Lahat ng Kabanata ng ดอกมู่ตานขี้เซา ผ่ามิติข้ามภพมาเพื่อนิทรา: Kabanata 11 - Kabanata 20

บทที่11   ข่าวการถอนหมั้นระหว่างอู่เหมยตาฮวยและแม่ทัพจาง การเป็นที่กล่าวถึงหนาหูในยามนี้ ไม่มีสตรีใดไม่จับกลุ่มสนทนา บ้างก็สงสารเพราะนางเล่นมาถอนหมั้นเอาตอนอายุป่านนี้ จะมีคุณชายตระกูลใดมาสนใจกันเล่า บ้างก็สมน้ำหน้าเหมยตาฮวยทำตัวผิดแปลกไม่คบค้ากับคุณหนูสกุลใด วันๆ เก็บตัวอยู่แต่ในจวนทำตัวเย่อหยิ่งเข้าถึงยาก ไม่ว่าจะส่งเทียบเชิญใดๆให้มาร่วมงานนางก็ไม่เคยมา เหมยตาฮวยจะไปเฉพาะงานที่ท่างวังหลวงจัดเท่านั้น เช่นงานเลี้ยงต้อนรับแม่ทัพและทหารในวันนี้ “คุณหนูใหญ่ ได้ข่าวว่าท่านกับแม่ทัพถอนหมั้นกันแล้ว” คุณหนูกลุ่มใหญ่พอเห็นเหมยตาฮวยและคุณชายอู่พร้อมด้วยอู่เมยเหนียง เดินเข้างานมาก็รีบพากันเดินกรูเข้าไปสอบถามข่าวลือที่ว่านั้น 

บทที่13  “คุณหนูอู่ ดูแล้วแม่นางคงชอบดอกไม้ ไปเดินเล่นกับข้าตรงนู้นดีหรือไม่ ปล่อยให้ไท่จื่อคุยกับท่านแม่ทัพจางดีกว่างานนี้จัดเพื่อต้อนรับท่านทัพคงมีเรื่องหารือกันหลายอย่าง ข้าเดินทางมาไกล ไม่อยากคุยเรื่องเครียดๆ”  ชางเจี้ยเห็นสีหน้าของเหมยตาฮวยที่พร้อมจะปะทะคารมใส่อดีตคู่หมั้น เขาจึงอยากพานางให้ออกไปจากตรงนี้ อย่างน้อยนางจะได้ไม่ต้องทำใบหน้าบูดบึ้งเช่นนั้น  “ได้สิ เชิญคุณชายชาง”  เหมยตฮวยรู้สึกว่าการนั่งจิบสุราชมดอกไม้นั้นไม่รื่นเริงอีกต่อไป ร่างกายประท้วงเสียแล้ว ยิ่งลมพัดมายิ่งรู้สึกง่วงเหงาหาวนอน งานก็มาร่วมตามมารยาทแล้ว

บทที่15  “น้องหญิง เจ้าออกไปพบแม่ทัพจางหน่อยเถอะ” อู่ไท่จง รีบร้อนมายังเรือนนอนของน้องสาวเมื่อทราบว่าสหายมาของพบนาง แต่นางไม่ยอมออกไปพบ จางชานฟงมานั่งรออยู่เกือบสองชั่วยามแล้ว  “ท่านพี่ ท่านก็รู้ว่าข้ายังไม่หายดี ต้องนอนพักมากๆ เพื่อให้ร่างกายฟื้นตัว” นางไม่ได้โกหก นางยังคงง่วงนอน ยังขี้เซาอยู่ตลอดเวลา พอได้นั่งนิ่งก็เริ่มหาวแล้ว จางชานฟงมาแล้วอย่างไร เขาอยากมาก็มาไม่ได้แจ้งล่วงหน้า มาตอนนางนอนกลางวัน เมื่ออยากพบก็รอต่อไปเถอะ  “แต่ปล่อยให้ชางฟงรอแบบนั้นไม่ดี อีกอย่างเขาก็เป็นถึงแม่ทัพ ต่อให้เจ้าโกรธที่เขามีสตรีอื่นแต่อย่างไรเจ้ากับเขาก็เคยรักกันมาก่อน น่าจะนึกถึงความสัมพันธ์ครั้งในอดีต”

