All Chapters of พ่ายรักแม่ทัพจอมโหด: Chapter 11 - Chapter 20

“แต่ข้ามิใช่ผู้อื่น ข้าเป็นคนที่ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้แต่งกับท่าน หรือพูดง่ายๆ ก็คือ คู่หมั้นของท่าน”มู่ฮูหยินถึงกับยกมือขึ้นป้องปาก คิดไม่ถึงว่าสตรีสูงศักดิ์จะกล้าพูดแบบนี้ออกมาต่อหน้าผู้คน ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้าลูกชายของนางและนางอีกด้วย“คุณหนูผัง เรื่องนี้ ข้าว่ารอให้ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยก่อนแล้วค่อยมาปรึกษากันอีกทีดีหรือไม่”“ท่านโหว ข้าอยากทราบเหตุผลที่ท่านปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้”เขาหันมามองนาง ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของคุณหนูสกุลผังนี้มาก่อนว่าทั้งเอาแต่ใจ เกรี้ยวกราด ไม่มีมารยาท ไม่มีความรู้ และไม่สนใจการบ้านการเรือน เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด เพราะเห็นว่าเป็นบุตรีของท่านราชครูผังเจิน นางจึงวางอำนาจ ไม่เกรงกลัวผู้ใด“แม่นางผังท่านอยากให้ข้าพูดจริง ๆ หรือข้าเกรงว่า..”“ข้าอยากรู้ ผู้คนทั้งเมืองหลวงต่างก็ชื่นชมข้าว่าเป็นสตรีงามล่มเมือง ใคร ๆ ก็อยากได้ เหตุใดท่านจึงปฏิเสธข้า”“นั่นคือคนอื่น มิใช่ข้า ที่สำคัญ ท่านมิใช่คนที่เหมาะสมกับข้าเลยแม้แต่น้อย ข้าใช้ชีวิตกลางสมรภูมิรบ ท่านอยู่แต่ในเมืองหลวง เสพติดแต่ความสำราญจนชื่อเสียงโด่งดังไปถึงกองทัพข้าที่แดนเหนือ ขออภัยที่ข้า

มู่หลงฟู่เหยียบเข้าชายแดนหย่งตูแล้ว ก่อนที่เขาจะสวนกับขบวนรถม้าที่วิ่งออกมาจากเมือง ที่วิ่งเร็ว ราวกับว่าหนีอะไรมา จนกงจื่อเอ่ยทัก“จะรีบไปไหนขนาดนั้น ดึกขนาดนี้ ท่านแม่ทัพ จะเข้าเมืองเลยหรือไม่ขอรับ”เขามองตามรถม้าที่วิ่งสวนออกไป นึกแปลกใจว่าเหตุใดมีคนเดินทางช่วงเวลาดึกดื่นขนาดนี้ เขารีบวิ่งเข้าเมืองหย่งตูและพบว่า ชาวบ้านออกมาจากบ้านเรือนกันมากมาย และวิ่งสาละวนในการช่วยดับไฟ จนเขาตกใจและรีบวิ่งไปถาม“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”“ไฟไหม้ขอรับ”“ไหม้ที่ใดกัน แล้วมีใครบาดเจ็บหรือไม่”“ไหม้จวนท่านคหบดีจินขอรับ เห็นว่าตายกันมากเลยขอรับกำลังไปช่วยกันดับ”แม่ทัพหนุ่มตกใจแทบสิ้นสติอยู่บนหลังม้า จวนไหนนะไฟไหม้จวนคหบดีจินงั้นหรือ“เมื่อกี้พวกเขาว่าอย่างไรนะ บอกว่า….”กงเซียวหันมาที่แม่ทัพของเขาที่แทบจะสิ้นสติ หน้าซีดปากคอสั่น“พวกเขาบอกว่า …ตาย"“ไม่ ข้าไม่เชื่อ พวกเจ้า พาคนไปช่วยดับไฟ ช่วยคนที่เหลือออกมา สอบถามให้ได้ความ เร็วเข้า”เขารีบควบอาชาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพื่อไปยังจวนคหบดี ที่ตอนนี้ เป็นทะเลเพลิง ก่อนที่กงจื่อ จะพาสาวใช้ออกมาได้คนหนึ่ง เขาจำได้ว่านางชื่อชิงชิง เป็นสาวใช้ของจินซู่เย่“ท

