All Chapters of ไอดอลข้ามมิติ พิชิตรักแม่ทัพหน้าตาย: Chapter 61 - Chapter 70

ฟู่เว่ยหลงขึ้นจากน้ำ และเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้ว เขาเดินไปที่เตียง และค่อยๆ นอนลงข้างๆ นาง เขามองนาง และก้มลงหอมแก้มนางเบาๆ เขารู้สึกว่าแก้มนางอุ่นๆ อาจเป็นเพราะว่าเขาพึ่งแช่น้ำอุ่นมา เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้นาง ก่อนที่จะกอดนางและหลับไป“ไม่ ไม่ใช่ ออกไป ออกไป อย่า อย่าทำ กลัวแล้ว กลัวแล้ว อย่าเข้ามา”เว่ยหลงตกใจตื่น เขาหันไปมองลี่เซียน ตอนนี้นางละเมออีกแล้ว เหงื่อท่วมตัว เขาเอามืออังหน้าผากนาง ตัวร้อนจี๋เลยเขารีบลงจากเตียง เอาเสื้อนอกมาใส่ และรีบเดินออกไปตะโกนเรียกคน“อิ้นสี่ อาปิง มีใครอยู่หรือไม่ มาหาข้าที”เขารีบวิ่งกลับไปหานาง“เซียนเซียน เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ เซียนเซียน เจ้ามีไข้สูงมากเลย รอเดี๋ยวนะ ข้าจะให้คนไปเรียกหมอ”“หมิงอี้ หมิงอี้”“ขอรับคุณชาย หมิงอี้วิ่งมาหน้าตาตื่น พร้อมกับอิ้นสี่ ป้าจาง และอาปิง ที่วิ่งตามมาติดๆ”“ไปตามท่านหมออิ่นมาที่นี่ เร็วๆ เข้า เซียนเซียนมีไข้สูง เจ้า 2 คน รีบไปเตรียมผ้ามาเช็ดตัวให้คุณหนุเจ้า เร็วเข้า ป้าจาง ท่านรีบไปต้มยาลดไข้มาที เร็วเข้า”เขาดูรีบร้อนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้ พอมองแล้ว หน้าลี่เซียนเริ่มซีดเหมือนครั้งก่อนที่นางป่วย เขารู้สึกกลัวขึ้น

“น้องสาม เมื่อเช้าใต้เท้าลั่ว ส่งรายการของรางวัลมาให้แล้วนะ ส่วนป้ายพระราชทาน ข้าว่าเอาไปไหว้ร้านใหม่ของเรา แล้วทำพิธีเปิดป้ายให้ยิ่งใหญ่ไปเลย เจ้าว่าดีหรือไม่”“ก็ดีเจ้าค่ะ พี่ใหญ่จัดการเลยเจ้าค่ะ”ลี่เซียนตอบกลับอย่างใจลอย เจียงเฉิงและอาเฟยหันมามองหน้ากัน“พี่สาม ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ วันนี้ดูเหม่อลอยแปลกๆ”“อาเฟย ข้าพึ่งเป็นไข้แดดนะ คงจะเบลอเพราะยาน่ะ”“เจ้าจะนอนพักสักหน่อยมั้ย ข้าจะให้คนจัดห้องให้ เที่ยงๆ ค่อยตื่นมาทานข้าว”“ไม่ล่ะเจ้าค่ะพี่ใหญ่ ข้าอยากไปเดินเล่นเสียหน่อย อยู่แต่ในห้องมันอึดอัด ไปเดินที่โปร่งๆ อาจจะดีขึ้น เดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ”“เจ้าจะไปคนเดียวหรือ ให้อาปิงไปเป็นเพื่อนไหม”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่จะเดินไปซื้อถังหูลู่หน้าร้านนี่เองเจ้าค่ะ”ลี่เซียนเดินออกมา เดินตามหาพ่อค้าถังหูลู่ มีมักเดินอยู่แถวนั้น“เอ ปกติก็อยู่แถวนี้นี่นา วันนี้ไม่เห็นแฮะ โอ๊ะ ขอโทษเจ้าค่ะ”ลั่วจิ่นหยางนั่นเอง เขามองนางแล้วยิ้มขึ้นมา“แม่นางหลิน เจ้าจะรีบไปไหนหรือ ดูท่าทางรีบร้อนนะ”“ใต้เท้าลั่ว ขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันระวัง คือข้า มองหาพ่อค้าถังหูลู่เจ้าค่ะ ปกติเขาจะเดินอยู่แถวนี้ ข้าอยากกินเลยจะไปซ

ลี่เซียนเดินเล่นที่สวน ฮัมเพลงที่จะใช้เขียนให้พวกนักร้อง เพลงนี้ดี พลางคิดอะไรบางอย่าง เรื่องบางเรื่อง หากไม่เอาตัวเข้าไปพิสูจน์ คงไม่รู้ความจริง แต่จะทำอย่างไรล่ะ ออ นึกออกแล้วลี่เซียนเดินเล่นไปเรื่อยๆ ริมสระบัว พลางยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ตรงนี้ลมเย็นดีจัง เหมาะกับเพลงนี้ นางยืนฮัมเพลงอย่างมีความสุข และนางก็หันไปเจอ“อุ้ย แม่นาง เจ้าออกมาที่นี่ได้อย่างไรกัน สาวใช้ที่ดูแลเจ้าล่ะ ไปไหน ข้าพาเจ้ากลับไปพักนะ ที่นี่อันตราย”“คุณหนู ข้าเดินแล้วหลงมาเจ้าค่ะ ที่นี่กว้างใหญ่ แต่น่าอยู่ยิ่งนัก เสียดาย พวกท่านอยู่กันเพียงสองคน”“ออ ไม่ใช่หรอก ข้าแค่มาพักชั่วคราว หากหมดธุระแล้ว เดี๋ยวข้าก็กลับบ้านข้าแล้ว”“งั้นหรือเจ้าคะ งั้นก็เหลือคุณชายกับข้าแค่สองคนสิเจ้าคะ พวกเราก็เหงาแย่เลยสิเจ้าคะ”ลี่เซียนยิ้มให้นาง คิดในใจว่า นางคงป่วยอยู่ เลยพูดอะไรแปลกๆ นางค่อยๆ ประคองแม่นางน้อยเดินไป ลี่เซียนมองพื้น เพื่อไม่ให้นางเดินสะดุดก้อนหินตามทาง จู่ๆ นางก็ร้องตะโกนขึ้นมา“คุณหนู อย่าเจ้าค่ะ อย่าฆ่าข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าไม่มีอะไรกับคุณชายจริงๆ เจ้าค่ะ คุณหนู ท่านอย่าทำข้า”What?? อะไรเนี่ย นางเป็นอะไร คลุ้ม

