บททั้งหมดของ ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ จ้าวฉือลี่ก็เอนกายลงบนเตียงเพื่อหวังว่าจะได้พักผ่อนให้หายเหนื่อย แต่ในขณะที่กึ่งหลับกึ่งตื่นนางก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังลอดผ่านเข้ามาในหู นางลุกขึ้นนั่งกอดผ้าห่มในความมืดด้วยความกลัวอย่างรวดเร็วจ้าวฉือลี่พยายามตั้งใจฟังเสียงสะอื้นว่าดังมาจากที่ใด หรือว่านางเพียงหูแว่วไปเท่านั้น นางนั่งฟังสะอึกสะอื้นอยู่สักพักจึงมั่นใจว่านางนั้นมิได้หูฝาด ถึงเสียงสะอื้นไห้จะไม่ดังสม่ำเสมอ และเงียบไปเป็นพัก ๆ แต่นางเชื่อมั่นว่าจะต้องมีคนร้องไห้อยู่เป็นแน่ ถึงอีกใจจะคิดว่ามิใช่คน แต่นางก็พยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ก่อนนางลุกเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน แต่ทว่าเพียงนางก้าวเท้าไปไม่กี่ก้าว เสียงสะอื้นนั้นก็เงียบหายไปทันที นางกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยความระแวงในที่สุดสายตาของนางก็ไปสะดุดกับร่างของใครบางคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องมืด ๆ หญิงสาวขนลุกชันขาทั้งสองข้างคล้ายเป็นอัมพาตด้วยความรู้สึกหวาดกลัวจ้าวฉือลี่เบิกตากว้างนางถึงกับตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเจ้าของร่างในเงามืดเงยหน้าขึ้นสบตากับนาง นางกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงด้วยความกลัว เพียงจ้าวฉือลี่ส่งเสียงร้องร่างเงามืดก็พุ่งตัวเข้ามาหานางอย่างรวดเ

จากใบหน้าตื่นตกใจก็กลายเป็นความรู้สึกเบื่อหน่าย จ้าวฉือลี่คิ้วขมวดพร้อมย่นหน้า“ข้ายังไม่ทันได้เขียนจดหมายไปแจ้ง เขาก็รีบส่งคนมาหาข้าแล้ว ยังไม่ทันได้หายใจโล่งปอด ก็เอาดาบมาพาดคอข้าอีกแล้วน่าเบื่อจริง ๆ ”“ตอนนี้รีบไปอาบน้ำบ้วนปากก่อนเถอะเจ้าค่ะ หากปล่อยให้นางกำนัลขององค์รัชทายาทรอนาน ข้าน้อยกลัวว่านายท่านเผยจะไม่พอใจนะเจ้าคะ”จ้าวฉือลี่ลุกไปทำตามที่ฉุยฉุยบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ จ้าวฉือลี่ก็เดินไปยังห้องโถงหลักทันที โดยมีฉุยฉุยเดินตามมาไม่ห่าง เมื่อมาถึงจ้าวฉือลี่ก็ประสานมือโค้งตัวทำความเคารพเผยจือคุน เผยฮูหยิน และนางกำนัลที่มารอนางอยู่“ขออภัยที่ข้าแต่งตัวช้าไป ทำให้ท่านต้องรอนานแล้ว” จ้าวฉือลี่เอ่ยกับนางกำนัลที่มาจากตำหนักบูรพา“คุณหนูใหญ่เผยอย่าได้คิดมาก ข้าน้อยต่างหากที่ต้องขอโทษที่รบกวนท่าน”“รบกวนอันใดกัน ไม่เลยเจ้าค่ะ”ในใจจ้าวฉือลี่ก็คิดว่ารบกวนจริง ๆ แต่คนที่รบกวนนางมิใช่นางกำนัลแต่เป็นเว่ยหลิงเฮ่อต่างหาก เพราะหากเขาไม่สั่งมีหรือนางกำนัลจากตำหนักบูรพาจะมาเหยียบที่จวนตระกูลเผยเช่นนี้ได้“องค์รัชทายาททรงกำชับกับข้าน้อยว่าเมื่อคืนคุณหนูเพิ่งเจอเรื่องไม่ดี

‘ข้าจะบ้าตายกับอาหลานคู่นี้จริง ๆ คนหลานส่งคนมาออกคำสั่งให้ไปหา ส่วนคนอาไม่รับของก็ต้องไปส่งคืน รับไว้ก็ต้องไปขอบคุณ นี่มันเท่ากับบังคับให้ข้าไปหาชัด ๆ’จ้าวฉือลี่แทบอยากจะกรี๊ดลั่นออกมา แต่ทว่าเมื่อเห็นสายตาที่มองมาของคนในจวน นางจึงทำได้เพียงแต่เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในใจเท่านั้น“ท่านพ่อข้าขอกลับเรือนก่อนนะขอรับ” เผยจือชิ่นเอ่ยขึ้นเผยจือชิ่นไม่อยากได้ยินบิดาเอ่ยเรื่องบีบบังคับให้เผยตั้นเยี่ยนแบ่งข้าวของที่ชินอ๋องเหวินเซียนส่งมาให้ เพราะทุกครั้งที่คหบดีหลิวส่งของมาให้เผยตั้นเยี่ยน บิดาของเขาก็มักจะพูดให้น้องสาวต่างมารดาแบ่งของเหล่านั้นให้กับน้องสาวมารดาเดียวกันกับเขาเสมอ ครั้งนี้เผยจือชิ่นจึงคิดว่าบิดาของเขาก็คงทำไม่ต่างกัน ถึงหลายครั้งที่เผยตั้นเยี่ยนนั้นไม่ยอมแบ่งให้และบิดาก็ไม่อาจบังคับมาได้ แต่สำหรับเขาแล้วมันเป็นภาพที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุด“พี่ใหญ่จะรีบไปไหนเจ้าคะ”เมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยเรียกฝีเท้าที่กำลังจะถอยหลังเดินจากไปก็หยุดทันที เผยจือชิ่นมองหน้าเจ้าของเสียง นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ฮูหยินใหญ่หลิวเสียชีวิตไปที่หญิงสาวผู้นี้เรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจ้าวฉือลี่รู้ด

