All Chapters of ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: Chapter 31 - Chapter 40

‘ในเมื่อเจ้าบอกว่าโดนกักบริเวณไม่อาจออกไปเดินเที่ยวเล่นกับข้าได้ เช่นนั้นเจ้าก็กักตัวอยู่แต่ในบ้านดี ๆ แล้วกัน’ ในเมื่อตอนที่อยู่ในภัตตาคารเจียวลู่สตรีตรงหน้ากล้าปฏิเสธคำชวนของเขา เช่นนั้นเขาก็จะทิ้งร่องรอยเอาไว้ ไม่ให้นางกล้าย่างกายออกไปพบบุรุษคนอื่นเมื่อบุรุษมากเล่ห์ก้มหน้าเข้าไปใกล้ลำคอของหญิงสาวกลิ่นหอมจากตัวนางก็ชวนให้เขาอยากสูดดมให้เต็มปอด เขากดจมูกลงที่ลำคอขาวแล้วเติมเต็มความต้องการของตนเอง ก่อนจะอ้าปากเพื่อกัดลำคอของสตรีที่นั่งตัวเกร็งอยู่ แต่ทว่ายังไม่ทันได้กัดเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของบุรุษผู้หนึ่งที่ด้านนอกรถม้า“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะที่กรุณามาส่งน้องสาวของกระหม่อม” เผยจือชิ่นพี่ชายต่างมารดาของเผยตั้นเยี่ยนเอ่ยขึ้นเสียงดังเมื่อเผยจือชิ่นได้ยินบ่าวหน้าประตูจวนมารายงานพ่อบ้านว่ารถม้าของชินอ๋องเหวินเซียนจอดอยู่หน้าจวน เผยจือชิ่นจึงรีบสาวเท้ามายังหน้าจวนทันที เมื่อมาถึงก็ไม่เห็นผู้ใดลงมาจากรถม้า แต่ทว่าเมื่อได้ยินเสียงของสตรีดังขึ้นเบา ๆ เขาจึงคาดว่าน้องสาวต่างมารดาของเขาจะต้องอยู่ภายในรถม้าอ

เพียงได้ยินข้อแม้ของเผยตั้นเยี่ยนบุรุษสูงศักดิ์ถึงกับหน้าถอดสี ยามนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่าจะทำอันใดให้นางได้บ้าง ข้อแรกของนางมิใช่ว่าเขาทำไม่ได้ แต่เขากลัวว่าสักวันอาจจะผิดคำพูดกับนาง เพราะในฐานะราชวงศ์การแต่งงานกับสตรีที่ไม่ได้รักแต่ต้องแต่งด้วยเหตุผลของบ้านเมืองมักเกิดขึ้นได้เสมอ เขาจึงไม่อาจรับปากนางได้อย่างมั่นใจส่วนข้อสองนั้น หากเป็นก่อนหน้านี้หรือเพียงแค่เมื่อวานนี้บุรุษเชื้อพระวงศ์คงมั่นใจว่าเขานั้นมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องสตรีที่เขารักให้ไร้กังวลได้ แต่วันนี้เว่ยอ๋องกลับไม่กล้าที่จะเชื่อมั่นเช่นนั้น เพราะวันนี้ตอนที่นางถูกลอบสังหารอย่าว่าแต่จะปกป้องนางเลย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางถูกลอบสังหาร กว่าจะรู้นางก็จัดการทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะเอาความมั่นใจจากที่ใดไปรับปากสตรีตรงหน้าได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นกับนางและอีกอย่างเมื่อนางย่างก้าวเข้ามาพัวพันกับราชวงศ์ย่อมหนีไม่พ้นว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เพราะแม้แต่สายเลือดราชวงศ์สายตรงก็ยังถูกลอบสังหารอยู่บ่อยไป แต่ตอนนี้มีหนึ่งเรื่องที่เขามั่นใจ นั่นก็คือเขาจะปกป้องสตรีตัวน้อยให้ปลอดภั

หลังจากออกจากตำหนักฉู่ซิวกงของมู่หรงไทเฮา เว่ยเหวินเซียนก็เดินทางไปยังตำหนักเฉียงชิงที่ประทับของเหวินหลิงฮ่องเต้ทันที เพราะเรื่องหน่วยสายลับเงามิอาจที่จะพูดอย่างเปิดเผยได้ในท้องพระโรง เช่นนั้นแล้วเสนาบดีอวี๋จึงต้องทูลฟ้องฮ่องเต้เป็นการส่วนตัวเมื่อเว่ยเหวินเซียนมาถึงยังตำหนักเฉียงชิง ขันทีที่ยืนอยู่ด้านหน้าตำหนักก็รีบเข้าไปรายงานการมาของชินอ๋องเหวินเซียนให้เหวินหลิงฮ่องเต้ทราบในทันทีเพียงได้ยินชื่อของผู้มาเยือนเว่ยหลิงเฮ่อที่นั่งอยู่ในตำหนักของบิดาถึงกับยิ้มร้ายขึ้นมาในทันทีอวี๋หลี่เฉียงเพียงเห็นรอยยิ้มขององค์รัชทายาทหลิงเฮ่อก็ขมวดคิ้วเป็นปม เพราะไม่รู้ว่าเหตุใดเจ้าของบัลลังก์คนต่อไปจึงดีใจที่เว่ยเหวินเซียนมามากถึงเพียงนี้เมื่อเว่ยเหวินเซียนเดินเข้ามาถึงหน้าพระที่นั่งที่เหวินหลิงฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ต่างประสานมือเพื่อทำความเคารพผู้มาเยือนยกเว้นเจ้าของตำหนักที่เพียงส่งยิ้มให้ผู้มาเยือนเท่านั้น ส่วนเว่ยเหวินเซียนนั้นเมื่อมาถึงก็ทำความเคารพเจ้าของบัลลังก์ตามธรรมเนียม“ไม่ต้องมากพิธี” เหวินหลิงฮ่องเต้เอ่ยกับพระอ

