All Chapters of คนเถื่อนที่รักเธอ: Chapter 51 - Chapter 60

เฟอร์ต้องไปดูแลกิจการฟาร์มเลี้ยงหอยมุกที่อ่าวคูริ ซึ่งตลอดเดือนที่ผ่านมา ทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลย“คิดถึงคุณจังเลยค่ะที่รัก” แซนดร้าประจบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เขย่งปลายเท้าเข้าไปกระซิบจนริมฝีปากชิดใบหูของเขา เพราะดวงตาขี้อ้อนของคริสโตเฟอร์และของฝากที่ถูกใจ ทำให้แซนดร้าใจอ่อนในที่สุด ลืมเรื่องที่เพิ่งต่อว่าต่อขานเขาเสียสนิทคริสโตเฟอร์หารู้ไม่ว่าภาพเหตุการณ์ระหว่างเขากับแซนดร้าที่กำลังดำเนินอยู่นั้น ล้วนอยู่ในสายตาของซาบรีน่าทั้งสิ้น เธอแอบยืนน้ำตารินอยู่หลังเหลี่ยมเสาอีกด้านของคฤหาสน์มาธาร์เดินเฉียดเข้ามาเห็นเข้าโดยบังเอิญ หล่อนหยุดมองซาบรีน่าเพียงชั่วครู่ ก็เข้าใจทุกอย่างได้กระจ่างแจ้ง และรู้สึกสงสารซาบรีน่าขึ้นมาจับใจ“รักสามเส้า” มาธาร์เปรยขึ้นเบาๆ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปใกล้ เอื้อมมืออวบไปลูบหลังลูบไหล่ของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสารจับใจในช่วงเวลาที่หญิงสาวต้องการกำลังใจ เพียงสัมผัสเบาๆจากมาธาร์ก็ทำให้น้ำตาของซาบรีน่าร่วงพรู นึกตำหนิตัวเองว่ารู้ทั้งรู้ว่าคริสโตเฟอร์คบหาอยู่กับแซนดร้า ทว่ายังเอาตัวเข้าไปพัวพันลึกซึ้ง“ทำใจเสียเถอะ ยิ่งถลำรักเขามากเท่าไร ก็ยิ่งปวดใจมากขึ้

ถึงแม้มาธาร์จะปากร้าย และดุบ้างในบางครั้ง ทว่าลึกๆในจิตใจของมาธาร์ที่ซาบรีน่าสัมผัสได้ มาธาร์ไม่ใช่คนที่คิดร้ายกับเธอ แม้ในวันแรกๆหล่อนอาจจะเคยมองเธอและแม่ด้วยสายตาเหยียดต่ำดูแคลนก็เถอะ “หนูอยากมีร้านขนมเป็นของตัวเองค่ะ” ซาบรีน่าพริ้มตา สองมือสานกันไว้ที่อกบ่งบอกถึงความตั้งใจอันมุ่งมั่น ภาพฝันฉายชัดอยู่ในใจ“ร้านอะไรนะ?” มาธาร์ขมวดคิ้ว ได้ยินแล้ว แต่อยากฟังให้ชัดๆอีกสักครั้ง“ร้านเบเกอรี่ค่ะ” หญิงสาวตอบชัดถ้อยชัดคำมาธาร์ฟังแล้วก็ยิ้มๆ มองว่าฝันนั้นช่างยากเย็นและเป็นไปได้ยาก ทว่าแววตาของมาธาร์ก็มองซาบรีน่าด้วยความชื่นชม ในความช่างฝันของเธอ“ความฝันทำให้เรามีเป้าหมายในชีวิต…ตั้งใจแล้วก็พยายามทำให้ได้ จะล้มเหลวบ้าง เป็นจริงบ้างก็ช่างมัน” มาธาร์กล่าวขณะที่มือไม่ละจากงานตรงหน้าซาบรีน่าเริ่มวาดฝันเอาไว้รางๆถึงร้านเบเกอรี่เล็กๆ ว่าหลังจากที่เธอและแม่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ถ้าหาเงินทุนเปิดร้านขายขนมในตลาดได้สักก้อน ชีวิตของเธอและแม่ก็น่าจะยืนหยัดอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตัวเองอย่างมีศักดิ์ศรี เมื่อคิดได้ดังนั้น ซาบรีน่าพยายามลืมความหลังครั้งเก่าที่เคยเกิดกับคริสโตเฟอร์ คิด