จ้าวฉือลี่มุ่งหน้าไปยังจวนตระกูลหลิวตระกูลคหบดีอันดับต้น ๆ ของเมืองหลวงเพื่อไปหาท่านตาของเผยตั้นเยี่ยน เพียงจิ่งหลินจอดรถม้าที่หน้าจวนพ่อบ้านตระกูลหลิวเห็นก็รีบให้คนไปแจ้งนายท่านเจ้าของจวนทันทีความจริงหลิวชิงเยี่ยนเคยไปขอหลานสาวและหลานชายกลับมาเลี้ยงเองแต่ทว่าเผยจือคุนนั้นไม่ยอมให้มา เพราะกลัวว่าจะเป็นที่ครหาว่าไร้ปัญญาเลี้ยงดูบุตรจึงต้องส่งกลับไปให้ตระกูลเดิมของฮูหยินเลี้ยงดู ไม่เพียงเท่านั้นภรรยารักยังอาจถูกผู้อื่นนินทาว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายจนลูกเลี้ยงนั้นอยู่ไม่ได้ต้องกลับไปอยู่บ้านเดิมของมารดาแต่ความจริงแล้วหลิวชิงเยี่ยนรู้ดีว่าหลินเยว่ฉีเป่าหูเผยจือคุนเพราะหากหลานทั้งสองของเขาออกมาแล้ว ต่อไปหากตระกูลเผยมีเรื่องเดือดร้อนก็คงยากที่เขาจะยื่นมือช่วยจ้าวฉือลี่เดินตามพ่อบ้านเข้าไปในจวน จวนของหลิวชิงเยี่ยนใหญ่โตหรูหราสมกับที่เป็นคหบดี จ้าวฉือลี่ยอมรับในความทะนงตัวของเผยตั้นเยี่ยนเพราะถึงเผยตั้นเยี่ยนจะลำบากก็ไม่เคยมาเล่าหรือมาขอความช่วยเหลือจากท่านตาของนางเลยสักครั้ง เพราะไม่อยากให้ท่านตาของนางไม่สบายใจ แต่ถึงอย่างนั้นท่านตาของนางก็มักจะส่งของไปให้นางเสมอ เพราะกลัวนางจะขาดแคลนแต่ไม่ย

จ้าวฉือลี่รู้ว่ายาพิษเหล่านี้อาจไม่ได้ออกฤทธิ์ทันที ไม่เหมือนกับยาพิษที่ฉุยฉุยฉาบเอาไว้ในอาวุธลับของนาง แต่ก็พอตัดกำลังคู่ต่อสู้ไปได้ เพราะนอกจากวิธีนี้นางก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร“ยาพิษตัวไหนใช้กินได้อย่างเดียว” จ้าวฉือลี่หันมาถามฉุยฉุยที่นั่งพิงประตูอยู่ด้านในรถม้า“ตัวที่มีอักษรสีแดงบนขวดเจ้าค่ะ” เสียงของนางแหบพร่าจนทำให้ใจของจ้าวฉือลี่ไหวสั่น นางยกกล่องยามาวางข้างฉุยฉุย“ฉุยฉุยเจ้าอดทนหน่อย เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ ตอนนี้เจ้ารักษาตัวเองเบื้องต้นไปก่อน” จ้าวฉือลี่กลัวว่าหากนางมัวแต่เสียเวลาปฐมพยาบาลให้ฉุยฉุย บุรุษอีกสองคนจะต้านไว้ไม่อยู่ ครานี้คงได้ตายกันหมดแน่ ๆ และอีกอย่างร่างของเผยตั้นเยี่ยนก็บอบบางไร้เรี่ยวแรง หากนางพยุงฉุยฉุยไม่ดีแล้วล้มลงไปฉุยฉุยจะเจ็บหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นสาวใช้ข้างกายพยักหน้าตอบรับพร้อมรอยยิ้มจ้าวฉือลี่ก็ใจชื้นขึ้นมา นางนำยาพิษที่ใช้ภายนอกได้ออกมา ก่อนจะเททั้งหมดลงไปในกาน้ำ เพราะบางอย่างเป็นผงนางกลัวว่าลมจะพัดมาโดนตัวนางเองหรือไม่ก็พัดไปโดนคนของนาง จึงเอายาผสมลงไปในน้ำ“เสวี่ยเฟิงต้านพวกมันเอาไว้” จ้าวฉือลี่ตะโกนเสียงดัง