได้รู้สึกรักแต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดน้องสาวต่างมารดา เมื่อเห็นว่าเผยตั้นเหม่ยรู้สึกตื่นกับสถานที่จึงได้เอื้อมมือไปจับมือของน้องสาวต่างมารดาเอาไว้ หญิงสาวผู้น้องจึงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือ แต่ไม่ได้เอ่ยอันใดเพราะในใจยังรู้สึกสับสนในการกระทำของผู้เป็นพี่ขณะที่เผยตั้นเหม่ยกำลังไตร่ตรองถึงการกระทำของพี่สาวต่างมารดาอยู่นั้น สตรีกลุ่มหนึ่งราวห้าหกคนก็เดินตรงมายังนาง พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้ต้องการมาเพื่อทำความรู้จัก“เจ้าทั้งสองคงเป็นบุตรขุนนางขั้น6ตระกูลเผยใช่หรือไม่?” นางเอ่ยเสียงดังราวกับจงใจให้คนในงานเลี้ยงหันมามองสตรีใบหน้าขาวเนียนได้รูปถึงไม่ดูโดดเด่นมากนัก แต่ก็จัดว่าหน้าตาดีในระดับหนึ่ง ท่าทีเย่อหยิ่งใบหน้าเชิดมองคนด้วยหางตาขอ