“ก็พอมีความรู้ครับ…งานทำให้เราต้องเรียนรู้” “แล้วมุกเทียม...เอ่อ ฉันหมายถึงมุกปลอมน่ะค่ะ เราจะมีวิทีสดทอบไหมคะ” หญิงสาวอยากรู้ “มุกปลอมดูไม่ยาก” กล่าวจบเขาก็หยิบมุกที่วางอยู่ในถาดโลหะขึ้นมาหนึ่งเม็ด หันไปคว้าไม้ขีดที่วางอยู่ใกล้ๆ จุดและลนเปลวไฟไปที่มุกซึ่งมืออีกข้างคีบขึ้นชูให้เธอดู “เห็นไหม ถ้าเป็นไข่มุกปลอมหรือพลาสติก จะไม่ทนความร้อน...ไข่มุกแท้จะทนทาน แม้แต่รอยไหม้ก็เช็ดออก” เขากล่าวพร้อมกับสาธิตให้เธอดูอีกครั้งหญิงสาวยื่นใบหน้า มองดูการสาธิตของเขาด้วยความสนใจ แพรขนตายาวระยับ ขยับกระพริบฟังเขา ในขณะนั้นท่าทางของคริสโตเฟอร์ดูเหมือนอาจารย์ เหมือนผู้เชี่ยวชาญที่กำลังบรรยายในเรื่องที่เขามีความรู้ “วิธีการดูผิวของมุก...อืม ในความจริง แทบไม่มีมุกเม็ดไหนที่มีผิวเรียบเนียนไปทั้งเม็ด ให้ดูที่คิดว่าเกลี้ยงเกลามากที่สุด มีตำหนิน้อยที่สุดก็ใช้ได้”“ค่ะ” เธอพยักหน้าน้อยๆ ตั้งใจฟังที่เขาพูดเขากล่าวต่อ“มันมีเคล็ดลับอยู่ว่า ในบางครั้งเราต้องยอมรับที่ตำหนิเล็กๆ เพื่อแลกกับความมันวาวของมัน เพราะบางเม็ดที่กลมเกลี้ยงไร้ตำหนิ แต่กลับขาดความมันวาว” จากนั้นก็ใช้

“อย่า” เธอวิงวอนด้วยน้ำเสียงแผ่วพร่า ทว่าไร้ผล เมื่อคริสโตเฟอร์ฝังใบหน้าครึ้มเครา จูบสลับซ้ายขวาลงไปตามลำคอขาวๆโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆของเธอซาบรีน่าสะบัดหน้าไปมาคล้ายขัดขืน ทว่าท้ายที่สุดก็เปิดลำคอ แหงนหงายใบหน้ามองนกนางนวล มองฟ้า ปล่อยให้เขาซุกไซร้ตามแต่ใจปรารถนา ปลายจมูกรู้สึกได้ถึงกลิ่นเหงื่อเจือกลิ่นคาวทะเลจากเนื้อตัวของเขา ทุกสัมผัสที่ดำเนินอยู่ในขณะนั้น ปลุกเร้าความปรารถนาในกันและกันขึ้นมารุนแรง“หยุดนะ…” เธอห้ามได้เพียงแค่เสียง ไร้มือจะทุบตี เพราะเขากดมือทั้งสองข้างของเธอนาบไปกับผืนทราย จากนั้นเขาก็หยุดเสียงของเธอด้วยการบดเรียวปากร้อน กดนาบลงไปที่กลีบปากอวบอิ่ม ขยี้จุมพิตลงไปเต็มแรงเ พียงเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ปลายลิ้นร้อนๆก็สอดออกมารับสัมผัส แตะต้องกันพัลวัน ความสะท้านแล่นวาบจากปลายลิ้น ส่งไปถึงปลายเท้าน้อยๆที่ถูขยี้กันไปมาคงไม่มีประโยชน์ที่จะขัดขืน ช่างเถอะ!...ซาบรีน่าพริ้มตาอย่างพร้อมยอมให้คริสโตเฟอร์ฝังจูบจนหนำใจ ยิ่งกว่านี้เขาก็ทำมาแล้ว จากนั้นเสียงสะอื้นก็ดังขึ้นเบาๆ แทรกกับเสียงลมหายใจเข้าออกรุนแรงจากอาการจูบไซ้ของเขา “ร้องไห้ทำไม...” เขาหยุด ค่อยๆถอน

ระหว่างที่จอร์จสนทนาอยู่กับซินเทีย สายตาของเขาเหลือบไปเห็นโซเฟีย จอร์จจึงส่งยิ้มทักทาย ทว่าโซเฟียเสไปอีกทาง แกล้งทำเป็นไม่เห็นจอร์จ เพราะรู้ว่าใบหน้าและแววตาของจอร์จมักจะทำให้เธอย้อนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์อันน่าอดสูใจในอดีต เป็นรอยด่างพร้อยของความสัมพันธ์ เมื่อจอร์จพยายามปลุกปล้ำขืนใจเธอ จวนเจียนจะสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่งในรถทว่าเรื่องนั้นยังคงเป็นความลับระหว่างเธอและเขา โซเฟียไม่เคยแพร่งพรายให้ใครได้รู้ เช่นเดียวกับจอร์จที่ต้องการให้มันเป็นความลับตลอดไปในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น โซเฟียสังเกตเห็นซินเทียแอบเล่นหูเล่นตากับจอร์จอยู่หลายครั้ง ซินเทียรำราวกับว่าโทนี่ผู้เป็นสามีไม่ได้อยู่ตรงนั้น หรือไม่หล่อนก็มองว่าโทนี่เป็นเพียงอากาศธาตุ ไร้ตัวตน เหมือนลมที่มองไม่เห็น ไร้ความสำคัญในความรู้สึกของหล่อน ซินเทียหันมามองโซเฟียอีกครั้งด้วยสายตาอันปราศจากไมตรี ไร้วี่แววของความเป็นมิตร กวาดสายตามองโซเฟียตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง ครั้นแล้วก็เบะปาก สะบัดหน้าหนี ทำทีว่าไม่อยากลดตัวลงไปเสวนา เป็นการกระทำที่บ่งบอกกับโซเฟียเป็นนัยว่าสถานภาพของเธอก็แค่นางบำเรอชั้นต่ำคนหนึ่ง ที่ติดสอยห้อยต