All Chapters of คนเถื่อนที่รักเธอ: Chapter 71 - Chapter 80

ไปเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนในเมืองเล็กๆแห่งนั้นอยู่ช่วงหนึ่ง ที่เอาไปวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเสียๆหายๆ“…...” ซาบรีน่าไม่ได้ตอบคำถามของแซนดร้าเรื่องแม่ และคำถามของแซนดร้านี้เอง ที่ทำให้ซาบรีน่ารู้ว่า ‘คนเรามักจะจดจำความผิดพลาดของคนอื่นได้ดีเสมอ’จริงอยู่…ที่แม้จะผ่านมานานแล้ว แต่ก็ไม่มีใครลืมว่าครั้งหนึ่งแม่ของซาบรีน่าเคยขายศักดิ์ศรีด้วยการเอาร่างกายไปไถ่ถอนฟาร์มและชดใช้หนี้สินที่ติดค้างโจนาธาน“เข้าใจผิดแล้ว…แม่ไม่ได้ไปอยู่กับเจมส์ เธอไปเอาข่าวลือนี้มาจากไหน” เธอว่า“ไม่รู้หละ…” แซนดร้ายักไหล่“ฉันกับแม่ย้ายไปอยู่ที่ฟาร์มตามเดิม” เธอบอก “ว่าแต่มาทำธุระอะไรแถวนี้หรือ” แซนดร้าแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอก“มาธุระเรื่องร้านเบเกอรี่…แต่ช่างเธอ! มีผู้ชายใจร้ายเช่าตัดหน้าไปแล้ว” ซาบรีน่าทำเสียงละห้อย คิดว่าการกล่าวเช่นนั้นกับแซนดร้า คำพูดนั้นจะไปถึงหูของคริสโตเฟอร์อย่างแน่นอนซานดร้าแกล้งเลิกคิ้ว ดวงตาเบิกโตด้วยความสงสัย“หรอ…ใครกันนะ…ผู้ชายใจร้ายคนนั้น” แซนดร้าเสแสร้ง แกล้งทำน้ำเสียงว่าไม่รู้“ก็คริสโตเฟอร์ สุดที่รักของเธอยังไงล่ะ” คนตอบพยายามซ่อนใบหน้าง้ำงอ ไม่พอใจ รู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีเมื่

ซาบรีน่าอ้ำอึ้ง รู้สึกอึดอัด เหมือนคนที่อยากระบาย ทว่าเมื่อมีโอกาสที่จะพูด กลับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจว่าถ้าเธอไม่คาดหวังในร้านเบเกอรี่จนเกินไป หากเธอลดความตั้งใจและเผื่อความผิดหวังเอาไว้บ้าง วันนี้คงไม่ต้องรู้สึกถึงความล้มเหลวได้รุนแรงขนาดนี้“เกิดอะไรขึ้น…สีหน้าไม่ดีเลยลูก” มือเรียวของแม่เอื้อมไปโอบที่หลังไหล่ของลูกสาว ลูบเบาๆ ปลุกปลอบด้วยความห่วงใยซาบรีน่ากดศีรษะลงข้างไหล่ของแม่ โซเฟียบีบแขนข้างหนึ่งของลูก ซึ่งแม้จะเป็นเพียงสัมผัสผ่านๆ ทว่าซาบรีน่าก็รู้สึกได้ในความเห็นอกเห็นใจที่หลั่งซ่านจากสัมผัสของแม่มาสู่หัวใจของเธอ“ความหวังเรื่องร้านเบอเกอรี่ค่ะ…”“ทำไมหรือลูก?” “ตอนนี้มันพังทลายไปแล้วค่ะแม่” กล่าวออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น ซ่อนคลออยู่ในอาการกล้ำกลืนน้ำตาของซาบรีน่า“เป็นไปได้ยังไง…!” โซเฟียอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะรู้มาจากซาบรีน่าว่าเจ้าของร้านได้รับปากและนัดหมายเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าให้เอาเงินมัดจำไปจ่ายในเช้าวันนี้แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น!“มีคนมาเช่าร้านตัดหน้าเราค่ะแม่…เขาให้ค่าเช่าสูงกว่าเราถึงสองเท่า และที่สำคัญคือเขาจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปแล้วทั้งปี”

