All Chapters of มนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก): Chapter 11 - Chapter 20

ต้าหรงมาแจ้งอาการป่วยของฟางซินให้ลี่หมิงทราบแล้ว นางไม่ได้เป็นอะไรมากก็ดี ตอนนี้เหลือความจริงอีกอย่างที่เขาอยากรู้ เขาคงต้องเริ่มหาจากร้านทำต่างหูคู่นี้ขึ้นมา เขาสั่งต้าหรงให้ไปตรวจสอบเรื่องนี้ทันทีแต่สิ่งหนึ่งที่เขาจำได้ขณะสติใกล้จะเลือนราง กลิ่นของนาง มันช่างคุ้นเคย เหมือนเคยได้กลิ่นนี้มาตลอด เขาเข้าใกล้ความจริงแล้วสินะ เขาลอบยิ้มเบาๆ หากสิ่งที่เขาคิด มันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ เขาจะเริ่มจากตรงไหนวันนี้นางก็ดันป่วย จะสอบถามอะไรก็ไม่ได้ ป่วยเหรอ ถ้าหากว่านาง ไม่ได้ป่วยเป็นไข้ฤดูอย่างที่หมอว่าล่ะ ถ้าหากนางป่วย เพราะเขา เฉิงอ๋องเดินคิดวนไปวนมาในห้องหนังสือ ใช่แล้ว ข้าต้องลองพิสูจน์ด้วยตัวเอง“เรียนท่านอ๋อง ตามที่เถ้าแก่ร้านต่างหูบอก เขาได้ขายต่างหูนี้ให้แม่นางคนหนึ่ง นางมาพร้อมสาวใช้ขอรับ” เข้าเค้ามาก เหลือแค่พิสูจน์ครั้งสุดท้าย“ข้าจะไปจวนสกุลลู่” เขารีบออกจากจวน ไม่มีเรื่องใดที่เร่งด่วนกว่าเรื่องนี้อีกแล้วฟางซินลืมตาขึ้นมา ทานข้าวต้ม และทานยาที่ท่านหมอจัดให้ โดยมีชุนเอ๋อคอยเตรียมให้ ตอนนี้นางลุกจากเตียงได้แล้ว 3 วันก่อนนางไม่สามารถไปไหนได้เลย ไข้ฤดูค่อนข้างรุนแรงมากเลยทีเดียวสำหรับนาง

จวนสกุลลู่เวรยามรักษาประตูจวนดูแน่นหนา เป็นปกติของจวนขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แต่ก็มิอาจป้องกันได้ทุกทิศทาง โดยเฉพาะกับองครักษ์เงา ที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี แต่วันนี้ ท่านอ๋องเฉิงมาด้วยตนเอง เขาให้จีซูไปตรวจดูที่เรือนหน้า ส่วนตัวเขา พิงอยู่ที่ริมห้องของลู่ฟางซิน เข้าได้ยินเสียงสาวใช้ คุยกับฟางซิน แต่เสียงของฟางซิน ตอบกลับสาวใช้แบบเอื่อย ๆ“คุณหนู พักนี้ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ ท่านดูไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนเลย หรือไข้ฤดูรอบนี้จะหนัก คุณหนูเลยเพลียมากกว่าปกติเจ้าคะ” ชุนเอ๋อถามไถ่อย่างเป็นห่วง ช่วงนี้คุณหนูของนาง ทานอาหารน้อยลง เที่ยวน้อย และพูดคุยน้อยลง นางมักจะนั่งเหม่อลอย สักพักก็จะถอนหายใจ เหมือนคุณหนูคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ชุนเอ๋อไม่ชอบเห็นคุณหนูเป็นแบบนี้เลย นางไม่เคยมีอาการแบบนี้“ข้าไม่เป็นไรหรอก ชุนเอ๋อ เจ้าแช่งให้ข้าป่วยอีกรอบหรือไง หึ” นางแสร้งทำพูดหยอกกลับไป“ไม่รู้สิเจ้าคะ ข้ารับใช้คุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นคุณหนูเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย หรือว่า เกี่ยวกับ… ข่าวลือด้านนอกนั่นเจ้าคะ”“ข่าวลือ เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ ไม่ใช่ข่าวของข้าเสียหน่อย” นางตอบ แต่สายตาพลันหม่นลง“ข้าก็คิดว่า ท่านกั

เฉิงอ๋องกลับมาถึงจวน นี่เป็นอีกคืนหนึ่งที่เขาจะฝันดี เขานึกในใจ หากว่าสามารถยกขบวนสู่ขอนางได้เร็วที่สุดก็คงจะดี แต่เพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาด เข้าต้องสืบให้รู้เรื่องในคืนนั้น พร้อมลากผู้วางแผนการชั่วช้านี่ออกมาให้ได้เสียก่อน แต่เขาจะทำอย่างไรล่ะ ตอนนี้ หากทำการบุ่มบ่าม อาจจะทำให้ฟางซินเกิดอันตรายเกินไป ผู้อยู่เบื้องหลังยังอยู่ในเงามืด ไรเบาะแส ขนาดตามสืบขนาดนี้ ยังไม่พบอะไรเลย หรือว่า อาจจะเป็นคนที่เขา คาดไม่ถึง“เรียนท่านอ๋อง จีซูมีเรื่องจะรายงานพ่ะย่ะค่ะ” ต้าหรงแจ้งเฉิงอ๋องอยู่หน้าห้อง“เดี๋ยวข้าออกไป ให้นางไปรอข้าที่ห้องหนังสือ” เขาบอกต้าหรง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า และรีบออกไปพบจีซูที่ห้องหนังสือ นางรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ต้าหรงปิดประตู และยืนอยู่ข้างๆ ที่ประทับท่านอ๋อง“เจ้ามีความคืบหน้าอะไรสินะ จีซู แจ้งมาได้เลย” เขาบอกองครักษ์เงาของเขา“เรียนท่านอ๋อง ข้ารู้ตัวคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังแล้วเพคะ แต่ว่า เอาเป็นว่า ท่านโปรดฟังเรื่องที่ข้าได้ยินมาก่อนเพคะ”นางเริ่มเล่าจากเหตุการณ์ที่นางได้รับมอบหมายให้เข้าไปตรวจสอบคนในจวนสกุลลู่ เมื่อคืนก่อน นางได้ยินเสียงคุณหนูรองสกุลลู่และสาวใช้ กึ่งพูด กึ่งทะ

