All Chapters of คนเถื่อนที่รักเธอ: Chapter 61 - Chapter 70

คืนนี้โซเฟียงดงามราวกับผู้หญิงที่หลุดออกมาจากภาพจิตรกรรมสีน้ำมันของศิลปินในยุคเรอเนสซองซ์ โดดเด่นจนผู้ชายมากมายใคร่กระหายที่จะได้เต้นรำใกล้ชิดกับเธอหลังจากโจนาธานพาโซเฟียก้าวเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงสังสรรค์ได้ไม่นาน ก็มีผู้ชายหลายคนให้ความสนใจโซเฟีย เข้ามาขออนุญาตโจนาธานเพื่อเต้นรำกับเธอและการที่โจนาธานจำต้องอนุญาตไปตามมารยาท ยิ่งทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ความพยายามระงับอารมณ์ไปตามมารยาท ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจขึ้นทุกที‘บัดซบ’ โจนาธานสบถอยู่ในใจ ขณะที่เหลือบไปเห็นนักธุรกิจคนหนึ่งที่กำลังเต้นรำอยู่กับโซเฟีย ฉวยโอกาสอันใกล้ชิดนั้น ใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงสะโพกผายของโซเฟียเบาๆ บางจังหวะก็รั้งร่างของเธอมากอดรัด แม้จะเป็นไปตามท่วงท่าและลีลาเต้นรำ ทว่าโจนาธานก็รู้ทันว่าคู่เต้นที่ไร้มารยาทจงใจให้ทรวงอกหลามล้นของโซเฟียเบียดอัดเข้ากับลำตัวท้วมหนาอย่างจงใจแทะโลมหล่อน ขณะที่โซเฟียกำลังเต้นรำอยู่กลางฟลอร์ หารู้ไม่ว่ามีผู้หญิงหลายคนกำลังซุบซิบนินทากันอย่างออกรสชาติ ถึงที่ไปที่มาของเธอ ชีวิตของโซเฟียถูกขุดคุ้นขึ้นมาตีแผ่ที่กลางวงสนทนาด้วยความริษยาจากเพศหญิงด้วยกันเอง เมื่อความเย้า

“ใช่…ตกใจละสิที่รู้ว่าฉันขึ้นไปตาม แต่เห็นเธอกำลังสนุกอยู่กับเจมส์ เลยไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ”“ไม่ได้ตกใจอะไรค่ะ ไม่มีอะไรอย่างที่คุณคิด” เธอรีบบอก ขณะตะแคงใบหน้าชดช้อย เหลือบมองภาพของเขาที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า ขณะที่มือค่อยๆปลดต่างหูและสร้อยคอออกช้าๆ เอียงใบหน้าแช่มช้อย รวบผมไปไว้ด้านเดียวกันแล้วหวีเบาๆอย่างใจเย็น“ไม่ทันไรก็ร้อนตัวขึ้นมาเชียว”“คุณกำลังเข้าใจผิด” เธอว่าโจนาธานตาเขียวขึ้นมาในทันที“เจมส์เป็นยังไงบ้าง…ถึงอกถึงใจเธอไหม” น้ำเสียงนั้นช่างไม่ให้เกียรติและดูแคลนเธอเหลือเกิน“ไม่มีเรื่องอะไรแบบที่คุณระแวงหรอกค่ะ” เธอชำเลืองมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ “สาบานได้ไหมว่ามันไม่ได้แตะต้องเธอ…ฉันไม่ใช่เด็กนะโซเฟีย ในสถานที่ลับหูลับตาคนแบบนั้น ร่วมรักกันไม่ใช่เรื่องอย่าง แค่เธอเลิกกระโปรงให้ มันก็คงสนองให้เธออย่างไม่ลืมหูลืมตา” โจนาธานสาดเสียงออกมาอย่างหัวเสีย เหมือนเข้าใจสันดานของพวกผู้ชายและผู้หญิงบางคนที่มีเจตนามาหาความสำราญในงานเลี้ยง “เขา…เอ่อ เขาจับมือฉัน” เธอสารภาพออกมาตรงๆ รู้สึกผิดที่ไม่ขัดขืนเจมส์ในตอนแรก“จากนั้นล่ะ! มันจูบเธอด้วยใช่ไหม” โจนาธ

จอร์จได้เล่าให้เขาฟังว่าเดลและโซเฟียมีความสัมพันธ์กันมาก่อน และยังใส่ไฟด้วยว่าเมื่ออยู่ลับหลังโจนาธาน มีคนรับใช้แอบเห็นโซเฟียและเดลลักลอบมีความสัมพันธ์กันเรื่อยมา ซึ่งไม่เป็นความจริง และอีกเรื่องที่คริสเฟอร์โกรธมาก เมื่อจอร์จใส่ความว่าเงินบางส่วนของโจนาธานได้หายไป ทำให้ในสายตาของคริสโตเฟอร์ ทั้งโซเฟีย ซาบรีน่า และเดล จึงไม่ต่างอะไรกับสิบแปดมงกุฎที่เข้ามาปลอกลอกพ่อของเขา พอได้ประโยชน์สมใจ ก็พากันจากไปอย่างไม่ใยดีโจนาธานเลยแม้แต่น้อย“สิบแปดมงกุฎชัดๆ…ที่แท้ก็สมรู้ร่วมคิด วางแผนกันเอาไว้นี่เอง” คือคำพูดของคริสโตเฟอร์ กล่าวออกมาด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด หลังจากได้ฟังจอร์จสาธยายเรื่องที่ล้วนแต่กุขึ้นมาทั้งสิ้น ตอนสายของวันรุ่งขึ้น ที่ฟาร์มร้างของโซเฟีย คงไม่มีใครคาดคิดว่าสองแม่ลูกจะหวนกลับมาสู่ชีวิตที่เธอและลูกสาวได้ทอดทิ้งมันไปนานถึงสามปีเต็ม ซาบรีน่าทอดสายตามองดูโรงนาเก่าๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นหญ้ากลิ่นฟางแห้งที่ยังจดจำได้ฝังใจ สายลมที่พัดผ่านทุ่งหญ้าอันแห้งแล้ง มีกลิ่นอายของความแร้นแค้นเจือเอาไว้จางๆ กังหันไม้ที่ท้ายฟาร์มยังหมุนเรื่อยเอื่อยไปกับสายลม ดูหงอยเหงาอยู่ท่ามกลาง

