All Chapters of พ่ายรักแม่ทัพจอมโหด: Chapter 21 - Chapter 30

ซูเย่เริ่มตรวจอาการของฮูหยินมู่ นางลอบมองดูสีหน้าสตรีเยาว์วัยข้างหน้านาง แม้ว่านางจะสวมผ้าขาวปิดบังตรงส่วนจมูกและปากเอาไว้ แต่ก็รู้ได้ว่านางต้องเป็นสตรีที่งดงามมากคนหนึ่ง ลูกชายนางช่างตาแหลมนัก“ฮูหยิน ชีพจรท่านดูผิดปกติเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ ท่านได้ทานยาตัวไหนก่อนที่จะทานยาของข้าหรือไม่เจ้าคะ”มู่ฮูหยินรู้สึกประหลาดใจ คิดว่าหลอกพานางมาที่จวนเฉยๆ มิใช่หรือ เหตุใดกลับกลายเป็นว่านางเกิดป่วยจริงเสียล่ะ“เอ่อ ข้าก็กินยาที่ท่านหมอหลวงให้ตามปกตินะ แล้วก็น่าจะมียาบำรุงอยู่ตัวหนึ่งที่มีผู้มามอบให้ หรือว่าท่านหมออยากจะลองตรวจสอบดูหรือไม่”“ถ้าไม่รบกวนฮูหยินมากเกินไป ข้ารบกวนขอตรวจดูหน่อยเจ้าค่ะ”“ได้สิ ไม่มีปัญหา ชิงชิง เจ้าไปเอายาที่ข้ากินประจำ กับยาบำรุงที่แม่นางผังส่งมา เอามาให้ท่านหมอตรวจดูหน่อย”เจ้าซูเย่ได้ยินนางเอ่ยชื่อ แม่นางผัง หรือว่าจะเป็น ผังอี้เหมย ก่อนที่นางจะได้พูดอะไร สาวใช้ก็ยกน้ำชาและของว่างเข้ามาให้ ตามมาด้วยห่อยาหลายห่อ และนำมาวางบนโต๊ะนางค่อย ๆ แกะดูที่ละห่อและใช้คีมสะอาดค่อย ๆ แยกและคีบมาดูทีละชิ้นอย่างละเอียดเพื่อตรวจสอบ มู่ฮูหยินที่เฝ้ามองดูอยู่รู้สึกว่าท่านหมอช่างใส่ใจเ

วันนี้ซูเย่ขอฮูหยินออกมาซื้อยาเอง และจะแวะไปเยี่ยมลุงเกาป้าเกาด้วย นางจึงออกจากจวนแม่ทัพแต่เช้า ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังร้านขายยา นางจึงได้พบกับฉินเว่ยหยาง“ซูเย่ ทางนี้”“ฉินเว่ยหยาง”นางยืนลังเลที่จะเดินเข้าไป ชิงชิงทำท่าดึงแขนนางเอาไว้“คุณหนู เขามาอยู่ที่นี่ได้เช่นไรเจ้าคะ แล้วเรื่องของเรา…”“เจ้าไม่ต้องห่วงไว้กลับไปข้าจะเล่าให้ฟัง”“ซูเย่ เจ้ามาซื้อยางั้นหรือ ว่างดื่มชากับข้าสักครู่ได้หรือไม่”“ขออภัยคุณชายฉิน ข้ารีบมาและจะรีบกลับ มิมีเวลามากถึงเพียงนั้นเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน”“เอ๋ ซูเย่ เดี๋ยวสิ เหตุใดจึงรีบกลับล่ะ ถ้าเช่นนั้น ขอข้าไปกับเจ้าด้วยได้หรือไม่”“คุณชายฉิน นี่มันคงจะไม่เหมาะ”“ท่านหมอเย่”เสียงทรงอำนาจดังขึ้นด้านหลังนาง นี่นางจะโชคร้าย เจอคนที่อยากเจอถึงสองคนในเวลาเดียวกันเชียวหรือ นางและชิงชิงหันกลับไปคำนับให้เขา“ท่านแม่ทัพ”“ข้าเข้าใจว่าเจ้าขอท่านแม่ออกมาซื้อยา ที่แท้ แอบมาพบกับคนรักเก่านี่เอง”“ท่านแม่ทัพมู่ นี่ท่าน กับซูเย่”เขาเหลือบมองไปที่นาง ให้นางตอบ แต่นางกลับไม่มองมาที่เขา (เมินข้าอย่างนั้นหรือ ได้เลย)“นางเป็นหมอรักษาให้แม่ข้า บัดนี้พักอยู่ที่จวนสกุลมู่ หากใต

