All Chapters of พันธะแค้นผูกรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"ภาคินจะไปหาลูกเหรอ" ภาคินหยุดชะงักเมื่อเสียงของมารดาดังขึ้นขณะกำลังจะเดินผ่านห้องโถง เท้าใหญ่เปลี่ยนทิศทางก้าวตรงไปนั่งลงข้างมารดาแทน "ใช่ครับ" "พาสองแฝดมาเล่นกับแม่บ้างนะ หากลูกไม่พามาแม่จะไปหาที่บ้านเอง" คุณหญิงทิพาวดีพยักหน้ารับ ก่อนพูดต่อพร้อมกับระบายยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงความน่ารักของเด็กน้อยสองคนเธอรู้สึกดีใจมากเมื่อรู้ว่าทั้งสองเป็นหลานของเธอจริงๆ "ครับ แต่ดูถ้าแม่เขาจะไม่ยอมง่ายๆ ครับ พอเห็นหน้าผมก็ตั้งท่าไล่ตะเพิดอย่างเดียวเลย" ร่างสูงเอ่ยอย่างปลงๆ จนคนเป็นแม่ต้องตบไหล่เบาๆ เชิงให้กำลังใจ "ลูกก็พยายามเข้าอย่าท้อ ลูกต้องเข้าใจนะว่าตัวเองทำอะไรกับหนูเอวาไว้บ้างจะให้เธอให้อภัยลูกในเวลาอันรวดเร็วมันก็ไม่ได้ต้องให้เวลาเธอหน่อย พิสูจน์ให้เธอเห็นว่าจริงๆ แล้วลูกไม่ใช่คนเลวโดยเนื้อแท้ที่ทำไปเป็นเพราะความแค้นบดบังตาบดบังใจ""ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับม๊า เอวาเป็นคนจิตใจดี อ่อนโยนผมเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องใจอ่อนยอมให้อภัยผม" ใบหน้าหล่อเหลาดูมีความสุขขึ้นเมื่อพูดถึงแม่ของลูก ตอนแรกเขาก็แค่อยากจะทำดีไถ่โทษหญิงสาวเพื่อไม่ให้ตัวเองจมกับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ทว่าตอนนี้ดูเหมือนความคิด ความรู้สึก

หลังจากอาหารถูกนำมาวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วสี่คนพ่อแม่ลูกก็ลงมือทานอาหารกันโดยภาคินให้บุตรชายนั่งข้างตนส่วนอลินดาก็นั่งข้างมารดาฝั่งตรงข้าม บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่นมีเสียงของสองแฝดดังขึ้นเป็นระยะๆเอวาลอบปรายตามองร่างสูงตรงหน้าที่กำลังแกะเนื้อปลาให้ลูกอย่างตั้งอกตั้งใจด้วยแววตายากเกินคาดเดาได้ในตอนนี้เขาช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่นผิดจากตอนนั้นมาก หากไม่ติดว่าเขาเคยทำเลวมาก่อนเขาคงเป็นพ่อที่ดีคนหนึ่งดูแลเอาใจใส่ลูกดีเลยทีเดียว เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเพอร์เฟ็กทุกอย่างหากเขาไม่ทำเลวกับเธอบางทีเธออาจจะตกหลุมรักไปแล้วก็ได้ หากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกดีๆ ในตอนนี้คงเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขที่สุดดวงตากลมโตรีบกลุบลงมองจานข้าวเมื่ออีกคนแกะปลาให้ลูกเสร็จแล้ว ก่อนตักข้าวเข้าปากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาคินระบายยิ้มน้อยๆ มองคนที่ก้มหน้าก้มตาทางข้าวนิ่งๆ นานนับนาทีแล้วเลื่อนสายตามองลูกสองคนต่อเขายอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกมีความสุขไม่น้อยแต่มันจะดีกว่านี้หากแม่ของสองแฝดยอมให้อภัยและยอมสร้างครอบครัวกับเขา"แด๊ดดี๊ครับกินข้าวเสร็จไปเล่นรถบังคับกับอลันนะครับ" เสี

'บรืน บรืน' เสียงรถหรูบีเอ็มดับเบิลยูคันสีดำขลับเคลื่อนตัวมาจอดลงยังหน้าบ้านของเอวาในช่วงเช้าของวันใหม่ ก่อนจะเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งของภาคินในชุดกางเกงยีนส์สีดำเสื้อยืดสีกรมสวมรองเท้าผ้าใบสีดำดูทะมัดทะแม้งเปิดประตูลงมาจากรถเดินไปกดกริ่งหน้ารั้ว วันนี้เขาจะพาสามคนแม่ลูกไปเที่ยวเลยเลือกแต่งตัวแบบธรรมดาไม่ใช่ชุดสูทเป็นทางการเหมือนเช่นทุกวันเสียงกริ่งหน้ารั้วทำให้คุณแม่ลูกสองที่กำลังจะพาลูกไปอาบน้ำหยุดชะงัก คิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมระคนสงสัยว่าใครกันที่มาบ้านเธอตั้งแต่เช้าตรู่"อลัน อลินรอแป๊บนะคะ มามี๊ไปดูก่อนว่าใครมา" เสียงหวานเอ่ยบอกกับลูกๆ ก่อนเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนสายเดี่ยวแล้วเดินออกไปยังหน้าบ้าน เท้าเล็กหยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อเห็นร่างสูงหน้ารั้วดวงตากลมโตกลมมองสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองผ่านๆ พลางใช้มือมัดเชือกเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นแล้วก้าวเท้าเดินต่อ"คุณมาทำไมแต่เช้าเนี่ย" ดวงตากลมโตมองค้อนคนนอกรั้วอย่างไม่ชอบใจขณะใช้มือไขกุญแจรั้วไปด้วย ร่างสูงไม่ได้สนใจเสียงบ่นสักนิดตอนนี้สายตาและจิตใจจดจ่ออยู่กับอย่างอื่นมากกว่า เขาลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆ คงลำคออึกใหญ่เมื่อสายตาดันเผลอมอ

