All Chapters of มนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก): Chapter 21 - Chapter 30

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากจวนอ๋องสักพักแล้ว นางเลยเอ่ยถามขึ้น“ท่านบอกว่าสิงโตตัวนั้น ช่วยท่านไว้ อย่างไรเพคะ เล่าให้หม่อมฉันฟังหน่อยเพคะ” นางเอ่ยถามขึ้น“ก่อนที่พี่สาวเจ้า จะนำสุราเข้ามา ข้ามาแกะของขวัญของเจ้าดู เจ้าบอกว่าให้ลองเอาไปอาบแสงจันทร์ ข้าเลยลองดู นึกไม่ถึง สักครู่เดียวก็มีแสง ออกมาจากลูกแก้วในปากสิงโตจริงๆ”นางฟังอย่างตื่นเต้น“พ่อค้าไม่ได้หลอกข้าจริงๆ ด้วย ที่จริง ข้าซื้อเพราะเห็นว่ามันสวยและแปลก แต่ไม่คิดว่ามันจะส่องแสงได้จริงๆ เมื่อโดนแสงจันทร์ แล้วแสงมันเป็นสีอะไรเพคะ” นางถามต่อ“สีฟ้า สว่างสวยเชียวล่ะ” นางตื่นเต้นกับคำบอกเล่านี้ นางดีใจมากที่ของขวัญของนางถูกใจผู้รับ“แล้ว มันช่วยพระองค์อย่างไรเพคะ” ฟังถึงตรงนี้ นางยังไม่เห็นว่าสิงโตจะช่วยอะไรเขาได้“ตอนที่ข้าโดนยาพิษนั่นเข้าไป สติข้าเริ่มเลอะเลือนเพราะฤทธิ์ยา เหมือนกับว่า แสงจากปากสิงโตตัวนั้น จะสะท้อนมาโดนตาข้า ทำให้ข้าได้สติกลับมาน่ะ แล้วพอข้าตั้งสติได้ ข้าก็เรียกต้าหรง ให้ไปส่งพี่สาวเจ้าทันที”“โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง ท่านคงต้องประทานยศให้สิงโตของข้าแล้วล่ะเพคะท่านอ๋อง”นางพูดพลางขำเบาๆ เขาถึงกับขำตามคำพูดนางไปด้วยรถม้

“จริงๆ แล้ว คืนนั้น ข้าตั้งใจส่งองครักษ์เงาข้า ไปดูเพียงเพื่อว่า หากแผนการของฮูหยินสำเร็จ ข้าแค่จะให้นางไปชิงตัวเซียนเอ๋อ ออกมาก่อนที่เจ้าจะเข้าไปในห้องเท่านั้น แต่พอมันเริ่มผิดแผน คนร้ายพาซินเอ๋อเข้าไปแทน นางเห็นว่ายังพอมีเวลา จึงตามดูเซียนเอ๋อ ที่เอาสุรานั่น ไปให้เจ้า เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด จากนั้นก็รอเซียนเอ๋อออกมาจากจวนเจ้า และติดตามจนกลับถึงจวน เพื่อแน่ใจว่าแผนทั้ง 2 นั่น ล้มเหลว แต่ว่า ตอนนางกลับไป ก็ช่วยซินเอ๋อไม่ทันแล้ว นางเลยแค่รอเวลา เพื่อพาซินเอ๋อกลับจวนเท่านั้น”เขาเล่าและลำดับเหตุการณ์ให้อ๋องเฉิงฟัง ท่านอ๋องเริ่มเข้าใจแล้วว่า ปัญหายุ่งยากที่ท่านลุงเตือน จะเกิดขึ้นได้จากผู้ใด หากเขาเริ่มพิธีสู่ขอฟางซิน 2 แม่ลูกนี้คงไม่ปล่อยฟางซินไว้อย่างแน่นอน ซึ่งเขา ไม่มีวันยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับนาง“ข่าวลือที่ลูกสาวข้า นำไปปล่อยในเมืองหลวง ปกติแล้ว มันจะต้องแพร่กระจายมากกว่านี้ แต่ข้าจำกัดวงจรของข่าวลือของนาง และบางที่ ที่นางจ้างคนไป ข้าให้จัดการ เปลี่ยนข่าว โดยไม่ได้แจ้งชื่อว่าฝ่ายหญิง คือลูกสาวคนใด ทำให้บางข่าวลือตอนนี้ ไม่ได้เจาะจงว่าเป็นหนิงเซียน เจ้า ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องข่าวลือ