“เจ้าหยุดพูดเรื่องพวกนี้ก่อน มันไม่เกี่ยวอะไรเลย ข้าไม่ได้โกรธเจ้า แต่ขอร้อง เจ้าอยู่ที่จวนนี่ได้ แต่อย่าสร้างปัญหาเพิ่มอีกเลย ก่อนที่จะรู้ความจริง ข้าจะปกป้องเจ้า แต่หากมีปัญหาในจวนเพิ่มอีก ข้าอาจจะตัดสินใจย้ายเจ้าออกไปและให้องครักษ์ตามไปคุ้มครองเจ้า ข้ายังยืนยันคำเดิม อย่าได้คิดอะไรเกินเลยกับข้า ข้าไม่มีวันตอบรับความรู้สึกอะไรกับเจ้าได้”“คุณชาย ข้าทราบดีเจ้าค่ะ ข้าเพียงไม่อยากให้ท่าน เข้าใจข้าผิด ข้าสัญญาว่าจะอยู่เงียบๆ ในจวน ไม่สร้างปัญหาให้ท่านอีก แต่ท่านอย่าขังข้าไว้ได้หรือไม่ ข้ารู้สึกกลัวจริงๆ”"ได้ ข้าจะไม่ขังเจ้า เจ้าก็พักรักษาตัวอยู่ที่นี่จนกว่าจะหายก็แล้วกัน"“ขอบคุณเจ้าค่ะ”เขาเดินออกมา นึกไม่ถึง แค่เหตุการณ์เดียว ทำให้ชีวิตเขาช่างวุ่นวายขนาดนี้ ป้าจางเดินมาหาเขา“ป้าจาง เซียนเซียน นางเป็นอย่างไรบ้าง”“คุณชายเจ้าคะ คุณหนูไข้ขึ้นอีกแล้วเจ้าค่ะ คงเพราะเมื่อวานนางเจอแดด วันนี้ก็ดันตกน้ำและสำลักน้ำเข้าไป ตอนนี้นางเลยจับไข้ ข้าให้คนต้มยาไว้แล้ว เดี๋ยวจะให้คนออกไปซื้อยามาเพิ่มเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน”ป้าจางก็เป็นพวกนางด้วยแล้วสินะ ช่างเถอะ ปล่อยพวกเขาไปก่อน เขายังมีเรื่องงานที่ต้อ

“เซียนเซียน เจ้าฟังข้าก่อน เจ้าจะทำอะไร เจ้าจะไปไหน เจ้าเก็บของทำไม หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้หยุด”ลี่เซียนเดินเก็บของ โดยไม่คุยกับเขา เขาพยายามจับนางไว้“หยุดเดี๋ยวนี้ เซียนเซียน ข้าไม่ให้เจ้าไป เจ้าต้องอยู่ที่นี่”"ข้าไม่อยู่ คุณชายฟู่ ข้าทนมานานแล้ว ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ท่านปล่อยข้าไปเถอะ ข้ายอมอยู่ที่นี่ ถูกท่านขังไว้ ท่านยังสามารถกล่าวหาว่าข้านัดเขามาหาที่นี่ ห้ามไม่ให้ข้าออกไปข้างนอก แล้วท่านล่ะ พาหญิงอื่นเข้ามาในจวน ดูแลนางอย่างดี ข้าก็ไม่เคยไปว่า หรือไปยุ่ง”“แล้วพวกท่านล่ะ คนหนึ่งกักขังข้า กล่าวหาว่าออกไปข้างนอกเพื่อพบกับชายอื่น อีกคนก็มาหาเรื่องข้า สร้างเรื่องว่าข้าจะทำร้ายนาง ผลักข้าตกน้ำ กดหัวข้าในน้ำจนข้าเกือบตาย หึ แล้วตัวท่าน ท่านทำอะไร นอกจากท่านจะไม่สนใจข้าแล้ว สิ่งที่ท่านทำ คือ รีบกระโดดไปช่วยนางในน้ำ ส่วนข้า ท่านให้หมิงอี้เป็นคนช่วยขึ้นมา ท่านเชื่อคำพูดนาง อุ้มนางไปต่อหน้าข้าและคนทั้งจวน ทิ้งข้าไว้กับพวกสาวใช้”“ยังไม่หนำใจ ยังตามมากล่าวโทษ หาว่าข้าโกหก สร้างเรื่องขึ้นมา ฟู่เว่ยหลง ท่านไม่มีความเชื่อใจข้าเลยสักนิด เราไม่ควรรักกันตั้งแต่แรกแล้ว คนรักกัน เขาไม่ทำ