All Chapters of ไอดอลข้ามมิติ พิชิตรักแม่ทัพหน้าตาย: Chapter 51 - Chapter 60

ลี่เซียนหันมามองเขา วันนี้นางจะต้องทำให้เขา ลืมดุนางให้ได้ นางกอดแขนเขาตอบ“ท่านอย่ามาใส่ร้ายข้าสิ ข้าก็แค่ไม่มีแม่ แล้วป้าจางก็เป็นผู้ใหญ่ในจวนนี้ บุคลิกนางใจดี อบอุ่น เหมือนแม่เลยเจ้าค่ะ ข้าเลยหลงอ้อนนาง นางก็คงอยากได้ลูกสาว ก็เลยเอ็นดูข้า ท่านไม่พอใจข้างั้นหรือ ที่แย่งความรักจากป้าจางไปจากท่านน่ะ”เว่ยหลงยกมือขึ้นลูบหัวนางเบาๆ เขาต้องรู้เรื่องนี้ดี ลี่เซียนเสียมารดาไปตั้งแต่นางยังเล็กมาก เรื่องงานหมั้นของเขากับนางก็เพราะแม่ของนางขอไว้ก่อนนางจะเสีย พ่อของเขาและพ่อของนางจึงรับปากเรื่องงานหมั้นนี้ลับหลังเว่ยหลง ซึ่งตอนนั้นเขาเองเป็นคนคัดค้าน แต่ต่อต้านเรื่องนี้มาโดยตลอด และยังรำคาญที่นางชอบมาติดตามดูเขาไปทุกหนแห่ง มันช่างดูสิ้นคิดมากจริงๆจนถึงตอนที่ได้พบนางอีกครั้ง ตอนที่เดินชนกันในตลาด และนางก็จำเขาไม่ได้ บุคลิกของนางก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ข่าวว่านางป่วยหนัก และทำให้สูญเสียความทรงจำบางส่วนไป ทำให้เขาได้หลินลี่เซียนคนนี้มาครอบครอง เขากลับคิดว่าโชคดีที่ตอนนั้นขอคืนงานหมั้นนี้ได้ทัน โชคดีที่เสนาบดีหลินยอมยกลูกสาวให้เขาอีกครั้ง เขาถึงได้นางมายืนข้างๆ เขา“เว่ยหลง ข้าเมื่อยมากเลย อุ้มข้า

“อืมม อ๊ะ เว่ยหลง ท่านบอกว่าจะนอนเฉยๆ ไง”“ข้าก็ไม่ได้จะทำอะไรเจ้าเสียหน่อย”เขาบอกนางพร้อมกับจูบนาง เขาเริ่มรุกนางแรงขึ้น และมากขึ้น เขาเริ่มใช้ลิ้นเข้ามาในปากนางแล้ว นางไม่อาจต้านความต้องการนี้ไหว ทำได้แค่จูบเขาตอบกลับไป เขาครางอย่างพอใจในลำคอ เขารู้สึกชอบเวลานี้มากเหลือเกิน อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียเวลากับเสื้อผ้าของนางที่มากชิ้นก่อนหน้านั้น เพราะชุดนอนแค่ดึงสายไม่กี่เส้นก็หลุดแล้ว“เว่ยหลง อย่านะ พรุ่งนี้ท่านต้องเข้าวังแต่เช้า อย่าลืมสิ รีบนอนได้แล้ว อื้ออ”เว่ยหลงยังคงจู่โจมนางต่อเนื่อง เขาจูบนางเพื่อให้นางหยุดพูด มือเขาเริ่มล้วงเข้าไปที่บัวคู่งามนั้น ลี่เซียนครางอย่างพอใจ เขาเองก็เริ่มเลื่อนมาที่ซอกคอนาง ลงมาจนถึงหน้าอก และเริ่มใช้ลิ้น พันยอดบัวนั้นเอาไว้ มืออีกข้างก็เริ่มบดขยี้ยอดบัวอีกข้าง ลี่เซียนดิ้นอยู่ใต้ร่างเขา“อาา เว่ยหลง อ๊าาาา ท่าน หยุดเลยนะ อ๊าา”“เซียนเซียน เจ้าหวานจัง หวานไปทั้งตัวเลย”เขาย้ายมือ เลื่อนลงไปด้านล่างแทน และเริ่มล้วงเข้าไป ลี่เซียนร้องดังขึ้น“อ๊าา อย่า ตรงนั้นไม่ได้ อ๊าา ท่าน อ๊ะ อ๊ะ ข้าจะไม่ไหว เว่ยหลง อ๊าาาา”“ร้องสิ เซียนเซียน ร้องดังกว่านี้ เจ้าต้อง