เช้าวันนี้ มีเทียบเชิญจากในวังหลวง แจ้งขุนนาง เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ฮ่องเต้หงซูลี่ ทั้งเมืองหลวงต่างคึกคักเป็นพิเศษ เพื่อเฉลิมฉลองวันมงคลของแคว้น และในโอกาสพิเศษนี้ ช่วงนี้ในเมืองหลวง จึงมีแขกและผู้คนจากต่างแคว้น เข้ามายังเมืองหลวงกันมากขึ้นส่วนหนึ่งติดตามเจ้านายและผู้นำของแต่ละแคว้นมาร่วมอวยพรให้องค์ฮ่องเต้ บางคนก็เป็นพ่อค้า มาเพื่อทำการแลกเปลี่ยน ค้าขาย ถือได้ว่าเป็นช่วงที่คึกคักที่สุดอีกช่วงหนึ่งของทุกปี เนื่องจากเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว การค้าขายผ้า ทั้งขนสัตว์ ทั้งผ้าฝ้าย ผ้าไหม ต่างเป็นที่สนใจ และขายดีมากที่สุดในจวนสกุลลู่ก็เช่นกัน ทุกคนต่างก็ต้องเตรียมตัวเพื่อไปร่วมงานเลี้ยงฉลองในวังหลวง เฉกเช่นทุกงานที่ผ่านมา เรื่องขั้นตอนการแต่งงานของเฉิงอ๋องกับฟางซินนั้น ยังไม่ได้บอกให้คนนอกทราบ เนื่องด้วยเหตุการณ์หลายๆ อย่าง จึงต้องเลื่อนออกไป เมื่อถึงเวลา ทุกคนในจวนก็เดินทางไปวังหลวงคนในสกุลลู่ คุ้นเคยกับวังหลวงเป็นอย่างดี แต่วันนี้ แขกบ้านแขกเมืองเยอะมากเป็นพิเศษ คณะทูตจากเมืองต่างๆ ดูเหมือนจะเข้าร่วมอวยพรกันมากกว่าทุกปี เมื่อรถม้าของจวนสกุลลู่มาถึง พบว

สถานการณ์ตอนนี้กระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก ตอนนี้ฟางซิน เริ่มรู้สึกว่า อาหารที่กินเข้าไปไม่มีรสชาติแล้ว และนางเริ่มอยากกลับจวนแล้ว นางขยับตัวไปหาท่านแม่รอง“ท่านแม่รองเจ้าคะ ข้าอยากกลับจวนแล้ว ข้ารู้สึกไม่สบายท้อง” นางกระซิบบอกฮูหยินรอง“เจ้ากินมากไปสินะ อะไรหยิบได้ก็เอาเข้าปากหมด ตอนนี้คงออกฤทธิ์แล้วสิ เดินไหวหรือไม่ ให้แม่กลับพร้อมเจ้าเลยไหม”ฮูหยินรองถามอย่างเป็นห่วง“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้ากลับเองได้เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าอยากกลับไปนอนพักสักหน่อย งั้นข้า ขอตัวนะเจ้าคะ” ฮูหยินรองพยักหน้าให้นางพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงให้“องค์ชายเป่าหลง ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนนะเพคะ ไว้โอกาสหน้า ค่อยพบกันใหม่เพคะ” นางรีบกล่าวลา“แม่นางฟางซิน แล้วข้าจะมีโอกาสพบแม่นางได้อีกเมื่อใด”เป่าหลงเอ่ยถามนาง“ไว้โอกาสดีๆ เราคงได้พบกันแน่เพคะ หม่อมฉันทูลลาเพคะ"นางลาองค์ชายแล้วรีบเดินออกมา นางไม่อยากเห็นสายตาพิฆาตนั้นอีกแค่ซักวินาทีเดียว สายตาชวนอึกอัก ทำตัวไม่ถูก ราวกับว่านางทำผิดอะไรมา นางรีบหนีตอนนี้ จะปลอดภัยมากกว่า นางรีบเดินออกมาจากงานเลี้ยง นางคิดว่าเฉิงอ๋อง คงยังวุ่นวายกับการรับแขกต่างแคว้นอยู่ จึงเดินออกมาโดยไม่ได้ร่

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ”เสียงชุนเอ๋อ ตะโกนเรียกอยู่หน้าห้อง ในตอนนี้เองที่ฟางซินรู้สึกตัว นางสะดุ้งตื่น แต่ไม่มีแรงที่จะลุก นางรู้สึกหนักตัวไปหมดทุกส่วน นางหลับสนิทเพราะความอ่อนเพลียโดยไม่รู้ตัวจนถึงตอนนี้ นางต้องปลุกท่านอ๋อง ก่อนที่ชุนเอ๋อจะเข้ามา ดีที่นางลงกลอนเอาไว้ นางรีบพลิกตัวกลับไปเพื่อที่จะปลุก ……เขาไปแล้ว ไปตั้งแต่เมื่อใดกัน นางยกแขนซ้ายขึ้นมา สร้อยข้อมือทองประดับทับทิม กับแหวนยังอยู่ที่นิ้วและแขนของนาง แต่ตัวคนให้ไม่อยู่แล้ว นางถอนหายใจ โล่งอก“คนบ้า ไปไม่บอกลาสักคำ” นางบ่นพึมพำ“คุณหนู ท่านไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ” ชุนเอ๋อเริ่มร้องตะโกน เพราะเรียกอยู่นานแล้ว คุณหนูนางก็ยังไม่ตอบกลับมา นางเริ่มกังวล คิดว่าคุณหนูจะป่วยอีก จนกระทั่ง“ข้ามาแล้วๆ ชุนเอ๋อ รอเดี๋ยว”ชุนเอ่อถึงกับโล่งใจ เมื่อคุณหนูตอบกลับมาฟางซินค่อยๆ ลุกลงจากเตียง จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนเดินมาเปิดประตู“คุณหนู ท่านไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ หน้าท่านดูซีดๆ นะเจ้าคะ” ชุนเอ๋อถามอย่างเป็นห่วง“ข้าไม่เป็นไร เมื่อคืนทานอาหารแปลกๆ มากไปหน่อย เลยกลับมานอนพักน่ะ สงสัยจะกินมากไป เลยนอนเพลินเลย”นางตอบกลับไป“