บทที่17สองร่างนั่งเคียงคู่กันอยู่ด้านหลังของผ้าม่านลายมังกรผืนใหญ่ เหมยตาฮวยยกพัดขึ้นปิดดวงหน้า เมื่อนางรู้ว่าจางชานฟงจะเข้าวังมาทูลขออะไรกับฮองเต้ นางจึงชิงลงมือรุดหน้าเข้าวังหลวงมาก่อน แต่เหตุใดจึงถูกจับให้มานั่งเคียงข้างกับคุณชายชางเจี้ยเช่นนี้ ร่างบางลอบมองผ่านพัดของตนอีกครั้ง แต่ในทุกครั้งที่ทำก็พบว่าคุณชายชางยังคงนั่งจ้องมองดวงหน้าของตนอยู่เช่นเดิม รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อนั่งข้างเขาแต่นางรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่จะมองข้าม เขาได้รับแรงสนับสนุนจากคนที่นางไว้ใจที่สุด สามารถเข้าออกพระราชวังได้ราวกับเป็นคนในราชวงศ์ แต่ตอนนี้นางกำลังไม่แน่ใจว่ามันจะคุ้มค่าหรือไม่ที่จะเริ่มต้นรักครั้งใหม่“ใบหน้าของข้ามีสิ่งใดติดอยู่คุณชายถึงจ้องมองเช่นนี้”“ข้าแค่อยากมอง ต่อให้ใบหน้าของคุณหนูอู่เปรอะเปื้อนข้าก็คิดว่าข้าก็ไม่เบื่อที่จะมอง” ร่างหนาส่งยิ้มให้เหมยตาฮวย เขารู้ว่านางเข้าวังมา ก็ขอไท่จื่อมานั่งกับนางตรงนี้ด้วย เดิมที่เขากำลังจะไปหานางที่จวนสกุลอู่ เกือบจะคลาดกันเสียแล้ว นับว่าโชคเข้าข้างเขา“มองขนาดนี้ตัดหัวข้ากลับไปมองที่บ้านเลยดีไหม” นางเขินสายตาคมที่มองมาตลอดเวลาจะแย่อยู่แล้ว“ข้าไม่อ

บทที่19เหมยตาฮวยอดที่จะยิ้มขำสีหน้าของจางชานฟงไม่ไหว เดิมนางแค่ต้องการหยุดความคิดเห็นแก่ตัวของเขาเท่านั้นไม่คิดว่าฮองเต้จะมอบราชโองการแต่งงานให้เขานั้นแต่วกับเม่ยเหนียง แต่ก็ดีแล้วเม่ยเนียงจะได้สมหวังและออกไปจากจวนสกุลอู่เสียที “พวกเจ้าออกมาได้แล้ว” สุรเสียงเข้มเอ่ยให้คนที่อยู่หลังม่านทั้งสองออกมา เหมยตาฮวยรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเปิดผ้าม่านออกไปออก ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อพบว่าไม่ได้มีเพียงฮองเต้เท่านั้นที่อยู่ภายในห้องนี้ “เสด็จป้า พระองค์มาตั้งแต่เมื่อไร”ฮองเฮาเดินไปนั่งเก้าอี้ที่กงกงยกมาให้ พระนางนั่งลงเคียงข้างฮองเต้หยางเช่นนี้ตลอดเวลากว่าครึ่งชีวิต“เจ้าเข้าวังมา ข้าจะไม่ได้รู้ได้อย่างไร ข้าก็นั่งอยู่ห้องข้างๆ นี่ล่ะ”“เสด็จป้าได้ยินอะไรหรือไม่” เหมยตาฮวยภาวนาให้ผนังห้องด้านข้างหนาจนฮองเฮาไม่ได้ยินสิ่งใดที่เกิดขึ้นในโถงแห่งนี้“ข้าได้ยินทุกอย่างล่ะ” ฮองเฮางอมยิ้มกล่าวดับความหวังของเหมยตาฮวยได้ยินทุกอย่าง แสดงว่าเสด็จป้าก็ต้องได้ยินที่นางคุยกับคุณชายชางด้วย“ว่างอย่างไรองครักษ์ชางเจี้ย เจ้าจะแต่งงานกับหลานสาวของข้าแล้วจะยกเกี้ยวมาเมื่อไรดีล่ะ” สินเดิมเจ้าสาวพร้อม ยกเกี้ยวเจ้าสา