จินซู่เย่ได้กลิ่นเขม่าเข้ามาในรถม้า ก่อนที่นางจะเริ่มตัวสั่น น้ำตาเริ่มไหลออกมา ก่อนที่มู่หลงฟู่จะเข้าไปประคองกอดนางเอาไว้ ทำให้นางรู้สึกดีขึ้น“ซู่เย่ หรือว่าเราจะกลับกันก่อน หากเจ้ายังไม่พร้อม”“พี่ฟู่ ข้าอยากลงไปเจ้าค่ะ ได้โปรดพาข้าลงไป”“ได้ เจ้าสวมหมวกนี้เอาไว้ก่อน”เขาสวมหมวกที่มีผ้าโปร่งปิดบังใบหน้าเอาไว้ ก่อนที่จะพยุงนางเดินลงจากรถม้า ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ยากที่จะทำใจได้ จวนที่เคยใหญ่โตโอ่อ่า และร่ำรวยที่สุดในหย่งตู บัดนี้เหลือเพียงกองเถ้าถ่านกับซากปรักหักพัง มือนางจับแขนของแม่ทัพหนุ่มไว้แน่น ราวกับว่าหากนางปล่อย ตัวนางอาจจะสลายไปพร้อมกับซากของจวนเดิมตรงหน้า….มู่หลงฟู่พานางเดินเข้าไปยังเรือนด้านหลัง ที่ยังพอมีสภาพที่ดีเหลืออยู่ ไม่ถูกเผาจนหมด แต่ก็พอแค่กันแดดกันฝนเท่านั้น ก่อนที่เขาจะสั่งให้กงจื่อและกงเซียวแจ้งให้คนที่เฝ้าออกไปด้านนอกก่อนจินซู่เย่ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้โลงศพที่ตั้งเรียงกันอยู่สามโลง พร้อมกับผูกผ้าขาวเอาไว้ ด้านหน้าเป็นที่สำหรับเผากระดาษ ก่อนที่แม่ทัพมู่จะพานางคุกเข่าลงต่อหน้าโลงนั้นซู่เย่รู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนแทบหมดสติ ทั้งเขม่าควันที่ลอยคละคลุ้ง ทั้งบรรยากาศที่ช

มู่หลงฟู่ค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนจะเห็นเศษผ้าที่กระจายอยู่ที่พื้น นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ นี่เขาทำอะไรลงไป เมื่อนึกได้แล้วเขาจึงรีบวิ่งออกไปหานางที่ห้อง แต่เขาไม่กล้าเคาะประตูเขาได้ยินเพียงเสียงสะอื้นที่หลุดออกมาเบาๆ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างมาบีบรัดหัวใจเขาจนแน่น ทำเอาเขาหายใจไม่สะดวก“ซู…ซูเย่ ข้า…ข้าขอโทษที่ทำเรื่องรุนแรงกับเจ้า เปิดประตูให้ข้าได้หรือไม่”ไร้เสียงตอบจากด้านใน เขาได้ยินเพียงเสียงสะอื้นเป็นจังหวะของนาง“ซูเย่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทำแบบนี้อีก ออกมาคุยกับข้าก่อนได้หรือไม่”“ซูเย่…ข้า...”ไม่ทันที่เขาจะพูดสิ่งใดต่อ กงเซียวก็วิ่งมาหาเขา ก่อนจะรายงานเรื่องสำคัญ“ท่านแม่ทัพขอรับ เจ้าเมืองคนใหม่เชิญท่านไปงานเลี้ยงที่จวนของเขาคืนนี้ขอรับ ใต้เท้าสุ่นมาด้วยตัวเอง ตอนนี้รอท่านแม่ทัพอยู่ที่ห้องโถงขอรับ”เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม เหตุใดต้องมาเวลาเช่นนี้ด้วยนะ เขามองที่ประตู เสียงของนางเงียบไปแล้ว เอาไว้ค่อยมาคุยกับนางอีกที เขาหันกลับมาก่อนที่เขาจะเดินตามกงเซียวออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เขาไม่รู้เลยว่าที่เงียบไป เป็นเพราะนางเริ่มทยอยเก็บข้าวของ นางได้ยินแล้วว่าคืนนี้เขาจะไปร่ว

เจ้าซูเย่หันกลับมา นางตกใจจนทำห่อยาในมือร่วงลงพื้น เขามาที่นี่ได้เช่นไร หรือว่าเขาพบนางในตลาด แล้วตามนางมา“ฉินเว่ยหยาง”เขาเดินเข้ามาใกล้นาง ก่อนที่จะดึงนางเข้ามากอดด้วยความคิดถึง“ซู่เย่ ใช่เจ้าจริงๆ ด้วย ข้าดีใจยิ่งนัก ข้าตามหาเจ้าอย่างไม่ลดละ ตลอดหลายเดือนมานี้เจ้าไปอยู่ที่ใดกัน ซู่เย่”“ตามหาข้า เหตุใดต้องตามหาข้าด้วย”“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะตายแล้ว ข้าไม่มีทางเชื่อ เจ็บต้องเจอคน ตายต้องเจอศพ แต่นี่ไม่พบศพ ข้าไม่มีทางเชื่อว่าเจ้าจะตาย ซู่เย่ เจ้าลำบากหรือไม่ หลายเดือนมานี้เจ้าดูซูบลงไปมากนัก”“อาเย่ ท่านนี้คือ”ป้าเกาเดินมาถามนาง ก่อนที่นางจะรีบบอก“ป้าเกา พอดีข้าเจอเพื่อน ขอไปคุยกับเขาหน่อยนะเจ้าคะ”“อ่อๆ ได้ๆ ข้าจะไปทำอาหารเย็นแล้ว”นางเดินนำเขาไปที่ลำธารหลังตรอกที่ไร้ผู้คน ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร นางก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน“ท่านมาที่นี่ได้เช่นไร แล้วเจอข้าได้อย่างไร ท่านสะกดรอยตามข้ามาหรือ”สายตานางที่มองเขาวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่คืนงานเลี้ยงในสกุลจิน เขาก็ไม่ได้เจอกับนางอีกเลย เขาเทียวไปหานางที่จวน แต่บ่าวไพร่ก็ต่างปฏิเสธ จนเกิดเรื่องขึ้นกับสกุลจิน ข่าวว่านางตายแล