บททั้งหมดของ คนเถื่อนที่รักเธอ: บทที่ 41 - บทที่ 50

เสียงของชายหญิงที่กำลังสมสู่ เพลินอยู่ในห้วงอารมณ์หฤหรรษ์ ไม่หลงเหลือสติจะกั้นเสียงครวญครางเอาไว้ได้บ้าจริง! เขานึกตำหนิชายหญิงคู่นั้นอยู่ในใจ ที่ทำให้เขาต้องรีบก้าวยาวๆ หนีเสียงครางอันรบกวนจิตใจเข้าไปในห้องน้ำ ใช้ความเย็นของสายน้ำช่วยดับอารมณ์ร้อนระอุที่ผุดกระหายขึ้นภายในใจเสียงนั้น ทำให้เขาคิดถึงความรู้สึกจากการร่วมรักที่ห่างหาย หลังจากเหน็ดเหนื่อยจนแทบเอาชีวิตไม่รอด เพื่อหนีออกมาจากเหมืองเถื่อนที่กักขังเขาเอาไว้นานกว่า 5 ปี ตอนสายของวัน แสงแดดอุ่นสาดสีทองไปทั่วที่ราบโล่งของเมืองคาลกูรี ชีวิตรอบๆโรงแรมที่พักแห่งนั้นดำเนินไปตามครรลองของมันอีกครั้ง เริ่มแลเห็นความวุ่นวายที่เคลื่อนไหวอยู่บนท้องถนนโจนาธานพาโซเฟียออกจากโรงแรมที่พัก ขับรถกลับเข้าไปที่เหมืองอีกครั้งเพื่อตรวจงาน กระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้น ก็แยกย้ายจากผู้ถือหุ้น เดินทางมุ่งหน้าสู่คิมเบอร์เลย์เพื่อกลับบ้านทว่าระหว่างเส้นทางกลับบ้าน โจนาธานและโซเฟียเจอกับเหตุการณ์ร้ายที่ไม่คาดฝัน เมื่อมีชายฉกรรจ์ 3 คน อำพรางใบหน้าไว้ด้วยผ้าสีดำ สวมหมวกปีก ควบม้าตามหลังมาไกลๆ พร้อมกับเสียงปืนยิงขู่ ไล่หลังรถของโจนาธานที่แล่นอยู่ข้าง

โซเฟียพยายามโน้มน้าวให้โจนาธานรับเดลไว้เป็นคนติดตาม เพราะจากนี้ เขาคงต้องแวะเวียนมาที่คาลกูรีบ่อยขึ้น ไม่อาจรู้ล่วงหน้าว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นอีกเมื่อไรเมื่อโจนาธานเอ่ยปากชวน เดลก็ตอบรับอย่างว่าง่ายเดลนึกถามตัวเองด้วยความสงสัยว่าเหตุใดเขาจึงตอบรับคำชวนของโจนาธาน? และเขาก็ค้นพบคำตอบด้วยตัวเองว่าความรู้สึกในขณะนั้น เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่กำลังเคว้งคว้างสับสน อนาคตดูเวิ้งว้างเหมือนทุ่งโล่งกว้างที่แลเห็นอยู่ตรงหน้าเดลตัดสินใจทิ้งอิสรภาพที่แลเห็นอยู่ข้างหน้า ทิ้งทุ่งหญ้าและผืนดินกันดารที่เคยกินนอนเหมือนบ้าน แม้ทะเลทรายและความแห้งแล้งนั้นจะโหดร้ายต่อทุกสรรพชีวิต แต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์และสีสันของการเดินทางอันท้าทาย แต่ละวันที่ต้องขี่ม้าแรมรอน ทำให้เดลค้นพบว่าในความเร่ร่อนนั้นก็เต็มไปด้วยความหมายของชีวิตให้ค้นหา เดลคิดว่าที่โซเฟียเสนอให้โจนาธานรับเขาเอาไว้ทำงาน เพราะเธอคงอยากช่วยเหลือเขา แต่โซเฟียคงไม่เข้าใจหรอกว่าการที่เขาได้กลับมาอยู่ใกล้ๆเธอ แต่ต้องทนเห็นเธอเป็นของคนอื่นนั้นมันทรมานมากกว่าวันที่ไม่มีเธอเสียอีก วูบหนึ่ง ในเสี้ยวความคิดอันมืดดำเดลอยากคว้าปืนขึ้นมาระเบิดสมองของโจ

