บททั้งหมดของ ชาติก่อนฉันเป็นฮองเฮา: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 39 ไอดอลในดวงใจ ในขณะที่พี่หยางหยางกับน้องหยางหยางยุ่งวุ่นวายกับการปรับลุคภาพลักษณ์ ไป๋หรงกำลังถ่ายโฆษณาอย่างตั้งใจ อี้เฟยหลิงก็กำลังยุ่งกำลังวางแผนการตลาด คลอเรคชั่นในฤดูร้อนใหม่นี้“นัดประชุม PR มะรืนนี้ แจ้งด้วยฉันต้องการแผนการที่ดีที่สุด” อี้เฟยหลิงเอ่ยสั่งเลขาเสียงเข้ม ในที่สุดผลงานชิ้นโบว์แดงของเธอก็กำลังจะเผยโฉมแล้ว เธอมั่นใจมั่นจะต้องออกมาดีที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งแบรนด์มา เธอนึกแผนการตลาดไว้ในใจตั้งใจอยากจะขอความคิดเห็นของไป๋หรงก่อนที่จะประชุม แต่เมื่อโทรติดต่อผ่านเบอร์ส่วนตัว พี่สาวคนงามไม่รับ ตอนนี้คงถ่ายโฆษณาน้ำหอมให้พี่ชายอยู่ กองแคสติ้งละคร “ข้านี่ล่ะคุณหนูใหญ่” ในบทของนางเอกเพราะไป๋หรงตอบรับเรียบร้อย จึงไม่มีการ แคสติ้ง เพราะดาราที่มีชื่อเสียงต่างสนใจบทนางร้าย ทำให้ต้องแคสติ้งหาตัวนักแสดงที่เหมาะสมที่สุดแทน กล่าวได้ว่าไป๋หรงทำให้เกิดปรากฏการณ์นางเอกให้ความสนใจบทนางร้ายมากขึ้น “คุณจือเซ่อค่ะ มีข่าววงในว่าจะจัดแคสติ้งคัดเลือกแอมบาสเดอร์ เสื้อผ้าแบรนด์ SKIII คลอเลคชั่นในฤดูร้อนใหม่นี้” เสียงผู้จัดการของจือเซ่อกระซิบบอกแผ่วเบา“คู่แข่

ตอนที่ 41 สิ่งที่เรียกว่าโชคดีSKIII- Dream Girl Collection เหล่านางแบบก็ทยอยเดินออกมา แต่ละชุดล้วนสร้างความฮือฮา เป็นการออกแบบเสื้อผ้าที่ผสมผสานวัฒนธรรมใหม่และวัฒนธรรมเก่าได้อย่างลงตัว ทำให้ผู้ใส่ดูมีความเป็นตัวเองสูงแต่ไม่ลดความน่ารักสดใสที่สมวัยลงไปภาพเสื้อผ้าได้รับการโพสและแชร์ไปอย่างรวดเร็ว เด็กสาวมากมายอยากได้ชุดมาสวมใส่ และปรากฏการณ์ใหม่ที่เกิดขึ้นเป็นกลุ่มของผู้ปกครอง“ชุดนี้ชิงเอ๋อร์ของฉันใส่ต้องน่ารักมากๆ แน่นอน //เหมย”“ถ้าฉันซื้อมาใส่เองจะได้ไม่นะ //ปิงปิง”“เป็นแบบเสื้อผ้าที่ควรส่งเสริม //ชิงเหมย” ไม่เพียงแต่คุณแม่ที่เข้ามาสั่งจอง ทั้งลุง ป้า น้า อา ที่มีลูกหลาน ต่างเข้ามาสั่งเพื่อเป็นของขวัญและของฝากและเมื่อมาถึงชุดฟิลาเน่ แบรนด์ก็เปิดเผยผู้ที่ได้รับความเลือกเป็นแอมบาสเดอร์ของแบรนด์ เมื่อนางแบบเปิดเผยตัว กล้องจากสำนักนักข่าวและช่างภาพก็ถ่ายภาพรัวๆๆๆภาพเด็กสาววัย 15-16 ปี ปรากกฎขึ้นใบหน้ามีความเป็นเอกลักษณ์ แม้ไม่ได้มีใบหน้าสวยงดงามดั่งภาพวาดในแบบฉบับดาราทั่วไป แต่เธอเป็นเด็กสาวหมวยเก๋มีความทันสมัย ที่มีพลังงานของความฝัน เป็นตัวแทนของ

