All Chapters of ดอกมู่ตานขี้เซา ผ่ามิติข้ามภพมาเพื่อนิทรา: Chapter 1 - Chapter 8

บทนำไพริน สัตว์แพทย์หญิง ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อรักษาสัตว์เลี้ยงจนไม่มีเวลาให้แฟนหนุ่ม วันแต่งงานของทั้งคู่ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ไพรินก็ยังปลีกตัวมาลองแม้กระทั่งชุดแต่งงานกับว่าที่เจ้าบ่าวไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นแพทย์อายุรกรรมเขาก็มีเวลาน้อยไม่ต่างจากเธอ ไพรินขอบคุณแฟนหนุ่มอยู่เสมอที่เขาเข้าใจว่างานของเธอนั้นสำคัญไม่ต่างจากงานของเขาแต่ความเข้าใจในวันนั้นกลับกลายเป็นช่องว่างให้อีกฝ่ายทรยศและหักหลังเธอกว่าไพรินจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว เธอร่อนการ์ดแต่งงานแจกญาติมิตรเพื่อนฝูงไปจนหมดพี่โอ๋แฟนหนุ่มว่าที่เจ้าบ่าวของเธอทำเพื่อนรักตั้งแต่เสมอเรียนมหาวิทยาลัยของเธอท้อง ไม่ใช่ว่าไพรินจับได้เอง แต่เป็นนิดที่ส่งรูปภาพโป๊เปลือยของทั้งคู่บนเตียงและแนบผลการตั้งครรภ์มาให้ดูครั้งสุดท้ายที่เจอนิดคือร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เธอและนิดมักจะไปฉลองในโอกาสสำคัญๆตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองผ่าทะลุมิติมาอยู่ในยุคจีนโบราณเสียแล้ว มาอยู่ในร่างของคุณหนูใหญ่สกุลอู่ ต้องเข้ามาอยู่ในวังวนรักสามเศ้า เราสามคนอีกแล้วเหรอ อู่เหมยตาฮวยคนเดิมอาจจะทนได้ แต่ไพรินคนนี้ไม่ทนจ้า สตรีนางอื่นคงจะข้ามภพมาเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคมากมายจ

บทที่3เมื่อสอบถามข้อมูลของเจ้าของร่าง สุดท้ายก็ยอมรับความเป็นจริงทั้งหมดและยอมรับที่จะอยู่ในร่างนี้ต่อไป ในวันที่เธอตกแม่น้ำเจ้าพระยาเธอได้ทะลุมิติมายังโลกนี้ในช่วงเวลาที่อู่เหมยนาฮวยตกสระบัว ชิงชิงเล่าว่าตอนที่ช่วยนำร่างขึ้นมานั้น เหมยตาฮวยไม่หายใจแล้ว กว่าจะดึงลมหายใจกลับมาได้ก็ช่วยกันอยู่นานร่างของไพรินจมอยู่ในแม่น้ำเจ้าพระยา ส่วนวิญญาณที่แท้จริงของอู่เหมยตาฮวยป่านนี้คงเดินทางไปยังภพปรโลกแล้ว“เฮ้อ!” ร่างบางลุกจากเตียงเดินมาทิ้งตัวที่หน้าคันฉ่องเหลืองบานใหญ่ สตรีที่อยู่เบื้องหน้าอายุเพียงยี่สิบ เท่านั้นกลับต้องมาจบชีวิตลง เธอเองก็อายุสามสิบห้า ก็ต้องตายไปทั้งแบบนั้น ช่างน่าอนาถ แต่ในเมื่อเธอได้มีโอกาสมีชีวิตกลับมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะในอีกมิติหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย เธอก็จะขออยู่ต่อไป เพื่อตนเองและเพื่อเจ้าของร่างเดิม“ถอนหายใจแบบนี้ไม่งามเลยเจ้าคะ” ชิงชิงที่ยืนใช้หยกสีขาวล้ำค่าสางผมให้สตรีเลอโฉมที่ส่องกระจกอยู่“ข้าขอบคุณเจ้าที่ยอมตอบคำถามของข้าโดยที่ไม่อารมณ์เสียใส่” เธอถามชิงชิงเยอะมากๆ ความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างไม่มีเหลือมาให้เธอเลยแม้แต่นิดเดียว อยากได้ยาดมขวดเขียวดมทีสดชื่นไปถึงก้า