“วันนี้เสด็จพ่อของเราเป็นคนตัดสินความจะให้เราลงโทษก็คงไม่เหมาะ” เว่ยหลิงเฮ่อเอ่ยน้ำเสียงประชดประชัน เขาไม่รอให้บิดาตอบโต้ เจ้าของตำหนักบูรพาปล่อยให้บิดาถลึงตาใส่โดยแสร้งเป็นมองไม่เห็น แล้วรีบเอ่ยต่ออย่างรวดเร็ว“ส่วนเรื่องสนมกุ้ยเฟยเจ้าอย่าห่วงไปเลย เราไม่คิดจะโทษสนมกุ้ยเฟยหรอก เราเข้าใจดีต่อให้อาจารย์ดีก็ใช่ว่าจะสั่งสอนศิษย์ได้ดีทุกคน ถึงสนมกุ้ยเฟยจะทรงเมตตาให้เจ้าเข้าวังมาเพื่อรับการอบรมสั่งสอนจากพระสนมโดยตรง แต่ใช่ว่าเจ้าจะสามารถเรียนรู้และทำตัวได้เหมาะสมเหมือนอย่างสนมกุ้ยเฟย เจ้าว่าจริงหรือไม่” เว่ยหลิงเฮ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงถากถางพร้อมใช้สายตาดูแคลนมองสองพ่อลูกคนตระกูลอวี๋ใบหน้าขึ้นสีเลือดเมื่อรู้ว่าถูกองค์รัชทายาทพูดจาเหน็บแนม ทั้งสองคนรู้สึกเจ็บใจแต่ไม่อาจโต้ตอบกลับไปได้ อวี๋หลี่หรงทำได้เพียงจำใจยอมรับ“จริงเพคะ”เว่ยหลิงเฮ่อยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างพอใจเมื่อได้เห็นสีหน้าของพ่อลูก ขณะที่เว่ยหลิงเฮ่อจะเอ่ยต่อ ขันทีหน้าตำหนักเฉียนชิงก็เข้ามารายงานว่าอวี๋กุ้ยเฟยทรงขอเข้าเฝ้า สองพ่อลูกที่คุกเข่าอยู่ถึงกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาในด

เหวินหลิงฮ่องเต้มิกล้าเอ่ยปากพูดอันใด เมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาเสิ่นเจียหมิ่นรู้มาตลอดว่าถูกผู้อื่นเข้าใจผิด แต่นางก็ทนแบกรับเอาไว้โดยไม่คิดแก้ต่าง อีกทั้งเมื่อเห็นสตรีที่เคยเข้มแข็งไม่เคยเผยสีหน้าให้ใครรับรู้ความรู้สึกมาก่อนทั้งที่อยู่ด้วยกันมาถึง21ปี แต่วันนี้กลับเผยความเจ็บปวดที่อยู่ในใจออกมา จึงทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลง ความรู้สึกผิดจุกอยู่ในใจจนเขานั้นเอ่ยอันใดไม่ออกอวี๋ซูซินถึงกับหน้าชาราวถูกน้ำเย็นจัดราดใส่ ทุกคำที่เสิ่นฮองเฮาตรัสนั้นราวกับมีดแหลมที่ทิ่มแทงนาง เพราะขนาดเสิ่นฮองเฮายังไม่ยุ่งเกี่ยวแม้เรื่องนี้จะเป็นเรื่องขององค์รัชทายาท แล้วสนมกุ้ยเฟยอย่างนางมีสิทธิ์อันใดมานั่งอยู่ที่นี่ถึงจะเป็นเรื่องของตระกูลเดิมก็ตาม‘ข้าประเมินเจ้าต่ำไปสินะเสิ่นฮองเฮา แค่คำพูดทิ้งท้ายก่อนไปก็สามารถทิ่มแทงใจข้าได้ถึงเพียงนี้’ อวี๋หลี่เฉียงกำมือแน่น เมื่อคิดว่าที่เสิ่นฮองเฮาตรัสนั้นคือกำลังด่าว่าน้องสาวและบุตรสาวของตน‘ตาแก่เจ้าล้ำเส้นแล้ว คิดจะกดมารดาข้าให้ต่ำและยกน้องสาวของเจ้าให้สูงอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดผิดแล้ว’ เว่ยหลิงเฮ่อรู้ดีว่า