แอบ

อิงอันลุกขึ้นยืนแต่ลี่หลางกับทำตัวอ่อนเลื่อยได้เหมือนงู ทั้งกอดรัดทั้งฉุดรั้งไว้ อิงอันกับคิดว่าแน่แล้วบัดนี้องค์ชายแฝดน้องผู้นี้ตัดแขนเสื้อไปเสียแล้ว ถึงว่า องค์ชายแฝดพี่ไม่มีขันทีจะมีก็แต่เจ้าขันทีปิงปิง แต่องค์ชายแฝดน้องกลับมีขันทีรุ่นราวคราวเดียวกัน ความรู้สึกว่าสงสารเริ่มบังเกิดขึ้นกับอิงอัน คงลำบากใจแย่ที่ต้องหลบๆซ่อนๆถึงว่าเพราะไม่ชอบอิสตรีนี่เองถึงได้ชอบแกล้งอิงอัน

เช่นนั้นนับว่าน่าสงสารไม่น้อยเอื้อมมือพยุงลี่หลางขึ้นไปนอนบนแท่นนอน เอื้อมมือปลดอาภรณ์ด้วยมืออันสั่นเทา ลี่หลางอมยิ้มแกล้งหลับตาเสีย แต่เพียงครู่เดียวอิงอันกับชะงักมือ ผุดลุกขึ้นออกจากห้องไปทันที

“เสี่ยวโถว เจ้าจะไปไหนนนน”แต่ช้าไปเสียแล้วเสี่ยวโถว ยื่นหน้าเข้ามาแทนอิงอัน

“กระหม่อมอยู่นี่”

“โถ่เว้ยจะรีบมาทำไมกัน น่าจะไปเสียไกลๆ หน่อย ข้ากำลังจะได้เห็นความในใจของอิงอันพอดี”เสี่ยวโถว ยิ้มมุมปาก

“รู้ว่าเป็นองค์หญิงอิงอัน แทนที่จะแกล้งสารภาพรัก อาศัยตอนเมามาย องค์ชายรอง ดันหาเรื่องแกล้งองค์หญิงอีกแล้วใช่ไหม”

“ใครแกล้งข้าแค่อยากรู้ว่านางจะรังเกียจข้าไหม หากข้าจะ…”

“องค์ชายองค์หญิงไม่ได้รังเกียจอะไรองค์ชายเลย เห็นหรือไม่น