All Chapters of ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ2: Chapter 21 - Chapter 30

“จิงฮวนนางบอกเองว่า พร้อมที่จะเป็นชายาของลี่หลง ก็คงจะชอบ องค์ชายแฝดผู้เฉยชาแห่งตำหนักร้อยดาวเข้าเสียแล้ว”“555 ทีแรกเสี้ยนตี้ส่งราชสาสน์ไปพี่กับคิดว่า จะเป็นลี่หลาง”“นั่นก็อีกปัญหาหนึ่ง ความจริงปัญหาแรกของเราก็คือลี่หลงที่มีใจกับจิงฮวนแต่ พยายามยกเรื่องการเสียสละมาบดบังความรัก และเสด็จพ่อหมายถึงเสี้ยนตี้ก็เข้าใจไปเองว่าจิงฮวนเหมาะกับลี่หลาง”ฟงฉือส่ายหัวไปมา“น้องสาวหว่านหนิงของข้าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังจัดการทุกอย่างได้อย่างหมดจดงดงาม แต่เจ้าแน่ใจหรือว่าลี่หลางจะไม่มีใจให้กับจิงฮวนจริงๆ ”“น้องถามความสมัครใจแล้ว ลี่หลางพี่แปดก็เห็นว่าตามอิงอันไม่ห่าง อีกไม่นานก็จะต้องเชิญ ท่านพี่เป็นเกียรติเช่นเคยในงานเสกสมรสของลี่หลาง”“แล้วลี่หลงเล่ามีใจกับจิงฮวนบ้างไหม ไม่ใช่เพียงจิงฮวนคิดไปเองลำพัง”แอบห่วงลูกสาวไม่น้อย“ลี่หลง มักจะเขินอาย จนกลายเป็นปากแข็งอย่างนี้เสมอ แต่ลี่หลางบอกว่าลี่หลงถึงกับเฝ้าจิงฮวนทั้งคืนแต่ให้ลี่หลางสวมรอยแทน เจ้าแฝดน้องบอกว่าเอาหัวเป็นประกันได้เลย เขาเป็นฝาแฝดกันบางเรื่องไม่ต้องพูดก็สื่อถึงกันได้”ฟงฉือพยักหน้า“ว่าแต่หากแต่งไปแล้ว แล้วเจ้าแฝดพี่ของเจ้ายังปากแ

ลี่หลางฟุบลงกับโต๊ะ เมามายจนไม่อาจครองสติ ขันทีหนุ่มข้างกาย เมื่อเห็นว่านายน้อยเมามายก็ย่องเข้าไปด้านหลัง เขย่าตัวเบาๆ“องค์ชาย องค์ชายเมามากแล้ว กลับตำหนักจะดีกว่าหากขืนมานอนที่นี่ความลับจะแตก”“ข้าม่ายไป อิงอัน อิงอันอยู่ไหน”“องค์ชายรอง องค์หญิงอิงอันกลับตำหนักไปแล้วตั้งแต่หัวค่ำ”“แล้วนางถามถึงข้าบ้างไหม”เสียงอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์สุรา“ไม่พ่ะย่ะค่ะ คาดว่ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าองค์ชายหายไป หรือว่ารู้แล้วอาจไม่ใส่ใจ พูดแทงใจดำเสียใหญ่โต“อิงอัน ไม่เคยมีข้าในสายตา เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไรตอนนี้ข้า คิดไม่ออกแล้ว”“เออ..เออองค์ชายรองก็ควรจะกลับตำหนักเสียทำทีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็พยายามทำดีกับองค์หญิงเข้าไว้สักวันองค์หญิง อิงอันจะต้องเห็นความดี แต่จะว่าไป การได้เคียงคู่หรือไม่ล้วนเป็นลิขิตสวรรค์ ไม่อาจฝืน”ลี่หลางขมวดคิ้ว“เจ้านี่พูดจาแปลกๆ หากเจ้ากับข้าไม่ได้เติบโตมาด้วยกันข้าคงคิดว่าเจ้าต้องแค้นเคืองอะไรข้าสักอย่างแน่ๆ ”“ ปะ...ปะเปล่ากระหม่อมเพียงแต่พูดไปตามที่คิด องค์ชายหากองค์หญิงไม่ชอบ องค์ชายก็แค่ เตรียมใจ”เกือบจะหายเมาเมื่อไร้คนคอยปลอบโยนและเห็นใจประหนึ่งว่ายิ่งพูดยิ่งถูกตอกย้ำให้เจ็บปว