โซเฟียนึกตำหนิตัวเองว่าใจร้ายเหลือเกิน กับเวลาสามปีที่ต้องแสร้งทำว่าไม่ใยดีเขา เพียงเพื่อเหตุผลว่าเขาควรจะจากไป เขาควรจะได้พบเจอผู้หญิงที่ดีกว่าเธอ“ให้อภัยฉันนะเดล…อย่าโกรธอย่าเกลียดฉันนะ” เสียงนั้นแผ่วพร่าอยู่ในลำคอ“ฉันไม่มีวันจะเกลียดเธอ…โซเฟีย ไม่มีเลยสักครั้ง” เดลโอบกอด พรมจูบปลอบประโลมไปที่ดวงหน้านองน้ำตา ราวจะจูบเช็ดคราวคาวจากโจนาธานที่ทำให้โซเฟียรู้สึกว่าตัวเองมีราคี แปดเปื้อนและต่ำต้อยด้อยค่าสำหรับเขา“อย่าขยะแขยงฉันนะเดล” เธอขอทั้งเสียงสะอื้น จากที่เคยคิดเอาไว้ว่าถ้าเดลจะรักใครสักคน เขาควรได้ผู้หญิงที่ดีกว่าเธอ แม้จะไม่ใช่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ก็ต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่ยอมขายศักดิ์ศรีด้วยการไปเป็นนางบำเรอให้กับเจ้าหนี้อย่างโจนาธาน“รู้ไว้เถิดโซเฟีย ว่าเธอมีค่าสำหรับฉันเสมอ…และไม่ว่าจะเกิดอะไร มันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรักของฉันที่มีต่อเธอ…” เขาให้คำมั่น“เดล…!” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆเดลยืนยันอีกครั้งด้วยถ้อยคำที่พรั่งพรูอยู่ในใจ“ฉันรัก…”“พอแล้วเดล” เธอรีบขัด แม้เดลอาจจะกล่าวยังไม่ทันจบ แต่นั่นเพียงพอแล้วสำหรับคนฟัง เพราะเธอไม่เคยลังเลสงสัยในความรักของเขาเลยสักครั้งจา

“ขอบคุณเธอกับซาบรีน่าเช่นกัน…” เดลกล่าวพร้อมกับรั้งร่างของโซเฟียมากอดเอาไว้แน่นโซเฟียใช้ฝ่ามือน้อยๆปาดเหงื่อที่ใบหน้าของเขาโดยไม่รังเกียจ สัมผัสอบอุ่นจากมือของหล่อน ทำให้เดลอดใจเอาไว้ไม่ไหว เขากดจมูกลงบนหน้าพากของเธอเบาๆ ลากปลายจมูกลงมาที่พวงแก้มละมุนของโซเฟีย“ขอบคุณทำไม…” โซเฟียถาม“ขอบคุณสำหรับที่พักพิง” เขาตอบสั้นๆ“จะเป็นไรไป ฟาร์มก็กว้าง…บ้านก็ยังพอจะมีที่ว่าง ถ้าคุณไม่ติว่ามันเก่าและคับแคบ” เธอบอกเดลส่ายศีรษะ ยิ้มๆ รั้งเอวคอดของโซเฟียมากอดด้วยท่อนแขนที่รกไปด้วยไรขน ใกล้ชิดจนทรวงอกของเธอกับเขาเบียดกันแน่น รู้สึกถึงหัวใจของกันและกันที่เต้นแรงขึ้นทุกที“พี่พักพิง…หมายถึงตรงนี้ตะหาก” ดวงตาสีสนิมเหล็กของเขา ทอดมองไปที่เนินอกด้านซ้ายของเธอ ที่พักพิงของเดลหมายถึง ‘หัวใจของหล่อน’โซเฟียรับรู้ในความหมายที่เดลต้องการบอก แม้จะเคยได้ยินคำรักจากปากของเดลมานักต่อนัก แต่ครั้งนี้ต่างออกไป สังเกตได้จากอาการขวยเขิน พวงแก้มระเรื่อแดง เผลอสูดหายใจแรงจนทรวงอกอวบใหญ่ยกยั่วขึ้นอย่างไม่ตั้งใจจากนั้นเดลก็รั้งร่างของเธอเข้าหาตัวเขารุนแรง พร้อมกับแนบใบหน้าข้างหนึ่งลงไปที่ทรวงอกด้านซ้ายอันเป็นตำแหน่งขอ