“กรี๊ดดดดดดด…..นังสารเลว ชาติชั่ว กล้าดีอย่างไร เอาน้ำล้างเท้าโสโครกนี่มาสาดใส่ข้า นังไพร่ สถุน ต่ำช้าที่สุด”“แม่นางผัง หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้!!”ผังอี้เหมยหันไปมองมู่หลงฟู่ สลับกับหมอเย่ ก่อนที่นางจะทนไม่ไหว“ท่านโหว เหตุใดท่านจึงลำเอียง ท่านจะเห็นแก่คนในจวนแล้วกลั่นแกล้งข้าเช่นนั้นหรือ”“ข้าถามว่า ผู้ใดลงมือก่อน พูด!!”“เรียนท่านโหว พวกข้าพึ่งเก็บของออกมาจากห้องฮูหยินกับท่านหมอ เดินมาก็เจอแม่นางผู้นี้มาขวางทางและบังคับให้เราทำความเคารพนางเจ้าค่ะ ก่อนที่นางจะตบท่านหมอ เพราะท่านหมอ…”“ข้าบอกว่า ข้าไม่เคารพผู้ที่ไร้มารยาท ดูถูกผู้อื่น เมื่อไม่ให้เกียรติผู้อื่นก่อน ข้าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะก้มหัวให้คนเช่นนี้”“เจ้าค่ะ แม่นางผังก็เลยลงมือกับท่านหมอเจ้าค่ะ ท่านหมอก็เลยโต้ตอบ ตบนาง กับสาวใช้ของนาง ก่อนที่จะ…”เขาฟังแล้วอยากจะปรบมือดังๆ ให้กับซูเย่เหลือเกิน ช่างกล้าคิดกล้าทำยิ่งนัก กงจื่อและกงเซียวถึงกับกลั้นขำแทบไม่อยู่ นั่นน้ำล้างเท้าเชียวนะ สมน้ำหน้าเหลือเกิน“แม่นางผัง เจ้าถือสิทธิ์อะไร มาสั่งให้คนจวนข้าทำความเคารพเจ้า มีสิทธิ์อะไรทำร้ายคนในจวนข้า ออกไปจากจวนข้าเดี๋ยวนี้ อย่าให้ข้าเห็น

“คำพูดข้า ข้าย่อมจำได้ หากท่านจะยอมตกลง ข้าก็จะรับปากกับท่าน ตามที่ข้าเคยให้สัญญาไว้”สายตานางที่มองมาที่เขา มุ่งมั่นไม่หวั่นไหว มีเพียงหัวใจนางเท่านั้นที่เริ่มเจ็บช้ำจากการไม่ได้รับความเชื่อใจจากเขา“ท่านแม่ทัพ…ได้โปรดเชื่อข้า”“ก็ได้ ข้าจะไว้ชีวิตเขา แต่เจ้าจงอย่าลืมสิ่งที่เจ้าพูดในวันนี้เสียล่ะ”“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”เขาเดินออกจากห้องนางไป ก่อนที่จะกลับไปยังห้องหนังสือ นางยอมทำข้อแลกเปลี่ยนนี้เพื่อแลกกับชีวิตของชายผู้นั้นนี่นางยังลืมคู่หมั้นเก่านางไม่ได้อย่างนั้นหรือ นางยังรักคนสกุลฉินนั่นอยู่ แล้วเขาควรจะทำเช่นไร สวมบทผู้ร้าย พรากคู่รักออกจากกันแล้วแย่งชิงนาง ครอบครองนางเสียหรือเป็นบุรุษผู้สูงส่ง ปล่อยคนรักของนาง และส่งคนที่ตัวเองรักไปให้ชายอีกคน จิตใจเขามันคับแคบมากเกินไป มันเอนเอียงไปที่คำสั่งแรกโดยไม่คิดเลย“หากเขาไม่สารภาพออกมา อย่าหาว่าข้าโหดร้ายกับพวกเจ้า”ผังอี้เหมยเดินทางมาเพื่อเคารพศพของมู่ฮูหยินที่จวน นางแสร้งเดินร้องไห้จนตาบวมเข้ามาอย่างโศกเศร้า ก่อนจะพบกับเจ้าซูเย่ที่นั่งคุกเข่าเพื่อเผากระดาษอยู่ข้างๆนางไม่ได้รับรู้เสียด้วยซ้ำว่ามีผู้ใดมา นางแสร้งร้องไห้หนักขึ้น ก่อนจะ

ขุนนางในท้องพระโรงถึงจั้นตกใจ มองหน้าท่านโหวอย่างคาดไม่ถึง แม้แต่ฝ่าบาทที่เอาแต่กุมขมับเพราะความเบื่อหน่ายยังต้องหันมามองเขาอย่างนึกแปลกใจ“ท่านโหวมู่ นี่ท่านกำลังจะบอกอะไรเรา”“ข้าบอกว่า ข้าจะยอมแต่งงานกับบุตรสาวท่านราชครูก็ได้พ่ะย่ะค่ะ"เหล่าบรรดาขุนนางต่างส่ายหัว นึกเสียดายหากว่าแม่ทัพมู่จะเลือกแต่งกับสตรีเช่นบุตรสาวของราชครูเฒ่า แต่บางคนก็คิดว่านี่คงเป็นการรวมอำนาจของพวกเขา และบางคนก็คิดว่าท่านโหวมู่ น่าจะอยากรับผิดชอบนางเท่านั้น“ท่านโหว เรื่องการแต่งงานพูดเล่นมิได้ หากเราออกราชโองการไป ก็จะมิมีทางยกเลิกได้แล้ว เหตุใดเจ้า…”"ข้าพระองค์ยังพูดไม่จบพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมจะยอมแต่งกับนาง หากว่านาง สามารถทำตามเงื่อนไขสามข้อ”เหล่าบรรดาขุนนางต่างมองไปที่ท่านโหวหนุ่ม นึกแปลกใจในเรื่องที่เขาพูดมา นี่เขากล้ายื่นเงื่อนไขนี้ให้กับท่านราชครูเชียวหรือ แต่สิ่งที่พวกเขาอยากรู้มากกว่านั้นคือเงื่อนไขสามข้อนั่นต่างหาก“เจ้ามีเงื่อนไขอะไร ต้องการสิ่งใด ข้าผู้เป็นราชครู รับปากเจ้าได้หมด ท่านโหวจงกล่าวมาเถิด"เขายิ้มเหยียดที่มุมปาก หันไปมองราชครูเฒ่าด้วยหางตาอย่างนึกรังเกียจ หลายคนที่มองเห็นสายตานั้