ตอนที่ 43 เธอยอมรับผิดเองหลังจากวางโทรศัพท์พี่สาวไป ฉินเหมยก็หันกลับมาคุยกับอาจารย์ประจำหอพักต่อ“ฉันไม่ได้เอามาค่ะ ฉันไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในห้องฉันได้อย่างไร”“ฉินเหมย ยอมรับผิดเถอะนะ ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้นครั้งนี้ครูจะทำโทษสถานเบา หากเธอไม่ยอมรับผิดครูจำเป็นต้องแจ้งผู้ปกครอง”เมื่อเอ่ยถึงผู้ปกครองฉินเหมยก็ตกใจทันที แม่จะรู้เรื่องนี้ไม่ได้“ไม่ได้นะคะอาจารย์ ฉันไม่ได้เอามาจริงๆ อาจารย์เชื่อฉันนะคะ”ฉินเหมยเริ่มร้องไห้อีกครั้ง เธอไม่รู้เลยว่ากระเป๋าสะพายใบเล็กของเพื่อนที่พักห้องตรงข้าม มาอยู่ในตู้เสื้อผ้าเธอได้อย่างไร “อาจารย์เชื่อตามหลักฐานที่มี ถ้าเธอไม่ยอมรับผิด พรุ่งนี้อาจารย์จะแจ้งผู้ปกครองให้ทราบถึงพฤติกรรมของเธอ”เมื่อเห็นว่าฉินเหมยกังวลเรื่องผู้ปกครอง อาจารย์ก็จับจุดอ่อนได้ เริ่มข่มขู่ต่อ“ไม่ค่ะ ไม่นะคะ แล้วถ้า ถ้าฉันยอมรับผิดฉันต้องทำอย่างไรบ้าง” แม่กำลังมีความสุขฉินเหมยไม่อยากให้แม่คิดมาก และถ้าพี่สาวรู้เรื่องนี้ พี่สาวจะผิดหวังในตัวเธอ“บำเพ็ญประโยชน์สำนึกผิด เธอจะต้องทำความสะอาดหอพักร่วมกับแม่บ้านเป็นเวลา 7 วัน”เมื่อได้ฟังบทลงโทษ ไม่ได้หนักแต่อย่างไร เพื่อให้เ

ตอนที่ 45 รักษาได้ก็ต้องรักษาในแต่ละห้องเรียนจะมีทีวีสื่อพร้อมทุกอย่าง ชายหนุ่มคนนั้นเปิดและฉายภาพวงจรปิดขึ้นจอทีวีขนาดใหญ่ ภาพวงจรปิดเผยให้เห็นว่าชิงฮว่าเปิดประตูเข้าห้องฉินเหมย ซ่งจวินมาถึงที่นี่ตามหลังไป๋หรงไม่กี่นาที เขาเพียงรอหลักฐานจึงรั้งรอก่อนจะเดินเข้าภาพจากกล้องวงจรปิดฉายให้ทุกคนเห็นเหตุการณ์ชัดเจน ว่าเป็นชิงฮว่าเองที่เอากระเป๋าใบนั้นไปไว้ที่ห้องฉินเหมย หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะแก้ตัวต่อไป ชิงฮว่ายืนตัวสั่นเทาด้วยความอับอายและหวาดกลัวเธอกอดแม่แน่นโดยผู้แม่ก็มีสีหน้าซีดไปไม่น้อยไปกว่าเธอ อาจารย์เอินจิงนั่งหมดสภาพอยู่ข้างๆ พวกเธอไม่คิดไม่ฝันว่าเหตุการณ์จะออกมาในรูปแบบนี้ไป๋หรงมีสีหน้าพึ่งพอใจ ก็เท่านี้ที่เธอต้องการเมื่อภาพวีดีโอปิดลงซ่งจวินก็หันกาย โค้งศรีษะไปทางไป๋หรงพร้อมเอ่ย“ทางเราต้องขออภัยคุณไป๋หรงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมรับรองว่าจะชดเชยและลงโทษทุกคนที่เกี่ยวข้องให้เหมาะสมที่สุด”หญิงสาวคำนับศรีษะตอบอย่างมีมารยาท แตกต่างจากเมื่อสักครู่ที่พร้อมจะชน“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว” ไป๋หรงใจเย็นลงมา เธอพอใจเท่านี้แล้วจริงๆ“ผมคงปล่อยให้เป

ตอนที่ 47 ถ้าเครียดให้ออกกำลังกายแม้ฉินหยางจะฝึกศิลปะการป้องกันตัวไม่นาน แต่ด้วยความตั้งใจ รูปร่างที่มีสัดส่วนของกล้ามเนื้อที่แน่นเป็นทุนเดิม และเหมือนเขาจะมีพรสวรรค์ในด้านนี้ ทำให้เขามีฝีมือมากกว่าหลายคนที่ฝึกมาเป็นปี“รอฉินหยางอายุมากกว่านี้สักหน่อย พี่จะพาไปฝึกยิงปืน”ครูฝึกเอ่ยบอกฉินหยางในขณะที่เตรียมตัวกลับบ้าน“ผมฝึกตรงนี้ให้เชี่ยวชาญก่อนก็ได้ครับ”ฉินหยางมีความรู้สึกว่า เขายังไม่เก่งพอ“เชื่อพี่ นายเก่งแล้ว”ครูฝึกตบไหล่เด็กหนุ่มที่โตเกินไวเบาๆ ก่อนจะสะพานกระเป๋าแยกเดินทางฉินหยางขึ้นรถเมย์และลงบริเวณใกล้บ้าน จากนั้นก็เดินเท้าเขาไม่เรียกแท๊กซี่แต่จะใช้วิธีเดิน เพื่อออกกำลังกายไปในตัวขณะนั้นรถคันงามของอี้เฟยหลิงก็ขับเคลื่อนผ่านชายหนุ่มไป เธอขมวดคิ้วสงสัยจึงสั่งให้รถจอดหน้าเด็กหนุ่มไปประมาณ 500 เมตรอี้เฟยหลิงเดินทอดน่องรอผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ฉินหยางก็เดินมาใกล้ถึงเธอจังหวะนั้นกลับมีคนร้ายตั้งใจจะวิ่งมาประชิดตัวอี้เฟยหลิงเพื่อชิงกระเป๋า บอดี้การ์ดเห็นอย่างนั้นเขากระชากมือของคนร้ายก่อนที่จะถึงตัวอี้เฟยหลิง กำลังจะจัดการคนร้าย แต่เมื่อมองมาก็เจอสายตากระพริบของเจ้านา