อิงอันลุกขึ้นยืนแต่ลี่หลางกับทำตัวอ่อนเลื่อยได้เหมือนงู ทั้งกอดรัดทั้งฉุดรั้งไว้ อิงอันกับคิดว่าแน่แล้วบัดนี้องค์ชายแฝดน้องผู้นี้ตัดแขนเสื้อไปเสียแล้ว ถึงว่า องค์ชายแฝดพี่ไม่มีขันทีจะมีก็แต่เจ้าขันทีปิงปิง แต่องค์ชายแฝดน้องกลับมีขันทีรุ่นราวคราวเดียวกัน ความรู้สึกว่าสงสารเริ่มบังเกิดขึ้นกับอิงอัน คงลำบากใจแย่ที่ต้องหลบๆซ่อนๆถึงว่าเพราะไม่ชอบอิสตรีนี่เองถึงได้ชอบแกล้งอิงอัน เช่นนั้นนับว่าน่าสงสารไม่น้อยเอื้อมมือพยุงลี่หลางขึ้นไปนอนบนแท่นนอน เอื้อมมือปลดอาภรณ์ด้วยมืออันสั่นเทา ลี่หลางอมยิ้มแกล้งหลับตาเสีย แต่เพียงครู่เดียวอิงอันกับชะงักมือ ผุดลุกขึ้นออกจากห้องไปทันที“เสี่ยวโถว เจ้าจะไปไหนนนน”แต่ช้าไปเสียแล้วเสี่ยวโถว ยื่นหน้าเข้ามาแทนอิงอัน“กระหม่อมอยู่นี่”“โถ่เว้ยจะรีบมาทำไมกัน น่าจะไปเสียไกลๆ หน่อย ข้ากำลังจะได้เห็นความในใจของอิงอันพอดี”เสี่ยวโถว ยิ้มมุมปาก“รู้ว่าเป็นองค์หญิงอิงอัน แทนที่จะแกล้งสารภาพรัก อาศัยตอนเมามาย องค์ชายรอง ดันหาเรื่องแกล้งองค์หญิงอีกแล้วใช่ไหม”“ใครแกล้งข้าแค่อยากรู้ว่านางจะรังเกียจข้าไหม หากข้าจะ…”“องค์ชายองค์หญิงไม่ได้รังเกียจอะไรองค์ชายเลย เห็นหรือไม่น

เครื่องเสวยถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะลี่หยางดึงมือหว่านหนิงให้นั่งลงข้างๆ เมื่อหว่านหนิงกำลังจะไปนั่งข้างลี่หลาง ปล่อยให้ที่นั่งว่างสำหรับอิงอัน อิงอันย่อกายลงข้างๆ ลี่หลางอย่างเสียไม่ได้“พี่ใหญ่ เมื่อคืนราบรื่นดีไหม”ถามลี่หลงด้วยแววตายิ้มๆ ลี่หลงชะงักมือที่กำลังจะ ส่งเครื่องเสวยเข้าปาก จะพูดว่าอย่างไรได้จะโกหกก็ไม่เคยโกหกใครมาก่อนจะบอกว่าราบรื่นก็ กลัวว่าจิงฮวนจะไม่พอใจ ทำหน้านิ่ง ลี่หลางยังสนุกไม่เลิก“ความจริง เมื่อคืนพี่ใหญ่คงจะแย่เพราะ...ไม่เคย เสด็จปู่กับซือฝุฝานกงกงก็ไม่น่าให้พี่ใหญ่ดื่มเสียเมามายอย่างนั้น”ลี่หลงเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้“เสด็จแม่เดิมที่เป็นน้องรองที่ต้องแต่งกับ...จิงฮวนเสด็จปู่อ้างว่าน้องรองทำขายหน้าหนีออกจากวัง ไม่อาจตามตัวกลับมาได้เหตุใดยังไม่ทันข้ามวัน น้องรองถึงมานั่งร่วมวงเครื่องเสวย แล้วยังรู้เรื่องที่เสด็จปู่กับซือฝุชวนลูกดื่มเหล้าเมามายเสียอีก”หว่านหนิงถอนหายใจเจ้าแฝดน้องสร้างเรื่องให้อีกแล้ว ลี่หลางเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้“ฮะแฮ่ม ”ลี่หยางกระแอมเบาๆ แต่ช้าไป ลี่หลงไม่ชอบคำโกหก ใครบ้างจะไม่รู้ จิงฮวน ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้“องค์ชายแฝดพี่ของแม่ ความจริงเราทั้งห

ฉิงฮวน ใช้มือดันอกกว้างไว้ด้วยความสงสัย“องค์ชายแฝดพี่ ท่านไปร่ำเรียนวิชาอุ่นเตียงมาจากไหน”ลี่หลงอมยิ้ม นึกขำท่าทีขี้สงสัยของจิงฮวนไม่ได้แต่เดิมนางเป็นคนที่หากสงสัยอะไรแล้วไม่เคยปล่อยผ่าน ก้มลงบดริมฝีปากที่ปากบางไม่ให้ได้หยุดหายใจ มืออุ่นลูบไล้ทั่วร่าง อาภรณ์ถูกแกะปลดออกอย่างง่ายดาย นับว่าตำราช่วยได้ไม่น้อยหลังจากที่เฝ้าอ่านวนไปวนมาหลายรอบ หากขันทีปิงปิงไม่ร้องหวาวๆ เมื่อมันมาถึงแล้วไม่เห็นเขา พักนี้ขันทีปิงปิงไม่อยู่ที่ตำหนักร้อยดาว คงไปติดแมวสาวที่ไหนสักแห่ง สองสามวันจึงจะกลับมาเสียทีหนึ่ง“ข้ารักเจ้าจืงฮวน ไม่ว่าอย่างไร จะทำมันเพื่อเจ้าอย่างดีที่สุด” มืออุ่น ลูบไล้หน้าท้องนวลเนียน พรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าอารมณ์รัญจวน เตลิดเปิดเปิงไปไกล นับจากนี้หากต้องตายก็ยอมจะมีสิ่งใดมาขวางกั้นคงไม่มีทาง ขยับเอวเบาๆ ขาสองขาตรึงร่างบางไว้ใต้ร่างของเขากดเอวลงช้าๆ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของจิงฮวน เหมือนกับจะเจ็บปวดแต่บางครั้งก็ร้องด้วยความสุขสม ลี่หลงเพิ่งตระหนักตอนนี้เองว่าหากรักใครสักคนมากพอความรักบวกกับความใคร่ช่างมีพลังมหาศาลในเมื่อเขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอยากจะกอดก่ายจิงฮวนอยู่แบบนี้ตล