All Chapters of พ่ายรักแม่ทัพจอมโหด: Chapter 31 - Chapter 40

นางเดินไปหาเขา ก่อนที่จะค่อยๆ ปลดเชือกที่รัดเอวออกด้วยมือที่สั่นเทา เขาดึงนางลงมาที่เตียงก่อนที่จะคร่อมตัวนางไว้“ทำไม แค่นี้ก็สั่นแล้วหรือ เจ้าก็รู้ดี เหตุใดจึงเลือกวิธีนี้ คงมิใช่ว่าเจ้าก็แอบมีใจให้ข้าหรอกนะซูเย่”หากว่านางเพียงยอมรับ ว่านางเองก็มีใจให้กับเขา เขาก็จะไม่บีบบังคับนาง และพร้อมรอให้นางเต็มใจที่จะมอบกายให้กับเขา เพราะการบีบบังคับเช่นนี้ มิใช่วิธีที่เขาชอบใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนาง“ท่านแม่ทัพคิดมากไปแล้ว ข้าพูดคำไหนคำนั้นเจ้าค่ะ”“เจ้ายอมรับว่าเจ้ายังรักคนแซ่ฉินนั่นอยู่ ถึงได้ช่วยเขาเช่นนั้นหรือ”“ท่านทำข้อตกลงกับข้าแล้ว หวังว่าท่านคงจะมิทำผิดคำพูดหรอกนะเจ้าคะ”“อวดดี”เขาระดมจูบไปทั่วทั้งคอของนาง ก่อนที่จะกระชากชุดของนางออก แต่นางยังคงกำมันเอาไว้แน่นเพราะความกลัวที่เขารุกอย่างรุนแรงจนนางตกใจ“ปล่อยมือ!!”“ไม่เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ ได้โปรดอย่ารุนแรง ข้ามิได้ตกลงเอาไว้เช่นนี้ อย่า…”“เหตุใดเจ้าจึงยอมเสียสละให้กับมัน เหตุใดจึงช่วยมัน”“ข้าแค่ไม่อยากติดค้างเขา เหมือนที่ไม่อยากติดค้างท่าน”“เพียงเท่านั้นหรือ มิใช่ว่าเจ้ายังไม่ลืมเขา แล้วจะหนีตามกันไปอย่างนั้นหรือ”“ในเมื่อท่านเ

มู่หลงฟู่ออกมาพร้อมกับชุดสีขาวไว้ทุกข์อย่างเรียบง่าย ก่อนจะมีบ่าวมาแจ้งว่า ท่านลุงซูอี้จวิน ที่เดินทางมาจากฉางอันเพื่อมาเคารพศพน้องสาว ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา“ท่านลุง ข้ามู่หลงฟู่ คำนับท่านลุงซู ท่านป้าซู”“ท่านโหว อย่าได้มากพิธี ข้าเสียใจด้วย ข้าพึ่งได้ข่าวว่าน้องข้าพึ่งจากไป ข้าพึ่งมารับตำแหน่งที่กรมโยธา เจ้าก็อย่าได้เศร้าโศกไปเลยนะหลานชาย”“ขอบคุณขอรับท่านลุง พวกท่านพึ่งจะมาที่เมืองหลวง แล้วมีที่พักกันหรือยังขอรับ”“พวกเราจะพักโรงเตี๊ยมนอกเมืองน่ะ ระหว่างรอจวนพระราชทานจัดการเสร็จ น่าจะมีเวลาอีกสี่ห้าวัน”“ขอรับท่านลุง”“ท่านโหว นี่ลูกสาวพวกข้า ซูเฟยเซียน ไม่รู้ว่าท่านยังจำได้หรือไม่”เขามองพินิจสตรีแรกรุ่นที่นั่งตรงหน้า ใบหน้างดงาม ที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่“คือข้า…เคยรู้จักแม่นางด้วยหรือ”“หลานชาย เจ้าเคยเจอนางสมัยเด็กๆ ตอนนั้นคงจะจำความไม่ได้น่ะ”“ก็เอาแบบนี้สิเจ้าคะ ไหนๆ ท่านโหวก็อยู่คนเดียวที่จวนนี้ อย่างไรพวกเราก็หมั่นมาเยี่ยม เฟยเซียน เจ้าทักทายพี่เขาสิ”สาวน้อยยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะลุกขึ้นมาคำนับเขาอย่างนอบน้อม“เฟยเซียนคารวะพี่มู่เจ้าค่ะ”“น้องเฟยเซียน ตามสบายเถิด ท่านลุงขอ

ซูฮูหยินหน้าชาไปกับคำพูดนี้ ตะเกียบในมือนางสั่น นางรู้แล้วว่าเหตุใดจึงมิควรไปพูดอะไรมิเหมาะสมกับท่านโหวผู้นี้ ที่แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจ ก่อนที่จะทานข้าวไปเงียบๆ สร้างความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นบนโต๊ะอย่างเห็นได้ชัดซูเย่เองก็มิได้ตอบโต้สิ่งใด นางเพียงแค่กินของนางเงียบๆ นางชินแล้วกับฝีปากของมู่หลงฟู่ที่พร้อมตอกหน้ากับผู้ที่มายุ่งกับเรื่องในจวนของเขา เฟยเซียนเองเมื่อถูกมู่หลงฟู่ตำหนิเมื่อตอนบ่าย ก็มิกล้าที่จะลองดีอีก“ท่านลุงขอรับ พรุ่งนี้ท่านจะเข้าวัง ไปพร้อมกับข้าก็ได้นะขอรับ ข้ามีธุระพอดี”“อ้อ ได้สิท่านโหว ขอบคุณน้ำใจของท่านด้วย”“อ้อ แม่นางซู เจ้าลองชิมนี่ดูสิ แม่นมหยุนทำเพิ่มขึ้นมา ข้าชอบมากที่สุด”ซูเฟยเซียนยิ้มออกมาได้เมื่อเขาคีบอาหารให้นาง หมอเย่ที่มองเห็น นางรู้สึกว่ามีคนเอามีดมากรีดที่หัวใจนาง หากไม่เห็นคงจะดีกว่านี้มาก ก่อนที่ฮูหยินซูจะยิ้มออกและเริ่มพูดคุยอีกครั้ง“ดูสิ แค่ท่านโหวตักกับข้าวให้ เจ้าก็หน้าแดงเสียแล้ว เซียนเอ๋อร์ เจ้านี่นะ”เขาเหลือบมองไปที่หมอเย่ที่ยังกินข้าวอยู่ สายตาหม่นลงเล็กน้อยจนเขารู้สึกผิดในใจ ก่อนที่จะคีบให้นางด้วย“หมอเย่ กินเยอะๆ หน่อย ช่วงนี้

