Semua Bab ตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ2: Bab 31 - Bab 40

ลี่หลางสาวเท้าเร็วรี่ยังตำหนักของ อิงอันเห็นแค่เพียงแผ่นหลังของจิงฉือที่เข้าไปส่งอิงอันข้างใน เดินวนไปวนมาในความมืดมิดจะไปแอบฟังก็กลัวว่าจะได้ยินคำพูดที่ทำให้เสียใจ จะเข้าไปเลยก็กลัวว่าจะพบภาพบาดตา ในที่สุดก็คิดแผนการอันชาญฉลาด ลี่หลางคิดว่าเป็นแผนการที่ดีในเมื่อตอนนี้เสี่ยวโถวไม่อยู่ที่นี่เป็นเพียงแผนการที่วางขึ้นอย่างเร่งด่วน“องค์หญิง ข้าคงต้องกลับแล้ว องค์หญิงดื่มชาสร่างเมาแล้วนอนพักเสียหน่อยอาการวิงเวียนจะหายไป”จิงฉือยืนประสานมืออยู่ข้างหน้า“องค์ชายรอง ท่านจะรีบกลับทำไมกันอยู่ดื่มเป็นเพื่อนข้า องค์ชายรองลี่หลาง”อิงอันเมามาย เรียกชื่อผิดเรียกชื่อถูกกอดแขนจิงฉือไว้แน่น“องค์หญิงเมามายถึงเพียงนี้จะดื่มไปก็คงจะหมดสนุกเสียแล้วไม่สู้พรุ่งนี้เราค่อยหาเวลามาดื่มกันอีกที”“ม่ายอ้าว ข้ายังไม่ม่าว”ลี่หลางไม่อยากจะทนมองภาพบาดตานั้น ตั้งใจจะออกไปขว้างคนทั้งสอง ในเมื่ออิงอันทั้งฉุดทั้งลาก จิงฉือเข้าไปข้างใน“องค์ชายรองท่านนี่ใจดำที่สุดเห็นข้าเป็นอะไร ชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยคิดหรือว่าข้าจะทนรับมือคนงี่เง่าอย่างท่านได้”เสียงพูดอ้อแอ้ ก่อนจะทรุดตัวลง จิงฉือช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนพาเดินไปวางบนแท่นนอ

“ดีแล้วอิงอันของป้า เสด็จพ่อขององค์หญิงนับว่า มีความเหมือนกับหลางหลางไม่น้อย แต่เสด็จพ่อยังคงขาดหายเรื่องความดื้อรั้น ลี่หลาง..เจ้าแฝด คนที่ทำผิดย่อมต้องขอโทษจริงไหม"ลี่หลางเลิกคิ้วสูง"เสด็จแม่ลูกแค่เมา""ดีแล้วหากยังดื้อรั้นแม่จำเป็นต้องหาใครมาช่วยดูแล บุตรีใต้เท้าอูน่าชังไม่น้อยอีกทั้งกิริยาอ่อนหวาน อีกสามวันแม่จึงจะจัดงานแต่งให้คุณหนูอูแต่งเข้ามาเป็นชายา ดีไหม ตอนเด็กๆ แม่เห็นว่านางชอบแกล้งเจ้า มีเพียงแต่นางเท่านั้น จึงจะสามารถ ทำให้เจ้ารู้สึกว่าการถูกแกล้งเป็นเช่นไร"ลี่หลางกระตุกเชือกที่มัดไว้อย่างแรง"เสด็จแม่คุณหนูอูนั่นปากคอเราะร้ายอีกทั้งกิริยาหยาบกระด้าง แต่งเข้ามาย่อมสร้างความร้าวฉานอีกอย่างลูกไม่ชอบ หญิงที่มีกิริยาเช่นนาง ทำตัวเยี่ยงบุรุษ ชอบรังแกผู้อื่นอยู่ต่อหน้า ผู้อาวุโสทำทีอ่อนหวานแต่ลับหลังกลับทำตัวห้าวหาญเกินหญิง"ชักแม่น้ำทั้งห้าทั้งแปด อิงอันทำสีหน้าเศร้าสร้อย"เหมาะกับเจ้าที่สุดแล้วเจ้าชอบให้นางแกล้ง เจ้าก็คงจะชอบนางเหมือนที่อิงอันโดนเจ้าแกล้ง เจ้าคิดว่าอิงอันชอบเช่นนั้นหรือ เสี่ยวโถวแก้มัดองค์ชายรอง"เสี่ยวโถวขยับเข้าแก้มัด อิงอันถอนหายใจ“ลูกจะทำทุกวิถีทางที่ไม่ต

