All Chapters of พันธะแค้นผูกรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ภายในห้องพักถูกความเงียบเข้าปกคลุมโรเจอร์มองหน้าบุตรสาวนิ่งๆ นานนับนาทีคล้ายกับสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนตัดสินใจถามไป "ลูกมีแฟนหรือเปล่า"คำถามของบิดาทำเอาคิ้วสวยขมวดเป็นปมดวงตากลมโตมองหน้าบิดาอย่างไม่เข้าใจเธอถามอาการป่วยแต่ไหงบิดาถึงมาถามเรื่องแฟนในสถานการณ์แบบนี้ "แด๊กดี้ถามเรื่องนี้ทำไมคะ""ตอบแด๊ดดี้มาก่อน""ไม่มีค่ะ แล้วตกลงหนูเป็นอะไรคะ""ลูกไม่ได้เป็นอะไรหรอก" โรเจอร์ตอบบุตรสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักจากนั้นก็เงียบไปนานนับนาทีก่อนพูดต่อ "แต่ลูกท้อง""อะ..อะไรนะคะทะ..ท้อง" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางแสกหน้าของเธอเมื่อสิ้นเสียงบอกบิดา เธอช็อคจนพูดอะไรไม่ออกทุกอย่างพลันมืดมิดไปหมดมีเพียงน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอขอบตารินไหลลงอาบสองแก้มนวล"มะ..ไม่จริงๆ อึก" ดวงตากลมโตที่พร่ามัวด้วยหยาดน้ำตามองหน้าบิดาพลางส่ายหน้าพัลวันมันต้องไม่ใช่เรื่องจริงทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นแล้ว แต่ทำไมถึงกลับกลายเป็นแบบนี้ได้ในท้องเธอมีเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายสารเลวคนนั้นอยู่เธอรับไม่ได้จริงๆ ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ออกไปจากท้องฉันเดี๋ยวนี้"ตุ้บๆ! สิ้นเสียงพูดกำปั้นเล็กก็ทุบลงบนหน้าท้องที่

4 ปีต่อมา@สนามบินประเทศไทยเอวาในชุดกางยีนส์สีดำเสื้อครอปตัวสั้นสวมทับด้วยเจ็กเก็ตยีนส์สีซีดรูปร่างผอมเพรียวราวกับไม่เคยผ่านการมีลูกมาก่อนย่อตัวนั่งย่องๆ ตรงหน้าบุตรชายกับบุตรสาวที่หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม "อลัน อลินดาเดินตามมามี๊อย่าห่างนะคะ คนเยอะเดี๋ยวจะผลัดหลงเอา""เข้าใจครับมามี๊ เข้าใจค่ะมามี๊" อลัน อลินดาขานรับอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับฉีกยิ้มให้มารดาจนตายี คนเป็นแม่อย่างเอวาอดไม่ได้ที่จะใช้มือทั้งสองข้างบีบแก้มป่องๆ ของบุตรทั้งสองด้วยความมันเขี้ยว "ดีมากค่ะ งั้นเราไปหาคุณยายกัน" เธอระบายยิ้มให้บุตรทั้งสองอ่อนๆ แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเอื้อมไปจับกระเป๋าเดินทางใบโตก้าวเดินต่อโดยมีสองเด็กน้อยเดินขนาบข้าง ที่เธอกลับมาไทยในครั้งนี้ก็เพราะมารดาล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลเธอจึงตั้งใจจะกลับมาดูแลท่าน "อลัน อลินดาจะไปไหนกลับมา" เสียงหวานร้องเรียกสองเด็กน้อยที่จู่ๆ ก็วิ่งไปข้างหน้าไม่มีปี่มีขลุ่ยทั้งที่เพิ่งรับปากหยกๆ เธอรีบลากกระเป๋าเดินทางวิ่งตามไปพลางร้องเรียกทั้งสอง "อลัน อลินดามามี๊บอกให้หยุดไงคะ""อลันกับน้องขอไปดูตุ๊กตาตัวใหญ่ตรงนั่นแป๊บนะครับมามี๊" อลันที่ก