ซูเย่ค่อย ๆ กะพริบตาขึ้น ก่อนที่นางจะพบว่าถูกร่างหนานั้นโอบกอดเอาไว้เช่นเดิมเหมือนเมื่อวานนี้ตอนตื่นนอน แต่หากว่าความรู้สึกนั้นช่างแตกต่างยิ่งนักนางหันไปมองเปลือกตาหนาที่ปิดสนิท ปลายจมูกโค้งเป็นสันที่น่าหลงใหลนั้น ก่อนจะแอบจับเบาๆ เรือนผมของเขาพาดลงมาถึงไหล่จนถึงแผงอกกว้างของเขา ก่อนที่แม่ทัพหนุ่มจะเริ่มขยับตัว และตื่นมาพบกับรอยยิ้มของซูเย่ในอ้อมกอด“เจ้าตื่นเร็วจัง”“ท่านบอกว่าวันนี้จะเข้าวังนี่เจ้าคะ ข้าก็เลยว่าอีกสักพักจะปลุกท่านไปอาบน้ำ”“อืม ใช่ จริงด้วย ข้ายังมีเรื่องที่ต้องไปสะสางในวัง เริ่มไม่อยากไปเสียแล้วสิ ทำอย่างไรดี”แม่ทัพหนุ่มทำท่าทางอ้อนราวกับแมวพึ่งตื่นนอนและออดอ้อนเจ้าของ ก่อนที่มือของเขาจะเริ่มล้วงไปเรื่อยเปื่อยจนนางต้องตีที่แขนเขาจนเป็นรอย“โอ๊ย ซูเย่ เจ้าตีข้าทำไมกันน่ะ”“มือท่านก็อย่าซนสิเจ้าคะ ในเมื่อท่านตื่นแล้วก็รีบลุกไปอาบน้ำเจ้าค่ะ”“อาบด้วยกัน”“ไม่เจ้าค่ะ”“ซูเย่”“ไปอาบน้ำสิเจ้าคะ”“ไม่”“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ อย่าทำตัวเป็นเด็กห้าขวบเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไปสายนะเจ้าคะใต้เท้าซูรอเข้าวังกับท่านนะ”“ก็แค่อยากอาบน้ำกับเจ้า ตอนนี้ก็ยังมิได้เช้ามากขนาดนั้น อาบสักครึ่ง

สองแม่ลูกสกุลซูยืนตัวสั่นอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาซูเย่“เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ซูเย่”“ไม่เจ้าค่ะ แต่สมุนไพรพวกนี้ ข้าแค่เสียดาย”เขามองไปที่สองแม่ลูกที่ยืนอยู่ ก่อนที่เฟยเซียนจะร้องไห้ออกมาและยังต่อว่าหมอเย่ต่อหน้าท่านโหว“ท่านหมอเย่ เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้ เป็นท่านที่เทกระจาดใส่ข้าจนเปื้อนไปหมด ทำไมท่านถึงได้…ฮือ ท่านโหวเจ้าคะ”“แม่นางซู แต่ตอนที่ข้าเดินเข้ามา เจ้ายืนอยู่ที่ใด แล้วหมอเย่ยืนที่ใด”“ยืนข้างๆ ข้าเจ้าค่ะ”“แล้วมีผู้ใดอีก”“ทะ ท่านแม่เจ้าค่ะ”“นางยืนที่ใด”“ขะ ข้างหน้าพวกเราเจ้าค่ะ”“หึ แม่นางซู เจ้าคิดหรือว่าความรู้แค่เสี้ยวธุลีของเจ้าจะเทียบได้กับหมอเย่ได้ในเวลาอันน้อยนิด ขนาดทิศทางการที่กระจาดยานั้นจะสาดมายังเจ้า เจ้ายังมองมิออกเลย คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ้า จะสามารถผลักกระจาดใส่หน้าเจ้าเต็มๆ ได้เช่นไร หากมิใช่ ผู้ที่ยืนข้างหน้าเจ้า”ซูฮูหยินตกใจ มองกลับมาที่ท่านโหว“ท่านโหว เหตุใดมาปรักปรำข้าเจ้าคะ ข้ามิได้แตะต้องกระจาดนั้นเลยนะเจ้าคะ”“เจ้าแน่ใจนะซูฮูหยิน ว่าเจ้ามิได้จับ”“นะ แน่ใจเจ้าค่ะ”“ชิงชิง ไปจับมือนางหงายขึ้นมา”ซูฮูหยินนึกตกใจ เหตุใดเขาสั่งสาวใช้เดินมาที่