บททั้งหมดของ ชาติก่อนฉันเป็นฮองเฮา: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตอนที่ 28 ทุกอย่างล้วนไม่อยู่ในแผน อี้เฟยหยางนั่งไล่ดูคอมเมนต์และโพสที่อวยพรและสนับสนุนตัวเองกับไป๋หรง แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าสิ่งเหล่านั้นล้วนแต่เป็นตนเองจัดหามา แต่รอยยิ้มมีความสุขก็ยังเอ่อล้นเต็มใบหน้าเลขาและเหล่าบอดี้การ์ดต่างก้มหน้าไม่อาจมองภาพนี้ของเจ้านายตนเองได้หนึ่งในบอดี้การ์ดใจกล้าเพราะจำเป็นที่เขาต้องเอ่ยเตือน“ท่านครับไม่ทราบว่าภาพวาดนี้จะให้กระผมนำไปเก็บไว้ที่ไหน” พอเอ่ยถึงภาพวาดอี้เฟยหยางก็เปลี่ยนสี ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยตอบเสียงเจื้อยแจ้วของอี้เฟยหลิงก็ดังขึ้น“พี่ชาย..ทำไมวันนี้ได้กลับมานอนที่บ้านได้..เอ้ะ!! นั่นภาพอะไร” หน้าของอี้เฟยหยางเลิ่กลั่กกำลังจะหันไปสั่งลูกน้อยแต่ไม่ทันเสียแล้ว อี้เฟยหลิงวิ่งไปยืนอยู่ตรงหน้าภาพวาดนัั้นเรียบร้อย“โอ้โหภาพพี่ชาย..พี่ไป๋หรงช่างถ่ายทอดได้ดียิ่งนักทั้งหล่อกะล่อน ดูแววตาเจ้าเล่ห์นี่สิช่างชั่วร้ายเหลือเกิน” คำพูดอี้เฟยหลิงล้วนต้องการทำร้ายพี่ชายให้เจ็บซ้ำใจ ฮ่า ฮ่า “ไม่ต้องมายุ่งเลย นำภาพไปเก็บในห้องนอน” อี้เฟยหยางเอ่ยเสียงเข้มข่มความอาย “ก็ได้ฉันไม่ยุ่งก็ได้” อี้เฟยหลิงเอ่ยเสียงงอนสะบัดตัวเดินออกไป อี้เฟ

ตอนที่ 30 อ่อนน้อมแต่ไม่ถ่อมตนในขณะที่กำลังรอมื้ออาหารกลางวัน ฉีป๋ายฉินก็เอ่ยถามไป๋หรงขึ้น “ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์ไป๋หรง เชี่ยวชาญศาสตร์อื่นนอกจากวาดภาพ อาทิ แต่งโคลงกลอน เขียนอักษรหรือเล่นดนตรีได้ไหมคะ” หากมองใจเป็นกลาง ก็เป็นเพียงคำถามทั่วไป แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีผู้ใดเอ่ยถามถึงความสามารถผู้อื่นต่อหน้าผู้คนมันคือการเสียมารยาท ไป๋หรงเองไม่ใช่คนยอมหรือดื้อรั้นเอาชนะคนด้วยคำพูดเชิญชวนเช่นนี้แต่วันนี้เธอพร้อมที่จะโอ้อวดและผงาดขึ้นมาเป็นหงส์ดังเดิม ชาตินี้เธออ่อนน้อมแต่ไม่ถ่อมตน ต้องขอบใจฉีป๋ายฉินด้วยซ้ำที่ทำให้เธอได้มีโอกาส“ฉันขออนุญาตแสดงฝีมือบรรเลงพิณ น่าจะเป็นคำตอบที่ดีกว่าค่ะ” ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยเพราะอยากฟังเสียงบรรเลงพิณจากอาจารย์ไป๋หรงไป๋หรงเดินขึ้นไปนั่งหลังพิณโบราณไม้เงางาม ทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปที่ไป๋หรงท่ามกลางความเงียบ เสียงเพลงพิณโบราณก็ค่อยๆ ก้องกังวาลขึ้น ช่างไพเราะเสนาะหูดั่งต้องมนต์สะกดแม้ไม่รู้ชื่อเพลงแต่น้ำเสียงบรรเลงพิณก็สื่ออารมณ์ออกมาถึงความห่วงหาอาทรเมื่อยามครั้งอดีต ปรายนิ้วเรียวยาวกรีดกรายดั่งกำลังระบำทั้งอ่อนช้อยและแข็งแรง ทุกคนล

ตอนที่ 32 พรหมลิขิตสร้างได้ด้วยเงินติ้ง!! เสียงไลน์จากน้องจิ้งจอกดังขึ้น อี้เฟยหยางชำเลืองตาไปดู ฉับพลันนั้นเขาก็เกิดอาการตัวเกร็ง บอดี้การ์ดทั้ง 4 หนุ่มของอี้เฟยหยางก็ปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว หนุ่มหล่อสุขุมที่สุดพุ่งตัวเข้าประชิดตรวจเช็คร่างกายของชายหนุ่มเตรียมตัวปฐมพยาบาล แต่นอกจากหัวใจที่เต้นเร็วไปบ้างแต่ยังถือว่าปกติ นอกนั้นไม่มีอาการบ่งบอกถึงอาการที่เกิด ม่านตาเบิกกว้างไม่มีการตอบสนอง บอดี้การ์ด 2 คนวางเปลลงด้านข้าง เตรียมนำชายหนุ่มไปโรงพยาบาลโดยเฮลิคอปเตอร์ที่บอดี้การ์ดอีกคนได้ไปเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วที่ดานฟ้าของตึกติ้ง!! เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เรียกสติอี้เฟยหยาง เขากระพริบตาถี่ๆ บอดี้การ์ดหนุ่มยกมือยุติการเคลื่อนย้าย“พวกคุณทำอะไร” เสียงเอ่ยถามอารมณ์ขุ่นของอี้เฟยหยางดังขึ้น“ปล่อยตัวผม” อี้เฟยหยางลุกขึ้นจากเปลนอนทันทีที่พันธการที่มือโดนปลดออกเขารีบมาอ่าน ทวนข้อความเดิมที่น้องส่งมาอีกครั้งน้องจิ้งจอก : “พี่ชาย พี่ไป๋หรงให้น้องมาถามว่า จะเป็นการรบกวนพี่หรือเปล่า ถ้าจะมาชวนพี่ไปทานอาหารเที่ยงด้วยกัน” //อ่านแล้ว 3 นาทีน้องจิ้งจอก : “พี่ชาย ??”