แม้โซเฟียรู้ดีว่าหัวใจของหล่อนร่ำร้องอยากเจอหน้าเขาสักแค่ไหน ทว่าความกล้าก็ไม่มากพอที่จะพาเธอไปหาเขาถึงห้องนอน เมื่อนึกถึงอนาคตของตัวเองและลูกสาว หากใครบังเอิญมาเห็นเข้า มันจะกลายเป็นเรื่องร้ายไปในทันทีในเสี้ยวสติของความยับยั้งชั่งใจ ขณะที่โซเฟียตัดสินใจจะหันหลังกลับ ทว่าไม่ทันที่เท้าจะขยับ วงแขนกำยำของใครบางคนก็รวบรัดร่างของเธอเอาไว้เต็มแรงจากด้านหลัง“เดล…” หล่อนอุทานเบาๆ “โซเฟีย” เดลเรียกชื่อหล่อน ร่างทั้งสองโผเข้าหากันสุดแรงคิดถึงจากนั้นเดลก็เป็นฝ่ายกอบโกยใบหน้างาม จูบไซ้ไปที่พวงแก้มระเรื่อ เรื่อยลงมาตามลำคอระหงด้วยความหิวกระหาย ริมฝีปากบดคลึงความคิดถึงเข้าหากันอย่างรุนแรง ปลายลิ้นร้อนๆของเขาเบียดแทรกกลีบปากนุ่มอ่อนของเธอที่ทิ้งร่างระทดระทวยอยู่ในอ้อมกอดของเขา หลังจากตกอยู่ในห้วงอารมณ์เคลิ้มคล้อยไปกับสัมผัสของเขา ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทว่าอยู่ๆเธอก็เป็นฝ่ายผลักเขาออกเบาๆ“อย่า!...” โซเฟียห้าม พร้อมๆกับกระชากริมฝีปากหนีจูบของเขา วูบหนึ่งในความคิดคำนึง เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้“…..”เดลนิ่งตะลึง ท่าทางขัดขืนเหมือนเป็นคนอื่นซึ่งไม่ใช่โซเฟียที่เขาเคยรู้จัก ทำให้เดลตั้

และเธอก็เชื่อเหลือเกินว่าคริสโตเฟอร์จะรู้สึกเช่นเดียวกัน ว่าที่เขากระทำกับเธอนั้น…คือการลงทัณฑ์ด้วยความรู้สึกแสนเสน่หา มากกว่าต้องการทำลายเธอให้ย่อยยับเพราะความชิงชัง เขาแค่สับสนจนแยกแยะความรู้สึกของตัวเองไม่ออกใกล้ค่ำของวันนั้น ซาบรีน่าหัวใจเต้นระรัว เมื่อรู้ว่าขณะนั้นคริสโตเฟอร์ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเขา ซึ่งอยู่ห่างจากห้องนอนของเธอเพียงไม่กี่ก้าวซาบรีน่าแอบแง้มบานประตูห้องนอนของตัวเองเอาไว้ ยื่นเสี้ยวหน้าบางส่วนออกมามองดูความเคลื่อนไหวภายนอกห้องอยู่บ่อยๆ ออกอาการเคอะเขินกับช่อกุหลาบสีแดงสดที่ถืออยู่ในมือ รอจังหวะจะยื่นมันให้กับเขา แต่ความประหม่าเกร็งและไม่กล้าพอ ทำให้เธอได้แต่นิ่งรอ อดทนฟังเสียงประตูห้องนอนของคริสโตเฟอร์ ว่าเมื่อไรจะเปิดออกมาอีกครั้ง เพื่อจะยื่นช่อกุหลาบที่แอบไปตัดเอามาจากแปลงกุหลาบซึ่งอยู่ท้ายสวน ตั้งใจจะมอบให้กับเขา ต้อนรับการกลับมาซาบรีน่าผุดลุกผุดนั่ง รอฟังเสียงประตูห้องนอนของคริสโตเฟอร์อย่างใจจดใจจ่อ ทว่าเมื่อรออยู่นานกระทั่งความอดทนได้กลายเป็นความกระสับกระส่ายไปในที่สุด เธอจึงตัดสินใจก้าวออกจากห้อง รวบรวมความกล้าหาญแล้วเดินดุ่มไปที่ประตูห้องของเขา ลองซัก

เดลสบสายตาโซเฟียสองสามครั้ง ในแต่ละครั้งล้วนเต็มไปด้วยความรู้สึก โซเฟียลอบมองกลับมาเป็นบางครั้งเช่นกัน ในจังหวะที่ลับจากสายตาของโจนาธาน โซเฟียพยายามไม่รับไม่รู้ในอารมณ์ของเดล แกล้งไม่เข้าใจในความหมายของสายตา รู้ว่าเดลพยายามนัดแนะหล่อนอยู่ในใจ ซึ่งโซเธอก็พยายามหักห้ามใจ ไม่อยากทำผิดต่อโจนาธานที่แสนดีต่อเธอและลูกสาวท่ามกลางสายตาของคนรับใช้ ทั้งมาธาร์และจอร์จที่เหลือบมองมาเป็นระยะๆ ด้วยความสงสัยในตัวของเดล ทำให้โซเฟียรู้ดีว่าในสถานการณ์นั้น หล่อนควรจะวางตัวอย่างไรซึ่งเดลก็พอจะเข้าใจได้ว่าโซเฟียอยู่ในสถานการณ์น้ำท่วมปาก และการที่มีเขาร่วมงานเลี้ยงอยู่ด้วย มีแต่จะสร้างความอึดอัดใจให้โซเฟียคิดได้ดังนั้น เดลก็ตัดสินใจแยกตัวออกมาจากงานเลี้ยง เลือกที่จะเดินจากมาอย่างเงียบๆ เพราะรู้ดีว่าการพบเจอกับโซเฟีย แต่ไม่สามารถพูดคุยกันได้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัด ทรมานเดลรู้ดีว่าที่ตัวเองเป็นทุกข์อยู่นั้น ล้วนเกิดจากจิตใจที่มีกิเลศตัณหาเป็นแรงเหนี่ยวนำทั้งสิ้น ความปรารถนาที่จะครอบครองมีแต่จะทำให้จิตใจเศร้าหมองร่ำไปทั้งที่ก็รู้…แต่เขาก็ยังหักห้ามใจไม่ได้สักที จึงได้แต่หวังว่าเวลา…จะช่วยให้ทุกอย่างคลี