ก้าวไปก้มๆเงยๆ เก็บเห็ดฟางที่ขาวพราวไปทั่วฟ่อนฟางซึ่งถมทับกันไว้ไม่ไกลจากคอกม้าเคล่าเป็นเด็กขยัน ช่วยแบ่งงานจากเดลไปได้มาก เหมือนรู้ว่าควรทำตัวให้เป็นประโยชน์กับคนขาวซึ่งน้อยนักที่จะแสดงน้ำใจต่อเขาเหมือนครอบครัวนี้ ซาบรีน่าทอดสายตาออกไปยังอีกฟากของฟาร์ม ก้าวตรงไปตามทางเดินเล็กๆอย่างไม่รีบร้อน จุดหมายคือบ้านของนอร่าห์ที่ซ่อนตัวเงียบเชียบอยู่หลังพุ่มไม้สีน้ำตาลแล้งที่แลเห็นอยู่ไกลๆ ที่บ้านของนอร่าห์ ทันทีที่ได้เจอกัน ซาบรีน่าสวมกอดกับนอร่าห์ด้วยความคิดถึง นานมากแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เจอกันเมื่อก้าวพ้นกรอบประตูบ้านเข้ามาภายใน ซาบรีน่ากวาดสายตาไปรอบๆบ้าน หลายสิ่งหลายอย่างดูแปลกตาไปกว่าวันก่อน ทั้งข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าสวยงามแปลกตาที่นอร่าห์สวมใส่ในช่วงหนึ่งของการสนทนา นอร่าห์ได้เอ่ยถึงคริสโตเฟอร์และโจนาธานขึ้นโดยบังเอิญ“ป้านอร่าห์รู้เรื่องของคริสโตเฟอร์และโจนาธานมาจากใครคะ” ซาบรีน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจอร์จคบหาอยู่กับนอร่าห์“รู้มาจากจอร์จ”ถึงขั้นนี้…นอร่าห์จึงเล่าเฉลยเรื่องราวความสัมพันธ์ของตนกับจอร์จให้กับซาบรีน่าฟังในที่สุด และจอร์จมักจะ

ความสงสัยผุดพรายขึ้นทันใด กับเรือนร่างบอบบางที่คุ้นตา ต้องใช่แน่ๆ แม้เขาจะมองจากด้านหลังก็ตามชายหนุ่มครุ่นคิดพร้อมกับรีบก้าวยาวๆ ตามหญิงสาวปริศนาที่จงใจหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา“เธอ…” เขาตะโกนเรียก ขณะเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ซาบรีน่าตกใจที่ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นจากด้านหลัง โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง เธอพยายามซอยเท้าถี่จนเกือบจะกลายเป็นวิ่ง เพื่อหนีเขาทว่าไม่ทันที่ร่างของเธอจะก้าวพ้นไปจากประตูทางเข้าของโบสถ์ มือใหญ่ของคริสโตเฟอร์ก็คว้าเข้าที่ข้อมือน้อยๆของเธอเต็มแรง พร้อมกับเลิกผ้าลูกไม้สีดำที่เธอใช้คลุมผมและอำพรางใบหน้า เผยเสี้ยวหน้าของหญิงสาวชัดเจนว่าเป็นเธอที่เขาสงสัย“ซาบรีน่า…เป็นเธอจริงๆ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจหญิงสาวสะบัดใบหน้ามาสบตาเขา สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านมาพร้อมๆกับจังหวะที่แพรผมสีทองสะบัด มือทั้งสองข้างของเขาบีบอยู่ที่ต้นแขนทั้งสองข้างของเธอ แรงจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บจากนั้นชายหนุ่มก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเกลี่ยช่อผมบางส่วนออกจากใบหน้าของเธอ เพื่อต้องการที่จะมองใบหน้านั้นให้ชัดๆ“ปล่อยนะ ฉันจะกลับ” หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ทำระดับน้ำเสียงให้ฟังดูเป็นปกติที่สุด

ซาบรีน่ารู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของผู้ชายคนนี้ มันเป็นเรื่องที่อันตรายและน่ากลัวมากสำหรับผู้หญิง ที่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเธอแอบรัก มานั่งสารภาพความรู้สึกต่อหน้าเธออย่างเปิดเผยว่าต้องการเธอ“ถ้ายังพูดเรื่องนี้อีก…ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้” เธอขู่“เดี๋ยวสิ!...ได้โปรดเข้าใจเจตนาของฉันด้วย เรื่องที่เราเอ่อ…ฉันควรจะแสดงความรับผิดชอบไม่ใช่หรือ” เขาพยายามอธิบาย“คุณคริสโตเฟอร์คะ…ได้โปรดอย่ารู้สึกผิดเพียงเพราะว่าคุณคือผู้ชายคนแรกของฉัน ช่างมันเถอะค่ะ! เพราะเรื่องที่เกิด จะว่าไปฉันเองก็มีส่วนผิดที่เสนอตัวให้คุณ ฉันไม่โทษว่าเป็นความผิดของคุณหรอกค่ะ เพราะชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล ต่อไปฉันอาจจะมีผู้ชายคนที่สอง สาม สี่ ห้า หก หรือนับไม่ถ้วน” เธอยกนิ้วขึ้นมานับ ประกอบคำพูด“ฉันไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นแน่” คริสโตเฟอร์กัดฟันกรอดด้วยความลืมตัว ถลึงตาใส่เธอเขารู้สึกได้ถึงอาการประชดประชันในน้ำเสียงของหญิงสาวตรงหน้า ท่าทางของคริสโตเฟอร์ไม่ได้รีบร้อนกับธุระหรือเวลาเท่าไรนัก ซาบรีน่าเองก็เช่นกัน ก่อนหน้าที่ทั้งสองจะนัดเจอกัน ต่างก็ทำราวกับว่ามีธุระร้อนที่จะต้องเคลียให้กระจ่างในทันทีทันใด ทว่าเมื่อเจอหน้ากันขึ้นมาจริงๆ