“ก่อนหน้านี้ ข้าก็ไม่คิดจะกำหนดเงื่อนไขอะไรเลย เพราะชื่อเสียงของหออ้ายจือเป็นที่เลื่องลืออยู่แล้ว แต่ตอนนี้ ข้าขอเพิ่มเงื่อนไขของข้าหน่อยก็แล้วกัน นั่นคือ เจ้าต้องร้องเพลงด้วยตัวเอง นอกนั้น เจ้าสามารถออกแบบการแสดงของตัวเองได้อย่างเต็มที่ได้เลย”“เพราะเหตุใดกันเจ้าคะ นักร้องและลูกศิษย์ข้ามีหลายคน พวกเขาสามารถแสดงได้ดีกว่าข้านักนะเจ้าคะ”“เพราะว่าข้าต้องการการแสดงที่ดีที่สุด และเจ้า ก็เป็นผู้เริ่มต้นการแสดงนี้ เจ้าย่อมทำได้ดีกว่าคนอื่น เรื่องนี้ หรือว่าเจ้าไม่กล้างั้นหรือแม่นางหลิน”ลั่วจิ่นหยางถาม เพื่อท้าทายนาง ซึ่งเป็นอันรู้กันดีว่า หลินลี่เซียน ไม่ชอบให้ใครมาท้านาง“ใต้เท้าลั่ว ข้าตกลงกับท่านเจ้าค่ะ ข้าจะขึ้นร้องเอง ท่านรอชมการแสดงของข้าได้เลย”“น้องสาม เจ้าแน่ใจเหรอ เรื่องนี้ คุยกันก่อนดีหรือไม่”เจียงเฉิงถามนางอย่างกังวล ที่เข้ากังวล ไม่ใช่กลัวว่านางทำไม่ได้ แต่กลัวน้องเขยจอมโหดนั่นต่างหากลั่วจิ่นหยางยิ้มกว้างอย่างยินดีที่นางยอมขึ้นแสดงเอง จริงๆ เรื่องนี้เป็นความต้องการของเขาเอง ที่อยากให้นางร้องเพลง เขาเคยมาดูนางแล้วครั้งหนึ่ง วันนั้นนางร้องเพลงที่หออ้ายจือเป็นครั้งแรก เขาเข้ามา

เว่ยหลงใจเต้นแรง เมื่อกี้นาง ส่งสายตาให้เขา ใจเขารู้สึกพองโตมากขึ้น นางช่างน่ารักเกินบรรยายเหลือเกิน นางทำให้เขาเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว โดยที่เขาก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน จากตอนแรกที่โกรธนาง เหมือนจะลุกไปฆ่าคนได้ทั้งงาน แต่ตอนนี้ นางก็สะกดให้เขา มองแต่นางที่ร่ายรำอย่างงดงามอยู่หน้าเขา แล้วยังส่งสายตาให้เขารู้ว่า นางมองเขาเพียงผู้เดียว เขาถึงกับจิบสุราในมือพร้อมกับมองนางไปด้วย ทุกท่วงท่าที่นางสะบัดเอว ทำให้เขาเคลิ้มไปด้วย ทุกท่าที่นางแสดงออกมา มันช่างอ่อนช้อย งดงาม สะกดทุกสายตาจริงๆไม่ใช่แค่เขา ทุกสายตาในที่นี้ ต่างก็ถูกมนต์สะกดนี้ของนั้นทั้งสิ้น ลั่วจิ่นหยางมองนางเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เขาคิดถูกมากจริงๆที่ไปหานาง และขอให้นางมาแสดงในวันนี้ นางช่างงดงามไร้ที่ติ การแสดงที่พิเศษนี้ ใช่ว่าคนธรรมดาควรจะได้เห็น แต่นี่คือสิ่งที่ล้ำค่า ไม่ใช่ว่าเงินแค่ 2,000 ตำลึงจะซื้อได้"อันอานุภาพ ความรัก แท้นักประจักษ์รักยิ่งใหญ่ มีอำนาจเหนือทุกสิ่งไป มนต์ดลใจพันผูกสองชีวัน………………นางยื่นมือออกมาที่เขา นี่นางจะบอกว่าเป็นเขาใช่หรือไม่ เขายิ้มนิดๆ รองแม่ทัพเกาที่นั่งข้างๆเขาถึงกับตกตะลึง“ท่านแม่ทัพฟู่ เมื่

ลี่เซียนรอเขาอยู่ที่จวนอย่างกังวลใจ นางเดินไปเดินมารอบโต๊ะกลางสวน ป้าจางเห็นนางทำท่ากังวลใจแบบนั้นตั้งแต่บ่าย จนถึงตอนนี้ ข้าวปลาก็ไม่แตะต้องเลย เอาแต่มองไปที่ประตูจวน อาปิงและอิ้นสี่ก็พลอยเป็นกังวลไปกับนางด้วย อาปิงเริ่มเป็นห่วงคุณหนูของนาง“คุณหนู ท่านทานข้าวเสียหน่อยนะเจ้าคะ ตั้งแต่ท่านกลับมาก็ไม่ทานอะไรเลย เสียสุขภาพนะเจ้าคะ”“รู้แล้ว ข้ารอกินพร้อมพี่เว่ยหลงพวกเจ้าไปกินก่อนเลย”พวกนาง 3 คนได้แต่มองหน้ากัน“แต่คุณหนู ท่านไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้านะเจ้าคะ เดี๋ยวเป็นลมไปจะทำอย่างไรล่ะเจ้าคะ”ป้าจางพูดกับนาง เพราะตั้งแต่หลังงานแสดง อิ้นสี่ก็บอกกับป้าจางว่าคุณหนูไม่ยอมกินอะไรเลยลี่เซียนยอมฟังป้าจาง นางกำลังจะเดินไปที่โต๊ะกินข้าว และเสียงม้าก็วิ่งเข้ามาที่จวน ลี่เซียนหันกลับไป"เขามาแล้ว ป้าจาง พี่เว่ยหลงกลับมาแล้ว"นางรีบวิ่งไปดูที่หน้าจวน นางเห็นเขาลงมาจากม้า และ……รถม้าใคร มีแขกมาด้วยหรือ“แม่บ้านจาง ไปตามคนมาสัก 2-3 คน มาช่วยพยุงคนเจ็บลงรถม้าหน่อย เร็วเข้า”ฟู่เว่ยหลงตะโกนสั่งป้าจาง ป้าจางพยักหน้า และรีบไปตามสาวใช้และคนงานชายมา 4 คน มาช่วยกันหามคนเจ็บที่เว่ยหลงพูด ลงจากรถม้า“เกิ