Semua Bab ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ2: Bab 41 - Bab 50

ตำหนักเมฆาของ ฉี่กวนลี่“เสด็จปู่เสด็จอาต้องดีใจอย่างแน่นอนหากเสด็จปู่ให้ความสำคัญกับการคัดเลือกราชบุตรเขยให้กับท่านอา”“เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ”ทิ้งตัวลงนอนบนตักของฉี่กวนลี่หยิบองุ่นในพวงมาเคี้ยว พร้อมกับพยักหน้ายิ้มหวานจนตาหยี“เช่นนั้นปู่ก็คิดว่า เป็นเรื่องที่ดีฝานกงกง ตามลี่เจินพบข้าที่ตำหนัก”ฝานกงกงส่ายหน้าไปมา“เกรงว่าจะไม่เหมาะ”ฉี่กวนลี่ ขมวดคิ้ว“เพราะเหตุใด”“การแทรกแซงไม่ว่าจะเป็นด้านใดก็ไม่อาจ ฮ่องเต้ลี่เจินแม้จะเป็นองค์ชายของพระองค์มาก่อนแต่ทว่าตอนนี้เป็นถึงฮ่องเต้ของแคว้นเหว่ย เรื่องที่ต้องตัดสินใจเพียงลำพัง พระองค์เข้าไปแทรกแซงจึงไม่เหมาะ”ลี่หลางเบ้ปาก“ซือฟุท่านเอาเวลามาฝึกวรยุทธ์ให้ข้าจะดีกว่าเรื่องนี้ให้เสด็จปู่ตัดสินใจเอง”ฝานกงกงยิ้มบางๆ“องค์ชายแฝดน้อง หากจะคิดเรื่องการที่ให้เสด็จปู่เป็นคนคัดเลือก ราชบุตรเขยแล้วเห็นแก่ความเป็นปู่หลาน องค์ชายคิดผิดไปเสียแล้ว เสด็จปู่นับว่าเป็นผู้ที่เที่ยงตรงคนหนึ่งทีเดียว เรื่องแบบนี้ท่านจะไม่ประเมินเสด็จปู่ต่ำไปหน่อยหรือไร”พูดเพื่อให้ฉี่กวนลี่ นั้นคิดได้มิได้ตั้งใจหักหน้าลี่หลาง“ฝานกงกงท่านช่างรู้ใจข้านัก แน่นอนเรื่องแบบนี้ข้าฉี่กวนลี่

“ถึงเวลาตัดสินแล้วว่าใครจะเป็นผู้ที่แม่นธนูที่สุด”เสียงของลี่เจินประกาศดังๆ คนทั้งคู่ยืนหันหน้าเข้าหา เป้าธนูที่อยู่ห่างออกไปจนไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ใดสามารถยิงธนูไปถึงได้ องค์ชายท่านข่านรูปร่างสูงใหญ่เหมือนคนทางใต้ทั่วไปแต่เป็นคนทางเหนือได้อย่างไม่น่าเชื่อ กล้ามเนื้อแขนขาเป็นมัดๆ กำลังวังชานับว่าไม่น้อย จิงฉือยิ้มมุมปากเมื่ออีกคนส่งสายตาท้าทายมาที่เขา องค์ชายท่านข่านเหนี่ยวคันศรจนโก้งจนงอก่อนอย่างไม่รอช้าลูกดอกพุ่งออกไปสู่เป้าหมายสุดแรง ลูกดอกพุ่งสู่เป้าหมายเป็นเส้นตรงแต่ระยะทางที่ไกลทำให้ลูกดอกหมดกำลังทำท่าจะไปไม่ถึงเป้าหมายโค้งงอไม่ขนานกับพื้นดิน หลายคนแทบจะหยุดหายใจ จิงฉือปล่อยลูกดอกของตัวเองพุ่งเข้าใส่ ลูกดอกขององค์ชายท่านข่านเสียบลูกดอกขององค์ชายต้านเอ่อแน่น ด้วยแรงมหาศาลของการเหนี่ยวคันศรส่งผลให้ลูกดอกฉีกออกและถูกผลักเข้าหาตรงกลางเป้าไกลแสนไกลนั้นเสียบแน่นอยู่กลางเป้าสีแดง เสียงอื้ออึงพร้อมกับคำสรรเสริญอิงอันลุกขึ้นยืนปรบมือชื่นชมฝีมือการยิงธนูของจิงฉือ ลี่หลางปาคันธนูทิ้ง“องค์ชายจิงฉือเป็นฝ่ายชนะ”ลี่เจินประกาศก้อง ลี่หลางเดินออกจากการประลอง อิงอันหันซ้ายหันขวามองหาลี่หลางแต่ก