ฮูหยินใหญ่คิด พลางลูบหัวปลอบบุตรสาว หากคืนนั้นแผนของนางและหนิงเซียน ไม่ชนกันซะก่อน ผลลัพธ์คงไม่ออกมาแบบผิดความคาดหมายขนาดนี้ แน่นอนว่าแผนของหนิงเซียน ตรงๆ และทื่อมากเกินไป ในเมื่อท่านอ๋องมีองครักษ์ติดตัว ก็ยากที่จะสำเร็จได้ง่าย แต่หากเป็นแผนของนาง มันแนบเนียนที่สุดแล้ว มันเกิดข้อผิดพลาดตรงไหนกัน มันพลาดจากจุดใดกัน นี่ต่างหากที่นางคิดไม่ตกต้าหรงตอนนี้อ้าปากค้างไปแล้ว กำลังตะลึงกับเรื่องราวที่จีซูเล่า นี่มันอะไรกันนี่ แม่ลูกคู่นี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก หากท่านอ๋องได้นางมาเป็นพระชายา แค่คิด ต้าหรงก็รู้สึกปวดหัวแทนท่านอ๋องแล้ว แม่ตั้งใจเอาลูกสาวใส่พานถวายให้ท่านอ๋อง ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเลย ผู้หญิงนี่ช่างน่ากลัวจริงๆเฉิงอ๋องฟังเหตุการณ์ที่จีซูเล่าให้ฟังอย่างเงียบๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเดาบางเรื่องราวไว้ก่อนแล้ว แต่เรื่องที่จีซูเล่าให้ฟังในวันนี้ กลับไม่เป็นอย่างที่เขาเคยคิดมาก่อนเลย แผนการอะไรกันเนี่ย เขาสับสน เขาอ่านตำราพิชัยยุทธมาก็มากนัก แต่แผนการแบบสตรีสูงศักดิ์ 2 คนนี้คิดขึ้นมานี่ มันช่าง เหนือความคาดหมายจริงๆ ใครเล่าจะรู้ หากแผนใดแผนหนึ่งสำเร็จ เขาก็ต้องเป็นแพะรับบาป

เขาผละริมฝีปากออกจากนาง และดึงนางเข้ามากอด นางแทบจะหอบเพราะหายใจไม่ออก และเริ่มหมดแรงเลยต้องปล่อยให้เขา ดึงเข้าไปกอดตามที่เขาต้องการ“ข้าไม่ชอบให้เจ้า ไปอยู่ใกล้ชายอื่น ไม่ว่าใคร ข้าไม่อยากเห็น อย่าให้มีครั้งหน้าอีกเป็นอันขาด” เขาบอกความรู้สึกไปตรงๆ ตอนนี้เอง ฟางซินถึงได้รู้ตัวว่า พ่อคนดีนี่กำลังหึงนั่นเอง โถ ทำอย่างกะเด็กหวงของเล่น นางนึกขำอยู่ในใจ อยากลองแกล้งเขาอีกหน่อย เพื่อความแน่ใจ“ข้ากำลังจะตามพี่… อะแฮ่ม” ฟางซินหยุดพูด เพราะเขาถลึงตาใส่“ข้ากำลังตามเขาไปดูร้านใหม่อยู่เลย ท่านก็มาถึงซะก่อน อดเลย” หมดคำพูดแค่นั้น เฉิงอ๋องใช้มือจับคางนางขึ้นมา ปากเขาประกบปากนางอีกครั้ง ปากนี้ช่างพูดยั่วโมโหเขาเก่งเหลือเกิน ดูสิว่าเจ้าจะทนได้แค่ไหน ข้าจะให้เจ้าทนไม่ไหวจนต้องร้องขอชีวิตเลยทีเดียว นางเริ่มตีเขา นางทนไม่ไหวแล้ว เขาเลยผละปากออก“เจ้ารู้ผิดหรือยัง”“ข้า ผิดอะไรหรือเจ้าคะ” นางถามอย่างไม่เข้าใจ ข้าผิดอะไรล่ะเนี่ยเขาก้มลงมาจูบนางอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ นางรู้ตัวแล้ว ตั้งรับ นางรีบเอามือปิดปากเขา แล้วบอกว่า“ทราบแล้วเพคะ รู้ผิดแล้วเพคะ พอแล้วๆ” นางขอร้อง บัดนี้ ปากนางร้อนไปหมด เรี่ยวแร