ผ่านไปสามชั่วโมงที่สองแฝดลากพ่อกับแม่ขึ้นเล่นเครื่องเล่นนู้นลงเครื่องเล่นนี้จนหนำใจจึงพากันมานั่งพักบนเก้าอี้ใต้ร่มไม้"วันนี้อลินสนุกและมีความสุขมากเลยค่ะ" "อลันก็สนุกมากเลยครับ วันหลังแด๊ดดี๊กับมามี๊พาอลันกับน้องมาเที่ยวอีกนะครับ" อลันกับอลินดาที่นั่งระหว่างกลางพ่อแม่เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมฉีกยิ้มจนตายีวันนี้ทั้งสองมีความสุขมากจริงๆ ส่วนเอวาก็พลอยสนุกและมีความสุขไปด้วยทำให้ลืมเรื่องน่าอายไปเสียสนิท ทว่าพออยู่นิ่งๆ เรื่องน่าอายนั้นกลับย้อนเข้ามาในสมองอีกครั้งยิ่งเผลอสบสายตากับร่างสูงที่กำลังนั่งเธออยู่ใจดวงน้อยก็พานเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ ใบหน้าสวยคมเริ่มแดงระเรื่อด้วยความอายบ้าจริงเธอไม่ชอบอาการแบบนี้เลย"อลัน อลินหิวน้ำไหมคะเดี๋ยวมามี๊ไปซื้อให้" เสียงหวานเปล่งถามสองแฝดเพื่อเป็นข้ออ้างในการปลีกตัวออกไปก่อนเธอจะเก็บอาการไว้ไม่ไหวจนอีกคนจับได้"หิวครับ หิวค่ะ" สิ้นเสียงตอบสองแฝดร่างบางก็หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วส่าวเดินตรงไปร้านขายน้ำทันที เธอใช้เวลาซื้อน้ำเพียงห้านาที แต่ยืนดึงสติตัวเองนานเกือบสิบนาทีจึงกลับไปหาสามคนพ่อลูกหลังจากจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเสร็จตุ้บ!"ว้าย!" เสียงหวานร้องอ

"คุณไม่ได้หลอกฉันใช่ไหมว่าป๊าม๊าคุณต้องการเจอฉับกับลูก""ผมไม่ได้หลอกป๊ากับม๊าอยากเจอคุณกับลูกจริงๆ""แล้วทำไมท่านถึงไม่อยู่บ้าน ท่านไม่รู้เหรอว่าฉันกับลูกจะมา""ผมไม่คิดว่าวันนี้จะได้พาคุณกลับลูกมา ก็เลยยังไม่ได้บอกท่าน""อะไรของคุณเนี่ย" "ใจเย็นๆ น่าคุณ รอหน่อยอีกเดี๋ยวป๊ากับม๊าผมคงกลับ" เสียงของเอวากับภาคินถกเถียงกันเล็ดลอดออกจากห้องโถงของบ้าน หลังจากเข้ามาในบ้านแล้วไม่เจอพ่อแม่ของชายหนุ่มพอถามแม่บ้านก็ได้ความว่าท่านทั้งสองมีธุระด่วนเพิ่งออกไปก่อนพวกเขาจะเข้าแค่ไม่กี่นาที นั่นทำให้หญิงสาวหัวเสียเป็นอย่างมากเริ่มระแวงว่านี่จะเป็นกับดักของเขาดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างจับพิรุธ "คุณมันเชื่อได้ที่ไหนเจ้าเล่ห์จะตาย""ผมเอาลูกไปนอนก่อนคุณนั่งรอนี่นะ" ภาคินพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่ต่อปากต่อคำกับหญิงสาวให้ยืดยาว สิ้นเสียงพูดก็อุ้มบุตรสาวและจูงมือบุตรชายพาเดินขึ้นห้องนอนโดยไม่รอฟังคำตอบของอีกคน"ภาคิน! คุณพาฉันกับลูกไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้นะ" เอวาตะโกนตามหลังด้วยความไม่พอใจครั้นจะลุกตามไปก็เจ็บเท้าอยู่ทำได้แค่นั่งมองตามหลังร่างสูงตาขว้าง ผ่านไปกว่า15 นาทีภาคินก็เดินลงมาจากชั้นสองหลังจ