น้ำเสียงเศร้าสร้อยจริงจังลี่หลางอมยิ้มหัวใจพองโต หันกลับมาซ้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนพาเดินเข้าหายเข้าไปในห้อง หันหลังมาปิดประตูห้องเสียมิดชิด อิงอันซบหน้าลงบนอกกว้าง ปล่อยให้ลี่หลางพาไปที่แท่นนอนหนา วางร่างบางลงบนแท่นนอน ทอดกายลงทาบทับ ประทับริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยนลิ้นอุ่นซอกซอนล้วงลึกจนอีกคนเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ มือใหญ่ปลอดแกะอาภรณ์ออกอย่างนุ่มนวลร่างขาวเนียนถูกบดเบียดด้วยร่างใหญ่ แสงเทียนในห้องค่อยๆ มอดดับลง ลี่หลางใช้มือใหญ่สอดประสานกับมือบางของอิงอัน พรมจูบไปทั่วร่างเนียนตั้งใจให้อีกคน ดิ้นรนถอยหนีด้วยความกระสันแต่ทว่ายิ่งดิ้นยิ่งปลุกเร้าอารมณ์“องค์ชายแฝดน้อง ท่านจะทำอะไร”อิงอันเปล่งเสียงแผ่วเบาเหมือนกำลังละเมอ“ข้ากำลังจะ ทำในสิ่งที่ใจปรารถนามานาน แล้วก็ทำให้ตัวเองไปอาจทิ้งเจ้าไปได้อย่างไรเล่า”อิงอันอมยิ้มเป็นสุขเมื่ออีกฝ่ายลูบไล้แผ่วเบาบนเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างถะนุถนอม พรมจูบไปทั่วร่างเนียนทุกอณูเนื้อ อิงอันบิดตัวไปมาลี่หลางยิ้มเป็นสุขจะมีใครรู้ไหมหนอ ว่าการคัดเลือกราชบุตรเขยไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วแม้จะผิดทำนองคลองธรรมไปบ้างแต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหักห้ามใจในเมื่อร่างบาง ใต้ร

ลี่หยางสวมกอดหว่านหนิงจากด้านหลัง ใช้คางเกยที่ไหล่บางเบาๆ“กำลังกังวลเรื่องเจ้าแฝดอยู่ใช่หรือไม่”“การจะสั่งสอนพวกเขา เป็นงานที่หนักไม่น้อยลี่หลางสร้างความหนักใจให้กับหว่านหนิงด้วยเขามักจะพลิกแพลงสถานะการณ์ด้วยตัวเองตลอดมา หรือไม่ก็เป็นลี่หลงที่มักจะให้ข้อคิดเสียจน ลี่หลางหาทางเอาตัวรอดในแบบของเขา”“เจ้ากับลี่หลางมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นก็คือรักที่มั่นคงลี่หลางมักจะแสดงออกในแบบของเขาแต่ข้าเชื่อเหลือเกินว่าด้วยเนื้อแท้ของลี่หลางมิใช่คนที่ชั่วช้าอะไรเขาเพียงแต่ยังไม่โต เพราะการที่เสด็จพ่อเลี้ยงดูเขามาด้วยความตามใจผิดกับลี่หลงที่มีฝานกงกงคอยดูแล เจ้าแม้จะช่วยได้ไม่มากก็ช่วยลี่หลางได้ไม่น้อยหลังจากเรื่องในครั้งนี้ข้าคิดว่าเขาจะโตขึ้นและมองทุกอย่างในแบบที่เราต้องการ ลี่เจินตั้งใจสละราชสมบัติเพื่อให้ราชบุตรเขยหรือลี่หลาง ได้ขึ้นนั่งบัลลังก์หากเขายังคิดไม่ได้ บัลลังก์ก็ยังคงต้องเป็นของลี่เจินต่อไปครั้งนี้จึงนับว่าเป็นบททดสอบลี่หลาง”“หว่านหนิงเกรงว่าลี่หลางจะทำเสียเรื่องอีกครั้ง”“เจ้ากังวลเกินไปแล้วบอกหลายครั้งแล้วว่าทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นไว้ข้างนอก” พลิกร่างบางมาเผชิญหน้า ก้มลงบดริมฝีป

เหรียญทองในมือถูกโปรยหว่านให้กับชาวบ้าน ที่พร้อมใจกันมาร่วมงานเฉลิมฉลองในครั้งนี้เนืองแน่นแคว้นจ้าว มองไปทางไหนมีแต่รอยยิ้ม ลี่หยางประคองกอดหว่านหนิงยกมือบางชูขึ้นเหนือหัว เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดอก เหมยร่วงลงพื้น ทางเดินทอดยาวเหมือนพรมสีสวยลี่หยางจูงมือหว่านหนิงมาหยุดตรงภาพงดงามเบื้องหน้า“หากวันนั้นไม่มีฮองเฮาหว่านหนิงในวันนี้เช่นไรจึงจะมีลี่หยาง ลี่หลงและลี่หลางในวันนี้ อีกไม่นานจะมีชีวิตใหม่เกิดมาให้เจ้าต้องคอยประคับประคองเพิ่มอีกเหนื่อยหรือไม่หว่านหนิงของข้า”กอดร่างบางแนบอก หว่านหนิงยิ้มเงยหน้าขึ้นมองสบตา ลี่หยางด้วยความรักความผูกพัน“ในคืนที่ดาวมืดมิดขอเพียงฝ่าบาทหันมาจะพบว่ายังมีคนคนนี้เคียงข้างเสมอ หว่านหนิงหากยังมีชีวิตจะไม่ปล่อยให้ใครต้องโดดเดี่ยวหรือเผชิญทุกยากเพียงลำพังอย่างแน่นอนยิ่งเป็นคนที่หว่านหนิง รักเช่นเดียวกันแม้จะต้อง บุกน้ำลุยไฟย่อมไม่ปล่อยให้ใครเดียวดาย”ลี่หยางยิ้ม โน้มตัวลงประทับริมฝีปากที่ปากนุ่ม ละมุน บดขยี้อย่างอ่อนโยน“ขอแค่เพียงต่อแต่นี้ข้าลืมตาตื่นมาในทุกเช้าจะมีเจ้าเคียงข้างก็พอแล้ว ฮองเฮาที่รักของข้า เจ้าเป็นทุกสิ่งเป็นดั่งดวงใจ และผู้ที่ทำให้โลกที่มืดมิ