ตอนที่ 34 ไม่อั้น ฉันชอบคำนี้ไม่นานมื้อเที่ยงก็วางบนโต๊ะอาหาร ผู้กระตือรือร้นเอาใจไป๋หรงมากที่ยังคงเป็นฉินเหมย “พี่สาว ดูสินี่คืออาหารที่พี่ชอบทั้งหมดเลย แม่ตั้งใจทำอย่างเต็มที่” ฉินเหมยพยายามที่จะต่อเชื่อมความสัมพันธ์ในครอบครัวให้มากที่สุด“ฉันก็ทำตามวัตถุดิบที่มีต่างหาก” แม่ยังคงไม่ชินกับการแสดงออกเท่าไรนัก“ล้วนเป็นของที่พี่ชอบใช่ไหมละ? แม่พูดให้ตรงกับใจบ้างสิ” ฉินเหมยยังคงไม่ปล่อยแม่ไปง่ายๆ ฉินฟางไม่โต้ตอบลูกอีกแล้ว เธอนั่งทานอาหารเงียบไปกับไป๋หรง ไป๋หรงเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร น้องยังเด็กคงคิดว่าอะไรจะง่ายๆ เธอจึงพูดถึงเรื่องเรียนของน้องชายขึ้น“แล้วหยางหยาง จะทำยังไง อย่างไรก็ต้องเรียนหนังสือก่อนนะ” เธอรู้จากเหมยแล้วว่าหยางยังไม่สมัครเรียนต่อมัธยมต้นเลย หากไปตอนนี้คิดว่าคงยังไม่ทันถ้าเป็นโรงเรียนของรัฐ“แม่เองก็ผิดที่ไม่ได้ดู"เพราะปกติเรื่องเกี่ยวกับบุตรชายแม่ฉินฟางไม่ได้ออกความคิดเห็น ทำให้เธอเองก็พึ่งรู้ว่าลูกไม่คิดจะเรียนต่อ“พ่อไม่เห็นบังคับฉันเรียนเลย” หยางหยางรีบพูดแก้ตัวขึ้น “เอาล่ะ แม่ลองกลับไปพูดกับฉินเฉิ้น ฉันจะรับผิดชอบเกี่ยวกับค่าเรียนน้อ

ตอนที่ 36 เพราะรักไปแล้วเมื่อกลับมาถึงบ้านแม่ฉินฟางเจอข้าวของมากมาย ก็ไม่ได้เอ่ยบ่นอะไรอีกแล้ว เพียงแค่เตือนเรื่องการใช้จ่ายเล็กๆ เท่านั้น“ในเมื่อ หยางหยางตัดสินใจจะมาอยู่กับพี่ที่นี่ ก็ต้องรีบกลับไปบอกพ่อ พี่เขาจะได้มีเวลาจัดการหาที่เรียนหนังสือให้ พรุ่งนี้เราก็กลับกันเถอะ”แม่ฉินฟางยังไม่สบายใจ ถึงอยากจะอยู่ต่อกับลูกอีกสักวันแต่ก็ต้องรับจัดการเรื่องเรียนของลูกชายให้เรียบร้อยเสียก่อน “ฉันยังไม่อยากกลับเลย ฉันอยู่ต่อได้ไหม” ฉินเหมยเอ่ยขึ้น พึ่งมาถึงเองจะได้กลับเสียแล้ว“ได้สิ ไว้ก่อนวันเปิดเทอมพี่จะไปส่งเธอเอง” ไป๋หรงรีบเอ่ยรั้งน้องสาวไว้ เธอยังอยากให้น้องอยู่ตรงนี้นานๆ“อืม” แม่ฉินฟางเอ่ยรับคำ เธอเองก็อยากให้ลูกๆ ได้อยู่และสนิทสนมกันให้มากแม้จะเป็นเพียงการรับคำสั้นๆ แต่ฉินเหมยก็ยิ้มดีใจ“ขอบคุณค่ะแม่ ฉันรู้ว่าแม่อ่ะรักฉัน” “รีบกินข้าว แล้วนี่กับข้าวก็ซื้อมาเยอะแยะ เสียดายของ” ฉินฟางยังคงสเตปเดิมบ่นเช่นเดิม“พี่ เรื่องนั้นพี่จะให้ฉันบอกพ่อไหม” ฉินหยางเอ่ยถามเรื่องค่าจ้างวันละหมื่นหยวน เขาควรบอกพ่อรึเปล่า“พี่มีหน้าที่จ่ายตามสัญญา ส่วนเรื่องจะบอกจะเล่าใ