บทที่5 “น้องหญิง” อู่ไท่จงรีบวิ่งมาประคองน้องสาวลงจากรถม้าเหมยตาฮวยยกยิ้มรับ พี่ชายนางแสดงออกอย่างเปิดเผยว่ารักน้องสาวขนาดนี้ ไม่มีที่ใดอยู่แล้วสุขใจเท่าที่บ้านอีกแล้ว“คนสกุลจางดูแลเจ้าไม่ดีหรือเจ้าถึงอยากกลับ แล้วอาการป่วยเป็นอย่างไรบ้าง หายแล้วใช่หรือไม”“ทีละคำถาม” เหมยตาฮวยรีบยกมือห้ามก่อนจะมีคำถามเพิ่ม“ตอนรู้ว่าเจ้าพลัดตกน้ำ ข้ากับท่านพ่อร้อนใจแวะไปเยี่ยมเจ้าวันแรก แต่ท่านป้าจางก็บอกวว่าเจ้าไม่เป็นไร หมอหลวงดูอาการอย่างใกล้ชิด ข้ากับท่านพ่อเลยรอฟังข่าวอยู่ที่จวน”ร่างบางเดินเข้าไปในเรือนรับรอง ส่งยิ้มกว้างอย่างสดใสให้พี่ชาย ในอีกภพนางไม่มีพี่น้อง เป็นลูกสาวคนเดียว พอมีพี่ชายเดินตามประกบเป็นห่วงเป็นใย นางรู้สึกดีอย่างประหลาด“หมอหลวงที่เสด็จป้าส่งไปจัดเทียบยาให้ข้าทุกวัน จนข้าทนไม่ไหวเลยต้องหนีกลับบ้านนี่ไงเล่า”อู่ไท่จงมองรอยยิ้มของเหมยตาฮวยจนตาค้าง น้องสาวของเขานางไม่ยิ้มแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว “เจ้าเป็นใคร คนสกุลจางทำอะไรเจ้า” หาเพิ่งมาถึงพี่ชายอู่เหมยตาฮวยก็จับได้แล้วเหรอว่านางไม่ใช่ตัวจริง เหมยตาฮวยถึงกับหยุดซะงัก“ขะ..ข้า” “เจ้ายิ้ม” อู่ไท่จงเห็นสีหน้าอึกอักของนางจึงรีบ

บทที่7     “คุณหนู ตื่นเถิดเจ้าค่ะ” ชิงชิงตัดสินใจเขย่าสตรีที่หลับไม่ยอมตื่น  “เช้าแล้วเหรอ” เหมยตาฮวยงัวเงียลุกขึ้น เดินตามแรงประคองจากสาวใช้คนสนิทมานั่งที่โต๊ะ  “สายแล้วต่างหากเจ้าค่ะ ข้าเข้ามาดูคุณหนูสองสามหนแล้ว แต่ท่านก็ยังนอนอยู่” สาวใช้คนสนิทยกอ่างล้างหน้าใบใหญ่มาวางตรงหน้า พร้อมผ้าขาวบางหนึ่งผืน เพื่อให้คุณหนูของนางซับน้ำออกจากดวงหน้าหลังจากล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เหมยตาฮวยทำทุกอย่างที่ชิงชิงจับมือให้ทำไม่ว่าจะล้างหน้า เช็ดหน้า เดินตามแรงประคองมานั่งริมหน้าต่าง ดวงหน้ากระจ่างใส่ยังคงงัวเงียราวกับคนนอนไม่เต็มอิ่ม ทั้งๆที่เมื่อวานก็นอนกลางวัน จ