“อิงอันบอกกับข้าว่านาง ไม่อยากแต่งกับองค์ชายจากชนเผ่าต้านเอ่อผู้นั้น พี่สะใภ้มีวิธีใดบางที่จะจัดสรรเรื่องนี้แบบบัวไม่ให้ซ้ำน้ำไม่ให้ขุ่น ในเมื่อแคว้นเหนือเองตอนนี้ความสัมพันธ์กับแคว้นเหว่ยกำลังเริ่มที่จะดีขึ้นบ้างแล้ว หลังจากที่รบรากันมาตลอดหลายปี”“องค์ชาย ต้านเอ่อแม้จะเป็นถึงองค์ชายแต่ก้คงไม่ขลาดเขลาเห็นทีว่าหากยังมีความเป็นลูกผู้ชายพอ แผนของพี่สะใภ้เจ้าจะนำไปใช้ได้ไม่มีบกพร่อง”หว่านหนิงเอ่ยปากยิ้มๆ“แผน พี่สะใภ้คิดแผนการใดได้ในตอนนี้”“ในตอนนี้ ยังไม่ต้องตกลงยกอิงอันให้กับองค์ชายต้านเอ่อจากชนเผ่า แต่ประกาศออกไปว่าต้องการคัดเลือกราชบุตรเขย ข้าคิดว่าองค์ชายต้านเอ่อหากมีความกล้า คงไม่ยอมปฏิเสธ ที่จะเข้าร่วมการคัดเลือก ดังเช่นบุรุษคนอื่นเช่นนั้นจึงนับว่าน่านับถือไม่น้อยอีกทั้งยังเป็นการคัดผู้ที่เหมาะสมสำหรับอิงอันจริงๆ และหากองค์ชายต้านเอ่อคิดได้ว่าไม่สมควรอาศัยบารมีของฮ่องเต้แคว้นเหนือเพียงอย่างเดียวแต่อาศัยฝีมือและความสามารถขององค์ชายเองจึงนับว่าน่าภูมิใจ”“แต่หากว่าองค์ชายต้านเอ่อไม่ได้เป็นลูกผู้ชายอย่างที่พี่สะใภ้คิดไว้เล่า”“หากเป็นเช่นนั้นแคว้นหานกับแคว้นจ้าวก็ยินดีร่วมรบ หากอิงอ

ใกล้วันคัดเลือกราชบุตรเขยของแค้วนเหว่ย จิงฉือเดินทอดน่องยังอุทยานของแคว้นจ้าว ตั้งใจไปคุยเรื่องแผนการในวันคัดเลือกราชบุตรเขยกับหว่านหนิงอีกครั้ง ร่างคุ้นตาในอาภรณ์ของแค้วนจ้าวสวยสระคราญ หะแรกคิดว่ากำลังชมดอกไม้ แต่เมื่อมองไปนางกำลัง บี้เจ้านอนตัวร้ายที่กำลังกัดกินดอกฉาฮวา“เจ้ากำลังทำอะไร”หงเอ่อผินหน้ามามองเบิกตากว้าง“เจ้าสายสร้อยเจ้ามาทำอะไรที่วังหลวงแห่งนี้”สายตาสงสัย“ข้า มาเพื่อคัดเลือกราชบุตรเขย”หงเอ่อพยักหน้าไปมาก่อนจะเดินวนรอบตัวจิงฉือ“หน้าตาก็ดี รูปร่างก็องอาจไม่ได้ขี้เหร่เหมือนพี่ใหญ่ข้าเสียหน่อย เหตุใดต้องพาตัวเองมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย”จิงฉือยิ้ม“หญิงงามเช่นเจ้าก็ไม่น่ากล้าเข้าไปในหอนางโลมอีกทั้งไม่น่าจะกล้าฆ่าหนอนผีเสื้อพวกนี้”“หญิงแคว้นเหนือแต่ละคน ล้วนห้าวหาญมิได้ปลวกเปียกเมือนผู้คนที่นี่”“ห้าวหาญ”จิงฉืออดขำไม่ได้“เจ้าขำอะไรพวกเราแคว้นเหนือพูดจริงทำจริงมิได้ปากอย่างใจอย่าง รักก็บอกรักไม่รักก็ไม่เคยบอกว่าชอบ”“ ข้าขำเพราะไม่เคยเห็นว่าหญิงงามคนไหนจะมีกิริยาเช่นเจ้า แคว้นหานแคว้นจ้าวหรือแคว้นเหว่ยหญิงงามล้วนอ่อนหวานงดงามไม่จำเป็นต้องห้าวหาญ”“ข้าเบื่อที่จะคุยกับเจ้าแล้

“ขอโทษ”จิงฉือกล่าวได้เพียงเท่านั้น ทาบทับร่างลงบนร่างบาง ล้วงมือสัมผัสผิวเนื้อร้อนผะผ่าวแต่ทว่านุ่มเนียนให้ความรู้สึกรัญจวนใจ ริมฝีปากบดเบียดปากอวบอิ่ม เหมือนหิวกระหาย หงเอ่อกลับเผยอริมฝีปากรับรสจูบ ร่างอ่อนระทวยในอ้อมแขนแข็งแรงกลับได้ระบายความร้อนจากพิษไข้ เมื่อร่างใหญเปลือยเปล่าทาบทับส่งผ่านความเย็นในอณุเนื้อของเขาให้กับหงเอ่อ พิษไข้จึงค่อยๆบรรเทาลงไปจิงฉือไม่อาจหักห้ามใจเขาเองใช่ว่าจะไม่เคย แต่เขายอมอดได้เสียนมนานต่างหาก ทุกครั้งที่ไปรบกว่าจะได้กลับมาในเมืองในแต่ละครั้งเรื่องแบบนี้ มีเพียงบุรุษเท่านั้นจึงจะเข้าใจ หงเอ่อ จิกเล็บลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของจิงฉือแน่นเมื่อพายุโหมกระหน่ำซ้ำซัดจนร่างเล็กสะท้อนขึ้นลง ดวงตาหลี่ปรือ ริมฝีปากถูกบดเบียดอย่างบ้าคลั่งก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง หงเอ่อซบหน้าลงบนอกกว้างของจิงฉือ หลับใหลในอ้อมแขน แข็งแรงที่กอดรัด และเฝ้าจุมพิตที่ริมฝีปากซ้ำๆ ด้วยแรงเสน่หา ตำหนักใหญ่“องค์หญิงหงเอ่อและองค์ชายจิงฉือ หายออกไปจากวังหลวงพร้อมกันทหารเลี้ยงม้าบอกไว้อย่างนั้น”หว่านหนิงถอนหายใจ จิงฉือไม่ไช่คนเหลวไหล หากไม่เกิดเหตุอะไรขึ้นเขาต้องกลับมา“ส่งองครักษ์ออกตามหาให้ทั