@บ้านเอวาเอวานั่งมองบุตรสาวกับบุตรชายที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยแววตารักใคร่ทั้งสองคงเหนื่อยจากการนั่งเครื่องบินข้ามน้ำข้ามทะเลพอมาถึงบ้านเลยพากันหลับไม่เป็นท่าทั้งที่คุยกันว่าจะไปหาคุณยายที่โรงพยาบาล ใบหน้าคมพลันหุบยิ้มลงเมื่อหวนนึกถึงเรื่องในสนามบินดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าสองแฝดที่คล้ายคลึงกับผู้ชายคนนั้นทุกระเบียดนิ้วนิ่งๆ เมื่อก่อนตอนเธอคลอดลูกออกมาแล้วเห็นหน้าตาของทั้งสองครั้งแรกทำให้เธอรับไม่ได้อยู่หลายวันพอมองหน้าลูกก็เหมือนเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น กว่าจะมองหน้าลูกได้อย่างสนิทใจก็พยายามทำใจอยู่เกือบเดือนแต่ในตอนนี้เธอกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าทั้งสองคือหัวใจของเธอ และเธอจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนพรากไปจากอกแน่นอน"มามี๊คะอลินหิวค่ะ" เสียงใสๆ ของอลินสาวน้อยหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาบลายธ์ดังขึ้นดึงให้คนเป็นแม่อย่างเอวาที่กำลังนั่งเครียดหลุดออกจากห้วงความคิด เธอระบายยิ้มบางๆ พร้อมยื่นมือไปโยกศีรษะเล็กทุยของบุตรสาวที่ลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้ตาอย่างเอ็นดู "ตื่นมาก็หาคนกินเลยนะ แล้วคนสวยอยากทานอะไรคะเดี๋ยวมามี๊ทำให้""คนสวยอยากทานข้าวผัดค่ะ คิคิ" อลินดาตอบเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมหัวเราะคิกคักถู

2 วันต่อมา"เด็กๆ พร้อมไปหาคุณยายกันหรือยังคะ" เสียงของเอวาเอ่ยถามลูกๆ อย่างอารมณ์ดีสาเหตุที่เธออารมณ์ดีก็เพราะไม่มีชายหนุ่มมาคอยกวนใจไงละตั้งแต่คืนนั้นเขาก็หายหน้าหายตาไปเลยสงสัยคงสำเนียตตัวได้แล้วว่าไม่ควรมายุ่งวุ่นวายกับเธอ"พร้อมแล้วค่ะมามี๊ พร้อมแล้วครับมามี๊" อลัน อลินดาตอบมารดาเสียงเจื้อยแจ้ว"งั้นไปกันค่ะ" สิ้นเสียงพูดเอวาก็เดินจูงมือลูกๆ ออกมาหน้าบ้าน"ไปไหนกันจ้ะน้องอลัน หนูอลินดา" ขณะที่เธอกับลูกๆ กำลังยืนรอแกร็บคาร์เสียงของป้าเนยหญิงวัย45 ปีเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆ เธอเมื่อวานก็ทักทายขึ้น"ไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาลครับป้าเนย" อลันตอบพร้อมฉีกยิ้มกว้าง เมื่อวานป้าเนยมาทักทายและแนะนำตัวกับเอวแถมยังให้ขนมกับสองแฝดด้วยเลยทำให้ลูกของเธอเริ่มสนิทกับป้าเนยบ้างแล้ว"จ้ะ" ป้าเนยระบายยิ้มให้สองแฝดก่อนเงยหน้าขึ้นพูดกับเอวาต่อ "แม่หนูไม่สบายเหรอจ๊ะ""ใช่ค่ะ แต่อีกไม่กี่วันหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วค่ะ" "ขอให้แม่หายไวๆ นะจ๊ะ""ขอบคุณค่ะ งั้นหนูกับลูกๆ ขอตัวก่อนนะคะ" เอวาระบายยิ้มบางๆ ให้ป้าเนยก่อนขอแยกตัวเมื่อเห็นว่ารถมาถึงแล้วจากนั้นก็จูงลูกๆ เดินไปขึ้นรถมุ่งหน้าส

ร่างสูงของภาคินเดินวนไปมาหน้าเคาวท์เตอร์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังด้วยความตื่นเต้นเพราะวันนี้จะได้รู้ผลดีเอ็นของเด็กสองคนนั่นแล้วว่าใช่ลูกเขาหรือไม่หลังจากเฝ้าอดทนรอมา7 วันเต็มๆ"ภาคิน" เท้าใหญ่ชะงักอัตโนมัติเมื่อเสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะรีบหันไปมองทางต้นเสียงอย่างไม่รอช้าใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือลุงของเขาที่ฝากให้ช่วยตรวจดีเอ็นเอเส้นผมให้ มือหนายกขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างนอบน้อม "สวัสดีครับคุณลุง" "หวัดดีไอ้หลานชาย" นายแพทย์วัยกลางคนยิ้มตอบพร้อมพาดซองสีน้ำตาลลงบนอกหลานชายดังปึก "ใช้ได้นี่หว่า""...." ภาคินเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าลุงตัวเองอย่างงงๆ กับคำพูดแปลๆ ของท่าน มือหนาค่อยๆ บรรจงเปิดซองสีน้ำตาลดึงเอกสารด้านในออกมาช้าๆ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายพานกระหน่ำเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเริ่มเห็นตัวอักษรหัวกระดาษจนเขาต้องผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆ ข่มความตื่นเต้นเอาไว้แล้วรีบดึงเอกสารออกมาอ่าน"ละ..ลูก" ร่างสูงอึ้งค้างไปชั่วขณะเมื่ออ่านผลตรวจบนกระดาษจบ ผลตรวจดีเอ็นเอของเด็กสองคนตรงกับเขาสองแฝดเป็นลูกเขาจริงๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูเด